Burning down the house

she is kind of a legend
total infamy

Wren werd op ieder moment bewaakt. Een schaduw in steeds een andere vorm. Een andere tribegenoot, die haar aankeek alsof ze op het punt stond te ontploffen. Maar hoe je het ook wendde of keerde, zij was nog altijd onschuldig. Zíj was geen moordenaar, zij had geen bloed aan haar klauwen. Oké, misschien Appleblossoms poot, maar dat was nodig. Anders had nooit iemand naar haar geluisterd en al zeker niet Day. Nu wist de chief dat ze in zijn nek aan het hijgen was, dat hij nooit ergens heen kon zonder over zijn schouder te kijken. Ze lag op de loer, en hij wist het. Ze hoopte dat ze zijn dromen zou teisteren, zoals hij de hare deed. En denk niet dat Wren stil zat nu ze hier nog verplicht was te zijn. Ze luisterde, bestudeerde en keek. En vooral dacht ze na, ze dacht na over haar volgende zetten. Over hoe verder vanaf hier. En over waar ze heen moest was ze al snel over uit, ze wist maar één plek waar ze heen kon gaan. Naar de velden van Windclan, en hoe dromerig Hazelpaw ze had beschreven. Toen leek het haar dodelijk saai, maar nu was het de enige plek buiten hier die ze kende, waar ze anderen kende. En dan.. Ze zou moeten improviseren, maar niet alles hoefde zo onbezonnen te gaan zoals nu. Zoals ze zonder ver vooruit te denken Appleblossom in de kloof had geduwd. Nee, ze had nu alle tijd van de wereld. Want dat was het enige wat een gevangene had.

+ Day

Kon hij haar simpelweg een halve maan mijden? Er kon niets goeds komen van contact. Hij was uitgepraat en zij zou nooit uitgepraat raken. Zij luisterde niet, en geloofde niet dat hij luisterde. En toch. En toch... Hij had gedacht dat hij het permanent had opgegeven toen hij haar achterliet bij de lynx, maar toch merkte hij hoe hij verlangde naar nog een kans. De oude Wren was dood, en toch bleef iets in hem hopen dat hij haar tot leven kon wekken, al wist hij dat hij wel de laatste was die dat kon doen. Hij kon haar woedend vuur alleen maar aanwakkeren, hij kon zich alleen maar aan haar branden. En toch vond hij zich plots tegenover haar, alweer, met maar een vage herinnering aan dat hij naar haar toe gelopen was, alsof een onzichtbare draad hem naar die plaats getrokken had. Het was onfortuinlijk dat die draad hem niet ook de woorden aangaf die hij moest spreken.

she is kind of a legend
total infamy

Wren had door dat ze naar hem keek. Vanuit haar ooghoeken zag ze hem twijfelen. Day of New Light, wat een held zeg. Waar twijfelde hij nu nog over? Hij had zijn doel bereikt. Zou moest vertrekken en hij bleef als alleenheerser achter. Hij had gewonnen, hoezee! Waarom deed hij dan zo moeilijk? Was hij aan het twijfelen of hij het nog even bij haar in moest komen wrijven, of had hij spijt dat hij haar niet voor eeuwig van de kaart had kunnen vegen. Hij was ijzig stil gebleven, vanaf het moment dat ze hem had beschuldigd. Van de tijd dat ze hem de berg op had geleid en tot het punt dat ze hem had geconfronteerd als de moordenaar die hij was. Moordenaar. Wren wierp vervolgens haar hele blik om hem. ‘Je bent bang voor me,’ deelde ze enkel mee. Dat was dan eindelijk een streepje in haar voordeel. Hij wás bang voor haar. Bang voor alles wat ze nog niet had kunnen doen. Alles waarvan hij wist wat ze nog in zich had.

