Burning down the house

she is kind of a legend
total infamy

En Day stond er nog, probeerde haar nog altijd de les te leren. Ze zou bijna, bíjna in zijn onschuld geloven, als hij zo hardnekkig door bleef praten. Hij praatte over als de vlammen zouden doven, dat er geen triomf zou zijn. Ze schudde haar kop, hij begreep het verkeerd. Zo verkeerd. Hij zei het om schuldgevoel bij haar op te praten, over zijn eigen ervaringen. Maar ze geloofde het niet. Nee, hij voelde zich vast goed toen hij de wereld ontdeed van die slechterik. Hij vond het vast ook dat hij geen plek op deze wereld had, ten voordele van hem, van Blossom. Ze kon het zien, hij rouwde niet om hem. ‘Nee, jíj begrijpt het niet. Ik ga het onkruid verbranden die de bergen vergiftigd, zodat bloemen weer kunnen bloeien. Ik ga een betere Tribe maken. Ze zullen het realiseren, en ze zullen me dankbaar zijn.’ En oh ja, onkruid was hardnekkig. Maar zelfs dat kon vergaan. Day was geen god. Day bloedde ook als ze hem zou slaan. En het boeide haar ook niet meer als er onschuldigen met hem mee zouden branden. En hoe onschuldig waren ze, als ze zich vermengden met hem. En ze was niet bang, maar oh ja ze was kwaad. ‘Niets doet mij meer pijn.’ Niets kon haar meer teleurstellen behalve zichzelf. Haar hart was al in duizend stukken. Iedereen waar ze ooit van hield was weg of dood, en die over waren gebleven geloofden haar niet. De enige die nog aan een zijden draadje bungelde, was Turtle. Toen Day murmelde dat ze misschien al te ver gegaan was, moest ze ergens grinniken. Oh, Day. Als hij dacht dat ze op zou geven. Dat hij van haar af was als ze weg was. Nee. Verre van dat. ‘Dit is nog maar het begin.’ Day had misschien het eerste gevecht gewonnen, maar de oorlog was nog niet voorbij.

Misschien had ze gelijk, misschien begreep hij het niet. Hij begreep haar woede, haar pijn, hij had de angst om te verliezen wat zij al verloren had, een kat om wie hij zo veel gaf, maar haar vreugde begreep hij niet. De manier waarop ze lachte toen ze de grot binnenstapte, de triomf in haar blik, de achteloosheid waarmee ze de verschrikkelijkste dingen deed. "Welke bloemen kunnen bloeien als in jouw ogen alles onkruid is? Wie zullen je dankbaar zijn als jij van iedereen je vijand maakt? Jij bent degene die de Tribe vergiftigt." Ze zei dat niets haar nog pijn deed, alsof het iets goeds was, maar Day wist dat dingen altijd pijn moesten blijven doen. Wat was je nog, als niets je nog kon raken? Hoe hol was je dan? Geen pijn meer krijgen, betekende dat er geen liefde meer was om te verliezen, geen hoop die je kwijt kon raken, geen hart meer dat kon breken. Was het waar? Ze had gezegd dat ze de Tribe beter zou maken, maar die belofte was zo hol vanbinnen als zij, had ze dat niet eens door? "Ik heb gezien hoe je naar je Tribegenoten kijkt. Je houdt niet van ze, ze geeft niet om ze, dus waarom beweer je nog dit voor de Tribe te doen, terwijl je hun pijn negeert en enkel handelt vanuit je eigen ongegronde, egoïstische haat?" Hij had nog pijn. Alles deed hem pijn, alles wat zij had gedaan, wat hij had gedaan, wat hij niet had gedaan. Ieder woedend woord brandde in zijn keel als de tranen in zijn ogen, vuur op vuur op vuur, en hij wist niet hoe hij het moest stoppen. Hij gaf haar haat en hij gaf het terug? Moest hij dat doorbreken? Moest hij haar vergeven? Ze was te ver gegaan. Hij kon haar niet vergeven en zelfs als hij het kon, zou zij hem simpelweg niet geloven. Ze was te ver gegaan en ze wilde alleen maar verder. Was dit nog maar het begin? "Welk einde hoop je te bereiken?"

