∆ [ELITE TAKE-OVER] To kill lions.

Zij was de jongste member van de patrol, maar dat wilde niet zeggen dat ze zwak was. Ze was geen member zonder reden geworden, ze had het verdiend en ze had het bewezen. En nu opnieuw zou ze klaarstaan voor de Elite te geven wat ze nodig hebben. Een bruin met witte warrior sprong op haar af en probeerde haar schade toe te brengen, maar ze had de eerste aanval nipt kunnen ontwijken. “Is dat alles wat je kan?”, plaagde ze ertussen door voordat ze met de klauwen uit haar hulzen probeerde te mikken naar zijn zij toe, ziend of ze daar misschien wat schade toe kon brengen. Thunderclanners dachten altijd zo slim, sterk en loyaal te zijn, maar eerlijk gezegd waren ze dat totaal niet wanneer het aankwam op een gevecht.


Tag: Dustspirit

Ze verraste de ander, en met een zelfgenoegzame grijns op haar snuit voelde ze hoe haar nagels de huid van Eveningglow kapot maakten. Hoewel ze de ander niet neergedrukt kreeg, wist ze wel schade toe te dienen op een plek die bij iedere beweging goed gevoelt zou worden. De deputy sloeg ook naar haar, en Zahida veerde vlug naar achteren, gebruik makend van haar snelheid, die aanzienlijk hoger was dan die van haar tegenstander. Waar Zahida snelheid had, had Eveningglow echter weer meer kracht. Vanuit haar ooghoeken zag ze haar members ook aanvallen, en met een felle blik schoot ze naar voren in de hoop snel langs Eveningglow langs te schieten, haar in haar poten te bijten om vervolgens achter haar uit te komen.
@Eveningglow
Zahida's vechtstijl is snel en flitsend, waarbij ze steeds kleinere wondjes toedient wat voor veel bloedverlies zorgt! c: Vond dat even een leuk detail om te delen HAHA

Nog voordat hij iets kon doen tegen de tabby kater en terwijl hij warm bloed langs zijn gezicht voelde lopen, werd hij opeens tegen de grond gewerkt. De kater was zo vastberaden geweest dat hij Squirrelnose moest helpen, dat hij zijn omgeving de rug toe had gekeerd. Nagels werden in zijn lichaam gezet en voor hij het wist, lag hij op de grond gepind. Op hem stond een flame-point kattin, die diep naar hem gromde en hij zwiepte kwaad met zijn pluizige staart. Flintspark was een grote kater, met de bouw van zijn opa Polarbear. Maar daar in tegen was hij ook nog maar net een jonge warrior en had hij nog niet veel serieuze gevechten gehad. De kater zetten zich af tegen de grond, een poging doen om de lichte kattin van hem af te gooien en de tegen aanval in te zetten. Hij wierp een snelle blik op de tabby kater en Squirrelnose, maar moest zich nu eerst richtte op zijn eigen gevecht. Hij bewoog heen en weer, hopend dat hij overeind kon komen en de kattin onder zich kon pinnen.

[Tag: @Nyra | Indirect: @Squirrelnose @Kauhu]

Natuurlijk zag de ander hem aankomen. Tenslotte waren zij degene die aanvielen. Maar dat betekende ook dat hij voorbereid was nadat hij de ander aangevallen had. Hij zag de nagels richting zijn flank gaan en draaide zich snel weg voor hij nogmaals een sprong maakte naar de ander toe, deze keer een poging doende om op de rug te springen. Het was iets wat hij tenminste kon, springen zat tenslotte in zijn bloed door Skyclan. Alleen was het lastige punt altijd om daarna zijn tegenstander vast te grijpen. Dat was altijd afhankelijk van wat de ander zou doen. Zou het hem lukken zou hij in ieder geval al zijn nagels in de ander boren en zich vastgrijpen.

