∆ [GW] A Phoenix First Must Burn [CLOSED]

Aan de rand van de Tallpines stond een tom te wachten. Hij was klein- zelfs een scharminkel te noemen. Boten staken af toen hij zat. Scherp, als een mes waar je je vinger aan kon open snijden. Enkele vliegen zoemde rondom hem heen. Het was een vervelend geluid, maar het leek alsof de tom er aan gewend was en het bijna niet meer hoorde. Die tom, was Orchis. En Orchis was sinds kort de nieuwe leader van Bloodclan. Oftewel, de General. Een nieuwe naam voor de rang die hij gemaakt had. Net als zo toen hij Deputy geworden was en zichzelf de Captain had genoemd. Nu was Skadi in die rol te vinden, en noemde zij zichzelf met zijn vorige titelnaam. Hij was er best trots op, dat de Elite zo gemakkelijk deze nieuwe namen aannamen. Niet dat ze veel te vertellen hadden.. Toch was het ook eens leuk als er ook zonder angst iets goedgekeurd werd. Hij was nog niet lang General maar het voelde alsof hij al moons lang de clan leidde. Waarschijnlijk ook omdat hij voornamelijk de grotere taken vervulde vanwege Brat's afwezigheid. Echter had hij dit nooit kunnen plannen als zij er nog geweest was. Het was maar goed dat ze weg was, want nu had hij een deel van Thunderclan kunnen overnemen. Zijn lippen stonden in een klein glimlachje terwijl hij afwachtend op de grens zat. Hij had namelijk een klein theekransje met iemand, en hij verwachtte dat de ander snel zou komen.

WORDS ARE LIVING THINGS.

Niet dat hij had verwacht dat zijn clangenoten zouden staan te juigen om zijn beslissing. Maar de woede deed wel pijn. Het was een irritatie die in hem opborrelde. Hoe durfde ze.. Het frustreerde hem mateloos dat hij moest lachen en zichzelf verontschuldigen. Maar goed, alles zou snel veranderen. Alles moest anders worden voor hem, voor zijn clan..

Hij was onderweg, zijn Heatherstorm aan zijn zijde. Zijn staart subtiel op haar rug geplaatst en een glimlach op zijn lippen. "Er is een ding dat ik moet doen Heather, voor we naar de moonstone trekken. Ik zou an je willen vragen om hier te blijven en er zeker van te zijn dat we niet gevolgd worden. Als we gevolgd worden, ben ik dirt aan het maken." Hij knipperde en keek haar even strak aan. "Ik vertrouw jou met mijn leven Heather. De anderen zullen dit niet begrijpen, maar ik zal nu gaan spreken met de leader van Bloodclan. Om duidelijk aan hem te maken hoe snel hij weer zal oprotten van ons gebied." Hij grijnsde even voor een seconde al raakte de lach zijn ogen niet. "Ik vertrouw jou met alles Heather. Mijn toekomstige deputy." Hij duwde zijn neus even tegen haar wang aan voor hij zichzelf omdraaide en wegliep van haar.

Orchis stond op hem te wachten en zijn staart krulde zich iets om, de leegte in zijn ogen vloeiend als poelen die gevuld werden door regenwater. "Orchis. Breng me naar mijn kinderen als je zo lief wil zijn." Sneerde de kater koel de bloodclan leader aankijkend.

THEY HAVE PERSONALITY, POINT OF VIEW, AGENDA.

xoxo

Zijn eigen blik ontmoette al gauw twee stilstaande modderpoelen van een ogen. Hoewel ze dus zo leeg stonden, gaf het geen reactie af bij Orchis. Zijn eigen ogen twinkelde enkel daardoor. Blijkbaar was hij de gezellige in deze relatie zo bleek. De tom wachtte nog rustig af tot de gevlekte Thunderclanner voor hem stond en hem aansprak. Zijn toon was koel maar snerend. Orchis reageerde daarom door zijn poot op te hijsen en er een rustige lik over heen te gevend en deze enkele keren over zijn oor heen te halen; alsof hij rustig aan een wasbeurt begon die hij al maandengeleden al had moeten beginnen. Orchis keek enkele secondes later pas weer eventjes op van zijn gelik door, zijn tong nog half uit zijn bek, ''Alsjeblieft?'' Zei hij toen, een beetje uitlokkend. Thunderclanners en hun opvoedingen, phe!

