Riverclan Ceremony [03-25]

”Nu meer dan ooit is het belangrijk dat wij sterk en verbonden blijven! Belangrijk dat wij, Riverclan, begrijpen wat onze bedreigingen zijn en weten hoe wij deze bevechten en verslaan.” Miauwde Crystalstar nadat ze de clan bijeen had geroepen. Met haar indringende, zeegroene blik ging ze de katten langs, degenen die voor haar zouden vechten, degenen voor wie zíj zou vechten. De meesten zou ze zien sterven, dat was de vloek van het langere leven dat haar door Starclan geschonken was. Ze zou al haar dierbaren begraven en op hun begrafenis spreken. Vandaag, bij deze ceremonie, zou ze beginnen met het nieuws, daarna zou de vreugde van de benoemingen komen. De leader wilde niet dat iemand dacht dat ze de ceremonie van haar kinderen over het gebeuren van de clan stelde, zeker niet in deze tijd.  

”Sunningrocks is niet meer van Riverclan!” Verkondigde Crystalstar dan ook maar meteen. De laatste keer dat ze het over het gebied had gehad had ze triomfantelijk verkondigd dat ze eindelijk weer hun rechtmatige gebied hadden opgeëist, nu moest ze alweer laten weten dat zij degene was die het gebied ook weer los had moeten laten. ”Riverclan kan de spanningen met Shadowclan dragen, wij kunnen Acornstar aan. Maar daarbij kunnen wij niet ook nog Thunderclan aan. Stagtine maakte duidelijk wat hij wilde. En daarom heb ik hem de dag na de gathering ontmoet om te onderhandelen.” Het was niet de beste uitkomst geweest, maar ze was niet met lege poten teruggekeerd. ”Twee seizoenen, tot het einde van Grenleaf, vrede is wat we hebben gekregen voor Sunningrocks. Bedenk dat we dit gebied zonder gevecht hebben gekregen en dat de crisis die haar noodzakelijk maakte afgezwakt is. Een half jaar vrede in ruil voor twee onderhandelingen dus.” Het was een interessante manier om te zeggen dat ze zich gewonnen had moeten geven en zich tevreden had moeten stellen met de vrede. Maar het maakte van haar niet de absolute verliezer.  

“Daarmee kom ik ook aan bij het onderwerp dat ons allen geschokt heeft: de afgelopen gathering. Ik ben ervan overtuigd dat de twolegs volledig losstaan van Starclan's interventie. Zij waren slechts een manier om ons iets duidelijk te maken. Hun schieten, hun doodden, is niet aan onze voorouders toe te schrijven.” Ze had het gedempte gemurmel wel opgevangen, en wilde absoluut voorkomen dat er twijfel in Starclan zou ontstaan in haar clan. ”Dit was een straf voor de vijandigheid die op de gathering te horen was, de vijandigheid die vooral Acornstar richting mij en richting Riverclan getoond heeft. Ze maan verduisterde pas toen hij en Stagtine begonnen, en het barste pas echt los toen hij op de gathering zijn oorlogsverklaring uitsprak. Zie hier het bewijs, dat wij inderdaad ten strijde zullen trekken tegen Shadowclan, en haar leader terug zullen dringen, mocht hij ooit proberen ons op onze knieën te dwingen!”  

En zo was het. Ja, tussendoor had ze heel even gedacht dat de waarschuwing ook op haar zou kunnen slaan. Maar uiteindelijk had Crystalstar besloten dat het enige wat ze kon doen was om niet de eerste zet te zetten. Ze zou zich tot in de puntjes voorbereiden op de oorlog, maar ze zou niet beginnen. Dat mocht Acornstar doen, hij mocht Starclan uitdagen en de gevolgen merken. ”Bij de aanval van de twolegs zijn wij Outrage kwijtgeraakt, geliefde vader en voormalig warrior van onze clan. Hij zal gemist en voor altijd geërd worden, tezamen met de rest van onze voorouders.” Heel even neeg Crystalstar haar kop. Dit was werkelijk een groot verlies voor haar clan, en ze liet een korte stilte vallen voordat ze verder ging.  

