I feel fine

Oh ja alles ging goed. Alles was top. Hoe lang kon hij zichzelf nog voorliegen dat het prima ging, want het ging niet prima. Nee, het ging slecht. Erg slecht, eigenlijk. Maar nee, hij kon het niet veroorloven om in te storten. Wat zou er dan met Shadowclan gebeuren? Een wantrouwende leider en twee onervaren medicine cats? Hij moest voordoen alsof ze een onverwoestbaar kasteel waren, terwijl het balanceerde op een fundering van drijfzand. Het was soms teveel, in dagen zoals deze kwamen er barstjes op de façade van Settleddust. Dat hij snakte om zijn hart te luchten. Dat hij snakte om bij Seamist te zijn, zij was de enige die het begreep. Niet Inkspots, zelfs niet Airwisp. Enkel Seamist, en hij kon niet bij haar zijn, nooit meer. Hij stond met zijn kop tegen een bast van een boom aan, zijn ogen dichtgeknepen. Hij moest door, nog even, voor altijd. Nog even doorbuffelen, en dan heelde tijd alle wonden, toch? Dat beloofden ze.

+ Newt

_{Niet snel nadat ze het kamp uitgelopen was voor wat frisse lucht en een adempauze kwam ze erachter dat dat waarschijnlijk niet zou gebeuren. Vanuit haar ooghoek zag ze de deputy staan met zijn kop tegen een boom. Nogal raar als je het haar vroeg. Met een zachte zucht liep ze voorzichtig zijn kant op, al wist ze niet hoeveel ze voor hem kon betekenen. Of ze iets voor hem kon betekenen. Erg veel hadden ze elkaar dan ook niet gesproken en als ze eerlijk was had ze daar ook nooit echt een behoefde aan gehad. Ze kon redelijk inschatten hoe hij over de hele situatie in de clan dacht en ze wilde niks liever dan bij hem uit de buurt blijven, wetende dat hij waarschijnlijk nog gelijk had ook.}

Het waren eerder zijn zintuigen die beweging registreerden, dan dat het daadwerkelijk doordrong in zijn kop. Zijn oor draaide in een reflex naar naderende pootstappen, maar het ging zijn andere oor eigenlijk weer uit. Het was dat ze erg dichtbij kwam dat hij zijn ogen opende. Even verwarde hij haar met Pepperpaw, zijn bek had al bijna de woorden uitgesproken dat hij geen zin had om erover te praten. Maar toen hij zijn groene ogen op de poes richtte en een keer knipperde, zag hij dat het Newtpaw. Hun geuren waren ook steeds meer gemixt, kruidig en zoet. Hij fronste even, zijn kaken op elkaar. Hij kende haar niet goed, maar Pepperpaw scheen het met haar te kunnen vinden. Immers, daar ging hij eigenlijk meer vanuit dan dat hij het wist. ‘I-ik.. zag je niet,’ miauwde hij dan ook lomp. Hij was nu eenmaal in een slecht humeur, daar kon ze niets aan doen. Unlucky.