Tag: Vidhi

De ander was misschien toch niet zo slecht in de vechtkunsten als dat ze dacht. Hij ontweek haar aanval en draaide snel weg, waarna hij meteen op haar rug afsprong. Ze had niet genoeg tijd gehad om weg te duiken dus zat de ander alweer op haar rug. Hij woog best wel zwaar en keerde haar bijna uit balans, maar ze probeerde hem van haar af te schudden voordat ze helemaal uit balans zou raken. Het was voor haar zeker niet ideaal dat ze zo klein was vergeleken met de ander, maar ze deed haar best. Ze was in ieder geval niet gekozen voor deze speciale patrol zonder enig goede reden, als zij erbij zat, dan was zij het waard.

Tag: Dustspirit

Tallfright had zich aangesloten bij de groep en liep als laatste achter de patrouille. Deze plek was voor hem een belangrijke plek in de patrouille, aangezien hij hier een goed overzicht had van wat er voor hem gebeurde. De kater hield zijn kop laag en richtte zijn ogen alert op de omgeving. De geur van Bloodclan was eerder geroken, maar het was aan hen om de bron van de geur te vinden. Hij had zijn kaken lichtjes geopend om elk geurtje in zich op te nemen. Zijn extra trainingen met zijn moeder zouden nu goed van pas komen. Hij wist de vechttechnieken van Thunderclan en Shadowclan toe te passen, wat zijn waaier van kracht en techniek net wat breder maakte. En dat zou hij tijdens deze confrontatie meer dan nodig hebben, al wist hij dat p dit moment zelf nog niet. Pas toen er een strijdkreet klonk, wist hij dat het zover was. Het kwam onverwacht en langs meerdere kanten, iets wat niemand had zien aankomen. Ook Tallfright, ondanks dat hij alert was geweest, werd verrast langs achteren. Met dat hij merkte dat er iemand achter hem was, voelde hij een stevig gewicht op zijn onderrug. Ondanks dat zijn vacht dik was en er meestal voor zorgde dat hij geen klauwen in zijn huid kreeg, was dit nu niet het geval. De nagels zonken in zijn huid. In een flits zag hij ook een stevig stel kaken op zich afkomen, waardoor Tallfright snel in actie schoot. In een reflex gooide hij zijn gewicht in de strijd, wetende dat uithalen naar achteren die bepaald handig was. Het plan was om de klauwen van de poes onder zich te krijgen. Uiteraard zouden de klauwen wat dieper in zijn vel komen, maar dat was momenteel het minste. Hij hield zijn voorpoten klaar om naar de kop van zijn tegenstander te slaan in een tweede poging om te vermijden dat ze haar kaken kon gebruiken. Tallfright was groot en sterk, maar deze poes was toch nog een stukje steviger gebouwd en iets groter dan hij was.

Tag: Lethal

Het was duidelijk dat de ThunderClanners samen aan het werken waren, maar dat was een tactiek dat hier niet ging helpen. Ze hadden veel aandacht voor elkaar en als ze niet oppasten, dan zou dat wel eens hun nederlaag kunnen zijn. Nyra was de tegenstander geworden van de kater en Kauhu had misschien nog niet met haar gespard, maar hij wist dat ze een geduchte tegenstander was en dat de kater maar beter op zijn tellen zou letten als hij nog niet dood wilde gaan. De she-cat had daar duidelijk andere plannen over: ze draaide zich van Kauhu weg en wilde zich op Nyra storten nadat ze overeind was gekomen toen Kauhu haar onderuit had gekregen door naar haar poten te trappen. “Oh nee, dat doen we dus niet,” gromde hij onder zijn adem door, waarna hij achter de gevlekte poes aan rende. Nog voordat ze Nyra ook maar kon aanraken, nam Kauhu een aanloop en sprong. Hij was vrij groot, dus het was gemakkelijk voor hem om op haar rug te richten. Haar aandacht was afgeleid en dus richtte hij zijn nagels naar beneden, richting haar schouders. Als dit zou lukken, dan zou hij zijn nagels diep in haar vlees drukken en naar beneden klauwen. Of ze er nu levend vanaf kwam of niet, zijn klauwen zouden littekens achter laten in haar pels en haar domme beslissing mocht dat nu wel duidelijk gaan maken wat hem betrof.