WORDS ARE LIVING THINGS.

Als hij met zijn tenen kon tikken tegen de grond dan deed hij het. Alles duurde zo lang met deze kat. Hij had de tijd niet om rustig aan te doen. Het leven stond op hem te wachten, zijn naam stond op hem te wachten. Zijn naam. Het bracht per direct zijn humeur wat omhoog en hij knipperde een paar keer met zijn ogen. "Alsjeblieft mag ik mijn vrouw en kinderen zien Orchis." Mauwde hij terwijl een glimlach over zijn lippen kroop. "Afscheid nemen is wel belangrijk voor de vader van het gezin vindt je niet?" Grinnikte de kater zachtjes en stapte alvast naar voren, klaar om met Bloodclans leader mee te lopen naar zijn vrouw. Naar zijn Evening, ze had een te grote mond gehad alsnog. Gedacht dat zij de opperhand had met hem. Ze zou het weten ook. Toen ze die misbaksels in zijn poten schoof en hem aanwees als vader had ze hun eigen lot ondertekend. "Ik neem aan dat ze alle vier nog onbeschadigd zijn voor nu?" Mauwde hij en trok even met zijn oor neerkijkend op de eliteleider.

THEY HAVE PERSONALITY, POINT OF VIEW, AGENDA.

xoxo

Met een blep keek hij naar de Thunderclanner. De tom die het voor elkaar wist te krijgen om de high ranks te laten verdwijnen en zelf zo omhoog te klimmen. Zulke situaties kwamen bijna nooit voor, dat betekende dat Stagtine wel wist hoe hij spelen moest. Enkel had hij daarvoor wel de hulp van Bloodclan nodig. En de baas van Bloodclan was hij, en tja, met hem als baas had je altijd garantie dat het niet zonder bloed of grap ging. Hij hoorde het gekraak van de kitten nog in zijn oorschelp toen de ander vroeg als iedereen nog ongedeerd was. Het liet zijn oortje trillen en met een klein grijnsje trok hij met zijn kop. ''Oh ja hoor, naast een klein ongelukje met Bearkit.'' Begon hij, toen hij begon te huppelen. ''Helaas moest ik wat meer geweld gebruiken voor Eveningglow zich er bewust van was dat er niet onderhandeld werd. Terwijl ik nog had gezegd dat het zonder geweld had gekund. Het was dus als een laatste duwtje in de rug om haar mee te krijgen.'' Sprak hij rustig, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij keek eventjes opzij naar Stagtine met een brede glimlach op zijn lippen, terwijl hij zijn weg veder maakte naar de plek waar hij de Thunderclan deputy had vastgebonden. Het was eventjes lopen, niet enorm lang, maar ook niet zo om de hoek. Bij het Thunderpath was een dassenhol gevonden, daar had Orchis de she-cat ingedropt met enkele wachters. Het was niet de plek waar ze vastgebonden bleef, het was meer een tussenweg van de ene gevangenis naar de ander. Ook zodat Stagtine eventjes snel met haar spreken kon zonder daarvoor de hele stad uit te lopen. Orchis glimlachte wederom toen ze aankwamen en knikte zijn wachters toe als seintje dat ze voor een paar minuutjes dismissed waren van hun positie. ''Je hebt 2 minuten..'' Sprak hij tegen de gevlekte tom toen hij eventjes opkeek naar hem. Zijn gelaat vertrokken in een levenloze uitdrukking. Hij keek nog een keertje naar zijn wachters die verdwenen tussen de bomen en ging zelf daarna op zijn dooie gemakje zitten.

WORDS ARE LIVING THINGS.

Ugh het kon toch ook nooit zoals hij het geplanned had. Het feit dat Bearkit een ongelukje had gehad liet hem al met zijn ogen rollen. "Dat is niet volgens afspraak. Zit ik nu opgescheept zo met een elder terwijl jij twee meisjes houdt." Mompelde hij met een iet wat sacherijnige blik. Twee bloodclanners om een clankat. Het was een simpele verdeling geweest en nu moest hij het weer verpesten. "Ik wil niet blijven zitten met een mond om te vullen terwijl jij je.. prinsesjes noemde je het? hebt. Maar daar hebben we het nog wel over." Mompelde hij met een harde blik in zijn ogen. Plannen waren er om gevolgd te worden, hij had de kater een goed offer gedaan en dit was beschadigen van goederen. Thunderclan had niets aan een mond te voeden terwijl hij zou rollenbollen met twee perfect gezonde poezen. Ugh.

