B*tch don't kill my vibe

Natuurlijk was hij beter, maar dat lag niet aan haar input. Hij had zelf keihard geknokt om "vervroegd" warrior te worden, niet zij. Was ze een goede leraar? Absoluut, maar ze mocht wel wat meer waardering tonen. Bij haar voorstel liet hij twijfelend zijn ogen door de den glijden. Hij haatte het dat hij het wilde. En hij haatte dat zij de beste keuze was wilde hij groeien. Een Blueflower of een Lynxfang konden hem ondanks hun duidelijke kwaliteiten nooit zo ver brengen. "Gelijken." Zei hij koppig. "Je hebt je zin. Je hebt me jouw naam kunnen geven. Maar als je samen verder wilt dan zijn we gelijken." Haar was vast duidelijk dat hij altijd naar haar bevelen zou blijven luisteren. Hij had na alle ellende gewoon even een overwinning nodig.

Ze had hem, en hij wist het, en zij wist het. Ook wist ze dat hij haar nog steeds vaak hekelde, maar ze zou hem blijven trainen, de allerbeste van hem maken. Hij was wel haar project, zelfs als hij zich nog zo hard tegen dat beeld verzette. "Goed dan, gelijken. Zolang je maar luistert." Miauwde ze, net zo koppig als Hermitshell. Nu moest ze nog iets zeggen, iets wat ze eerder had moeten zeggen maar nooit had gekund. Ze moest hem complimenteren, en dat wilde Crystalstar ook. "Weet je, je was altijd de beste. Ik heb niemand dichtbij zien komen. En nu zullen we er samen een kunst van maken. Een kunst die wij definiëren, en die ons zal definiëren." Hoe Hermitshell dat allemaal interpreteerde was zijn zaak.

Haar antwoord kwam als een verrassing. Hij had onderhandelingen verwacht, iets van tegenstrijd, maar ze gaf gewoonweg toe. Wilde ze hem zo graag verder trainen? Dat bracht een nieuw perspectief. Het compliment bevestigde dit, al bracht het hem ook in verwarring. Waarom was ze opeens van het "wij" en "ons"? Misschien omdat hij nu warrior was, of dankzij het elitegroepje. Hij geloofde nooit dat het uit de warmte van haar hart kwam. Crystalstar had altijd haar redenen, maar hij ook. "Dankje." Mauwde hij vlak, nog niet zeker van hoe hij zich hier over voelde. Hierna volgde een korte stilte. "Goed, wanneer beginnen we?" Hij bewoog al een poot richting de uitgang. Dit gesprek was zo goed als voorbij.

Ze zou hem houden, want hij was belangrijk voor haar. Aan de ene kant was hij haar project, degene waarvan zij de beste warrior zou maken, als ze maar genoeg tijd had om hem te vormen. Aan de andere kant was hij familie, en haar familie in de buurt houden was extreem belangrijk voor de leader. Ze knikte dan ook tevreden toen Hermitshell het allemaal accepteerde en vroeg wanneer ze zouden beginnen. "Geniet maar een dagje van je nieuwe rang, overmorgen ochtend bij de ingang van het kamp." Vertelde ze. Ze zou hem niet meer uit zijn nest komen plukken, ze waren nu immers gelijken.

Overmorgen ochtend zouden ze beginnen. Hij kon het niet laten om nieuwsgierig het puntje van zijn staart van de grond te lichten. Wat gingen ze doen? En nog wel belangrijker: hoe zou ze hem behandelen? Als er geen verandering in haar houding zou komen, dan was hij weg. Ze was slim genoeg om zich daar bewust van te zijn. Met een knik draaide hij zich om, waarna hij tot aan de uitgang liep. "Ik zie je dan." Zei hij niet bijzonder enthousiast of teleurgesteld. Er was een hoop om over na te denken.

Hermit topic uit

Haar apprentice ging er weer vandoor, en Crystalstar ging eindelijk weer zitten. Ze keek naar Smokegaze en dacht na. Ze zou dit anders moeten aanpakken dan zijn normale trainingen. Gelijken, dat was wat er afgesproken was, en dat was dus ook hoe ze hem moest behandelen. Hoe het allemaal zou lopen zouden ze overmorgen wel zien. De kattin was allang blij dat ze nog steeds grip op hem had, dat ze hem nog verder zou kunnen vormen, tot haar perfecte warrior.

[topic uit]