B*tch don't kill my vibe

Het was de middag na zijn warrior ceremonie en het zwakke zonnetje op zijn vacht bood niks van warmte. Vandaag ging op meerdere manieren een onprettige dag worden. Hij had zijn besluit allang gemaakt. Crystal was gek geworden. Ze had vast goede bedoelingen, maar daar ging het niet om. Zowel zenuwachtig als kwaad stapte hij haar den binnen. Nadat zijn ogen aan het duister waren gewend zag hij dat ze er was. "Dit is misschien onaangekondigd, maar we moeten praten over gisteren." Begon hij met een duidelijke stem. Een paar moons geleden was hij meteen begonnen met schreeuwen. Inmiddels wist hij zijn emoties beter in bedwang te houden. Hij had immers de beste leraar.

[Crystal]

Ze keek op van Smokegaze toen haar favoriete ex-apprentice het den binnen walste. Gelukkig sliep haar mate diep, dus hij zou niks meekrijgen van wat er zich nu zou afspelen. Hermitshell begon over 'gisteren' en Crystalstar dacht wel te weten waar dat over ging. "Het is zeker onaangekondigd, ik heb een zieke mate hier. Maar ga je gang." Miauwde Crystalstar, een tikkeltje geïrriteerd. Ze wilde hem niet meteen weer afsnauwen zoals voorheen zo vaak gebeurd was, maar ze had een moeilijke dag met Smokegaze gehad, dus het was even extra moeilijk om sympathiek te doen. "Is het de naam?"

Ze was absoluut niet blij met zijn komst, wat gezien de situatie met Smokegaze logisch was. Toch bleef hij koppig bij de ingang staan. Er waren belangrijkere dingen dan de slaap van haar mate. Bij haar juiste gok knikte hij. Ding ding ding. Ze was zelfbewust. "Ja. Wat betekent het?" Vervolgde hij op gedempte toon. Zoveel respect had hij nog wel. Hij besloot niet meteen boos uit te vallen, want wie weet wat dit allemaal één groot misverstand, al betwijfelde hij het.

Natuurlijk wist ze dat het niet heel onzelfzuchtig was om iemand naar jezelf te vernoemen, maar het was uit de goedheid van haar hart gekomen. Hermitshell besluit dat het beste plan van aanpak was om te blijven staan, dus Crystalstar kwam maar dichter naar hem toe zodat ze op gedempte toon met hem kon discussiëren. "Het betekent dat ik je genoeg respecteer om je mijn eigen naam te geven." Siste ze tegen hem. Natuurlijk Hermitfrost had ook manenlang door haar gedachten gezworven, maar dit was voor haar passender. "Dat ik je verwelkom als mijn familie."

Als hij niet zo kritisch was dan had hij haar uitleg geaccepteerd, dit gezien als een eer of zelfs een uiting van liefde. Maar zo was hij niet, en hij kende haar langer dan vandaag. Zijn leader was egoïstisch, hoe je het nou went of keert. "Met een eigen naam was ik ook je familie geweest." Ging hij op haar in. "Snap je niet dat dit voor mij heel vreemd is?" Dat was het, zeker met zo'n weinig voorkomende prefix. Hij kon gewoon niet geloven dat hij shell heette.

Natuurlijk kon ze hem ook gewoon de uitgang wijzen en er klaar mee zijn. Namen waren haar beslissingen, en wie ze niet leuk vond kon in een hoekje van het kamp aan Starclan vragen haar neer te slaan, maar meer macht hadden ze hier niet. Maar met Hermitshell wilde ze wel een uitleg geven, omdat het zo'n bijzonder geval was. "Natuurlijk was je dan ook mijn familie geweest, maar ik wilde mijn markering op je achterlaten. Aangezien je in de verste verte niet op me lijkt." Ze deed haar best haar stem kalm te houden, maar dat ging nog best moeizaam. "Ik had je naar Creamyfrost kunnen vernoemen, maar die heb je niet eens gekend. Wat zou jij daar aan hebben?" Nog steeds voelde ze een doffe steek bij die naam, maar ze zette het van zich af.

Of hij nou kwaad of heel begripvol moest zijn wist hij niet. Ze pakte hem op een plek waar hij geen invloed op had en waar zij alle goede argumenten wist te bedenken. Hij begreep dat ze haar markering op de wereld wilde achterlaten, maar waarom moest dat nou perse op hem zijn? Ze wist heel goed dat hun relatie dat ongepast maakte. "Creamyfrost is dood, dat is wat we eraan hebben." Siste hij omdat hij niet kon schreeuwen. "Ik dacht dat dat was hoe vernoemingen werkten." Wat zijn punt hier precies was wist hij niet, noch zijn doel. Hij was in ieder geval behoorlijk pissed.