she is kind of a legend
total infamy

Wren kneep haar ogen samen, luisterde naar hem. Hij probeerde haar nog altijd om te praten, met slinkse woorden. Hij probeerde haar te doen twijfelen. Maar Wren zat in een donkere tunnel, zichzelf ingemetseld, en alles wat dichtbij probeerde te komen zou moeten graven, graven tot hun klauwen niets meer dan stof waren. En hij probeerde haar nu af te schilderen als iets slechts, hij probeerde de rollen om te draaien. ‘Niet alles,’ kaatste ze dan ook terug. Hij was onkruid, en sommige bloemen waren al te erg aangeraakt door zijn giftige klauwen. Dood. ‘Niet iedereen,’ miauwde ze vervolgens. Ze zouden het uiteindelijk leren, als ze weg zou zijn en de slechte dingen zouden blijven gebeuren. Hij probeerde haar nu de slechterik te maken, de slang. Hoe hij sprak dat ze niet van hen hield. ‘Ik? Egoïstisch?’ snauwde ze. ‘Ik doe dit allemaal ook voor hen, om vals leiderschap te vernietigen. Jij, Spark, het zijn allemaal leugens.’ En ja, het was nu ook persoonlijk, erg persoonlijk, toen hij had besloten om haar moeder erin te betrekken. Zij was de enige die het zag, die enige die het hardop durfde te zeggen. ‘Ze zullen me bedanken, ooit.’ Ze wist het zeker. Als alle leugens ontmaskerd waren, als alles duidelijk was, als de Tribe of Endless Hunting haar zou helpen. De Lynx had het gedaan, had haar geleerd geduldig te zijn, op het goede moment te wachten. Dit gebeurde allemaal met een reden. En toen hij vroeg op welk einde ze hoopte, lachte ze weer humorloos. ‘Ik denk dat je dat wel weet.’

Niet alles, niet iedereen, beweerde ze, maar ze begreep het niet, ze begreep niet dat ieder lid van de Tribe alles was, en dat wie je ook pijn deed, ze het allemaal zouden voelen. Zij zou het moeten voelen, als ze echt bij de Tribe hoorde. Dat was wat het betekende om deel te zijn van een groep: het geluk van één was ieders geluk, de pijn van één was ieders pijn. Ze had toenadering kunnen zoeken toen zij het zwaar had, en de Tribe had haar rouw kunnen delen, verlichten, maar in plaats daarvan had ze haar rug naar hen toegekeerd. Ze had haar pijn kunnen delen, maar in plaats daarvan vermenigvuldigde ze het. "De Tribe of Endless Hunting heeft Fireteller gekozen, je hebt het licht zelf gezien", miauwde Day, al had hij niet de minste hoop haar te kunnen overtuigen. Ze sloot haar ogen zo duidelijk voor de feiten dat zelfs een letterlijk wonder uit de hemel haar niet van gedachten kon doen veranderen. "Denk je echt dat ze je zullen bedanken voor je moordpoging op een onschuldige Tribegenoot? Zelfs als je gelijk had, verdiende Blossom dit niet." Er was geen enkel excuus voor wat Wren haar had aangedaan. Er was geen doel nobel genoeg om zoiets te rechtvaardigen. Maar Wren had alleen maar ogen voor wat zij wilde bereiken en wie er daarvoor moesten lijden kon haar niet schelen. Ze beweerde dat hij wel wist welk einde ze voor ogen had. Hij had wel een idee. En als hij had geloofd dat het daarmee echt afgelopen zou zijn, had hij dat misschien nog wel geaccepteerd ook. Maar als ze kreeg was ze wilde, wat dan? Moest hij geloven dat ze dan genoeg zou hebben? Dat ze dan weer onschuldig zou worden zoals vroeger, dat ze die haat gewoon los zou laten, en dat alle katten om haar heen het gewoon zouden accepteren? "Denk je echt dat het daar eindigt?" Er was geen einde. En nu pas begreep hij Blossoms paniek, toen ze bijna uit de bergen vertrokken was. Zij had het eerder gezien dan hij; zodra het eenmaal begonnen was, hield het nooit meer op.