Maar er waren belangrijkere dingen op dit moment. Hij rook haar al van een kleine afstand. De geur van melk en moeder hing als een vieze zweem om haar heen. Moeder zonder kits. Ze was nog zieliger dan hij ooit gedacht had. Alles was van haar afgenomen. Clan, vrienden, liefde en nu haar kits. Als ze niet zo hard nog in zijn weg had gestaan zou hij bijna medelijden krijgen. Inplaats daarvan knikte hij naar orchis en glimlachte. "Langer heb ik niet nodig om afscheid te nemen van mijn geliefde." Mauwde hij met zijn ogen rollende voor hij zich op Evening fixeerde en glimlachte.

"Goedemorgen schoonheid. Heb je mij gemist?"

THEY HAVE PERSONALITY, POINT OF VIEW, AGENDA.

xoxo

Waar andere katten misschien allang ingestort waren, brandde er bij haar een fel vuur in haar ogen. Ze ging niet bij de pakken neerzitten als ze in het nauw gedreven was. Nee, zo was Eveningglow niet. Ze ging niet zielig zitten doen, de radartjes in haar hersenen begonnen juist te draaien. Ze was zo ongelofelijk kwaad, pisnijdig eigenlijk. Al zag je dat op dat moment alleen in haar ogen. De rest van haar houding straalde een vreemde kalmte uit, een kalmte die niet klopte met de situatie. Het was een stilte voor de storm. In haar schouder zat een diepe snee, die Zahida haar gegeven had. Er waren nog wat krassen bij gekomen, omdat ze geen poeslieve gevangene was. Ze hadden haar ergens in een dassenhol gedropt en daar was ze alles dan tevreden over, al hield ze zich voor nu even koest. Ze wilde niet dat ze haar kittens nog meer aandeden. Als zij als enige meegenomen was dan had ze zich veel meer verzet, maar dat was het probleem. Het was niet alleen zij. Het zou nooit alleen zij meer zijn.
Toen hoorde ze zijn stem, Stagtine. Wat moest die hier? Van iedereen die ze wilde zien, was hij het sowieso niet. Hem vond ze bijna nog erger dan die lelijke kop van een Orchis. Er ontglipte haar bijna een harteloze lach, die ze nog net in wist te houden. Die viezerik, wat moest die hier… Ze had het geweten. Zo snel het patrol in de val was gelokt. Ze had het geweten toen Orchis met haar kittens aan was komen zetten. Toen was het lichtje gaan branden. Te laat helaas. Veel te laat. Hij had van haar af gewild en nu dacht hij hier doodleuk binnen te komen wandelen. Er ontstond een lieve theatrale glimlach rond haar lippen toen hij binnen stapte, maar haar ogen lachten totaal niet mee. Daarin was nog steeds de woede zichtbaar die in haar binnenste raasde. De wachters waren weg en zo snel Stagtine in het dassenhol stond vloog ze hem zonder pardon aan. Haar nagels uitgeslagen in een poging deze over zijn neus te halen. “Zout op, je bent geen haar beter dan die bloedzuigers!” snauwde ze bitch.

[GW - mention van babies eten]

WORDS ARE LIVING THINGS.

hell hath no fury like a woman scorned

het was de waarheid in die woorden die Stag ondervond aan de nagels van zijn 'partner'. De pijn laaide op in zijn neus en hij knipperde. Bijna versteld van de aanval die ze had kunnen plaatsen. Een enkele stap naar achter genomen maar te laat of misschien was hij blijven staan, vond hij zelf dat hij de aanval verdiende. Iets wat niet helemaal klikte in zijn hoofd.

De kater knipperde nog een enkele keer voor er een grijns rond zijn lippen gleed. "Evening. Lief. Snap je het nog niet?" Mauwde hij ijzig koud, elke emotie van zijn gezicht glijdend terwijl hij zichzelf ontspande. Het voelde goed, zo goed om de neppe emoties te laten verdwijnen. De lach die zijn spieren forceerde. De vriendelijke blik die aan hem trok met de dag. Binnenkort niet meer, binnenkort kon hij zichzelf zijn, was alles van hem. Alles.