Zodra ze het zei, wist hij dat ze gelijk had. Ze constateerde het rustig, maar hij kon niet met zekerheid zeggen of er ook tevredenheid in doorklonk. Misschien moest het een opluchting zijn dat ze hem niet begroette met beschuldigingen en woede. Hij voelde echter aan dat het nog makkelijk zo ver kon komen. Hoe lang konden ze de rust bewaren? Hoe lang, voordat de haat het overnam? "Ja", gaf hij toe, zonder terughoudendheid. Hij had beloofd eerlijk tegen haar te zijn. Dat zij leugens zag in waarheid hoefde daar niets aan te veranderen. Hij ging zitten - het enige waar hij niet van voor was, was een directe aanval. Zou hij dat wel moeten zijn? Ze had hem al eerder aangevallen. Als hij niet terugvocht, hoe veel schade zou ze dan aan kunnen richten voor er iemand tussenbeide kwam? Het leek er niet zo toe te doen. Hij vreesde meer voor wat later nog kon komen, hij vreesde dat ze het op de een of andere manier toch nog voor elkaar zou krijgen om Blossom iets aan te doen. Hij had gezien hoe ze naar haar keek, met die scherpe, berekenende blik, met die vreugde, omdat ze wist dat ze zijn zwakste plek gevonden had. Alsof Blossom niet meer was dan dat, alsof ze alleen maar zijn zwakke plek was en niet zelf een kat, een persoon, iemand met dromen en het recht op geluk.

she is kind of a legend
total infamy

En hij gaf het ook nog gewoon toe ook! Grote, boze Day, was bang voor haar. Zij, de kleine Wren die dwars door zijn leugens keek. De calico lachte hardop, pretlichtjes in haar ogen. Het was ergens ook wel hilarisch. Gniffelend keek ze naar de chief. ‘Goed,’ antwoordde ze simpel, maar mondhoeken opgetrokken. Dat was slim van hem om bang voor haar te zijn. Ze keek weer even weg en ze staarde naar de uitgang van de grot. Ze telde de dagen af. Een halve maan was zo oneindig lang, dat ze maar moest toekijken en afwachten. En het stagneerde al haar plannen, plannen die langzaam vorm begonnen te krijgen. Haar blik ging weer naar de Chief. ‘Wat ga je eraan doen?’ vroeg ze toen aan hem, haar ogen nieuwsgierig. ‘Blijven wachten op je berg daar, "rouwen", totdat ik weg ben?’

Ze leek blij het te horen. In haar ogen glommen pretlichtjes, bijna zoals die van vroeger, toen hij haar met verhalen meevoerde naar verre werelden. Maar destijds had er echt geluk in gezeten. Vandaag was haar vrolijkheid niet meer dan een dun laagje glinsterend ijs over koud, donker water. Ze was ongelukkig, en zelfs zijn ongeluk kon daar niets aan veranderen, hoe graag ze dat ook zou geloven. Hij wist niet of er iets wat wat er nog verandering in kon brengen. Tijd heelde alle wonden, maar alleen die van hen die het toelieten.
Ze vroeg wat hij eraan ging doen. Eerlijk? Hij wist het niet. Hij volgde haar blik naar de uitgang van de grot. Hoe lang nog, tot het donker werd? Hoe lang nog, tot hij weer naar boven moest? Rouwen, sneerde Wren. Tot rouwen was hij nog niet gekomen. Hij voelde van alles, op die berg, maar geen verdriet om dat monster. "Wat valt er verder te doen?" Iets van de frustratie die hij voelde sijpelde door in zijn stem. Wat viel er te doen? Hij had alles geprobeerd. Als zelfs een totem haar niet van haar gekozen pad af kon doen wijken, wat voor kans maakte hij dan?