Toen hij benadrukte dat Creamyfrost dood was sloeg Crystalstar haar klauwen even in de zachte grond en voelde ze bloed in haar oren ruisen en een bekende zenuw in haar nek aanspannen. Het was teveel, teveel na wat de wereld haar nieuwe mate ook has aangedaan. "Nou, is Crystalshell niet ook een beetje dood?" Siste ze terug. "Is zij niet de kattin die ik was voordat ik mij overgaf aan de clan? Was zij niet wat ik wil dat jij word?" Voor haar aaa haar vroegere zelf bijna een ander persoon, zoveel was ze nu veranderd. Maar dat was wel iemand geweest die alles had gedaan om Crystalstar te creëren.

De nagels die ze in de grond sloeg waren hem niet ontgaan. Hij had een gevoelige snaar geraakt door Creamyfrost's dood te benadrukken. Haar volgende uitspraak liet hem schrikken. Dit gesprek escaleerde veel te snel. Toch kon hij het niet laten om zijn gedachten uit te spreken. Elk greintje van de diplomatiek waar hij mee begon was verdwenen. "Je bent veel veranderd ja, maar ik zou niet zeggen dat Crystalshell dood is." Ze kon onmogelijk zoiets zeggen terwijl hij nog geen drie moons geleden hetzelfde over zijn voorgaande zus had gezegd, een veel extremer geval. Ze had absoluut geen empathie. "Ik ben meer dan jouw projectje, Crystal." Zei hij tandenknarsend. Dat was iets waar hij vaker over had nagedacht, en deze benoeming was er een absoluut bewijs van.

Ohh, hij wist nog steeds van niks. Hij begreep niets van de offers die ze gebracht had om haar clan ten volste te dienen. Zij kon nooit meer kinderen krijgen, kon nooit veel tijd doorbrengen met haar geliefden en moest zich veel afzijdig houden zodat ze geen nieuwe banden zou creëren die haar weer zwakker konden maken. "En ik zeg dat wel. Ik was ooit lief en verzorgend, Hermitshell, zelfs als jij dat niet zag. Nu ben ik de meedogenloze leider van een clan in crisis." Was het stiekem een waarschuwing, om hem niet hetzelfde pad te laten bewandelen. "En nee, je bent nier mijn project. Maar wel mijn Apprentice, want dat blijft. En je bent het dichtste bij een bloedverwant dat Icecream mij kon geven."

Ze brak recht voor hem. Hij kon niet geloven dat hij haar zo ver had weten te krijgen en hij wist ook niet of hij zich schuldig moest voelen. Ze had het er immers zelf naar gemaakt. Wat ze over Icecream zei stak. Hoewel het niet vaak meer gebeurde, was vroeger vaak genoeg gezegd dat hij helemaal niet zijn "echte zoon" was. Dat benadrukte ze toch weer prachtig mooi. Familie kies je, net zoals dat hij Skadi niet meer als de zijne erkende. "Niemand verplicht je om zo te zijn." Zei hij, zachter dan voorheen. Voelde hij zich nou rot voor haar? Alles was zo verwarrend. "Leaderschap is geen excuus om iedereen van je af te duwen." Hij verbaasde zich over zijn eigen woorden, hoe gecontroleerd en vooral niet geschreeuwd ze waren. Voor het eerst in lang stond hij weer gevoelsmatig boven haar.

Eén moon was het hen gelukt, één moon hadden de twee relatief ruzieloos samen gewerkt. Nu leek dat alweer verleden tijd. Crystalstar voelde zich ergens stom voor het feit dat ze haar emoties de overhand had laten krijgen, ze nam een paar diepe ademhalingen en probeerde zichzelf weer te kalibreren. Het gesprek nam ook een nieuwe wending door haar laatste opmerkingen. "Je weet niet hoe gevaarlijk het is om nauwe banden te hebben als je in mijn positie staat, Hermit, vooral voor degenen met wie je die banden sluit." De vlakte in haar stem was nieuw, niemand hoorde dit ooit. Op de een of andere manier was haar voormalige apprentice soms ook haar uitlaatklep voor haar diepste en donkerste ideeën, vooral wanneer ze daar zelf niet op rekende. "Ik geef je mijn naam omdat ik je misschien nooit echt de familieband kan geven waar ik op rekende."

Hij schrok van hoe ze sprak, van wat ze hem vertelde. Ze klonk verdrietig en eenzaam, iets wat hij gek genoeg nooit achter haar had gezocht. Als ze niet eens vrienden durfde te maken.. Zijn gezichtsuitdrukking verraadde de verbazing pas bij wat ze als laatste zei. Waren ze wel familie? Zo had hij haar lang voor hun laatste ruzie gezien, maar familie hoefde niet alleen aangeboren te zijn. En via Icecream was ze toch een soort cadeau oma. Ze hadden nooit voor elkaar gekozen. "Oh.." Was het enige wat hij uit wist te brengen. "Nou, dit is niet hoe dat werkt." Rustiger was hij in een ruzie met haar nog nooit geweest. Oh, het kostte moeite. De enige reden dat hij niet losging was het feit dat Smokegaze een paar staartlengten verderop lag te slapen. En misschien ook een klein klein beetje omdat hij medelijden met haar had.