Hij raakte doel en probeerde met zijn nagels wat wonden aan te brengen bij de rug van de bloodclanner. Voor hij echter een hele goede grip wist te krijgen begon de kat te schudden onder hem, waardoor hij grip verloor en van de ander af geworpen werd. Hij landde een stukje verder zwaar op zijn poten en bleef voor een moment stilstaan, afwachtende wat de bloodclanner nu zou doen. Want op de rug springen leek niet heel goed te werken dus wat zou hij nu nog kunnen proberen?

Tag: Vidhi

Kauhu genoot hoe zijn nagels diepe krassen achter lieten in haar schouders, hoe ze siste van de pijn. Eigenlijk had hij haar kreet door het woud willen horen schallen zodat de kater voor hun om zou kijken en zou zien wat Kauhu gedaan had, maar dat geluk gunde ze hem niet en ook al zou hij dat nooit hardop benoemen, ergens bewonderde hij haar daar wel voor. Ze had ballen aan haar lijf en dat liet ze merken toen ze zich omdraaide. De uithaal tegen zijn borst was pijnlijk, maar er zat minder kracht achter omdat hij zijn grip op haar schouders verstevigde en haar draai er alleen maar voor zorgde dat zijn klauwen dieper in haar schouders gingen. Net toen hij dacht dat hij diep door de huid zou breken, was daar opeens Orchis met drie van die ThunderClan mormels voor zijn poten. Kauhu haalde zijn klauwen van de ThunderClan warrior af, maar niet na ze nog één keer hard over haar schouders en rug te hebben gehaald. Hij wierp haar een bloeddorstige grijns toe en richtte zijn smalende blik naar de ThunderClan deputy. Zoals verwacht gaf ze toe en wilde ze het leven van haar kittens niet riskeren. Kauhu liet zijn blik naar Orchis gaan en iets van nieuwe bewondering voor de kater verscheen in zijn ogen. Het was heel slim om de kittens van de deputy te gebruiken om zijn zin door te drijven. Heel slim zelfs. Nu was er garantie dat ThunderClan zou overgeven en zou een deel van ThunderClan van hun zijn. Hoe mooi kon het leven zijn?

<sub>[GW: Beschrijving botbreuk onderin posn
Samenvatting: Birdkit zit en kijkt alleen en gilt op het eind.]

Het bos ging aan haar voorbij. Birdkit keek haar ogen uit, ondanks dat haar gezicht af en toe wel verwrong van de stank die langs haar heen ging. Pigeonfoot had zich wel even mogen wassen voordat hij de nursery in kwam zeg.. Waarom zou je je als kat zou laten verslonzen? Hun mama hield hen altijd heel goed schoon, ondanks dat ze niet altijd even vrolijk was. Birdkit haar gouden oogjes schoten om zich heen, kijkende naar hoe Beetlekit en Bearkit meeliepen terwijl zij gedragen werd. Had Pigeonfoot soms gedacht dat Birdkit een zwakke kitten was? Was dat de reden waarom ze gedragen werd? Haar gezicht verwrong zich opnieuw, dit keer in protest. Ze wilde eigenlijk net haar mond open doen om erover te klagen, toen ze het hoorde. Geschreeuw in de verte. En spontaan stierven de woorden weer in haar keel. Haar pels poefte wat op en ergens wilde ze toch liever weer weg. Maar nee.. ze moest dapper zijn om haar mama te helpen met de oorlog en Pigeonfoot zou haar niet terug laten gaan had ze het idee... Dus, ze liet zichzelf dichter bij het schouwspel dragen.

