Next of Kin

Normaal zou ze dit in haar den hebben gedaan, maar ze wilde niet dat haar zieke partner moest dealen met haar ruzie met haar zoon. Daarbij dacht ze dat het nog wel eens ongemakkelijk kon worden tussen de twee, aangezien ze geen vader en zoon waren maar wel allebei met háár te maken hadden. En dus had ze Firespirit onderschept terwijl hij naar het Warriors den wilde gaan. "Kom, we moeten erover praten.." Miauwde ze zachtjes, en ze wenkte met haar kop dat hij mee moest lopen. Toen ze ver weg waren van nieuwsgierige oortjes keek ze hem aan in die ogen die zo op de hare leken. "Ik heb het aan niemand verteld.. Dit is onze zaak, oké?" Miauwde ze. Ze hadden elkaars leven gered, dat was vreemd, dat klopte niet. De situatie was zo vreemd, zeker na hun hatelijkheid tegenover elkander.

[Fire]

Nee, hij voelde zich niet goed. Nee, hij wilde er niet over praten. Hij had er een hekel aan, het maakte hem bang. Banger dan dat hij normaliter al was geweest. En het maakte het niet beter dat Crystalstar hem onderschepte toen hij diep in zijn nest in de Warriors Den wilde duiken. Er stond een troebele blik in zijn zeegroene ogen, waarmee hij haar geïrriteerd aankeek. Ze zei dat ze erover moesten praten. Hij schudde zijn kop. "Er valt niets om over te praten," blafte hij haar toe. Ze had 't niet verdiend, dat wist hij ook wel, maar voor nu. Nu wilde hij er niet over praten. Helaas zetten ze door en werd hij bijna gedwongen om d'r te volgen, buiten oorschot van de rest van de clan. Ze ging door dat ze 't tegen niemand verteld had, dat het hun zaak was. "Dus Honeybear wordt stil gezworen?" miauwde hij daarna koud. Immers was ze er ook bij geweest, had ook zij hem geholpen ... daar. "Wat wil je dat ik vertel, Crystalstar? Wil je dat ik mijn excuses aanbied omdat ik nog op 't territorium was? Wil je dat ik sorry zeg omdat je bijna geraakt werd door de bliksem en ik je uit 't vuur getrokken heb? Wil jij Starclan nog aan toe eens sorry zeggen dat ik nu geen oog meer dicht doe vanwege dat Starclan verdomme vuur?" Zijn nekharen stonden overeind en de normaliter stille kater had zijn stem verheft. Hij had zich groot gemaakt en zelfs hiermee kwam hij maar net boven zijn moeder uit. Wat moest ze van hem?

Ze had moeten weten dat hij haar niet wilde spreken, dat hij dit liever helemaal wilde vergeten. Maar Crystalstar hield vol, en ze nam Firespirit mee. "Honeybear zal niet praten, dat staat vast." Die jonge kattin zou uit een boom springen als Crystalstar het enkel suggereerde, dus daar zaten ze wel goed. Het feit dat haar zoon haar bij haar nogal gewichtige naam noemde stak Crystalstar een beetje, maar ze besloot het maar te accepteren, ze waren immers lichtelijk vervreemd geraakt. Maar zelfs met al zijn kwaadheid, zijn opgezette vacht en zijn verheven stem was ze niet bang voor haar zoon. "Ga zitten, Firespirit.. Kalmeer je." Miauwde ze zachtjes, hem aan blijven kijkend. Haar toon was zacht, maar zoveel dwingender dan wanneer ze was gaan schreeuwen. Ze was duidelijk nog steeds zijn moeder. "Ik wil helemaal geen excuus van je. En ik kan je geen excuus geven voor iets waar ik niks aan kon doen." Ze had nog gedacht dat het wel eens een waarschuwing van Starclan was geweest, maar had geconstateerd dat ze niet achter elke toevallige blikseminslag een profetie kon zoeken. "Je hebt mijn leven gered. Daarom wilde ik met je praten, oké?" Ze kwam wat meer naar hem toe, biddend dat hij niet achteruit zou deinzen. "Je hebt me gered, ook al wist je dat ik het ook zou overleven zonder hulp, hoewel ik waarschijnlijk zo gewond zou zijn geweest dat ik linea recta naar het Elders den had kunnen verhuizen. Je haat me dus niet zo erg."