”Maar er is ook licht. En licht komt voor ons altijd in de vorm van nieuwe Warriors, of in dit geval: Warriors in training. Drie van onze kittens zullen vandaag tot Apprentice genoemd worden. En ik kan beamen dat deze drie zeer geschikt zijn, ik heb hun groei immers van zeer dichtbij mogen analyseren.” Ze was nooit zo persoonlijk tijdens de ceremonies, maar voor haar dochters maakte ze deze kleine uitzondering. Crystalstar liet zich op de grond voor de heuvel neerkomen en riep haar drie jongste kinderen naar voren.

”Tearkit, Mousekit, Thistlekit. Ik heb gezien hoe jullie groot zijn geworden en jullie plek in de clan hebben gevonden.” Miauwde Crystalstar terwijl ze elk van de drie met genegenheid aankeek, toen ging ze terug naar haar serieuze leader blik. ”Jullie zijn zes moons en klaar om apprentice te worden. Ik vertrouw erop dat jullie Riverclan trots zullen maken en spoedig tot jullie volgende rangen verheven zullen worden.” Maar ze zou geen van het voortrekken, dat mocht duidelijk zijn. Ze werden pas warrior als ze het verdienden. ”Daarom benoem ik jullie tot Tearpaw, Mousepaw en Thistlepaw. Gefeliciteerd.” Ze knikte elk van hen officieel toe, maar er lag een liefdevolle blik achter dat ernstige uiterlijk. ”Mousepaw, jij zult worden getraind door Butterpact. En Thistlepaw, Firespirit zal jouw training op zich nemen.” Ze vertrouwde haar eigen zoon de training van haar dochter toe, hopend dat dat haar familie dichter bij elkaar zou brengen. Daarna benoemde ze ook nog Tearpaw's mentor en sloot ze de zware ceremony af.

”May the River provide."

Lijstje:

Zijn blik was gericht op de grijze kattin die aan de helm van de clan stond. Ze hadden niet veel gesproken. Na wat hun was overkomen had hij zijn moeder maar één keer gesproken. Verder leek ze te druk te zijn geweest met de dreiging genaamd Shadowclan en Firespirit gebruikte dat om zo ver mogelijk uit haar buurt te kunnen blijven. Zijn gestel was een stuk beter geworden nadat hij een goede tijd rust had genomen, wat wel had betekend dat hij de Gathering had moeten missen. Hij luisterde dan ook met een half open oor toen Crystalstar daar over sprak. Er kwam echter iets meer interesse toen ze begon over familie. Zijn halfsiblings zouden apprentice worden en zo te zien had zijn moeder bedacht dat hij voor zijn half zusje kon gaan zorgen. Het verbaasde hem dat ze hem deze taak had gegeven, immers wist ze over hij over haar dacht. Dat ze niet verwachtte dat hij een slechte invloed zou zijn over zijn halfsiblings. Ah well, eigen schuld als 't fout zou gaan. Hij glimlachte moeizaam toen hij Thistlepaw gevonden had en haar neusje aantikte. Oké, apprentice trainen. Help.

[@Thistlekit]

Thornkit had zich naar buiten gewurmd toen hij de kreet van zijn leader had gehoord. Zijn blik gleed nieuwsgierig naar de katten die zich hadden verzameld en een brede grijns gleed om zijn lippen toen hij Tearkit naast haar zusjes zag staan. Gelukkig had hij zich niet overslapen! Het kleine katertje wilde haar tegemoet rennen, maar hij wachtte geduldig toen Crystalstar over de Gathering en ShadowClan begon te spreken. Een gevecht? Thornkit bewoog met zijn oortjes. Hij had de drama natuurlijk wel mee gekregen, maar hij wist niet dat ze al bijna ten strijde zouden trekken tegen ShadowClan. Wel, hij was nog maar een kitten en mocht toch niet mee doen, dus het was niet van toepassing op hem. Maar misschien wel op Tearkit. Zijn blik schoot even zorgelijk naar zijn prinses en hij wiebelde met zijn oortjes, maar besloot om het achter zich te laten. Tearkit’s nieuwe mentor zou haar wel beschermen als het zo ver zou komen, toch? Thornkit werd uit zijn gedachten gehaald door zijn leader die aangaf dat drie kittens nu apprentices zouden worden. Een bepaalde glim van trots was in zijn ogen te zien toen Tearkit’s naam werd benoemd en ze vanaf nu Tearpaw zou heten. Ze kreeg haar nieuwe mentor en Thornkit kon zich niet langer inhouden; hij stoof vooruit en kwam Tearpaw blij tegemoet. “Gefeliciteerd!” piepte hij blij. “Laat de andere apprentices maar eens zien hoe goed je kunt jagen, patrouilleren en vechten.” Hij moest zichzelf strekken omdat ze groter dan hem was zodat hij zijn wangetje tegen die van haar kon duwen en een zacht, snorrend geluid rees op in zijn keel. Hij was echt blij voor haar.

