The power of balance

Het was een erg stille dag vandaag. Iedereen was rustig en slaperig. Want het was eigenlijk niet eens dag, het was ergens in de diepte van de nacht. De nacht, de duistere zijde van de dag. Het deed hem denken aan Harmony. Zij was bijna volledig het tegenovergestelde van hem, behalve de oogkleur. Veel Elite kittens waren mooi wit gekleurd en hij zette ze dan bij de dag squad, in zijn dromenwereld. Hoe dan ook, zijn oogjes knipperden wat terwijl de kater wat rondkeek na wakker geworden te zijn. Zijn zusje sliep en de rest was allemaal stilletjes. De zwarte kit strekte zijn pootjes uit en gaapte erg stilletjes. Waarna hij opstond. Hij was moeilijk te zien in het donker, maar de lichtere vachten waren meer opvallend. Het maanlicht scheen op ze. Alsof ze sterretjes waren. Met zijn pootjes trippelde hij naar naar wat andere kittens toe en porde in één specifieke kit haar vacht: Harmony. Het was geen verrassing, maar kom. Hij was nog steeds haar ‘vriend’ en dus moest hij haar komen lastigvallen op een paar beschikbare momenten, zodat ze zich niet in de steek voelde gelaten. Ook al had de kleine tom daar totaal geen hart voor. “Pssst, Harmonyyy~”, fluisterde hij terwijl hij in haar vachtje porde. “Wakker worden”



+Harmony

Harmony kon niet bepaald zeggen dat de afgelopen twee manen ervoor hadden gezorgd dat ze zich meer op haar gemak voelde in de Elite. Ze had gezien hoe haar moeder steeds meer gewend begon te raken aan de gebruiken van de Elite en dat ze nauwelijks nog oog had voor Harmony. Harmony had soms zelfs het idee dat haar moeder zich voor haar schaamde, een gevoel dat versterkt werd door haar moeder die haar nauwelijks nog kwam opzoeken. Vanaf het moment dat Harmony prooi kon eten, kwam haar moeder enkel nog om haar van prooi te voorzien. Ze wisselde dan wel eens een woord met Harmony, maar daarna was ze ook snel weer weg. Harmony was dus veel op zichzelf aangewezen, al had ze ook een paar katten ontmoet die nog wel oké waren. Een van die katten was Nehzoda, al wist ze niet goed wat ze van hem moest denken. Dat gevoel bleek maar weer eens op zijn plaats te zijn toen de kitten haar midden in de nacht wakker maakte. Harmony knipperde de slaap weg uit haar ogen, waarna ze haar blauwe ogen op Nehzoda richtte. “Nehzoda?” vroeg ze op een verwarde, timide toon. Inmiddels had ze al wel ontdekt dat zijn naam Nehzoda was en dus niet Nehhh, waar ze eerst de hele tijd naar refereerde. “Wat is er? Waarom maak je me wakker op dit uur?”

Het was zo donker, de maan stond hoog. Tijd was een goede vriend van chaos, waardoor het niet uitmaakte wanneer hij haar zou lastigvallen. Elk moment zou toch dezelfde reactie hebben gehad; maar ‘wat is er?’ was niet de goede vraag. Vragen waren maar een paar woorden, met een speciale intonatie om dan expres te laten verwachten dat de ander iets zou terug zeggen. Alsof de ander geforceerd was om iets terug te zeggen. Maar hij, hij deed amper moeite om die domme vraagjes te negeren, over te slaan, ze weg te gooien in de prullenbak in de achterste van zijn hoofd. “Who cares about the time~”, leek hij wel bijna te zingen. Tijd was maar een illusie, iets om katten de stuipen op het lijf te jagen wanneer ze ‘te laat’ waren of wanneer een specifieke deadline naderde. Het kleine katertje steunde vervolgens zich meer op zijn voorpoten, waardoor hij bij haar oortje kwam. “Ik wil je iets laten zien, maar dan moet je wel meekomen”, fluisterde hij toen op een koele toon. Geen verleidende toon, geen reclame-man-achtige toon, gewoon neutraal. Als ze zou willen komen dan kwam ze, anders niet. Het was een uitnodiging, om 1 uur ’s nachts, om iets te laten zien. Leuk toch.