she is kind of a legend
total infamy

Oh, weer zo'n saai antwoord. Saai, onbeduidend, onverzadigd. Wren gromde een keer gefrustreerd en kwam overeind. Hij bromde altijd hetzelfde, nietszeggende zinnen. "Wat valt er nog te zeggen" of "wat valt er nog te doen"? De kleine, gevlekte poes hief haar kin en zette een stap zijn richting in. ‘Oh kom op, Day. Je bent slimmer dan dat,’ miauwde ze sissend zijn richting op. Zijn antwoorden waren altijd zo teleurstellend. Hij hoefde geen schild meer voor haar op te houden, ze keek er dwars doorheen. Of hij nou wilde of niet, ze kende hem. ‘Wees eens creatief, laat je ware aard zien,’ miauwde ze, haar blauwe ogen gingen bestuderend over hem heen. Ze zou hem geen pijn doen, het was een gevecht wat ze wist wat ze zou verliezen. Maar ze kon één ding doen, en dat was in zijn kop gaan zitten. Zorgen dat hij bang voor haar bleef, ook al als ze hier fysiek niet meer was. ‘Wat ga je aan je angst doen, Day? Ga je mij vermoorden, net zoals je hem hebt vermoord?’

Wren kwam overeind, Day bleef zitten. Hij boog enkel onwillekeurig een stukje terug toen ze zijn kant op stapte, maar hij ontmoette haar blik. Het sneed, dat kille blauw, maar hij wilde niet wegkijken, wilde zich niet gewonnen geven, maar wilde zich bovenal niet voor haar afschermen. Hij wilde dat ze echt door hem heen zou kunnen kijken, maar hoezeer ze hem ook bestudeerde, hij wist dat haar blik gesloten bleef. Ze vroeg hem zijn ware aard te laten zien, niet beseffend dat hij dat altijd al gedaan had. Voor de duizendste keer vroeg hij zich af hoe het zo ver gekomen was. En hoe ze ooit van dit punt terug moesten keren. Zou het ooit nog zijn als vroeger? De Tribe een eenheid, hun harten nog heel? Hij had gedacht dat ze sterk waren als een rotsen, maar hoe had hij altijd kunnen geloven dat dat betekende dat ze alles aankonden? Had hij de barsten in de rotsen niet gezien, hoe die ieder jaar door vrieskou en dooi groter werden? Hoe had alles ooit zo stevig geleken? En hoe lang nog voor de rotsen vielen, voor het beschermende plafond op hun hoofden instortte? Hij had zo veel - familie, vriendschap, liefde - maar hij zag nu hoe makkelijk het zou zijn om alles kwijt te raken. Hoe precair de balans misschien altijd al geweest was, en hoe makkelijk alles omver te werpen viel. Dus, ja, hij was bang. Voor haar, voor zichzelf, voor alles wat nog komen kon.

Opnieuw vroeg ze wat hij eraan ging doen, en nog altijd had hij haar geen antwoord te bieden. Ze presenteerde het zo simpel, zo wreed. "Denk je echt nog steeds dat dat is wat ik wil?" vroeg hij gefrustreerd. "Ik heb je op zien groeien, Wren. Ik weet nog dat wel elkaar verhaaltjes vertelden. Weet je nog, de plek waar niemand ooit was geweest? En de spin?" Ooit was het een spel geweest, toen ze zich als kitten op zijn gezicht stortte om hem te verrassen. Nu liepen er dunne rode lijnen over zijn snuit. Het spel was in een strijd veranderd. Met troebele ogen zocht hij naar een spoor van de oude tijden in de kat tegenover hem, zich afvragend waar ze toch gebleven waren. Hoe was het vrolijke kind een brandende schaduw geworden, hoe was de filosofische mentor veranderd in een moordenaar?

she is kind of a legend
total infamy

`Wren had het ook kunnen verwachten. Weer een teleurstelling, geen antwoord op de simpele vraag. Nee, Day antwoordde zijn hele leven al vragen met andere vragen. Kende iemand die kater wel echt, als hij nooit eens een duidelijk antwoord gaf? Hij probeerde het te omzeilen, haar te doen herinneren aan een tijd wanneer alles beter was. Toen ze nog trots op de tribe was. ‘Vertel dan eens wat je wil, Day! Want jouw nietszeggende antwoorden vermoeien me mateloos,’ siste ze met opgetrokken lippen. Hoe hij vertelde over opgroeien, de plek waar niemand was geweest. Nou grote verrassing, haar wensen zouden uitkomen. Ze zou naar plekken gaan waar nog nooit iemand was geweest, want ze was verbannen. Ze vernauwde haar ogen weer iets en keek naar de grote kater voor haar. Hij was fysiek misschien zoveel sterker, maar mentaal barstte hij. Zij niet, zij was nu sterker dan ooit. ‘Dat maakt alles alleen maar erger, hm? Je hebt me zien opgroeien, alleen maar om me neer te halen.’ Want alles was zijn schuld. Álles.