"Slechts een van ons twee verlaat deze plaats levend Evening. Jij zal dit niet zijn." Zijn stem leek zelfs niet eens meer op de stem waarmee hij was opgegroeid, verveling zeker nog wel maar de rest.. het verbaasde hem zelfs dat hij zo kon spreken tegen een andere kat, de stem die enkel zijn reflectie had aangehoord. De schaduwen en het licht dat het niet had kunnen verdragen.

"Je hebt verloren Evening, je hebt alles verloren. Jouw kittens zijn al van hem." Mauwde hij met een knik naar Orchis. "Een schrale prijs, halfclan blood, of kwart ondertussen met jouw vervuilde aderen?" Hij trok even met zijn oren en normaal zou er een lach over zijn lippen spelen maar de lijn bleef ijzelig recht. "Dit is het eind van jouw verhaal, van Thornstar's verhaal. Hij leeft ondertussen al lang niet meer en dat heb jij jezelf ook beseft of niet? Je bent een slimme meid. Je wist dat de mothermouth al naar je riep. Eveningstar." Hij proefde de naam op zijn lippen en ditmaal gleed er wel een glimlach over zijn lippen. "Stagstar klinkt toch veel beter. En zeg nou zelf een verraadster zoals jij? Bloodclan bloed, excuus Orchis, door je aderen. Denk je werkelijk dat jij Thunderclan had kunnen leiden? Omhoog kunnen brengen uit de put waar Thornstar ons had in achtergelaten. Nee, je had ons enkel verder in een gat gegraven." Hij zuchtte en keek omhoog naar de hemel. De zon zou binnenkort onder gaan en als de maan op zijn hoogst stond, zou hij bij Starclan zijn, zijn levens ontvangen en terugkeren als een nieuw man. "Ik had hoop in je, tot je mij met dat ongedierte opscheepte. Maar dat was ook mijn kans, de perfecte kans." Schuddend grinnikte hij, kil en hongerig. "Ik zou er 1 mee terug nemen, opvoeden als mijn zoon. Hij zou jou vergeten en opkijken naar mij. Maar ik heb niets aan gebroken speelgoed. Orchis zal hem.. nee hij zou hem geen snel einde geven. Wellicht, als jij of Mistgaze zoveel honger hebt.." De kater keek recht op naar de moeder, de deputy, zijn vriendin, zijn vijand. Zijn partner.

"Je hebt verloren Eveningglow. En nu mag je toekijken wat jouw verlies betekend voor de rest van het woud. Voor de wereld en voor onze kinderen."

THEY HAVE PERSONALITY, POINT OF VIEW, AGENDA.

xoxo

Zijn woorden waren koud, koud en giftig. Had hij dit altijd al in zich zitten? Hoe had ze dat niet kunnen zien, hoe had ze hem zo verkeerd in kunnen schatten. De woorden van Dustspirit spookten door haar kop. Haar nekharen rezen langzaam overeind. “Ik heb pas verloren als ik dood ben.” Snauwde ze terug. Zij had hem verkeerd beoordeeld, maar dat was wederzijds bleek. Ze zou nooit opgeven. Niet zo lang haar hart klopte. In wat voor benarde situatie ze zich ook bevond. Ze zou vechten, blijven vechten, ze krabbelde er elke keer weer uit. Ze gaf niet op. Nooit.

Ze keek eerst naar zijn bloedende neus, daarna keek ze hem recht in zijn ogen. “Thornstar is niet dood.” De kalmte leek over haar neer te strijken, kalm en direct. De rust en helderheid door haar stem. “Ze hebben mij nog niet geroepen, omdat dat niet nodig is. Je ziet het verkeerd Stagstine. Je schat hem verkeerd in, je schat mij verkeerd in. Wij geven niet op.” Ze ging haar kittens uit de poten van die bloedzuigers halen. Ze ging ze redden, ze beschermen. Ook al stroomde er BloodClan bloed door haar aderen. Ze was niet minder ThunderClanner dan Stagstine. Ze was loyaal, extreem loyaal. Loyaler aan de Clan waarin ze was opgegroeid, dan dat deze kater voor haar dat was. “Jij zult nooit Stagstar worden, je bent een verrader. Een verrader van onze Clan, van onze kittens, maar vooral van jezelf.” Ze snauwde weer. “Zie je dat dan niet?” Vuur laaide op in haar felgele ogen.