Harmony wist wel beter dan iets te zeggen toen hij haar al zingend antwoord gaf. Ze wist niet goed wat er door zijn kopje ging, maar veel goeds kon het niet zijn als hij zo laat nog wakker was. Misschien kwam het wel door de dood van zijn moeder. Het zou bij Harmony echt een trauma achtergelaten hebben als ze haar moeder had zien sterven midden in het kamp, maar Nehzoda had het weinig gedaan. Er ging een huivering door haar heen als ze zich herinnerde hoe rustig hij was gebleven, hoe hij het bijna grappig had gevonden dat ze daar op de bosgrond dood had gebloed. Er ging weer een rilling door haar heen en ze keek hem wat argwanend aan toen hij zei dat hij haar iets wilde laten zien. Nu? Op dit uur? Toch was er iets in zijn blik dat haar weerhield om zich te verzetten. Ze had gezien hoe kalm hij kon reageren op iemand zijn dood en ergens was er die schrik dat hij haar ook iets aan zou doen als ze zou weigeren. Het zou Orchis geen barst kunnen schelen of ze zou sterven en ze dacht niet dat de queens genoeg om haar zouden geven om Nehzoda tegen te houden. En dus gaf ze een knikje. “Oké, maar mag ik daarna weer gaan slapen?” vroeg ze op een licht hoopvolle toon. Ze was nog steeds een kitten en ze had haar slaap echt wel nodig. Ze hoopte dat als ze aan zijn verwachtingen zou doen, hij haar uiteindelijk wel met rust zou laten.

O wat was het toch leuk als anderen je uitnodigingen accepteerden, zelfs al was het midden in de nacht. Ze vroeg wel of ze daarna weer mocht gaan slapen. Hij apprecieerde zijn slaap wel, maar nu was het niet het moment daarvoor. “Jaaaa, tuurlijk mag je dat”, mauwde de zwarte kit tegen haar en hintte naar een plekje verderop. “Kom nu gewoon mee~” Hij begon al met verder huppelen en wiebelde plezierig met zijn oortjes. Het was erg donker- dus redelijk veel zagen ze niet. Maar wat deed het er nu toe, hij had gewoon zin om de ander een ervaring te geven die ze niet zo vaak zou hebben. Een soort van kittenavontuur om middernacht, dat maakten de meesten toch niet zo vaak mee hmm? Zelfs toen zijn moeder nog leefde was hij ’s nachts vaak wakker, maar ging hij er niet op uit. Nu was niet veel veranderd, behalve dat hij zich machtiger voelde dan vroeger. Zijn moeder, Nekonecné, had de hele tijd hem aan haar draadjes lopen hangen. Nu ze dood was, waren zo doorgeknipt! Een trauma ervaring zouden de gevoeligsten hebben gehad, maar hij niet. Hij was er blij om geweest, en al was Harmony zo’n verschillende kitten, misschien zou Bloodclan haar wel harder maken. En ze konden beginnen met deze tocht!

Harmony vond het eerlijk gezegd maar niks om met iemand die ze eigenlijk niet eens zo heel goed kende op avontuur te gaan, maar ze had zo het idee dat Nehzoda haar niet zou laten rusten voordat ze met hem mee was gegaan. En dus ging ze maar mee. Ze was eigenlijk best wel bang voor wat hij zou doen als ze niet mee zou gaan. Ze wist dat ze zelf wel een avontuurlijk kantje had, maar deze kwam eigenlijk alleen maar naar boven wanneer ze alleen was. Ze voelde zich enkel vertrouwd met zichzelf en geen enkele kat binnen de Elite had dat tot dusver kunnen veranderen. Ze liep schoorvoetend achter Nehzoda aan toen hij nogmaals tegen haar zei dat ze mee moest gaan en ze bewoog wat met haar oortjes om de nachtgeluiden om zich heen op te vangen. Haar lichaam verstijfde en tranen schoten in haar blauwe oogjes toen ze een schim in de schaduwen zag. Ze kon aan de gestalte zien dat het vrij groot was en ietwat ongelukkig liep ze wat dichter naar Nehzoda toe, al had ze dat niet meteen in de gaten. “Nehzoda,” fluisterde ze op een gealarmeerde toon. “Er ligt daar iets.” Hij zou toch niet gek gaan doen en datgeen wat daar lag wakker maken, hè? Nee toch? Zo erg was hij toch niet?

Hij had ervoor gezorgd dat de witte kitten hem volgde, hem vertrouwde, hier in deze duistere, onheilspellende nacht. Maar hij, hij huppelde gewoon verder alsof er niets aan de hand was. Alsof hij haar echt meenam om haar iets te laten zien, maar eigenlijk wilde hij gewoon op avontuur. En in zijn eentje, dat was saai. Want dan kreeg de kater zelf natuurlijk de schuld als er iets fout zou lopen. Maar nu kon hij de schuld op Harmony steken, dus dat was fijn. ‘Nehzoda’, hoorde ze fluisteren. De kater trok met zijn oor. Hij had het al opgemerkt. Een grote, vieze, vuile, hond met glimmende tanden lag daar, te slapen in het duister. Hij snurkte zo luid dat het hem bijna frustreerde. De kleine tom golfde wat met zijn dunne staart en staarde met zijn blauwe ogen naar het grote beest. Hij gniffelde wat. “Ik heb altijd al een kwade monsterhond willen zien!”, fluisterde hij en drukte zijn poot hard op de neus van de hond, waarna hij snel wegrende en zich achter een vuilnisbak verstopte. Als Harmony slim was, zou ze dat ook maar doen. Die hond ging in enkele ogenblikken waarschijnlijk wakker worden. En als je te dichtbij was, dan had je pech, staart weg.