Wat hij wilde? Hij wilde de tijd terugdraaien en een betere Chief zijn, mar dat was onmogelijk. Ze leefden met het verleden dat ze hadden en hadden enkel het heden om mee te werken. Zo konden een betere toekomst bouwen, daar wilde hij graag in geloven, maar Wren had geen interesse meer in bouwen, zij wilde alleen nog maar dingen kapotmaken. En ze had gelijk, het was inderdaad alleen maar erger omdat hij wist hoe goed ze ooit geweest was, hoe veel dromen ze had gehad. Hij herinnerde zich alles wat nu dood en verdwenen was, hij zag precies hoe ver ze was gevallen. Hij had haar niet de duw gegeven, zoals ze dacht, maar hij had haar op moeten vangen. Ooit had ze erop vertrouwd dat hij dat zou doen, maar hij had zijn poten naar Fireteller uitgestoken. Even maar. Één verkeerde zin op het verkeerde moment. Één misstap, en de oude Wren was op de vloer uiteengevallen en dit was ervoor in de plaats gekomen. "Je wilt weten wat ik wil? Ik wil je gelukkig zien. Ik wil iedereen gelukkig zien. Dat is het. Zo simpel is het." Was hij naïef, blind, zwak? Vast. Maar hij was geen leugenaar, ook al zou zij hem vast zo noemen.

she is kind of a legend
total infamy

Wren staarde hem een tijdje aan, en eindelijk kwam er een antwoord. Oh bij de Tribe of Endless hunting. Wren lachte even, waarna ze haar blik afkeerde. ‘Cliché,’ mompelde ze. En ze geloofde het niet. Iedereen gelukkig? Waarom moest haar moeder dan dood, waarom moesten zij en haar broers dan zou lijden? Waarom moest Spark aan de leiding staan? Het klopte niet. Ze grinnikte nog een keer en beet eventjes op haar lip. ‘Dat heb je dan mooi verprutst,’ miauwde ze stellig naar hem. Ja. Hij had daarin gefaald, maar alsnog geloofde ze hem niet. In dit wollige uiterlijk zat een berekende strateeg verborgen. Oh hij bedoelde het vast niet slecht, ergens in dat brein van hem. Maar hij had verkeerde keuzes gemaakt. En als hij dacht dat hij het doel met de middelen mocht heiligen, kon zij het ook. ‘Maar jij bent tenminste gelukkig,’ miauwde ze toen terug. Ja, hij had het mooi voor elkaar gebakken. Met zijn meisje, en zijn kittens, en zijn rang. Hij was de redder van de tribe, een held! En zij was slechts bijkomende schade.

Clichés, ach ja, daar was hij vaker van beschuldigd, maar was er iets mis met mooie clichés? Was er iets mis mee om iedereen geluk toe te wensen, alleen omdat het een vrij voor de hand liggende wens was? Wat was het nut ervan, om mooie dingen afgezaagd te noemen? Wren dacht vast dat het een makkelijk verzinsel was. Een simpel antwoord, iets wat iedereen wel kon zeggen. Maar bij de sterren, bij de geesten, bij alles wat goed was, hij méénde het. Er was niets dat hij zo meende, niets waar hij zo zeker van was als dat simpele verlangen naar een gelukkige wereld, dat eenvoudige maar grote, pijnlijke verlangen naar iets onhaalbaars. Je moest streven naar het onmogelijke en tegelijk accepteren dat je het nooit zou bereiken, maar Wren wees hem er met plezier op hoe ver hij van die droom verwijderd was geraakt. Hoe zeer alles de verkeerde kant op was gegaan, meer dan hij ooit had kunnen vermoeden. Maar jij bent tenminste gelukkig, zei ze. Day stootte een ongelovig geluid uit. Hoe kon ze nog geloven dat hij won, terwijl het hem zo duidelijk was dat deze zinloze strijd enkel verliezers kende? Hoe kon ze geloven dat hij gelukkig was, terwijl hem stukje bij beetje alles ontnomen werd? Hij schudde zijn kop. "Hoe zie jij hier geluk in, Wren?" bracht hij uit. Want het enige dat hij zag, was een wrak. En misschien voelde hij zich even heel, wanneer Blossom naast hem lag, misschien was er een glimp van onschuldige vrolijkheid als hij de onbezorgde kittens zag, maar er was geen ontkennen aan dat hij kapot was, dat alles om hem heen kapot was. Hij wist niet of hij iets daarvan kon repareren.