Een zachte sis verliet haar bek. “Verdwijn. Ga weg. Ik wil je nooit meer zien. Jij breekt mij niet. Jij breekt de kittens niet. Wij zijn sterker dan jij. Verdwijn.” Het was een bevel.

WORDS ARE LIVING THINGS.

Ze was lachwekkend, het was simpelweg zo en niet anders. Hij kon niets anders dan lachen om het zielige wezen voor hem, wanhopig vasthoudend aan geloven. Hij zou haar breken, zachtjes kneden tot ze uit elkaar zou vallen voor zijn neus. Haar bevel sloeg hij in de wind, ze had geen macht meer over hem. Had niets meer over hem. Zelfs al noemde ze die misbaksels nog altijd zijn kittens.

”Met welk leger leg jij mij zo’n bevel op mijn lief.” Reageerde hij hoonend op haar. Hij had niet alle tijd van de wereld meer, moest vertrekken en zijn levens ophalen. Maar niet voor hij haar hartje een laatste maal zou breken.

”Hmm Starclan heeft dan niet met je gesproken omdat ze mij al hebben geaccepteerd wellicht want zie je.. Ik heb zo mijn vrienden, hen die alles voor mij doen. Jong en oud.” Tanden glansde in het licht terwijl hij haar aankeek. ”En die zijn heel goed in Thornstar overhalen mee te gaan, beloftes te maken en in het diepe te laten vallen. Als de kater nu nog leeft is dat met gebroken botten en in pijn. Wenst hij dagelijks te sterven, wellicht is hij al meerdere keren heen en terug geweest, een martelende dood. Natuurlijk hebben we hem in leven gehouden, eens in de zoveel dagen een muisje naar binnen geworpen. We wouden natuurlijk niet dat hij stierf terwijl jij nog het stokje over zou kunnen nemen. Nee, daarnaast moest het realistisch zijn, moest ik de clan voor mij winnen en schat. Dat heb ik.”

Een lik over zijn poot. Volkomen zichzelf, alle rust terug gevonden en een brede onschuldige glimlach op zijn lippen. ”Jullie hadden naar Dustspirit moeten luisteren toen je de kans had. Hij heeft geluk dat hij mijn broer is en hem spontaan laten verdwijnen na die belachelijke waarheid van hem.. zou enkel tegenwerken. Maar ik beloof je lief, hij zal de eerste zijn die zal merken wat er gebeurd als je je tegen Stagstar keert.” Met een harde blik staarde hij haar opnieuw aan. ”Je zal hem sneller dan later terug zien, in je geliefde Starclan. Hij heeft geen nut meer voor mij.”

Met die woorden kwam hij omhoog en klikte nog een maal met zijn tong. ”Ah.. voor ik het vergeet, Glazeheart zie je binnenkort ook terug in Starclan, die blijft maar doorzeiken over jou. Hondsvervelend terwijl je mijn partner hoort te zijn.” Mauwde hij geïrriteerd. ”Jaloerzie is niet iets waar ik goed mee om kan gaan lief, misschien is dat ook de rede waarom die kits nooit mijn kits zullen zijn. Ze dragen mijn bloed niet en toch schoof je ze op mij, dat is je grootste fout geweest. Ik veracht ze. Stuk, voor, stuk.” Met ijs in zijn amberen ogen staarde hij haar aan, een koude vlam opnieuw aangewakkerd. ”Maar binnenkort zal Thunderclan werkelijk mijn bloed dragen in een nieuwe generatie en zal het verlies van Birdkit, Beetlekit en Bearkit een stuk minder zwaar zijn. Dat beloof ik je lief.”

Met die woorden stapte hij echt van haar weg, het was tijd om zichzelf weer bij Heatherstorm te voegen voor ze vragen ging stellen. Starclan wist dat het domme wicht nieuwsgierig genoeg zou zijn en dat was iets dat hij zeker niet kon hebben vandaag.