Met een plof kwam ze op de grond terecht en werd ze naar achteren geschoven. Ze trok een gezicht toen ze tegen de vies ruikende buik aan gedrukt werd van de kater. Haar hart begon in haar keel te bonzen als een razende terwijl ze de blik van haar moeder zag. Birdkit was nog jong, maar had genoeg opgelet om te zien aan de blik van haar moeder dat er iets niet goed was, totaal niet goed. Als aan de grond genageld bleef ze zitten terwijl Pigeonfoot begon te spreken. Ze snapte niet wat hij zei. Ze was hier toch om haar mama te redden? Waarom mocht ze dan niet naar haar mama toe? En toen.. Drukte zijn poot Beetlekit neer. Bloed, ze rook bloed. Een piep ontsnapte uit haar mond terwijl ze haar ogen wat wijder open sperde. Wat gebeurde er? Waarom gebeurde dit? Was Pigeonfoot niet om er te helpen? Waarom deed hij Beetlekit pijn? Haar oren leken te suizen terwijl ze haast in slowmotion toekeek toe Bearkit tegen de grond gedrukt werd en hoe met een misselijkmakend gekraak, zijn kaak gebroken werd. Een luide geschrokken gil ontsnapte haar toen terwijl ze wat naar achter krabbelde, alleen maar om tegengehouden te worden door Orchis zijn lichaam. Haar adem kwam hyperventilerend uit haar keel terwijl ze haar ogen niet los kon scheuren van het tafereel, hoe graag ze ook weg wilde kijken.</sub>  

Met dat ze een duo Thunderclanners uit elkaar had gehaald en ze haar focus gelegd had op de kater, zag ze in haar ooghoek dat de poes op haar af was gekomen. Kauhu was de poes echter voor en kon vermijden dat ze zich op Nyra stortte. Enkel een korte blik op de Elite kater gaf weer dat ze zijn actie gezien had. Hem bedanken, niet dat dat nodig was, kon altijd later wel eens. Daar was nu geen tijd voor. Nog voor ze wel degelijk verder kon uithalen, hoorde ze een welgekende stem. Ze veranderde haar techniek en zorgde ervoor dat ze zich langs de buitenkant van de Thunderclanner werkte. Ze gaf hem uiteraard nog een duwtje mee. Op deze manier kon ze alles goed in de gaten houden en kon ze Thunderclanners tegen houden om te ontsnappen. Niet dat ze daar nu aan dachten. De kittens bij Orchis waren een goede reden om te blijven. Ondanks dat haar blik koeltjes was, vroeg ze zich ook wel af wat hij met die kleine mormeltjes van plan was. Ze was niet op de hoogte gesteld van dit onderdeel. De kittens lieten haar een beetje denken aan Yuki, de Elite kitten. Ze moést voor de kitten zorgen. Orchis had haar heel bewust de kitten gegeven om voor te zorgen, al vond ze het van tijd op tijd een tijdverspilling. Ze was geen moeder en ze behandelde de kittens dan ook niet als kitten, maar eerder als oudere kat. Yuki moest veel zelf doen van haar en ze sprak hem enkel aan zoals ze een member zou aanspreken. Hij kreeg geen kittenbehandeling. Misschien was het ergens wel omdat ze het zelf als kitten moeilijk heeft gehad om zich in de Elite te plaatsen. Op deze manier wilde ze de kitten onbewust beter voorbereiden op wat komen zou. Dat zou ze uiteraard niet op die manier toegeven aan iemand anders. Nu stond Nyra achter de Thunderclanners en hield ze haar oortjes dreigend in haar nek. Haar kopje hing wat lager en haar ogen waren gefocust op wat voor zich gebeurde. De deputy was duidelijk aangeslagen, wat haar meteen meegaf dat de kittens van haar waren. De General had weer slim gespeeld. De poes wilde in onderhandeling gaan, maar Nyra wist nu al dat dat op niets zou uitdraaien. ''Nyra, Vidhi en Hyzenthlay zijn de namen van mijn patrol die je Thunderclanners zullen begeleiden. Zahida, Kauha en Lethal brengen in de tussentijd jou naar je nieuwe resort. Geen zorgen hoor.. we hebben de beste slaapplek voor jou, de deputy. Een geheel vijf sterren verblijf.'' Ze hoorde haar naam en even trok ze met haar oortje. ''Nyra, leidt samen met de rest deze Thunderclanners terug waar ze vandaan komen.'' Dit stukje van het plan was haar wel bekend en kort knikte ze om aan te tonen dat ze mee was met het plan. Nog voor ze kon vertrekken, was er nog een kleine mini mededeling van Orchis. Het was gericht naar de deputy, maar ook de Thunderclan katten hadden hier hun waarde aan. ''Zonder poespas Eefje... Anders zal niet enkel lieve Beertje rondlopen met een spraakgebrek.'' Nyra zag en hoorde wat de General met één van de kittens deed, wat ervoor zorgde dat haar hartje innerlijk een klein sprongetje maken. Ze hadden dubbele gevoelens bij de actie maar ze kon niet goed plaatsen wat het was. Het gaf in ieder geval wel een waarschuwing aan de Thunderclanners mee, dat ze zich koest moesten houden. "Ook jullie zijn gewaarschuwd. Er zijn nog genoeg botjes om te breken dus ik zou me maar koest houden en gewoon doorlopen." siste ze. Uiteraard speelde ze het spelletje mee. Ze kon zich gelukkig snel aanpassen aan de situatie. Heel kort wierp ze een blik op Vidhi en Hyzenthlay, waarna ze zelf een positie aannam aan een zijde van de kleine begeleide patrouille naar het Thunderclan kamp. Strompelende katten zouden vooruit geduwd worden. Ze had geen zin in een slentertempo.

