∆ [ELITE TAKE-OVER] To kill lions.

Kauhu was op zijn zachtst gezegd verrast geweest toen Zahida hem naderde om hem te vragen voor een opdracht. Hij wist niet wat er nog gekozen waren, maar aan de hand van de missie waren het vast katten die al veel ervaring hadden. Hoewel hij zijn weg al stilletjes aan aan het opwerken was door hondentanden te verdienen en hij deze de komende maan zou ontvangen, had hij er nu nog geen aan zijn halsband hangen. Dat wilde zeggen dat ze toch ergens wel potentie in hem moesten zien en dat deed hem wel goed. Natuurlijk had hij niks van zijn sluwheid laten merken en had hij enkel met een serieus knikje te kennen gegeven dat hij mee zou doen. Natuurlijk zou hij meedoen. Zijn ambitie reikte ver en deelnemen om een gebied van een Clan in te nemen, was voor hem een grote eer. En dus liep hij standvastig achter Orchis en samen met de patrouille die samen was gesteld door Zahida aan terwijl hij zijn blik langs de bomen liet glijden. ThunderClangeur kwam hem tegemoet en een smalende grijns verscheen om zijn lippen bij het idee dat hij ThunderClanvacht uit elkaar kon rijten met zijn klauwen. Zijn amberen ogen lichtten haast goud op in het maanlicht en hij richtte ze naar Orchis toen deze begon te spreken. Hij gaf een knikje op de woorden van zijn General en richtte zijn blik naar Zahida zodra Orchis verdween in het struikgewas. De nageroepen woorden lieten hem glimlachen en hij draaide zich stilletjes naar voren terwijl hij een diepe ademteug nam. Niet van de zenuwen, maar om de geur in te drinken van zijn slachtoffers. Een subtiele bloeddorstige blik verscheen in zijn ogen en licht ongeduld verspreidde zich door zijn lichaam terwijl hij wachtte op de orders van Zahida. Vanavond zou er bloed vloeien. ThunderClanbloed.

Vandaag was ze opgehaald voor een belangrijke missie. Veel informatie hadden ze niet gekregen maar die hadden ze ook niet nodig. Of het nu breins of klauwen gebruiken was, alles was net appeltje eitje voor hen. Niets was moeilijk op het eerste zicht, en zo zou de inhoud waarschijnlijk ook niet zijn. De Elite deed dingen met een reden. Alles had een reden, een goede reden. En dat werd ook meteen geverifieerd door de General. Hij gaf hen instructies en wat meer informatie. De rode poes was zelf nog vrij jong, maar ze had alles dat ze nodig had voor deze missie. Het zou wel lukken zolang ze zich maar aan de criteria volhielden. Voorlopig liep de kattin mee met de patrol die samen was gesteld. Gelukkig was ze niet alleen, want anders had ze wel lichte twijfels of ze het zou kunnen. Maar nu ze samen waren, wist ze zeker dat vandaag de dag was dat er bloed gespild zou worden. Dat de Tall Pines tot hun zouden toebehoren. Het was toch echt eens tijd om de Elite wat uit te breiden en beter te maken, zeker nu ze hun echte kamp kwijt waren. En nu dat er waarschijnlijk minder Thunderclanners waren dan gewoonlijk, zou dit één van de makkelijkste missies moeten zijn in history.

Ze liep naast Orchis, voelde zichzelf belangrijker dan ze ooit eerder had gedaan. Zij zou immers een gevecht gaan leiden, en een heel belangrijke daarbij. Het was niet Orchis, niet Skadi die de leiding had over dit deel, het was Zahida. Een strakke vastberadenheid stond op haar gezicht. Immers was er nooit zekerheid in gevechten als deze. Het zou zomaar haar laatste kunnen worden. Haar oor trok richting Orchis toen hij halt hield. Hij sprak haar en de members die ze uitgekozen had toe. Strak keek ze hen aan. Ze waren onder haar leiding, en ze moesten het niet in hun hoofd halen om anders te denken. Dan zou het risico dat het plan zou falen immers opeens heel hard omhoog schieten. Haar staart tikte op de grond toen Orchis weg liep. "We willen ze verrassen. Maskeer je geur." Haar stem was laag terwijl ze zichzelf in een modderpoel liet zakken en er doorheen rolde. Haar normaal zo mooie vacht werd met donkere modder besmeurd en enkel haar felgroene ogen staken nog af tegen haar omgeving. Verder rook ze naar bos, naar een verzopen Thunderclan kat. Ze wachtte tot de rest hetzelfde gedaan had, waarna ze zich omdraaide en de eerste stap zette richting de kant waar de Thunderclan geur het sterkste was. Hun kamp. Eén keer keek ze achterom naar haar soldaten. "Je weet wat Orchis gezegd heeft. Als je d'r een laat ontsnappen, maak ik je persoonlijk af." Haar ogen stonden koud. Vervolgens liep ze door, haar lichaam laag aan de grond, terwijl de befaamde bramenstruiken langzaam in zicht kwamen. Hier zouden ze zich verstoppen, zodat de warriors die op wacht stonden naar buiten gelokt werden om de geur te onderzoeken. Dan vielen ze aan.