she is kind of a legend
total infamy

Oh bij de sterren. Had hij nou ook nog zelfmedelijden? Of probeerde hij haar een schuldgevoel aan te praten? Geen geluk?! Hij had verdomme ál het geluk. Hij had alles. Hij had de aanzien, de trots, het meisje, de eer. Zij had verdomme niets meer. Eén weggelopen broer en een dode moeder, en een mentor die haar naar de verdoemenis had gebracht. En dan durfde híj te zeggen dat hij geen geluk had? De haren van haar nek kwamen in één beweging recht overeind en haar tanden ontbloot. Scherpe nagels krasten over de vloer terwijl ze in een vliegensvlugge beweging weer recht tegenover hem stond, slechts een kittenstap verwijdert. Briesend, stoom kwam nog net niet uit haar oren. ‘Jij hebt álles!’ snauwde ze in een felle gil naar de Chief. Ze verloor duidelijk alle controle die ze eerder nog bij elkaar had weten te houden in een ijzige grip. Maar nu wakkerde het vuur weer laaiend aan. ‘Doe niet alsof het niet zo is.’ Voor ze het wist stond Wren weer te vechten tegen de tranen. Ze kon zich er zo kwaad over maken, maar het kwam allemaal uit de bron dat ze al haar verlies nog altijd niet had kunnen verwerken. En dit was de enige manier die ze wist hoe.

Ze barstte uit als een vulkaan en ondanks alles schrok Day weer even van de plotselinge hevigheid van haar emoties. Even was al haar pijn open en bloot zichtbaar voor hem. Aan de oppervlakte zag hij woede, maar hij wist wat eronder zat, hij voelde het, en voor het eerst sinds dit was begonnen begreep hij het. Een paar dagen geleden had hij niet kunnen bevatten hoe verdriet zo veel woede voort kon brengen. Maar in zijn eigen hart had hij angst in haat voelen veranderen. En het deed vooral pijn om het nu te zien gebeuren, terwijl hij wist dat het niet nodig was. Oh, Wren, open toch je ogen. Hij was niet het monster dat zij zag. Hij had slechte dingen gedaan, hij was niet zo goed als hij had gedacht, maar hij genoot hier niet van, en woorden konden hem nog raken. Hoe kon ze beweren dat hij alles had, terwijl ze hem al zo veel afgenomen had? Ze wilde hem kapot zien? Hij wás kapot, en zij zag het niet eens. Hoe zinloos was dit allemaal? Zo veel onnodig lijden, het had allemaal niet gehoeven, het had allemaal anders gekund. "Alles? Ik heb een to-be die oprecht gelooft dat ik haar moeder vermoord heb, een rang waarin ik alleen maar heb gefaald, een geliefde die ik niet kan beschermen. Alles waar ik in geloof wordt vertrapt, ik zie de katten om wie ik geef kapotgaan en waarvoor?" Zijn blik werd troebel van tranen waar hij niet tegen vocht. Hij had lang geleden al geleerd dat ze beter konden vloeien. Hij wilde dat hij zijn to-be die les mee had kunnen geven. "Ik wéét hoe je je voelt, Wren", miauwde hij gepijnigd, maar hij wist al dat het omgekeerde niet gold. Ze dachten allebei zo zeker te weten hoe het zat, ze waren allebei zo zeker van hun zaak, en het enige wat ze wilden was geloofd worden. Zij door de Tribe, hij door haar.