THEY HAVE PERSONALITY, POINT OF VIEW, AGENDA.

xoxo

Ze snoof en staarde hem strak aan. Met welk leger vroeg hij? Ze had hier geen leger voor nodig, wat dacht hij wel niet. “Ik heb StarClan nog achter mij staan. Ik betwijfel of dat ook nog voor jou geld.” Haar ogen flonkerden. Vervolgens schudde ze bijna triest haar kop terwijl hij maar onnozele dingen door bleef raaskalden. “Jij bent ziek… en daar zullen ze achter komen. Wie zal er dan nog achter je staan Stagstine, hmmm?” miauwde ze nog steeds vreemd kalm verder. “Die zogenaamde vrienden zijn enkel uit op macht. Die steken geen poot meer voor je uit als dit uitkomt, mousebrain…” Ze snoof opnieuw. Hij was echt gek geworden en ja ze had inderdaad naar Dustspirit moeten luisteren. Opnieuw vervloekte ze zichzelf dat alles zo wazig was geweest aan het einde van haar zwangerschap. Anders had ze het nooit zo ver laten komen. Op de rest van zijn verhaal reageerde ze niet meer. Wat moest ze erop zeggen? Over Glaze, over haar kittens? Het was alleen maar bedoeld om haar van haar stuk te brengen. Ze had altijd geweten dat hij niet van haar kittens hield, dat was niet nieuw. Ze staarde hem na toen hij er vandoor ging, lafaard… Stomme domme kat. Daarna keek ze naar Orchis, met hernieuwde haat en vechtlust in haar ogen. Kom maar op. Niemand brak haar, niemand.

WORDS ARE LIVING THINGS.

Hij had nog gelachen over haar woorden. wie achter hem zou staan. Het arme kind was zo kortzichtig dat ze werkelijk niet na dacht. Dus wierp hij een blik over zijn schouder een brede grijns op zijn lippen. "Evening, wie denk je dat er achter mij staan. Denk je dat ik zelf dom genoeg zou zijn om hem de afgrond in te storten? Denk je dat ik zelf dom genoeg zou zijn om met het nieuws te komen? Wie riepen er het luidst voor mij? Zij staan achter mij, zonder hen was ik hier niet." Met een speelse slag van zijn staart liep hij van haar weg. Hij was het meesterbrein, dat kon hij niet ontkennen. Maar hij zou een idioot zijn als hij alles zelf had gedaan. Gelukkig waren er genoeg anderen die blind van geloof waren in hem. Genoeg anderen die de toekomst zagen zoals hij hem zag. Genoeg anderen die zijn vuile werk voor hem konden doen.

THEY HAVE PERSONALITY, POINT OF VIEW, AGENDA.

xoxo

Ze bleef hem alsmaar strak aanstaren. “Dan zitten die net zo fout als jij.” Haar stem klonk weer duidelijk en helder. Het was geen sneer, maar gewoon kalm en helder. Juist als ze zo sprak kwam het meer aan dan dat ze tierde en snauwde. Dit was de houding die ze aan moest nemen als deputy, een houding die katten sneller zouden volgen. Soms ging ze te ver, dat wist ze. Gelukkig was er dan Thornstar om haar weer tot de orde te roepen. Wat had Stagstine hem aangedaan? Waar zat hij… Het vrat aan haar dat zij nu ook opgesloten zat en hem niet kon zoeken. Dat ze ThunderClan aan hun lot over had moeten laten, maar vooral dat ze haar kittens niet had kunnen beschermen. Dat ze de belofte die ze haarzelf had gemaakt niet kon houden. Door deze mousebrain voor haar, deze goede vader. Ze ging hier uitkomen. Ze ging hier uitkomen en dan maakte ze hem een kopje kleiner, hem, en al dat andere gespuis die hem had geholpen. Hier gingen ze niet mee weg komen. Haar nagels gleden uit hun hulzen en kneedde de grond onder haar poten terwijl ze toekeek hoe hij wegliep. Hij had geen idee wat hij over zichzelf had afgeroepen. Nee, hij had echt geen idee. Haar felgele ogen bleven onverstoorbaar flonkeren.

Onderwerp: Re: ∆ [GW] A Phoenix First Must Burn [CLOSED]