Harmony’s bloed werd ijskoud toen Nehzoda zijn woorden sprak. Op dat moment wist ze dat ze geen slimme keuze had gemaakt door hem te volgen en ongelukkig draaide ze met haar oortjes toen hij zijn pootje op de neus van de hond drukte. Hard. Nehzoda stoof weg, maar Harmony kon hem niet achtervolgen omdat haar pootjes aan de grond gelijmd leken te zijn. Haar oren vouwden zich tot diep in haar nek en een angstig kreetje ontsnapte haar toen de hond zijn ogen opende. Zelfs in de duisternis kon ze de kwaadaardige oogjes nog naar haar zien kijken en ze werd misselijk toen ze zag dat zijn schaduw bewoog. Ze moest nu haar kopje bijna in haar nek leggen om hem aan te kijken en het harde gesnurk was overgegaan naar gegrom. En toen schoot hij naar voren. Harmony kreeg traantjes in haar ogen en stamelde geschrokken naar achteren toen de hond naar voren schoot. Een hard, metaalachtig geluid weerklonk en de grauw van de hond werd ruw afgekapt toen zijn kaken op één kleine muizenlengte van Harmony dichtklapten. Zijn achterpoten en het ding rond zijn nek hielden hem in de lucht terwijl hij als een razende naar Harmony probeerde te klauwen met zijn poten. En Harmony? Die lag opgerold als een klein bolletje in het gras en was hard aan het huilen.

Daar zat hij dan, achter de vuilnisbak, kijkend naar wat de hond zou toen. De hond werd wakker, klapte zijn bek dicht toen hij dichtbij de witte kit kwam. Maar helaas, de hond zat vast aan een metalen touw. De hond zag er woedend uit en hij kon zien hoe al het kwijl schitterde in het zachte maanlicht. En Harmony, die lag typisch zoals gewoonlijk steeds weer opgerold, met tranen in haar ogen. Ze zou eerder stikken in haar tranen dan gedood worden door een hond, leek hem. De zwarte kit zat nog steeds achter de vuilnisbak, onopvallend dankzij zijn zwarte vacht. Maar zijn blauwe ogen konden hem makkelijk verraden. Zijn blauwe ogen vielen echter op de muur waaraan de ketting vast zat. Het leek bijna los te komen omdat de hond zo hard liep te trekken. Fragiele muren, zo slecht, zo gevaarlijk. De kit bukte zich en sloop op verre afstand naar de witte kit toe. “Niet wenen, kijk hoe cool dat toch is!”, zei hij met een grijns, die hij daarna weer weg liet zakken. “Maar misschien moeten we maar beter wegkomen. Dat ding dat hem vasthoudt lijkt het niet lang meer te houden”. De muur begon al te barsten. Ze hadden een kwade monsterhond gezien, dus nu konden ze wel weer weg! Hij merkte hoe de hond nog eens naar hen toebeet, waardoor hij een glans van zijn grote, vlijmscherpe tanden kon vangen. Voor hem was dit een spektakel, voor de ander waarschijnlijk een nachtmerrie. En omdat hij geen straf wou, was het nu de bedoeling hen hier zo snel mogelijk weer weg te werken.

En opeens was daar Nehzoda, die zei dat het er cool uitzag. Harmony hield op met huilen en keek Nehzoda verbaasd aan, haar blauwe oogjes glinsterend. Meende hij dit nu? “Ik vind hier anders helemaal niks cools aan,” snikte ze, maar het huilen was wel opgehouden en Harmony keek over haar schouder toen de hond weer naar voren sprong. Ze had de muur achter de hond niet eens goed genoeg bestudeerd om te weten dat het elk moment kon knappen, maar Nehzoda had dat blijkbaar wel gedaan en Harmony kwam houterig overeind toen hij zijn woorden sprak. Ze wist nog net op tijd weg te springen toen de hond weer naar haar staartje beet en rillend schuifelde ze naar achteren. Er leek weer beweging in haar ledematen te komen en Harmony gebruikte die kans om zich om te draaien en hard weg te rennen, weer in de richting van het kamp. Ze had geen zin om zich om Nehzoda te bekommeren en ze was eigenlijk ook heel boos op hem dat hij haar hier naartoe had geleid. Achter zich hoorde ze een luide knal, maar ze keek niet eens op of om. Ze moest hier weggeraken. Ze moest hier verdomme weggeraken.