Ook zij was uitverkoren voor een select groepje. ze stond aan de zijde van enkele sterke members, iets waar ze zich een hele tijd terug nooit had kunnen inbeelden. Haar acties hadden hun vruchten afgeworpen. De andere katten van de Elite waren met Skadi meegegaan. wat ze gingen doen, was haar niet geheel duidelijk. Wat ze wel wist, was dat zij hier haar steentje moest zien bij te dragen. Orchis, die met hen mee was gegaan, hield halt en sprak en toe. ''Jullie zijn hier met een reden. Zahida heeft jullie uitgekozen op basis van jullie skills. Nu het is tijd om te laten zien wat jullie kunnen.'' Even ging haar blik naar de poes. Eij was dus de reden dat ze hier stond, iets om te onthouden. Zahida had macht gekregen en dat was aan haar te zien. Het is aan jullie klauwen of we vanavond de Talll pines kunnen overnemen of niet. Het doel lijkt simpel maar omdat we niet zeker weten hoeveel Thunderclanners er achter gebleven zijn moeten we voorbereid zijn tot alle mogelijkheden. Zahida zal jullie leiden tijdens het gevecht.. Het interesseert me niet hoeveel warriors er komen, GEEN één mag ontsnappen. Dood ze, vermink ze, zolang niemand maar langs jullie heen komt." Ze had met een strakke blik geluisterd en knikte kort bij het horen van de instructie. Het was een duidelijke instructie, die iedereen kon begrijpen. Nyra vroeg zich alleen af wat het uiteindelijke doel was van deze actie. Orchis kennende had hij een heel plan uitgedokterd, wat dit precies was kon ze echter niet plaatsen. ''May you survive until Frith.'' De kater verdween in het struikgewas, de duisternis in. Uiteraard zou hij zich niet in het gevecht mengen. Hij zou zichzelf niet kunnen verdedigen, toch niet zoals hij zich normaal verdedigde. Met dat Orchis was verdwenen, verschoof de macht naar Zahida. "We willen ze verrassen. Maskeer je geur." Als een goed geolied member van de Elite, volgde Nyra de instructie op. Ze was zich ervan bewust dat er heel wat op hen af zou komen, maar iets in haar kopje had de 'klik' gemaakt om die gedachten naar de achtergrond te duwen. Haar heldere oogjes stonden gefocust en nadat ze haar lichte vacht had gemaskeerd, flankeerde Nyra Zahida en de andere members. Ze hield zich laag en richtte haar ogen op de katten die ze in de verte al konden spotten.

Nee, hij was niet meegegaan naar de gathering. Hij had het gevoel dat het beter was van niet deze keer, vooral omdat hij nog steeds niet achter Stagtine stond en Eveningglow ook in het kamp zou blijven. Hij zou veel nuttiger hier zijn mocht er wat gebeuren tijdens de gathering. Het kamp kon tenslotte niet volledig zonder warriors achtergelaten worden, ook al betekende dat dat hij Crowcall niet zou kunnen zien deze gathering. Hopelijk zou ze het begrijpen.

Hij lag dan ook zeker niet te slapen, hij ging wachten tot de andere katten terugwaren, maar toen zei een van de aanwezige katten dat ze Bloodclan geroken hadden en dat ze in de buurt waren. Zijn haren rezen overeind. Hij had de overname toen niet meegemaakt, maar hij had de verhalen gehoord en ook wat er was gebeurd in Shadowclan. Ze konden niet op veel goeds uitzijn en ze konden ook niet meer territorium verliezen nu. Hij was dan ook ergens een beetje opgelucht om Eveningglow actie te zien ondernemen. Het was vertrouwder dan dat Stagtine ooit zou zijn als leader. Hij stapte dan ook vrijwel meteen naar voren en knikte haar kort toe en volgde haar niet veel later het kamp uit. Hij had al zijn zintuigen op alert en scande de omgeving af. Waar waren ze? Hij bleef wat dicht bij Eveningglow, maar richtte zijn blik niet op haar in plaats daarvan keek hij tussen de bomen. "Wat denk je dat ze willen?" Besloot hij haar te vragen. Waren ze uit op een stuk territorium of was het meer? Of was het misschien wel iets heel anders?

