dissolve me

Met moeite probeerde ze haar lichaam stil te houden. Waarheid was dat ze aan het trillen van de zenuwen, nu ze hem had gevraagd mee te gaan om te spreken. Hopelijk zou hij het niet aan haar merken, hopelijk was het bos donker genoeg. Ze dacht dat ze sterk genoeg was om de minacht van iedereen op zich te nemen, om met haar ondervoeding en slaaptekort alsnog een gelukkig kind op te voeden. Maar ze was zelf amper nog een kind, en ondanks haar volwassen uitstraling was dat soms nog altijd zichtbaar. Met een rillerige zucht kwam ze tot stilstand een stukje buiten het kamp en draaide zich half naar hem om, terwijl ze de kater nog niet recht aan durfde te kijken. Hoe vaak ze de woorden wel niet had voorbedacht om op dit moment te zeggen, maar nu ze er daadwerkelijk was met hem tegenover zich, kon ze niets uitbrengen. Hoe begon je een dergelijk gesprek? Ze had geen idee of ze hem had verdoemd met haar leugen, of geholpen.

&Inkspots

Hij was de eerste die hun ijzige stilte wist te verbreken en zijn woorden haalden een loodzware last van haar schouders. Een zachte zucht van opluchting verliet haar mond en toen ze hem aan keek waren haar normaal harde gele ogen gevuld van een breekbare dankbaarheid. "Ik-" ze slikte en rechtte haar rug, zichzelf corrigerend. "Ik weet niet precies wat er speelt, maar ik heb het nooit gedaan om het jou moeilijk te maken," even slikte ze en keek hem aan in zijn groene ogen. Ze voelde zich schuldig. Meer tegenover hem dan Settled, die haar verteld had welke rol hij speelde. Zover ze kon zien was hij hier enkel ingerold, had het op zich genomen om misschien een vriend, misschien een wanhopige jonge moeder te helpen. Wat voor belang had hij erbij? Ze wilde het hem vragen, maar durfde het uiteindelijk niet. "Wat ik wil zeggen is, ehm, dat het me spijt, voor jou," het was de waarheid. Ze voelde zich slecht tegenover hem, zou hem het nooit zonder reden aan hebben gedaan. En toch, zou ze het opnieuw doen. Inkspots leek haar een goede kater, eerlijk en vriendelijk, maar hoe erg zeer het ook deed, ze zou hem alles opnieuw aan doen als het haar zoontje zou helpen.

De puzzelstukjes kwamen langzaam samen, samen tot een geheel dat de bende die er was geweest meer op orde bracht. Bijna durfde ze opgelucht adem te halen, maar zo naïef was ze niet meer. Niet alles was opeens goed. Haar echte zoontje was dood, en de ander afgezonderd. Haar leven was vergooid, maar ze wist dat ze niemand anders daarop kon pinnen behalve haar domme, naïeve zelf. Ze zou Cobra zijn ogen uitklauwen en aan haar kind voeren, maar Acornstar had dat klusje al geklaard. Het was een wrang, bitter idee; maar als Cobra nog had geleefd en Shadowclan nog onder de tirannie van bloodclan stond, was haar uitzicht een stuk positiever geweest.

Ze schudde zachtjes, haast onmerkbaar haar kop. Ze haatte zijn sympathie, immers verdiende ze er niets van. Ze had niets voor hem gedaan, hij was degene die zich hierin had gerold. Ja, er was nog één essentieel stukje van de puzzel dat ontbrak; wat was zijn belang hierbij? Haar ogen gele ogen gleden naar Inkspots af en tegenstrijdige gedachtes spookten in haar hoofd. Het zou goed zijn voor Adderkit om een vader te hebben, Inkspots leek een goede kater. Ze wist niet of ze zich ooit echt weer met een kater in wilde laten, maar zou het haar niet goed doen? Zou hij het willen, wanneer ze zichzelf naar hem open stelde? De kinderen waren er al, bedacht ze schampertjes. Alleen Carameltwirl was het probleem, samen met het feit dat ze niet dacht dat hij haar zou zien zitten. De poes zuchtte onhoorbaar, niet zeker of ze zichzelf nog zo ver kon pushen. Maar het zou goed zijn voor Adderkit... "Je hoeft me nergens voor te bedanken, Inkspots," een koud verdriet drong door in haar stem. "Maar, als ik je een ding mag vragen... Waarom..?" ze opperde het uiterst voorzichtig, alsof ze over glasscherven liep. Ze wilde hem niet wegjagen of tegen de haren in strijken, ze had hem nodig. "Settleddust heeft het mij verteld, dat ze van hem zijn,"

Even dacht ze dat ze op zijn tenen had getrapt, maar de kater keek enkel bedachtzaam omhoog en gaf toen antwoord. Haar grijze oren stonden zijn richting op en namen ieder woord op. Van iedere andere kat zou ze hebben getwijfeld, met een frons zijn gaan graven naar zijn achterliggende redenen... Maar Inkspots leek oprecht. De kater was geen leugenaar, en hij had duidelijk zijn hart op de juiste plek. De poes slikte en wist dat niemand dat ooit over haar zou kunnen zeggen. Maar dat was oké, uiteindelijk. Zolang hij maar gelukkig was, zolang ze Adderkit kon zien lachen - zou zij dat ook nog kunnen. "Je moet veel om hem geven," er lag een lichte suggestie in haar stem, al was hij nog zo vaag. Zou hij dit echt enkel gedaan hebben uit vriendschap? Immers had Inkspots genoeg poezen aan zijn voeten liggen, en hij besloot mogelijk zijn toekomst op het spel te zetten voor een vriend. Op zijn volgende woorden twijfelde ze slechts een fractie van een seconde, maar haar keuze was snel gemaakt. "Ik weet niet wie de vader is van Adderkit," mompelde ze met enige schaamte. "Ik dacht... Als ik dit deed, dat ze dan een vader zouden hebben, en ik daarmee ook twee weerloze kittens een soort toekomst kon geven," een zucht rolde over haar lippen. "Ik had niet verwacht dat Acornstar... Deze keuze zou maken," Inkspots had een goed hart, zelfs een blinde zou dat kunnen zien. Maar ze had iets om boven Settleddust zijn hoofd te hangen, niet boven dat van Inkspots. Zijn goede hart was niet garantie genoeg. "Inkspots ik weet dat ik je niets zou mogen vragen, maar toch... Zou je eens in de zoveel tijd gedag aan Adderkit willen zeggen ook? Hij... Is wat eenzaam soms, ik denk dat hij het zou waarderen. Hij is er van overtuigd dat jij zijn echte vader bent,"