A misty morning [Day]

Hij had haar een beter leven beloofd. Hij had haar geluk beloofd. En haar zo vaak gebroken vertrouwen had ze voor die belofte in elkaar gelijmd en aan hem gegeven, en nu hield hij het in trillende poten en zag hij hoe de barstjes zich uitbreidden. Kijk me aan. Ze waren met elkaar verbonden, haar vertrouwen en zijn hart. Ze keek op. Hij zocht naar licht, maar haar gouden oog leek bewolkt met zorgen, en alle twijfels sloegen naar hem over. Hij was niet sterk genoeg. Hij had zijn belofte al gebroken. Hoe kon hij haar een beter leven bieden als hij zelf gevallen was tot het niveau waaraan ze probeerde te ontsnappen? Hoe kon hij met bloed aan zijn poten beweren beter te zijn? Omdat je beter moet zijn, zei hij tegen zichzelf. Ze was hier voor hem gebleven en het was zijn schuld dat ze dit had moeten doormaken. Zij verdiende beter, dus hij zou haar beter geven ook. Ze waren verbonden en een verbinding verbrak je niet zomaar. De angst van de een was de angst van de ander. De hoop van de een was de hoop van de ander. Ze konden elkaar pijn doen of ze konden elkaar verheffen. "Ik houd van je", zei hij, zacht maar serieus. "Wat er ook is gebeurd, wat er ook zal gebeuren." Wat ze gisteravond tegen elkaar hadden gezegd was niet iets van één moment geweest, en hun belofte van daarnet om er voor elkaar te zijn ook niet. Het was niet tijdelijk, het was niet breekbaar zoals zijzelf waren. Wat ze voor elkaar voelden was de constante, de rots in de Rapids, hun beschutting in de sneeuwstorm. Wat er ook gebeurde, daar zouden ze op terug kunnen vallen.

Hij bevroor. Stoppen? Maar net nog... Net had ze nog blij geleken dat ze samen waren. Waarom zei ze nu dan plots dat het op moest houden? Waarom een einde maken aan het goede dat ze hadden? Waarom elkaar hun liefde en steun ontzeggen? De band tussen hen was er echt, hij voelde het. Hij had zijn woorden gemeend en hij wist zeker dat de hare ook uit haar hart gekomen waren. In een cynischer kat was misschien het idee opgekomen dat ze het enkel had gezegd om hem zich beter te laten voelen, dat ze het nooit had gemeend, maar zoiets kon Day zich niet voorstellen. Maar daarom begreep hij ook niet waar deze verandering vandaan kwam.

Het voelde als een straf, en misschien een verdiende. Ze had hem even doen denken dat hij haar liefde nog steeds waard kon zijn, maar nu wist hij dat niet zeker meer. Ze had hem doen denken dat hij nog steeds degene kon zijn die haar haar betere leven zou geven, maar wat als hij alleen maar een voortzetting van de ellende was? Was dat wat ze had beseft? Dat hij met zijn daad het stokje van Lítill had overgenomen, dat er een zaadje van haat was geplant dat zich als giftig onkruid niet uit zou laten roeien? Hij had haar meer beloofd dan hij kon geven. Hij had haar zo graag gelukkig willen zien dat hij haar vertrouwen had gewonnen met toezeggingen die hij niet na kon komen. Hij had gedaan alsof hij zo perfect was, zo puur, alsof haat hier niet bestond, en op het moment zelf had hij het nog geloofd ook, maar als er gisteren iets duidelijk geworden was, dan was het wel dat hij het ook in zich had. Dus als ze dat nu, terwijl hij opnieuw die loze belofte deed, inzag, en ervoor koos op iets beters te hopen, wie was hij dan om haar opnieuw tegen te houden? Ze was niet van hem. Wat hij ook had gedaan, zo diep zou hij nooit zinken. Hij zou nooit doen alsof hij recht op haar had, alsof hij haar op kon eisen. Zij had het recht om naar beter te zoeken. Maar was dat wat ze deed?

Iets in hem wilde het niet geloven, maar hij wist niet zeker wat het was. Was het zijn angst haar te verliezen en hier weer alleen te zitten die maakte dat hij de waarheid wegduwde? Of had hij reden tot ongeloof, misschien zelfs hoop? Had hij het recht om haar om een reden te vragen? Hij kon niet anders. Hij kon haar niet meteen opgeven, hij was er niet klaar voor. Niet nadat hun samenzijn zo goed, zo mooi en zo waar had geleken. "Waarom?" wist hij tenslotte uit te brengen. Hij haalde diep adem, woorden zoekend en zich mentaal schrap zettend voor het antwoord. "Verdien ik het niet of denk je dat jij het niet verdient?" Ze had al zo vaak onnodig spijt betuigd, kon dit daar niet ook een uiting van zijn? Of was het enkel een wrede vraag? Hij wist dat ze hem geen pijn wilde doen, en als de eerste optie de ware was, dwong hij haar het mes dieper in zijn hart te steken. Zij zou hem in woorden onwaardig moeten verklaren voor hij in staat was te geloven dat ze haar eerder gegeven liefde echt terugnam.

Ze keek hem niet aan, waardoor hij niet in haar blik een antwoord kon lezen, en het leek alsof zijn houvast verdween. Zonder dat gouden baken was hij stuurloos op de golven van zijn geest. Het was niet eerlijk om zijn geluk in haar handen te leggen, dat wist hij. Hij was niet haar verantwoordelijkheid, maar de simpele waarheid was dat zij was waar zijn hart was geland, en dat hij zonder haar zou zinken. Hij keek naar haar en vroeg zich af hoe snel hij zou moeten leren zwemmen. Want als ze hem wegduwde, zou hij zich niet aan haar vastklampen alsof ze een stuk drijfhout was, hij zou moeten doen wat Lítill nooit gekund had, hij zou haar los moeten laten.