Het duurde niet lang voordat ze opgemerkt werden. Ze waren immers ook flink in de buurt van hun kamp geraakt, dus hun vage Bloodclangeur werd nu ze zo dichtbij kwamen duidelijk opgepikt. Er kwam geluid vanuit het kamp, en vaag kon Zahida een stem horen die hoogstwaarschijnlijk een groepje katten bij elkaar riep. Met een strakke blik keek ze naar de members die ze mee had, waarna ze haar staart van boven naar beneden bewoog en zelf ineenzakte. Ze zouden zich nu goed moeten verstoppen. De modder in hun vacht zorgde voor goeie camouflage, wat een voordeel was. Zo hadden ze de element of surprise, de eerste aanval. Pootstappen kwamen hun kant op en stemmen werden steeds luider. Een stel vachten werden af en toe kort zichtbaar door de bosjes door. Toen ze ook een zilveren cyperse vacht zag, tikte ze één keer met haar staart op de grond, het was tijd. Haar nagels schoten uit hun hulzen en met een strijdkreet gooide ze zich op Eveningglow, waarbij ze meteen haar klauwen in diens nek en schouders probeerde te duwen.

Bloodclan valt aan!
Gevechtspartner; @Eveningglow

Had hij de gathering overgeslagen voor een specifieke reden? Ja. Durfde hij iets te doen nu hij in deze situatie was? Absoluut niet. Flintspark kon zichzelf wel voor de kop slaan met dit alles, maar toch was hij in het kamp gebleven voor het geval dat. Zijn blauwe ogen gleden langs de andere katten die er waren, terwijl de sneeuw langzaam zijn licht grijze vacht bedekte. Hij had nog geen slaap gevoeld en was dus buiten blijven zitten. Zo te zien was dat ook de juiste keuze gemaakt, aangezien Eveningglow de clan bij elkaar riep en vermelde dat Bloodclan in het gebied was om weer eens een stuk gebied in te pikken. Flintspark kwam met gemengde gevoelens overeind. Hij had gehoord over de laatste overname van Bloodclan, toen zijn oma was vermoord en zijn moeder haar oog verloren was. Toch, het was lang geleden.
Zijn oortjes schoten overeind toen hij een bekende gevlekte vacht voorbij zag schieten en zetten direct een sprint achter haar aan, om uiteindelijk naast d'r tot stilstand te komen. Licht twijfelend liet hij zijn staart langs haar flank toe gaan en probeerde Squirrelnose's aandacht te trekken. "Wat denk je da-" Hij kon zijn woorden niet eens afmaken, toen er opeens een kattin naar voren schoot en zich op Eveningglow storten. Instinctief zetten Flintspark een stap voor Squirrelnose, met het doel om haar te beschermen van de aanvallers, voor een moment vergetend waar hij het over had. Zijn nagels gleden uit hun hulsten en zijn pluizige vacht ging overeind staan, waardoor de toch al bulky kater nog een stuk breder werd.

[@Squirrelnose. Mag aangevallen worden.]

Tallfright was in het kamp gebleven om te vermijden dat Acornstar, die hij eerder vermoord had, op zijn dak zou zitten. De leader had zijn mond gehouden de laatste gathering, wat hem nogal achterdochtig maakte. Het leek wel alsof hij iets van plan was. Daarom dat Tallfright liever vanavond uit het zicht bleef. De kater had zich opgegeven om de ingang te bewaken als één van de oudere warriors en hij spitste dan ook zijn oren toen er een andere Thundercanner alarm sloeg. Even draaide hij zijn kopje om en zag hij dat Eveningglow het voortouw nam. De poes lag nog steeds in de Nursery en zou nu een patrouille leiden. Tallfright stapte naar voren en sloot zich aan bij de groep. De onbekende vijand zouden ze tegemoet gaan. Ze wisten niet hoeveel er waren en waar ze waren, wat hem lichtelijk nerveus maakte. Tallfright plande graag zijn aanval en wist graag wat hij ging doen. Hij sloot de patrouille af en richtte zijn ogen alert op de omgeving. Als oudere warrior voelde hij zich gek, een gevoel van verantwoordelijkheid die op zijn schouders lag. Dat was voor hem een nieuw gevoel, iets wat hij maar vreemd vond.

