∆ [ELITE TAKE-OVER] To kill lions.

De vechtende katten en de aanblik van bloed. Ze maakte hevige indruk op Bearkit. Vol afgrijzen keek hij omhoog naar Pidgeonfoot. Hij wilde zo ver mogelijk bij hem vandaan blijven maar tegelijkertijd ook niet van zijn zijde wijken uit angst wat er met hem of zijn siblings zou gebeuren. Toen hij zijn moeder dan eindelijk ten lange leste zag staan, stootte hij een bezorgde kreet uit. Mama! De blik in haar ogen joeg hem vrees aan. Tegelijk luisterde hij ingespannen naar de Windclanner en probeerde hij te begrijpen wat hij allemaal zei. Ja.. het ging over zijn moeder maar.. wat bedoelde hij allemaal? Bearkit schrok toen Pidgeonfoot begon te lachen. Het klonk angstaanjagend en gestoord. Hoewel Bearkit die begrippen nog niet echt heel goed begreep, begreep hij wel één ding. Het klonk fout. Hij slaakte ook een protesterend kreetje toen hij Beetlekit omhoog trok. Stop! wilde hij zeggen maar er kwam geen geluid uit.

Gore warning: er wordt uitgelegd hoe Bearkit zijn kaar breekt, in semi detail..
En toen plofte Beetlekit naast hem neer. Bearkit voelde hoe hij plotseling van de grond werd getild, en op de grond smakte. Één poot landde boven op zijn wang en duwde hem hard op de grond. Hij lag een licht gekanteld met zijn bekje een beetje open toen hij een protesterende kreet slaakte. Zijn gouden ogen gleden naar zijn moeder terwijl hij haar smekend aanstaande. Zijn pootjes tikte en duwde tegen die van Pidgeonfoot in een poging het pijnlijke gewicht van hem af te krijgen. Hij duwde als een loden gewicht op hem neer. En toen drukte hij. Het misselijkmakende gekraak klonk overal in zijn oren en trilde door zijn kop. Zijn maag keerde om zodra zijn onderkaak op een onnatuurlijke manier naar links schoof. Zelfs voor een jonge kitten van zijn leeftijd wist hij dat het niet zo hoorde. Aanvankelijk werd hij zo overrompeld door de pijn dat hij bijna flauwviel. God, wat wilde hij graag flauwvallen. Ze pijn laten stoppen. En toen begon hij te huilen met zijn bekje wijd open gesperd. Hij durfde zijn gebroken kaak niet te bewegen, sterker nog, hij kon het niet eens bewegen. Bearkit begon met al zijn kracht tegen de poot aan te trommelen die nog op zijn wang rustte, terwijl hij gesmoorde, gierende, stotende kreten uitkermde en tranen over zijn wangetjes rolde. Laat het ophouden, laat het ophouden, laat het ophouden.

Hij begon te lachen, waardoor haar nekharen overeind kwamen. Een koude rilling gleed over haar ruggengraat. Een naar voorgevoel maakte zich van haar meester. Die mafkees was iets van plan en alles in haar schreeuwde dat hij het uit ging voeren en dat ze haar kittens daar weg moest zien te krijgen, maar ze kon dat niet. Dat was nog het meest erge. Ze kon het niet. Dan zouden haar kittens sowieso dood zijn. Ze zou niet snel genoeg zijn om ze daar alle drie veilig weg te krijgen, voordat die Elite leader sowieso één van hen zou vermoorden. Ze zouden de kittens ook meenemen en ze wist dat ze geen keus had. Hun jonge leventjes stonden op het spel. Ineens dacht ze terug aan het spel die haar ouders met haar hadden gespeeld. BloodClan was een gevaarlijk groepje katten, ergens maakte haar dat nieuwsgierig, maar ze verafschuwde het ook. Ze verafschuwde deze kater, die haar kittens gebruikte. Hij gebruikte ze gewoon. Voor zijn lol? Dat was goed mogelijk. Ze was razend, ze was zo kwaad. Toch moest ze het binnen houden, voor hen. Voor haar kittens, maar ook voor de paar warriors die ze meehad. Ze kon nu niet flippen. Als ze dat deed, vielen ze straks nog aan en dat moest ze ook voorkomen. Dus hield ze haar getier binnen, hield ze haar gegil binnen, toen Orchis Bearkit zijn kaak brak. Al schokte haar lichaam toen het gebeurde. Pas toen ze haar stem weer vertrouwde, deed ze haar bek open. “Dat was niet nodig.” Miauwde ze. Het was niet nodig geweest, hij had het gedaan om haar nog extra te stangen of omdat hij het leuk vond. Hij wist dat hij haar al had, dus het was totaal onnodig geweest. Vooral dat deed haar pijn. Haar zoon zou er de rest van zijn leven mee moeten leven, aan het gekraak te horen, daar hoefde ze geen Medicine cat voor te zijn. En voor wat? Omdat deze smeerlap dat grappig had gevonden… “Ga met ze mee.” Vervolgde ze zonder de ThunderClan warriors aan te kijken. Toen stapte ze naar voren, naar Orchis en haar kittens. Ze wilde hen in haar staart sluiten. Was dit liefde voor ze? Dat ze zich om hen heen wilde krullen. Ze wilde troosten en ze alles en iedereen bij ze vandaan wilde houden. Ze moesten allemaal oprotten… Ze had enkel nog oog voor haar gewonde kroos, voor haar kleintjes. Die nu voor altijd een litteken droegen, in hun hart. Waarom? Waarom moest alles in hun familie uiteindelijk weer om de Elite draaien. Had StarClan geen vertrouwen in hen. Ze probeerde die zware gedachten weg te drukken, maar ze plaagden haar alsnog.