Light Jumping Deer

Het was een mooie dag maar hij was zo moe vandaag en wist niet zo goed waarom. Was het omdat hij gisteravond zo enthousiast bezig was met rondhuppelen en rennen door het hele territorium? Of kwam het omdat hij met zijn neus in de verkeerde plantjes had gezeten toen hij in het territorium was? Wie wist. In ieder geval waren er soms van die dagen en als hij zijn training van straks gehad had kon hij eventjes rusten, want soms was rusten wel het fijnste om te doen. Zijn amberen blik gleed door de cave, zo mooi beschermd met glimmende rotsen terwijl het grootste geluid dat er heerste kwam van de stromende waterval naast de ingang. Zijn blik ving een kitten op die naar hem toe kwam gelopen op een vrolijke toon. ‘Hallo, Shine’, begroette deze hem. “Hoi!”, zei hij snel terug met een glimlach. ‘Gefeliciteerd met je nieuwe rang!’. Uiteindelijk herkende de healer to-be de kitten als Moose calling in Dawn’s Light. Hij knikte naar hem met een vrolijke twinkeling in zijn ogen. Het voelde net alsof hij al zijn energie weer terug had, maar ja, wie had dat niet, na interactie met een schattige kitten? “Dankje!”

Tja, er waren niet veel katten die er precies uit zagen zoals hem. Wanneer je hem zag, wist je meteen dat het Shine was, want hij was zo herkenbaar in beide uiterlijk als gedrag sinds hij elke dag wel vrolijk leek rond te huppelen. 'Ik vind jouw stipjes leuk!', piepte de grijswitte kitten vrolijk nadat hij een toertje rond hem had gedraaid. De zwart-witte kater begon wat te giechelen en bestudeerde de ander even. "Ik vind jouw streepjes ook leuk", sprak hij vervolgens. Moose had een grote mengeling van wit en grijs in zijn vacht, met heel wat streepjes zoals een tabby. Persoonlijk vond de healer to-be tabbies heel erg mooi met hun sierlijke strepen overal en in het algemeen de vele kleurenvariatie. Als hij naar veel leden van de tribe keek bemerkte hij dat er veel streepjeskatten in zaten met allemaal verschillende kleurtjes. Iedereen was anders en dat vond hij best wel prettig om te weten want door al die uniekheid was het juist nog leuker om vrienden erbij te maken.

Hij had net gezegd dat de streepjes die de kleine kitten had wel mooi waren. Nogmaals, alle streepjes katten waren fascinerend om naar te kijken, en dan zeker diegene met vlekjes waarin die strepen dan zo in verworven zaten. Hij had ook zoiets, maar dan met stippen in plaats van strepen. ‘Bedankt’, piepte de kit in ieder geval, een beetje verlegen dan daarnet ook blijkend. “Nou Moose, heb je zin om een spelletje te spelen? Jij mag kiezen welke!”, vroeg hij om de stilte af te breken. Verlegenheid werkte zich altijd weg door te spelen, of dat werkte bij de meeste wel zo. Zelf was de to-be nooit echt verlegen geweest, enkel in het vroege begin toen hij nog niet goed wist hoe hij met anderen moest omgaan. Maar dat was over tijd heel erg veranderd!