she is kind of a legend
total infamy

Wren vervormde haar gezicht een keer, terwijl ze weer wegkeek van hem. Hij mocht haar niet zien huilen, ze moest sterk zijn. Ze had al teveel gehuild, teveel geschreeuwd, maar elke keer bleven ze haar weer testen en duwen tot het randje. Hoeveel druppels kon ze nog hebben? Helemaal als niemand haar wilde geloven. En toen begon Day te vertellen hoe zielig hij wel niet was. ‘Oh boohoo,’ miauwde ze sarcastisch. Ze zat zo erg in haar eigen bubbeltje, dat ze pijn van een ander niet kon herkennen noch relativeren. En het boeide haar niets, ze geloofde het niet. Hij vond zichzelf gewoon zielig, maar hij had alles. Hij hád alles. Wrens blik ging weer naar hem. Waren dat krokodillentranen? Ze geloofde het gewoon niet, het bestond niet. Hoe kon hij zichzelf een slachtoffer vinden? Misschien moest ze zich wel goed voelen, dat hij zich miserabel voelde. Dat verdiende hij op zijn minst. Maar toen hij durfde te beweren hoe zij zich voelde, trok ze haar lippen weer dreigend op. ‘Je hebt er geen idee van hoe ik me voel!’ Zijn moeder was niet mysterieus dood gegaan, nadat ze hem had afgezet. En niemand vertikte het maar uit te zoeken behalve zij. Nee, iedereen was al dol op hun jonge Sparkje, wiens hielen ze graag likten. ‘Als je hier alleen kwam om alleen maar tegen me te liegen, kun je beter vertrekken, Day.’

Hij had niets anders verwacht en toch bleef het pijn doen, wanneer je iemand de waarheid vertelde en je woorden meteen weggeschoven werden. Hij had haar sarcasme van mijlenver aan zien komen, en toch was hij niet in staat de klap ervan te ontwijken. Ze geloofde niet dat hij zich zo voelde als zij, want ze leek niet eens te geloven dat hij gevoelens had. Wat was hij in haar ogen? Niets dan een moordenaar, een leugenaar, een monster? Ze kende hem haar hele leven en dát was alles wat ze zag, na al die manen? Hij wist dat hij inderdaad beter kon vertrekken. Wat hij ook zei, in haar oren waren het leugens. "Je houdt van haar, en je kunt niet verdragen dat iemand haar kwaad heeft gedaan", miauwde hij in plaats van op te staan. "Maar het is al gebeurd. Het kwaad was je voor en je kunt het niet meer voorkomen, niet meer uitwissen, en er is niets wat je kunt doen, je staat machteloos, je bent te laat." Te laat, siste Lítill. De details verschilden, maar de emoties waren hetzelfde. Starteller was dood en Blossom leefde, Wren wilde wraak voor wat er gebeurd was, hij wilde voorkomen wat nog kon gebeuren, maar het waren twee bladeren uit één knop, een angst om kwijt te raken, een angst om los te moeten laten. Iemand had je geliefde pijn gedaan en die moest boeten. "En daar is hij dan, het monster dat het allemaal gedaan lijkt te hebben, die met je lijkt te spotten, die nog zo veel kwaad aan zou kunnen richten, de bron van alle pijn, en zo heb je je doelwit, iemand om al je pijn op te richten, en het enige wat je wil is hem weg hebben. Koste wat het kost. En wat begon met liefde is haat geworden en je bent alleen maar bang en je wilt alleen maar boos zijn, want zolang je een kat ziet om te verslaan lijkt het alsof je het kwaad kunt verslaan en je alles goed kunt maken." Alsof alles opgelost zou zijn, als alleen maar dat ene gevaar uitgeschakeld was, als die leugenachtige stem niet meer kon spreken en die ogen je niet meer konden zien, als die klauwen nooit meer iemand pijn zouden kunnen doen, maar dan bleek dat zijn klauwen de jouwe waren geworden en een stem na de dood niet altijd zweeg. "Maar dat is niet hoe het werkt, Wren, en ik ben niet het monster dat je zoekt."

