Coming back

Het was een trage weg naar huis geweest, maar ook hun voelde uiteindelijk weer riverclan grond onder hun poten. Stilte had uiteindelijk het koppel ontvangen en Arcticwolf begreep dat er veel was voor zijn partner om over na te denken. Natuurlijk had ze veel voedsel voor gedachte, hij had haar eindelijk kunnen schoontrekken van haar zondes en daden. Iedereen maakte fouten en als je een goede vriend was zou je helpen deze op te lossen. Hoewel hij een bepaalde zekerheid voelde dat de deputy van shadowclan nog leefde, wist hij ook dat het woord tegen woord zou zijn. Al zou dit wel zijn volgende plan moeilijker maken. Maar goed, dat zouden ze dan wel zien. Een stap tegelijk. Hij wist namelijk ook niet te zeggen wat voor plan Settleddust zou spelen. Maar de lichtgekleurde kater wist heel goed hoe hij het spel spelen moest. Hij zou er wel een manier in vinden, het kon niet anders. Eenmaal terug in het kamp en Seamist terug bij haar jongen was de volgende zet voor hem gemakkelijk. Hij had zijn leader namelijk beloofd rapport te doen over de situatie, en dat zou hij doen ook. Hij handelde immers niet buiten de wetten van de clan. En hoewel het bijzaak was, was hij wel benieuwd naar die beloning die hem beloofd was. Even onleesbaar en koeltjes als altijd bracht hij zichzelf naar de den van de ander. De ochtend begon al bijna te breken, maar nog niet compleet. “Crystalstar” Sprak hij dus enkel, onaangetast door de acties van deze nacht. Waarom zou hij immers? Hij had het juiste gedaan.

Vervolg op dit topic

Dit was een laatste formaliteit voordat hij zich bij zijn gezin kon voegen voor de rest van de nacht. De kater stond er immers om bekend dat hij maar weinig nacht alleen doorbracht. Hoewel hij zichzelf nooit als vader had voorgesteld was hij meteen verliefd geworden op de kittens bij zijn eerste ontmoeting met ze, en zelfs nu ze wat boos op hem waren zou hij nog altijd hun willen beschermen. Was deze nacht ook niet daarom geweest? De witgekleurde kater was absoluut schoon, bloed sierde zijn poten niet. Arcticwolf was geen bruut en bovenal niet dwaas. Op deze manier was de geur van bloed en hond sterker dan die van hemzelf. Op deze manier stonden er niet eens merken van een kat op de shadowclan deputy mocht deze gevonden worden. Daarbij, deze manier stond hem vele malen meer aan. De warrior zette zichzelf weg voor zijn leader en gunde haar een knik van respect voor hij begon met spreken. Zijn toon zoals altijd zacht wanneer hij dit deed. "Seamist ontmoette met Settleddust vooraan de twoleg place. Dit heeft voor mij persoonlijk belangrijke informatie onthult" De altijd onleesbare kater drukte een van zijn oren scherp naar achteren toen hij sprak. Dit raakte hem diep, zelfs al wist hij zichzelf goed te herpakken. Dimpaw en Tidekit behoorde hier, niet in dat moeras. Maar hij zou zijn leader hier later meer over vertellen, hij wilde immers graag haar advies op de situatie hebben. "Ik wist de kater snel te over machtigen en bewusteloos te krijgen, waarna ik hem meesleepte naar mijn tweede locatie. De pit met honden" Hij legde het globaal uit, maar hij stond open voor verdieping mocht dit gewenst zijn, dan zou hij de locatie verder uitlichten. Voor nu wist hij waar men nieuwsgierig naar was. "Zodra hij ietwat bijgekomen was heb ik hem erin geworpen. De honden hebben hun weg met hun gehad terwijl Seamist en ik dialoog deelde" Wederom iets wat verder uitgelegd kon worden waar nodig, maar Arcticwolf was altijd al een man van weinig woorden geweest. Hij was privé, en verre weg van impulsief. Er gebeurde heel erg veel in deze stilte "Op haar verzoek heb ik hierna de honden afgeleid met prooi voor we vertrokken naar huis. Er lag veel bloed en vacht, maar ik kon niet gehele ruimte zien" Hij sloeg een staart langs zijn poten, zijn toon nog altijd onveranderd. Hij sprak feiten zoals feiten uitgesproken hoorde te worden, zelfs al voelde hij hier vanbinnen veel over. "Hij zal zwaargewond zijn of dood. In afwezigheid van een geconformeerd lijk zou ik van het eerste uitgaan" Arcticwolf was hier niet op uit gegaan met de intentie om hem te verwoorden, nee, dan was hij al dood geweest. De intentie was om hem te straffen voor zijn daden en vanaf hier de sterren en het lot de hand te geven. Als hij nog zou leven en niet stierf aan zijn verwondingen, dan zij het zo. En zo simpel als het zijn kon wachtte hij hierna op de reactie van de grijze kattin voor hem, of een verdere instructie.