she is kind of a legend
total infamy

Wat probeerde Day nog. Was hij zo overtuigd in zijn eigen waarheid die hij gecreëerd had? Probeerde hij nog steeds haar gedachten te vergiftigen met zijn leugens? Nee, misschien was ze niet zo, maar hij had haar zo gemaakt. Zij was zijn monster, gecreëerd door zijn misdaden. Hij was een crimineel, een maddiabaas, dat was hij. ‘Nee, jíj hebt het licht gezien.’ En wat was één toevallige zonnestraal. Hij had het als een teken gefabriceerd. Zo sluw, zo vernuftig. ‘Je denkt dat je de enige bent die de Tribe of Endless Hunting kan lezen, maar ík heb met mijn moeder contact gehad. En zij heeft me laten zien dat ik geduld moet hebben, toeslaan op het goeie moment. Mijn verbanning zal jullie grootste fout zijn.’ Ze kauwde het zo mooi voor hem voor. Maar de lynx had haar weggehaald, weggetrokken om haar doel nu al te bereiken. Iedereen zou haar haten als ze nu Day vermoord had. Maar toen de dag erna werd Day een bewezen moordenaar. En als hij in staat was tot moord van een vreemdeling, dan kon hij ook de moord op zijn moeder gepleegd hebben. Twijfels zouden in de Tribe komen, ze voelde het. En in haar verbanning zou ze haar laatste ammunitie vinden, ze wist het. Ze snoof toen hij sprak over moordpoging. ‘Verdiende die vreemdeling dan wel de dood? Was hij niet ook onschuldig, Day?’ Blossom had ze uitgelegd. Het was nodig geweest om bij hem te komen. Spijtig dat zij er last van had gehad, maar ze leefde nog, toch? Haar blauwe ogen keken dan ook geamuseerd. Dacht ze dat het daar eindigde? ‘Nee. Ik weet het.’

Was dat wat ze van haar ontmoeting met de lynx had gemaakt? Was dat was ze dacht dat haar moeder haar had willen vertellen? Startellers totem had Days leven gered, maar het enige wat Wren had gezien was uitstel van executie. Day had nooit beweerd alle boodschappen van de Tribe of Endless Hunting te kunnen horen. Enkel Healers konden dat, zij waren de link tussen de levende Tribe en hun voorouders, een Chief was niet meer dan gewone Guard of Hunter als het op tekenen aankwam. Maar die lichtstraal was een boodschap aan hen allemaal geweest, een teken dat ze Tribe of Endless Hunting bewust aan iedereen had getoond, zodat er geen twijfel hoefde te zijn. En er was ook geen twijfel geweest als Wren niet glashard had ontkent wat iedereen gezien had.
Het was een kwestie van tijd voor ze over Lítill begon. De enige claim waar ze bewijs voor had, de enige die waar was. Hoe durfde ze dat monster met Blossom te vergelijken? "Lítill was niet onschuldig", grauwde hij. "Jij hebt hem niet horen praten. Jij denkt tenminste nog dat je doet wat juist is, maar hij deed kwaad omdat hij dat leuk vond." Had hij daarom verdiend wat Day hem had aangedaan? Had hij het verdiend om zijn leven op zo'n manier te verliezen, in de stromende regen, tussen grauwe rotsen, ver van de plaats waar hij geboren was? Zijn blik gleed naar het oneindige terwijl zich voor zijn geestesoog de scene in die kille regen ontvouwde. Wat een treurige plaats, wat een vergooid leven. "Maar niemand verdiend de dood." Zelfs niet een kat die zijn laatste momenten had gebruikt om giftige woorden uit te spugen? Die gestorven was met een lach op zijn gezicht omdat hij precies wist hoe veel kwaad hij gedaan had? Niemand, zei Day tegen zichzelf, want dat was wat zijn Healer zei, dat was wat de Tribe of Endless Hunting zou zeggen, dat was waar hij in geloofde.
Wren was zo jong, had al te veel gezien, maar tegelijk te weinig. Ze was zo zeker van de verkeerde dingen. Day schudde langzaam zijn hoofd. "Haat eindigt pas als iemand het loslaat." Tot die tijd werd het enkel doorgegeven van kat tot kat tot kat.