she is kind of a legend
total infamy

En alweer negeerde Day haar vragen, eerder bevelen op dit punt. Maar hij sloeg ze in de wind. Wren had gewild dat hij vertrok als hij weer begon te liegen, maar nee, hij ging weer door. Hij begon een verhaal te vertellen, gedachten in haar kop te plaatsen, denkende dat hij wist wie ze was. Hij wist niet hoe hij haar voelde. Hij wist niets! Ze blies agressief naar hem toen hij durfde te zeggen dat ze te laat was. Ze wilde hem slaan, ze wilde hem in stukken scheuren, ze wilde hem doen laten boeten! Te laat? Deed hij dit om haar te kleineren? Hij ging verder met in te vullen wat ze voelde, hij probeerde voor haar te bepalen wat ze moest voelen. Ja, ze wilde wraak, en hij was degene. Hij was het monster, maar hij sloot af door weer te liegen. Haar ogen trilden terwijl ze nog voor een moment woordloos naar hem staarde. Was het twijfel? Nee, ze mocht niet twijfelen. Ze moest sterk zijn. En dus lachte ze. ‘Ik heb wel door wat je doet, Day,’ miauwde ze, bijna weer vermaakt. ‘Je probeert op mijn gevoelens in te spelen,’ miauwde ze donker. Het zou hem niet lukken. Hij zou zichzelf niet kunnen vrijspreken. Zij was degene. Zij was rechter, jury en beul. En oh, ze kon niet wachten op die laatste stap. ‘Het gaat je niet lukken, Day. Ik ben sterker dan dat.’

Ze leek op het punt te staan hem aan stukken te scheuren, maar hij sprak onverstoorbaar verder. Niet omdat haar woede hem niet deerde, maar omdat hij niet op durfde te geven. Wie was hij nog, als hij opgaf? Hij had zijn hart altijd op een presenteerblaadje aan anderen aangeboden, en hoe gebroken het nu ook was, hij wilde hem niet verstoppen in een kooi van ribben. Hoe kon je immers connecties willen leggen zonder alles te geven? Het deed pijn, om je ware gevoelens te delen en een leugenaar genoemd te worden, maar zat er niet iets van twijfel in dat moment van stilte? Was er niet misschien toch een woord of twee geland, een zaadje geplant dat misschien ooit tot bloei zou komen? Zij ontkende het. Ze zei dat ze sterk was. "Sterk?", echode hij vreugdeloos. Oh, ze had haar kracht zeker laten zien, ze had uitgehaald en veel pijn veroorzaakt, maar er was niets sterks aan om je door die blinde woede te laten overheersen. "We zijn zwak, Wren. We laten ons verstikken door onze eigen haat. We stellen onze geliefden alleen maar teleur." Starteller verdiende beter dan een dochter die in haar nagedachtenis de Tribe verwoestte. Blossom verdiende beter dan een kater die in haar naam een ander vermoordde. En misschien verdienden Wren en hij het ook niet om in deze situatie terecht te komen, om blootgesteld te worden aan zulke haat en voor deze keuzes gesteld te worden, maar het feit bleef dat ze allebei de verkeerde beslissing hadden gemaakt, en dat iedereen in hun omgeving de gevolgen daarvan droeg.

