Les files désir

Stukje bij beetje en dagje bij dag begon ze meer van het territorium te ontdekken. Vooral met haar vader, die alles uitlegde en geschiedenis gaf, anders was het wel met haar nieuwe apprentice vriendjes. Maar soms, de zeldzame momentjes dat ze vrij was, dan deed ze het helemaal in haar eentje. En stiekem, heel stiekem hoor, waren dat haar favoriete momentjes. Dan kon ze over de grond rollen en naar kleine beestjes kijken en doen wat ze wilde, zonder dat iemand haar kwam uitlachen of vertellen wat te doen. Vandaag liep ze langs de gorge, wel op een plek waar het veilig was hoor. Die hoogtes moest ze niets van hebben, maar met vrolijke sprongen hopte ze van steen naar steen.

&Sandpaw

Hij had nog niet vaak de kans gezien om er alleen op uit te gaan zonder zijn mentor, maar vandaag was daar dan toch zo'n dag. Hij vond het niet erg om veel te trainen, want dan zou hij sneller een warrior kunnen worden. Maar zijn mentor wilde alles op een bepaald tempo doen en dat kon hij eerlijk niet hebben. Misschien dat hij er daarom ook voor was gegaan om naar een van de gevaarlijkste grenzen te gaan, want een stap verkeerd en hij zou zomaar naar beneden kunnen vallen. Toch zorgde dat juist voor een zekere spanning, een goede spanning eerlijk. Hij merkte al snel dat hij niet alleen was. Er was ook een andere kat, een riverclanner waarschijnlijk. "Hey!" Riep hij naar haar ter begroeting. Het was tenslotte niet alsof ze daar niet mocht zijn, dus was er ook geen reden om het niet vriendelijk te houden op het moment.

Het geluid van de wind en het bulderen van de gorge verderop had er voor gezorgd dat ze hem niet had aan horen komen. Zijn luide stem deed haar opspringen van schrik en nog maar net kon ze ervoor zorgen dat ze niet viel. Gelukkig was ze niet op een gevaarlijke plek bezig geweest, maar alsnog! Dan zou het wel heel gênant zijn geweest. Want hoewel ze even boos was geweest op degene die haar had laten schrikken, verdween dat heel snel toen ze de knappe Windclanner aan de andere kant zag. "Uhm, hoi!" begroette ze de ander, haar nieuwsgierigheid gewekt. "Je liet me schrikken, flapdrol!" ze giechelde, wat duidelijk maakte dat ze niet daadwerkelijk boos was.

Hij had niet verwacht dat hij de ander aan het schrikken zou maken, want straks was ze de gorge in gevallen, dat moesten ze niet hebben, want hij was er vrij zeker van dat hij niet kon zwemmen. Hij hoopte dan ook dat ze er niet boos om zou zijn dat hij haar had laten schrikken, maar dat leek gelukkig niet het geval te zijn. "Sorry, ik had je niet willen laten schrikken." Maar hij had aan haar stem wel gehoord dat ze niet echt boos was. "Het was lastig geworden als ik achter je aan het water in had moeten gaan." Hij wist ook niet of hij het ooit uit wilde vinden of hij kon zwemmen, want het water zag er niet heel uitnodigend uit.