Heart shaped box

Het deed pijn. Pijn om Adderpaw nu iedere dag met een ander het kamp uit te zien lopen. Amberhunt was oké, maar daar bleef het ook wel bij. Ze was er dan ook zeker van een oogje in het zeil te houden, maar meer dan dat kon ze niet doen. Inmiddels sliep ze ook alweer in haar eigen nest, al voelde het amper meer eigen. Het was koud en rook alleen naar haar, niet naar Acornstar of haar zoontje. De eerste kon ze missen, gezien hij duidelijk niets om haar gaf, de tweede niet. Ze wist toch al dat liefde of romantiek niet echt voor haar weggelegd was. Vroeger droomde ze daar zoveel over. Kleine Airpaw, met haar hoofd altijd in de wolken, de lachende woorden van haar moeder kon ze nog horen nagalmen in haar oren. Toen droomde ze ervan om te ontsnappen met Ripa, naar verre oorden. Maar Ripa werd Malfoy, en Malfoy werd Lightningpaw, en slechts één avond was dat Cobra. Het einde van het liedje was altijd hetzelfde, ze was niets anders dan een mooi popje waarmee ze zichzelf even konden vermaken, en dan gingen ze door naar nieuwer speelgoed en bleef zij achter. Aan het eind was het altijd een ander iemand met wie ze vertrokken, en bleef zij achter. Bij Acornstar was het niet anders geweest, en toch had ze het héél eventjes wel gedacht. En nu ook. Toen Newtpaw naar haar toe kwam had ze enkel een droog bedankje gezegd en de roos opgepakt en meegenomen. Ze hoopte dat hij ook nooit de moeite had genomen een blik op haar nest te werpen. Dat hij niet zou zien hoe voorzichtig ze de witte roos in haar nest had gevlochten, en iedere avond hoopte dat hij nooit zou vergaan. Voor mijn partner in crime. De woorden galmden nog steeds in haar kop, maakten alle pijn net ietsje zachter. Want dit was nieuw, dit was iets dat iemand nog nooit voor haar had gedaan. En even voelde ze diezelfde dromerigheid, maar Airwisp was slim. Slim genoeg om niet nogmaals in dezelfde valkuil te vallen, nogmaals zichzelf zoveel pijn te doen. Maar deze ene keer gunde ze het zichzelf wel om blij te zijn. Blij te zijn omdat ze eindelijk weer een vriend had, iemand met wie ze grapjes kon delen en lachen. Die haar begreep, al was het op de meeste vreemde manier.

Doodstil sloop ze dichterbij. Haar naam was niet iets dat zonder zorg gekozen was, iedere stap die ze zette was vederlicht. Het enige dat haar aanwezigheid zou kunnen verraadden was haar geur, maar de poes wist dat de wind gunstig stond. Natuurlijk, ze was geen amateur - come on. Met een laatste stap kwam ze achter hem te staan, en bracht haar mond naar zijn oor. "Hey partner," ze hoopte hem de schrik van haar leven te geven. Haar gele ogen keken hem ondeugend aan, en in die fonkeling was kort te zien hoe jong ze eigenlijk nog was.

&Settleddust

De dagen werden weer langer. Je kon het elke dag weer een beetje merken, dat je eerder je nest uit moest komen voor de ochtendpatrouilles, dat de troostbaarheid van de nacht korter duurde. Settleddust genoot meer en meer van de nacht, om zichzelf te verstoppen in de schaduwen en als het kon bleef hij hele nachten weg, sliep hij onder doornstruiken en in omgevallen bomen. Acornstar haatte het als hij weg was. Misschien deed hij het daarom. En toch kwam dag was hij klaar voor de patrouilles, bracht hij prooi het kamp binnen, trainde hij zijn apprentices. Maar het was in zo'n nacht in zo'n struik dat hij de roos had opgemerkt. Een winterbloeier. En hoewel hij meestal zulke dingen zou laten, deed het hem denken aan Airwisp. Aan Pepperpaw haar idee over cadeautjes en even voelde hij zich weer een jochie. Hij had de stoute schoenen aangetrokken en hem meegenomen en zonder te erg geheimzinnig te doen het bij de medicine cats den afgeleverd. Niet dat hij écht verliefd was op Airwisp, hij was graag met haar. Ze waren zo anders, maar ook één en dezelfde. Het was stom, maar het was leuk. En hij vond haar leuk. Ze maakte hem normaal, zorgeloos, en de leeftijd die hij was, niet die hij zichzelf voordeed om te zijn.

Was het toeval dat hij nu aan haar dacht en zonder dat hij het doordacht zij hem naderde? Hij was al een poosje een duif aan het volgen. Maar hij durfde bijna niet toe te geven dat hij hem eigenlijk kwijt was. Maar desalniettemin, hij kon niet ver weg zijn, toch? Daarom was zijn blik ook omhoog gericht, op de boomtoppen en niet op de grond. Laat staan áchter hem. Toen hij ook opeens een stem in zijn oor hoorde, dook hij in een panische schrikbeweging opzij. Haren overeind en ogen groot keek hij om, in het gezicht van Airwisp. Hij zag er vast uit als een enorme sukkel. ‘Bij StarClan. Airwisp!’ miauwde hij verontwaardigd. Hij schudde lachend zijn kop terwijl hij zijn vacht weer plat forceerde te leggen. Wat een muts. Dit zou hij onthouden. Ze kreeg haar nog wel terug.