she is kind of a legend
total infamy

Ja. Sterk. Ze was sterk, en hij zou het weten ook. Niemand hierna zou ooit nog aan haar twijfelen, haar woorden niet geloven. Ze zou er zeker van zijn. Niemand zou haar ooit nog in de weg lopen. Zij zou vanaf nu geen genoegen meer nemen met nee, of een straf. Haar wegsturen zou de grootste fout zijn die ze zouden maken. Maar toen hij weer sprak dat ze zwak was, blies ze weer venijnig. ‘Je vergist je in me. Mijn haat voor jou wakkert me alleen maar aan, en in dat vuur zal je branden,’ snauwde ze. Ze zou het hier kunnen doen, hier en nu, niemand keek naar hun, één snelle beet. Hoe moeilijk kon het zijn? Hij had iemand vermoord, hij wist hoe eenvoudig het was. Ze likte langs haar lippen. Ze dacht er echt over na. Als hij durfde haar nog één keer te beledigen. Haar zwak te noemen, alsof ze iedereen teleurstelde. Nee, iedereen stelde haar teleur. Rumble had het gedaan en nu ook Day. Het was niet haar schuld, het was hun schuld. Zíj hadden haar zo gemaakt, en nu mochten ze het voelen ook.

Al die woede, al dat venijn. Hoe kon ze denken dat ze de wereld in brand kon steken en zelf ongeschonden door het vuur kon lopen? Het vrat alles op, hij had het gezien en hij had het gevoeld. Een steen die in tweeën brak zou nooit meer één worden. Misschien konden harten beter helen, maar een litteken zou er altijd zijn, en er zou altijd iets ontbreken. Onschuld kon je één keer verliezen en nooit meer terugkrijgen. Wren wilde hem zien brandde, maar ze besefte niet wat er nog meer verloren zou gaan. "En als de vlammen eindelijk doven zul je beseffen dat je jezelf hebt vernietigd", miauwde hij, want hij wist dat hij toen hij Lítill doodde, ook iets van zichzelf doodde. "Er is geen triomf in de dood van je vijand. Het geeft je niets terug, behalve leegte. Je denkt dat alles dan weer goed zal zijn, dat alles voorbij zal zijn, maar je zult je moeder niet minder missen, je zult niet minder bang zijn en niet minder boos." De woede bleef. Hoe kon je boos zijn op een dode? Lítill had al voor zijn daden betaald met zijn leven en toch kon Day daar geen balans in zien. Een kat als dat had nooit mogen bestaan, had nooit mogen doen wat hij had gedaan en er was niets wat dat goed kon maken. Er was niets wat de pijn terug kon draaien die hij veroorzaakt had, hij had kwaad gebracht en Day had daar alleen nog maar meer aan toegevoegd. Er was geen gerechtigheid in een gewelddadig einde voor een gewelddadige kat, het was alleen maar meer tragedie. Meer pijn. Hij wilde dat niet voor de Wren die hij kende. Maar was er nog een weg terug naar wie ze geweest was? Hij zag de kilte in haar ogen, en dacht aan de terloopse toon waarop ze in de verleden tijd over Blossom had gesproken. Ze had misschien nog geen leven genomen, maar de gedachte eraan had haar niet eens leken te deren. Zelfs nu wisten ze niet of Blossom volledig zou herstellen, maar het kon Wren niets schelen. En dat terwijl Blossom nooit haar vijand was geweest. "Misschien ben je al te ver gegaan", mompelde hij. Misschien had ze zichzelf al vernietigd. Had hij dat niet al gezien toen hij haar bij de lynx achterliet? Had hij dat niet al gezien toen ze grijnzend de grot in wandelde de volgende dag? Waarom was hij hier gekomen, waarom was hij met haar gaan praten? Hoopte hij dan echt nog haar terug te kunnen brengen? Hij wilde gewoon iets beter maken, na alle steken die hij had laten vallen, en hij wilde geen vijand hebben, hij wilde niemand haten, maar hoe meer hij dacht aan alles wat Wren had gedaan, aan alles wat ze de afgelopen dagen had gezegd, hoe meer de vrolijke Wren die hij had gekend naar de achtergrond verdween en hoe meer onbegrip en woede hij voelde voor deze nieuwe Wren. Hij wilde zijn geloof in haar niet verliezen - welke mentor stopte met geloven in zijn to-be? - maar hij wist niet of hij haar nog kon vergeven.