Blue skies forever

Butterpact wist de laatste tijd niet meer zo goed hoe dat hij zich moest voelen. Hij miste allebei zijn zonen, het contact met Puppysnarl was zo goed als verwaterd en eigenlijk was er alleen Bittersweet die hem nog de motivatie deed vinden om elke dag overeind te komen en aan de slag te gaan. Crystalstar had hem Frogpaw gegeven als apprentice, maar daar haalde Butterpact niet al te veel voldoening meer uit. Het was niet zo dat hij zich in de Gorge wilde gooien, maar het werd steeds moeilijker om de motivatie te vinden om iets te gaan doen. Hij ontweek vragen van Bittersweet erover en hij kapte haar af als ze er iets over wilde zeggen, want hij vond dat hij zijn kind daar niet mee moest opzadelen. Bittersweet moest met haar problemen naar hem toe komen, niet andersom. Hij voelde zich door en door slecht en het feit dat hij zijn zoon niet eens meer kon redden, zijn beide zonen niet, deed hem meer pijn dan dat hij aan zijn Clan liet merken. Hij zonderde zich meer dan eens af en nu was weer zo’n moment. Zijn poten brachten hem naar de Gorge en terwijl hij daar naar het razende water keek, kon hij het niet helpen dat hij zich weer afvroeg of Breakingpoint veel geleden had toen de stortvloed in het kamp zijn leven had beëindigd toen hij met zijn kopje tegen de rotsen was geknald.

Anderen hadden altijd problemen, waar ze dan met hun vrienden en familie over konden praten. Maar zij kon dat niet, zij had geen familie meer en wist niet goed of haar clanmates haar vrienden waren of niet. Ze nam aan van niet, om haarzelf geen eventuele mentale pijn te geven wanneer dat ook daadwerkelijk niet zo bleek te zijn. Vandaag was de poes weer alleen, zoals altijd, naar de gorge toe gelopen. Het stromende water zamelde altijd een beetje moed bij haar op. Het bleef altijd doorstromen, zelfs als het lasten met zich meedroeg. Ergens op het einde van deze wateren... lagen al die zielige lichamen die hier ooit waren ingevallen. Er waren wel meerdere katten van de twee clans in gevallen en nooit meer teruggekeerd. Zelf zou de kattin er nooit in willen vallen, maar dat was niemands keuze. Tenzij het voor zelfmoord was, maar dat plande ze niet te doen. Ze was sterk genoeg om al die lasten op haar schouders te dragen. Ze hoefde niet dood om ze te verlossen, ze was beter dan dat. In ieder geval rook de witbruine kattin een Riverclan geur nabij en zag ook het gestalte van een grijze kater aan de overkant. Haar ijzige blik keek naar de overkant, maar met geen enkele toon van vijandigheid, maar dat van een onschuldige persoon.

Door het stromende water en het harde geluid kon hij niet weten dat er iemand tegenover hem stond. Hij rook haar geur niet en hij had haar ook niet horen aankomen, maar hij voelde zijn vacht prikken ten teken dat daar iemand was en Butterpact richtte zijn blik naar de overkant, waar hij een poes die veel jonger was dan hem aan de overkant zag staan. Zijn gele ogen namen haar in zich op en hij trok met zijn oortje toen zijn blik die van haar kruiste. “Is er iets?” vroeg hij niet bepaald op een vriendelijke toon aan haar, zijn houding strak en zijn blik priemend. RiverClan stond niet op slechte termen met WindClan, maar Butterpact had het sowieso niet echt op WindClan. Hij vond ze maar een zwakke Clan en dat zijn Clan geen problemen met ze had, wilde nog niet zeggen dat hij zijn commentaar voor zich ging houden. Het was het enige oude deel in hem dat resteerde sinds dat Breakingpoint dood was en iets wat hij graag wilde behouden.