Beetlekit was niet iemand die snel bang was. De wereld was wel groot maar zij was natuurlijk groter. Daarom zat er ook nog altijd een behoorlijke pit in haar pas, maar... Voor het eerst merkte ze iets van zenuwen. Iets leek niet goed te zijn aan de manier waarop Pidgeonfoot op hun staartjes trapte, aan de manier waarop hij zo gek keek de hele tijd. Beetlekit duwde het weg maakte zich wijs dat ze mama gingen redden en weet je, ze hadden elkaar nog! Thunderclan was veilig, waarom zou ze ooit moeten denken dat dat niet zo was? Dat was totdat ze aan kwamen bij een gebied met hele hoge bomen. Beetlekit hief haar borst en stapte dapper wat naar voren, als de held die ze was nu ze mama kwam redden - maar dat duurde niet lang. Katten waren aan het vechten geweest, ze zag bloed aan hun vachten en angst en woede in de ogen van haar moeder. Bozer dan ze keek wanneer Beetle iets verkeerd had gedaan of weer teveel aan het praten was, en dat vertelde de kitten dat er iets fout was. Dit werd nog veel duidelijker toen ze plots werd gegrepen. "Hey! Lelijkerd!" een klauw werd tegen haar keel gedrukt en haar ogen werden groot. Toen ze tegen probeerde te stribbelen voelde ze het in haar keel snijden en een hoge pijngrens of niet, ze wist dat dit niet goed was. Hij sprak allemaal woorden maar Beetlekit was te druk met friemelen zonder haar keel verder open te schuren, totdat ze opeens vrij was. Met een opgezette vacht keerde ze zich tegen hem om uit te barsten in grote razernij. Maar haar grootheidswaanzin verdween als sneeuw voor de zon toen hij Bearkit pakte en tegen zijn kop aan drukte en bleef drukken. Horror weerspiegelde in haar ogen toen voor het eerst de echtheid van deze situatie op haar insloeg.