she is kind of a legend
total infamy

Wren moest toch een beetje lachen. Ze rolde haar ogen opnieuw. Ze geloofde hem niet, het was enkel vergif dat hij spuwde. En zo konden ze in een eeuwigheid tegen elkaar spreken. Het was zo nutteloos. Maar ze wist wel onder zijn vel te komen. Hij begon te grauwen, te snauwen. Haar mondhoeken kwamen overeind. Laat je ware aard zien, Day. Het is vast zo vermoeiend, een toneelstuk te spelen, altijd. Ik zie er al doorheen, doe geen moeite meer. Alleen werden haar oren nieuwsgierig dat hij zei dat ze geloofde dat ze iets goeds deed. Ja, dit was het goeie. ‘Grappig, we moeten op jouw woord geloven dat hij slecht was. Arme Lítill had geen getuigen.’
De kater vroeg vervolgens dat haat pas eindigde als iemand het losliet. Weer die twinkeling in Wren haar ogen. Het was plezier, plezier en haat samen. Wat zeiden ze ook alweer, haat en liefde lagen dicht bij elkaar? Niet in Wren haar woordenboek. ‘Haat je mij?’ vroeg ze toen, op een doodsimpele toon. Praktisch, niet cynisch, niet sadistisch. Als dat het probleem was, als zijn woorden waarheid waren, dan was het een simpele kwestie. Wren was nooit de slimste, ze was erg impulsief, deed voordat ze dacht. Ze was onverschrokken. Dat maakte haar sterk.

Grappig. Grappig hoe zij overal leugens in zag? Hoe ze iedere gebeurtenis verdraaide tot iets wat in haar versie paste? 'Arme' Lítill, die lachte om Blossoms angst, die hem met ieder woord uitdaagde, die een harteloosheid liet zien die Day nooit voor mogelijk had gehouden. Voor Wren was het allemaal nep, allemaal een verzinsel van hem, haar grote vijand. Al zijn pijn bestond niet voor haar en misschien was dat de grootste pijn, om niet gezien te worden, om ontkent te worden. Hij keek haar aan en zijn maag draaide zich om bij die blik in haar ogen, die wrede twinkeling, die valse vreugde. Haar vraag klonk echter oprecht. Zo simpel. Het antwoord had simpel moeten zijn. Hij had niet in staat moeten zijn tot haat, hij had nooit geloofd dat hij iemand kon haten. Tot nu, tot een paar dagen geleden. Het was hem gegeven, door Lítill, door haar, en hij voelde het branden, hij voelde het steken, haat voor de katten die dat gevoel geplant hadden. Maar hij kende Wren, hij had om haar gegeven. Er zaten twee Wrens voor hem, oude en nieuwe, de oude vermoord door de nieuwe en toch kon hij haar nog steeds zien. Hij kon de oude niet vergeten, de nieuwe niet vergeven. Misschien zal Blossoms poot nooit goed helen, dacht hij. Misschien zal haar hart nooit goed helen. Na wat ze opnieuw had moeten doorstaan, dankzij Wren. Kon die angst ooit nog verdwijnen? "Ik weet het niet", bracht hij uit. Hij kon niet de leugenaar zijn die ze dacht dat hij was. Ze zou hem nooit geloven, maar juist daarom kon hij niet anders dan de waarheid zeggen, haar ongelijk bewijzen, ook al was zij er blind voor. "Ik wil het niet. Ik wil het niet doorgeven, ik wil niemand kwaad doen." De haat zat er nu, maar hij kon het niet nog eens naar buiten laten. Hij zou Wren nooit kwaad kunnen doen. Toch? Als ze Blossom blijft bedreigen, heb je dan een keus? Er was altijd een keus. Maar wie zou eronder lijden als hij de verkeerde maakte?