De bruin met zilveren kat was zowel complex als simpel. Want waar hij in staat was zo ver te gaan voor hetgeen wat hij geloofde, was hij van natuur dienend in aardt. De prees die hij kreeg deed hem goed en bevestigde enkel dat wat hij vannacht had uitgevoerd gerechtvaardigd was. Het maakte ervoor dat hij ondanks de uitkomst geen moordenaar was. Nee. Alles was door en voor zijn partner, en hij vertrouwde erop dat ondanks de gevolgen hun een sterker alibi hadden in woord. Hij was immers in de beste positie van het drietal. “Dankuwel Crystalstar” Uitte hij zowel gemanierd als hoorbaar dankbaar. Zonder haar steun had hij hier immers nooit aan deelgenomen. Wie weet wat hij dan had moeten doen voor een offer, maar zijn originele plan had altijd het sterkste gebleven. “Als u het nodig acht heb ik hier geen bezwaar tegen, zolang het mijn kittens nooit bereikt” Het was immers in een vaders interesse zijn kinderen van de boze buitenwereld te werken. Er waren veel horrors die ze zouden moeten leren kennen, maar die waren voor later. En ook die zou hij controleren zodat hun op hun eigen tempo en veilig konden leren. “Dat betekend veel voor me. Ikzelf ben ook overtuigt dat de argumenten die ze willen gooien makkelijk te weren zijn. Echter zit ik met nog een probleem” Hij drukte hierbij beiden oren naar achteren, al bleven zijn ijzige ogen zo ondoordringbaar als dat ze altijd waren. Hij was de personificatie van zelfbeheersing wanneer dit hem diende. “Zoals u misschien nog herinnerd was Seamist verstrooit in haar dracht. Ze was buiten zichzelf. Het is ook dankzij dit dat ze is bevallen bij de Fourtrees” Arcticwolf haalde kort maar diep adem waarna de nieuwste waarheid bovenkwam. “Blijkbaar was toen de affaire al opkomende, want ze heeft twee van onze kittens aan shadowclan vergeven. Dimpaw en Tidekit” Hij had hier nog geen plan voor, maar hij wilde dit niet zomaar laten liggen. Zijn heldere blik kruiste de hare. “Deze kittens behoren riverclan, en mij, toe.” En hij stond hier niet op.

Arcticwolf was veel, maar hij was ook een man van zijn woord. Hij aan zijn partner de belofte gedaan om haar kroost en haarzelf veilig te houden in Riverclan, en dat bekende ook veilig voor haarzelf en haar egoïstische keuzes. En hoewel eerlijkheid hem duidelijk goed lag gezien zijn openheid naar zijn leader, zou hij ook alles doen om zijn partner veilig te houden. Hij zou ontkennen dat ze nachten gedeeld hadden, dat hun partnerschap pas ná haar affaire was opgekomen en dat hun kinderen zijn bloed niet droegen. Want dat was simpelweg niet hoe hij het zag. Seamist was nú zijn partner waardoor alles na de verwekking ook vreemdgaan was. Zijn kittens waren van hém, ze kwamen uit zíjn gezin. Laat staan degene die hij eigenhands opgevoed had. Bij de verbaasde blik knikte hij spijtig, al was ook iets van zijn frustratie voor het eerst van hem af te lezen. Hij was heel geïnvesteerd in deze situatie en hij wilde deze rechttrekken. Maar Crystalstar stemde in. Ze stemde in met het feit dat deze twee kinderen, nog vervreemd tot hem, ook werkelijk hier behoorde. Arcticwolf voelde een zekere opluchting, het was prettig begrepen te worden door je leader, dat zeker. Maar hij begreep evengoed haar verlangen tot concreet bewijs. Deze situatie was nog heel recent tot hem, hij had nog weinig kansen gehad hierover te denken en te plannen, in tegenstelling tot de laatste keer dat hij hier kwam met een suggestie. “Dankuwel Crystalstar, uw steun en begrip hierin betekend veel voor me” En dit was zeker zo. “Over deze kwestie heb ik nog niet veel kunnen nadenken, maar bewijs is lastig in te dienen, ik weet namelijk niet over hun huidige situatie” De kater viel bedachtzaam stil. “Maar ik kan me niet voorstellen hoe een deputy met twee, naar riverclan of fourtree ruikende, jongen het kamp in komt zonder dat dit vragen opwerkt” Maar hij zag een zekere intelligentie, nee, sluwheid in Settleddust. Het was een man die kon liegen en zijn eigen waarheden had kunnen weven. “Mogelijk representeert een van de kittens Seamist of mij fysiek, en ik kan ze natuurlijk de exacte datum geven van hun geboorte” Hij schudde zijn kop, wetende dat hij hiermee te kort kwam. “Wat zal als voldoende bewijs kunnen dienen?” Besloot hij toen maar te vragen, zodat hij wist waarheen hij moest werken, in zijn nieuwgevonden stilte zichzelf weer tot deze kwestie buigende.