"Oh nee, natuurlijk niet. Want je draait iedereen zo om je poot dat ze allemaal doen wat je wilt zonder er ook maar één keer naar om te kijken,<" snauwde Firespirit opeens. Honeybear verdiende dat niet. Ze was aardig, ze was aardig tegen hem. Maar de invloed die zijn moeder over haar had stond hem niet aan. Ze was loyaal, té loyaal aan haar. Hij vernauwde zijn ogen toen ze begon over dat ze zijn excuses niet wilde. Mooi zo, want ze had ze toch niet gekregen. Hij zou zijn excuses niet moeten aanbieden hiervoor, het was niet zijn schuld geweest. Ze ging door over dat ze wilde praten over dat hij haar leven gered had en zijn ogen gingen plat in zijn nek liggen. Natuurlijk draaide het weer om haar, want Starclan zij was zo belangrijk. "Starclan zou je niet verdiend hebben, maar de Dark Forest had je terug gespuugd," miauwde hij, zijn stem druipend van het gif dat hij voor haar voelde. "Uiteindelijk ben jij er ongehavend uitgekomen, terwijl je 't had kunnen overleven. Uiteindelijk ben ik ervoor opgedraaid, moest ik naar de Medicine Den vanwege de rook, vanwege het vuur dat me aan de hielen had gelikt. Vanwege het vuur dat nu vrijspel heeft in mijn hoofd." Hij keek haar met datzelfde vuur achter zijn zeegroene ogen aan. "I should have left you there," gromde hij diep, voordat hij zich klaarmaakte om weg te lopen.

Blijkbaar was het feit dat ze een loyale warrior had ook al een probleempuntje voor haar zoon. Crystalstar keek lichtelijk zuur terwijl hij haar toesnauwde. Ze moest zich erbij neerleggen dat het nodig was dit allemaal te incasseren als ze ooit weer een goede relatie zouden hebben, als ze nu tegen hem uit zou vallen zou het klaar zijn. Ze beet dan ook op de binnenkant van haar wang totdat ze bloed proefde toen Firespirit verder raasde. Hij beweerde dat zijn moeder Starclan niet gehaald zou hebben. Ze sloot haar zeegroene ogen even en ademde trillerig in en uit toen hij verkondigde dat hij haar liever had laten liggen. "Is dat wat je gewild had, Firespirit? Dat ik de verbrandingsdood had moeten doorstaan? Dat ik was gestorven, alleen maar om opnieuw wakker te worden in mijn verkoolde lichaam? Omringd door vlammen. Alleen maar wakker worden om opnieuw te sterven? Negen keer als het vuur het volhield? Is dat wat je gewild had, hm?" Zij was misschien niet erg subtiel met haar woorden, maar zelfs Crystalstar dacht dat hij moest nadenken waar hij het over had. Hij moest bedenken wat zijn woorden betekenden.

Hij draaide zich ruw om toen Crystalstar weer begon te spreken en begon over haar levens en dat ze ze keer op keer zou verliezen als hij haar in het vuur had laten liggen. Hij gromde diep, zijn zeegroene ogen donker van woede terwijl hij zich groot maakte en voor zijn moeder ging staan. Crystalstar was een grote kattin, maar hij had het geluk dat hij een kater was en nog altijd die mannelijke uitstraling over haar had. "Wat ik van je wil, moeder, is dat je eens een keer niet aan jezelf denkt en je verontschuldigingen aanbied voor het trauma dat je je zoon hebt aangedaan. Of maakt 't je echt niet wat er met kits gebeurd. Want daar leek het wel op toen je Twistedheart onder water hielt." Firespirit was geen kater die snel autoriteit probeerde uit te stralen, maar op dit moment deed hij een goede poging om zijn eigen moeder op haar plek te zetten. Want het zag er naar uit dat niemand dat deed.

Hij maakte zich groot, en Crystalstar fronste. Moest dat haar imponeren? Een kattin als zij was moeilijk te intimideren, en het had dan ook niet het effect waarop ze dacht dat Firespirit gehoopt had. Ze moest haar excuses aanbieden, maar waarvoor? Wat had zij eraan kunnen doen dat precies op dát moment, op die plek de bliksem in moest slaan. Ze opende haar mond alweer om op hem te antwoorden, toen Firespirit plotseling iets zij wat haar eindelijk compleet van haar stuk bracht. Twistedheart.. kits.. Ze had er al moons geleden vrede mee gekregen dat wat ze daar had gedaan niet goed was geweest, maar het was geen kit geweest. En Firespirit was net zo min een kitten. "Het spijt me dat je je leven moest riskeren om je moeder te redden. Dat is niet hoe het zou moeten zijn, en je verdient beter. Maar ik kon weinig aan die situatie doen, denk je niet?" Wat wilde hij nou horen? Ze zou hem het geven, maar wat moest ze nou zeggen?