she is kind of a legend
total infamy

Leugens. Hij haatte haar. Ze wist het. Ze was de enige die hem dwars zat. Maar het was oké, want zij werd weggestuurd, dan was zijn probleem opgelost toch? Alleen weggestuurd om in haar eentje te sterven. Hij onderschatte haar. En toen hij sprak dat hij niemand kwaad wilde doen, snoof hij schamper. Ze kon er zo een paar optellen. Haar moeder, Spark, Lítill, haarzelf, haar broers. Hij was de definitie van kwaad. Maar hij wilde haar niet haten, en dan antwoordde hij zijn eigen vraag mee. Maar het was een leugen. Hij zou het niet kunnen loslaten, net zoals hij niet zou rouwen over de vreemdeling. ‘Dan is dat het einde.’ Ja, hij liet zijn haat los, toch? Dan kon er mooi een einde aan komen, zou hij het niet erg vinden als ze hem naar het einde zou drijven. Wren nam weer plaats in haar nest, haar gevangenis. Ze krulde zich weer op en keerde hem haar rug toe. Bijna als een uitdaging. Kijk hoe kwetsbaar ik nu ben, je kan me nu zo eindigen. Ze legde haar kop op haar poten en keek naar de muur van de grot. Dit was haar afscheid.

Haar schampere lachje schaafde hem, en in dit geval kon hij het nog wel begrijpen. Had ze niet kortgeleden nog met eigen ogen het kwaad gezien dat hij gedaan had? Hij was misschien niet het monster dat ze zag, maar onschuldig was hij ook niet meer. Hij had een lijn overschreden, maar hij wilde zo graag terug, achteruit, terug naar de juiste kant van de streep. Zijn voetsporen aan de verkeerde kant stonden voorgoed in de wereld gedrukt, maar een kat kon zich altijd omdraaiden. Keer de rug naar haat en volg de liefde. Als hij die haat maar los kon laten, als hij hier maar een einde aan kon maken. Maar zou Wren dan niet gewoon doorgaan? Een gevecht was pas voorbij als beiden stopten met vechten. Lítill zou nooit gestopt zijn, en Day had er een einde aan gemaakt op de enige manier die hij nog had geweten, want hij mocht niet verliezen, kon Blossom niet verliezen.

Zou Wren ooit stoppen? Zou zij ooit los kunnen laten? Was er een einde met hen beiden in leven?

Het gesprek leek voor haar voorbij, en ze krulde zich op met haar rug naar hem toe. Zonder haar kille blik op hem gericht leek ze plots zo kwetsbaar. "Wren..." Zijn mentor had hem leren los te laten. Om verlies te accepteren, niet zonder verdriet, maar zonder woede. Het speet hem dat hij Wren niet hetzelfde had kunnen leren. Ze lag daar in haar nest zoals hij haar talloze keren had zien liggen als hij haar 's ochtends kwam wekken voor haar training, en misschien was het hoop, misschien was het sentimentaliteit, misschien was het niet meer dan domme, onverwoestbare naïviteit, maar hoe vaak hij ook tegen zichzelf zei dat de oude Wren dood was, ze kwam in zijn gedachten steeds weer tot leven. Hij wist dat hij iedere misstap jegens hem bij het eerste greintje berouw onmiddellijk zou vergeten. Wat ze Blossom had aangedaan was moeilijker te vergeven, maar was niet vergeven hetzelfde als haten? Hij voelde woede, frustratie, teleurstelling en verdriet, maar werd dat samen haat? Hij wist enkel dat nu hij naar haar keek hij niet die brandende kilte voelde die tegenover Lítill over hem was gekomen, niet die koude zekerheid dat de wereld beter zou zijn zonder haar. "Ik haat je niet", miauwde hij zacht, en hij bad dat ze hem ook niet meer reden zou geven haar te haten. Hij gunde hen beiden beter. De stilte was haar afscheid, en dit het zijne. Hij draaide zich om en liep weg en zou haar niet meer spreken tot ze de Tribe verliet. Tot ze, misschien, ooit, terug zou komen, hopelijk anders, hopelijk zichzelf. Hij hoopte dat hij dan ook anders zou zijn, ook weer zichzelf zou zijn. Aan de juiste kant van de streep.