Butterpact’s oren prikten geïnteresseerd de lucht in toen hij de kreet van zijn leader hoorde. Hij verzamelde zich, samen met de andere katten, aan de rots waar hun leader op stond en keek naar boven. Ze besloot om de spits af te bijten met nieuws over de Sunningrocks. Butterpact trok met zijn oortje toen hij hoorde dat ze terug waren gegeven aan ThunderClan, maar kon wel begrijpen waarom ze die keuze had gemaakt. Een oorlog hebben met twee Clans was niet ideaal en ShadowClan bleek al een gestoorde leader aan hun front te hebben; daar moesten ze Stagtine met zijn ThunderClanners ook niet nog eens bij hebben. Butterpact gaf haar dan ook een goedkeurend knikje, al kon hij aan het gemurmel achter zich horen dat niet iedereen het er eens mee was. Ach ja. Als ze het beter konden, moesten ze zelf maar naar de Highstones gaan en vragen aan StarClan of zij leader mochten worden. Zijn mondhoeken kropen omhoog en een strijdlustige blik verscheen in zijn ogen toen Crystalstar aangaf de strijd met ShadowClan aan te willen gaan als zij die eerste stap zouden zetten. Mooi zo. De blik in zijn ogen verdween en hij trok opnieuw met zijn oortje toen hij het nieuws over Outrage hoorde, al was het niet echt nieuws meer voor hem. Hij wist dat de kater gestorven was en hoewel ze meer ruzie hadden gehad dan dat ze het goed met elkaar hadden kunnen vinden, had hij de kater dit einde niet toegewenst. Zijn blik gleed naar de drie kittens van Crystalstar die benoemd werden als apprentices en zijn mondhoeken drukten zich kort omhoog toen hij zag dat zijn leader zichtbaar moeite had met de switch te maken van moeder naar leader. Het deed pijn aan zijn hart om te weten dat zijn eigen zoon daar misschien wel had kunnen staan tijdens deze ceremonie, maar dat zou er nooit van komen. Hij probeerde dat verdriet weg te slikken, wat maar al te goed ging toen Crystalstar de bom liet droppen dat hij de mentor mocht worden van één van haar kittens. Wist ze soms niet dat hij al drie training in totaal had verprutst? Twee omdat hij er mentaal niet klaar voor was en één omdat zijn apprentice door een ongeluk was overleden tijdens hun reis door de bergen. Butterpact voelde een zwaar gevoel zich in zijn binnenste nestelen, een beetje vergelijkbaar met die keer dat Butterstar haar dochter aan hem had toevertrouwd. Hij besloot echter om het te verbergen en naar Mousepaw te stappen toen de ceremonie werd afgesloten. “Mousepaw,” begroette hij haar met een knikje en hij raakte haar neus aan met de zijne. “Neem eerst maar je tijd om te wennen aan je nieuwe rang en om een slaapplekje uit te zoeken samen met je zusjes in de apprentice’s den. Ik zie je morgenochtend voor de start van onze training.” Hij gaf haar een knikje en liep toen langs haar door het kamp uit. Hij wilde nu even tijd voor zichzelf hebben om dit te verwerken.