Het was een lastige situatie en Arcticwolf was eerder een man van lang zitten en plotten dan spontane beslissingen. In het algemeen was niet impulsief van natuur. Hij was uiterst bedachtzaam in zijn manier van doen. Maar ze moesten hier snel in zijn. Hoe sneller.. hoe beter. Het zou moeilijker worden een band met ze te vormen nu maar goed, ze hadden ook nog een heel leven voor zich. Hoeveel katten vormde nou geen ouder band op latere leeftijd? Daarbij, ze hoorde hier, bij hun broers en zussen. Bij hun echte ouders. Bij de woorden keek hij even bedachtzaam, proefde de woorden voor hij ze uitsprak. “Ik was er niet bij, dus ik spreek niet met zekerheid. Maar als ik hun gesprek juist hebt opgevangen werd dat niet gesuggesteert” Daarbij wilde hij zichzelf geen valse hoop aanpraten. “Een van die kaarten kunnen we wel spelen. We kunnen het inderdaad ook op haar verwarring gooien…” Hij peinsde, weerhielt de behoefte om te gaan ijsberen door de ruimte heen. “Dat ze heeft geworpen en tussen werpen door van locatie is veranderd, eventueel door de dood van Morningkit…” Arcticwolf wilde dat hij aanwezig had kunnen zijn, maar het had niet zo mogen zijn. De kater vervolgde zijn verhaal, duidelijk hierover aan het nadenken. “En dat toen haar moeder en ik haar vonden, ze enkel bij de laatste twee kittens was. Toen ik kort na vertrek terugkeerde om ze te vinden waren ze op hun geur na verdwenen… we maakte de assumptie van roofdieren, ik was te overstuur om op geur te controleren” Hij kantelde zijn kop en keek met zijn ijsblauwe ogen op naar die van de ander, kijkende wat haar idee was. Toch beet er nog iets aan zijn lichaam wat hij helder moest krijgen. “Dimpaw is al apprentice, zou ik haar als vader kunnen benaderen mochten onze paden kruisen of niet?” Iets in zijn blik leek intel te geven over wat er in hem speelde.. en dat was een overheersend gevoel van willen.

Het was een tijdbom die zich prominent in de holte van zijn hart had genesteld. Het tikte af in het ritme van zijn hartslag en maakte hem op luide wijze duidelijk dat iedere ademhaling zonder vooruitgang een verspilling was. Je kon veel zeggen over Arcticwolf, en veel ervan zou mogelijk onvriendelijk zijn. Maar hij was een goede vader. Hij hielt zielsveel van zijn kinderen en het was vanuit deze sensatie dat hij ook de twee verveemde kinderen onder zijn bescherming wilde krijgen. Hij wilde niet dat ooit sibling tegen sibling op zou moeten gaan. In stilte luisterde hij naar de woorden van de grijze kattin, en knikte instemmend. Ze zouden het delicaat moeten spelen, en ergens zat daar ook hun grond van waarheid in. “Ik denk dat dit zich natuurlijk moet gaan ontwikkelen. Mogelijk aan een grens, bij fourtrees, waar dan ook. Als ik de mogelijkheid krijg met hem te spreken is er een kans dat er begrip te vinden is” Hij draaide met zijn oren en keek met zijn helblauwe ogen op naar de ander, in respect maar ook verontschuldiging. “Ik vermoed dat hij liever met een nietszeggende warrior spreekt dan met u op dit moment” Vernam hij hardop, om hierna een kleine zucht te laten ontsnappen. “Sommige problemen overschaduwen oorlog. Hopelijk begrijpt Acornstar dit ook” Want hij had de geur te pakken. En hij zou de achtervolging inzetten ook.