Het hielp niet, hij butste niet. Ongewild geamuseerd dacht Crystalstar dat hij daarmee juist op haar leek. Ze butsten allebei nooit, en daarom was er altijd ruzie. Maar Hermitshell was de naam die hij zou dragen, daar was geen twijfel over mogelijk. Alleen als hij ooit uitdrukkelijk zei dat het anders moest zou ze het opnieuw overdenken. "Dat weet ik, maar ik heb mijn keuze gemaakt." Ze keek achter zich, naar haar slapende mate, haar prachtige man, die van niets wist. Hij was één van de weinige concrete dingen die haar grotendeels in de realiteit hielden. "Kan je het accepteren?"

Maar natuurlijk. Ze had haar keuze al gemaakt. Het lag nu zeker allemaal in de poten van StarClan, alsof zij er geen invloed op had. En toch was zijn antwoord op haar vraag niet meteen "nee". Hij wist niet wat hij wilde. Ze had hem in een onmogelijke positie gezet. Hij zou óf voor altijd Hermitshell heten, óf die zeikerd zijn die zo'n "prachtige" vernoeming niet apprecieerde. De naam op zich was ook prima, logisch. "We zullen het zien." Bromde hij wegkijkend, duidelijk geïrriteerd. Hij begreep heus wel haar verlangen om closer met hem te worden, maar dit was gewoon irritant.

Drie moons geleden had ze de kans gehad om hem in haar hart te sluiten, het allemaal goed te maken, als ze haar trots aan de kant had kunnen schuiven. Maar toen had ze het niet gedaan en nu moest ze daar de bittere vruchten van plukken. Want nu wilde Crystalstar die goede relatie met Hermitshell, en nu leek die bijna onbereikbaar. Maar hij wees de naam niet volledig af, dus dat was dat. "Je wordt een goede Warrior.. De beste wellicht." Prevelde de leader, niet helemaal tegen hem. "Wil je je training nog voortzetten? Parttime, bedoel ik."

Nog steeds kwam er geen sorry uit die veel te trotse mond van haar, maar wel een compliment. Hij kon oprecht niet aan haar zien of ze het meende of hem gewoon rustig wilde houden. Geïrriteerd keek hij met zijn neus in de lucht van haar weg. Haar vraag naar een parttime training kwam minstens zo onverwachts als zijn naam. Verbaasd keek haar weer aan. Meteen wist hij dat het over zijn viskunsten ging. Die waren zeker niet perfect, maar hij was toch warrior? "Het is zeker niet alsof ik daar wél inspraak op heb." Mauwde hij ontwijkend. Het echte antwoord was ja, maar zijn ego was nu veel te fragiel om dat toe te geven. Een minuut geleden hadden ze namelijk nog ruzie.

Pff, natuurlijk kon hij niet gewoon blij zijn met haar aanbod, of het zelfs dankbaar afwijzen. Nee, Hermitshell moest er weer een complot achter vinden. Crystalstar keek haar apprentice zuur aan en schudde haar kop. "Je hebt best een keus. Je mag van mij Warrior worden zoals je dat nu bent. Ik heb je benoemt, dus je hebt het niveau van een gewone warrior." Vertelde ze hem, terwijl ze zich van hem wegdraaide en terugliep naar haar nest. "Maar ik dacht altijd dat jij zoveel meer wilde zijn dan een gewone warrior, Hermitshell."

Een en al teleurstelling droop van haar af. Hij had weer eens iets fout gedaan, alsof al die moons aan harde training en herstel niet telden. Ze raakte een gevoelige snaar door hem "gewoon" te noemen. Als hij zo normaal was, waarom had ze hem dan gevraagd voor haar clubje? Hij was beter en daar was hij zich in tegenstelling tot haar zich wél van bewust. "Je weet dat ik beter ben dan dat." Gromde hij. "En dat ik altijd wil groeien. Doe niet alsof je me niet kent." Na zolang haar apprentice te zijn geweest kende hij haar trucjes. Ze was manipulatief, wat als leader heel handig was, maar je niet tegen je apprentice moest gebruiken. Demonstratief zwiepte hij met zijn staart over de zandige grond.

Van hem weggedraaid glimlachte Crystalstar even. Natuurlijk had hij haar door, maar het bracht wel teweeg wat ze had willen horen. Want laten beseffen dat je gemanipuleerd werd was ook een vorm van manipulatie. "Natuurlijk ben je beter, ík heb je getraind en goedgekeurd. Als je dit accepteert zal je ook zelf je vaardigheden laten groeien, zonder constante aanwijzing." Miauwde ze zachtjes, terwijl ze over haar mate gebogen zat. "Want deze trainingen zullen niet zijn zoals je trainingen als apprentice, we zijn nu gelijken... Althans, bijna gelijken."