Hoewel Kauhu een trouw knikje aan Zahida gaf, ging haar dreigement totaal langs hem heen. Oh, hij dacht zeker wel dat ze haar dreigement uit zou voeren, maar wie zij dat ze zo veel controle zou hebben in de chaos? En het hoefde zijn schuld nog niet eens te zijn dat er een kat ontsnapte. Dus nee, hij was niet erg onder de indruk. Zijn blik gleed naar voren toen hij pootstappen hoorde en een kleine glimlach kwam om zijn lippen toen hij de ThunderClan patrouille zag. Hij scande kort met zijn ogen de patrouille en zijn ogen bleven hangen op een poes die jonger dan hem was. Zo prachtig, met haar gevlekte pels. Zo fragiel. Hij wilde haar hebben. Zahida gaf teken om aan te vallen en hij zag hoe de kater voor het poesje zich breder maakte om haar te beschermen. Hmm. Hij kon natuurlijk voor de kater gaan, maar wat voor een lol was dat? Hij zag liever de horror op het gezicht van de kater als hij het poesje toch aanviel, want de gevlekte poes was duidelijk belangrijk voor onze grote held. Kauhu zette zich af en rende op zijn slachtoffers af, waarna hij vals grijnsde naar de kater en met zijn klauw uithaalde naar diens gezicht, hopend om de ogen te raken. Daarna slalomde hij geoefend om de kater heen en bleef even voor de gevlekte poes staan, haar plagerig in zich opnemend. “Goedenavond, schoonheid,” zei hij op een beleefde toon, waarna hij haar een knipoogje schonk. Daarna werd zijn blik donker en deed hij een poging om haar opzij te beuken, waarna hij vol met zijn nagels naar haar uithaalde.

Kauhu was eigenlijk best wel goed in het lezen van anderen. Hij had dan ook moeiteloos opgemerkt dat de twee voor hem elkaar best leuk vonden. De kater, die zichzelf sterk op wilde stellen en zich breed wilde maken om haar te beschermen en het poesje, zo zelfstandig willen zijn als iets, die zich alsnog klaar maakte voor de stijd. Als Kauhu iets meer gevoel in zijn lijf had zitten, zou hij het ook zeker schattig hebben gevonden. Er was echter niks schattigs aan dit tafereel en de twee beginnende tortelduifjes uit elkaar scheuren, was een taak die hij maar wat graag op zich nam. Het was dan ook om die reden dat hij de kater skipte en meteen voor de gevlekte poes ging. Hij wist dat hij een risico nam door niet meer in de gaten te houden wat er achter zich gebeurde, maar hij wist ook dat er van zijn patrouille nog genoeg katten over waren die de klus voor hem konden klaren als de kater achter hem besloot om dom te zijn. En dus was zijn focus gericht naar de gevlekte poes voor hem, welke inmiddels een antwoord had gegeven op zijn woorden. “Voor mij is het in elk geval al goed begonnen,” wist hij er nog snel tussendoor te gooien voordat ze over gingen in de aanval. Hij zag tot zijn grote tevredenheid dat hij haar geraakt had, maar wist beter dan te blijven wanen in zijn victorie en wist de kras die volgde van haar snelle, lenige uithaal te minimaliseren door zich op tijd naar de grond te laten vallen. Hij trapte hardhandig naar haar achterpoten toen hij op de grond lag en rolde verder, waar hij een eindje van haar vandaan omhoog kwam. Hij gaf haar echter geen tijd om te recupereren en haalde alweer vol uit naar een week deeltje van haar, deze keer naar haar ogen.

De eerste bloodclanners vielen zijn clangenoten aan, maar niemand kwam nog direct op hem af. Toch had hij de woorden van Eveningglow niet nodig om de eerste de beste bloodclanner op te zoeken die nog niet in gevecht was en zich daarop te gooien met uitgestrekte nagels. Dat dit ook direct de jongste was, dat maakte voor hem niet direct uit, geen enkele bloodclanner was welkom hier. Hij probeerde dan ook zijn nagels ergens in de kat te zetten en hopelijk wat schade toe te brengen.

Tag: Vidhi

Hij werd genegeerd, gewoon genegeerd. Om precies te zijn, de Bloodclanner die opeens naar hen toe kwam gelopen, schoot langs hem heen en begon tegen Squirrelnose te spreken. Een huivering gleed over zijn rug heen toen hij zijn stem hoorde en nog net het einde van de knipoog zag. Een diepe grom kroop vanuit zijn keel omhoog en hij voelde hoe hij zijn klauwen in de grond onder hem groeven. Hij kon nog net op tijd reageren toen er een klauw in zijn richting kwam en voelde alleen hoe een nagel in een oor bleef hangen en hier een haal uit haalde. Hij gromde eventjes van de pijn. Er werden een paar woorden gewisseld, voordat de kattin opeens opzij geduwd werd en Flintspark verstijfde. Heel snel flitste de beelden van Hollypaw langs zijn geestesoog en hoe haar lichaam daar gelegen had. Hij wilde zo iets nog een keer meemaken, hij zou niet nog iemand verliezen omdat hij te laat was om te reageren. In de luttele seconden dat hij stil had gestaan, waren er klappen tussen Squirrelnose en de Bloodclanner gewisseld en hij knipperde eventjes met zijn ogen. Toen de gestreepte kater echter weer op de kattin af dook, zetten Flintspark zich af en sprong in de richting van de kater, hopend dat hij hem uit zijn balans kon krijgen en zijn aandacht van Squirrelnose af kon krijgen.

[Tag: @Squirrelnose @Kauhu]