Maar was als zij net zo verzwaard werd als hij? Wat als zij degene was die niet bleef drijven? Wat als zij degene was die vreesde hém de diepte in te trekken? Ze gaf haar antwoord en bevestigde wat zijn hoop en zijn vrees was geweest. Blossom, o lieve, prachtige Blossom. Ze dacht dat zij het gewicht was dat hem dreigde te verdrinken, maar ze was de reddende tak. Het deed hem pijn om te horen hoe ze aan zichzelf twijfelde, maar toch moest hij glimlachen, want ze gaf hem hiermee ook een kans. Als het probleem dat tussen hen in stond niet in hem zat, dan was er geen waar probleem, want hij wist dat zij zonder fouten was. Als hij het probleem niet was, dan mocht hij haar vasthouden. Hij strekte zijn nek om haar met zijn snuit zacht aan te tikken. "Als ik je niet verdien is het omdat je meer bent dan ik waard ben, niet minder", miauwde hij zacht. "Je bent zo veel meer dan je denkt." Het deed hem pijn, zoals ze zichzelf omlaag trok. Hoe kon ze denken dat ze minder waard was dan hij? Hij was degene die zichzelf gereduceerd had, terwijl zij even goed was als ze altijd was geweest. Hij verdiende niet meer dan haar, en hij wist niet eens of haar haar verdiende. Hij zou haar loslaten als het moest, maar niet om deze omgekeerde reden, niet om een onwaarheid. Hij kon accepteren dat hij niet goed genoeg voor haar was, maar hij liet zich niet vertellen dat zij hem geen geluk kon geven terwijl haar aanblik, zelfs een gedachte aan haar, zijn hart al deed fladderen alsof zijn vleugels nooit gebroken waren.

Ieder woord waarmee ze probeerde hem over te halen haar los te laten, verdiepte enkel zijn overtuiging dat hij haar vast wilde houden. Het was haar goedheid die alle slechte zaken lichter, dragelijker maakte. Werd ze gevolgd door problemen? Misschien, maar zijzelf was de oplossing en remedie, het stabiele centrum in een maalstroom van een leven. Ze had geen makkelijk bestaan, en dat wilde ze niet voor hem. "Maar ik wel", antwoordde Day. Hij was liever met haar in het oog van de storm dan van een afstand naar de wervelwind te kijken, wetende dat zij daar alleen in het midden zat. Hij wist niet eens of dat laatste nog wel een optie was. De stroming had hem al te pakken, en de enige manier waarop ze uit deze storm konden komen, was samen, want zou één van hen er ooit vrij van zijn zolang de ander er nog in vastzat? Hij zocht haar blik. "Ik zal niet zinken zolang jij bij me bent." Dat was zijn smeekbede en belofte in één. Zij was het die hem drijvende hield, en hij zou de moed die zij hem gaf niet opgeven, want als hij hierin verdronk, zou ze het zichzelf verwijten en dat kon hij haar niet aandoen. Haar demonen zouden niet zijn ondergang zijn, en ook niet de hare. Hij legde zijn kop tegen haar schouder, zijn hoop en houvast. "We blijven samen zwemmen tot de storm voorbij is", fluisterde hij in haar vacht. Geen storm duurde eeuwig, toch? Iedere wind ging ooit liggen, iedere wolk dreef ooit weg. De zon kwam altijd terug. Kijk. Kijk maar naar het licht dat daar weer aan de horizon gloort. Zoals het op onze vachten schijnt zal het op onze levens schijnen. Misschien zal niet iedere dag zonovergoten zijn, maar iedere straal is alle wolken waard.

Ze liet zich weer tegen hem aanzakken en het zachte gewicht gaf hem weer even een gevoel van stevigheid, een bevestiging van dat hij hier nog was, en niet compleet krachteloos. Ze vertrouwde hem nog. Een deel van hem was bang dat hij haar teleur zou stellen, maar een ander deel durfde te hopen dat ze gelijk had en hij nog steeds betrouwbaar was. Dat hij haar nog steeds liefde en bescherming kon geven. Hij wilde dat vertrouwen nooit meer beschamen. Ze vroeg waarom hij niet wegging. Hoe zou hij weg kunnen gaan? Zonder haar verloor hij zijn grip, leek de wereld zich om te draaien, de grond donker boven zijn hoofd en onder hem alleen het eindeloze blauw, de vrije val. Zonder haar was alles leeg als de kale rotsen in de regen waar zijn kreten zonder antwoord in de stilte verdwenen. Maar was dat echt de reden dat hij bleef? Omdat hij bang was voor een leven zonder haar? Die angst moest ook een reden hebben, en dat was de ware reden. "Omdat ik hier wil zijn", antwoordde hij, terwijl hij zich afvroeg hoe hij die reden, die overtuiging aan haar over moest brengen. Wat kon hij zeggen om haar te doen begrijpen wat hij voelde? Hij wilde niet weg zijn, niet ergens anders zijn, niet in een ander leven. De wereld was mooier met haar erin, warmer voor het hart en zachter voor de ziel. Hij wilde deze richel voor de grot waar zijn Tribe sliep, waar vroege zonnestralen hun licht wierpen op hem en op de kat van wie hij hield.

Ze ging er niet tegenin. Er bleef nog wat twijfel in haar blik hangen, maar ze leek zijn woorden te accepteren. Begreep ze waarom hij het zei? O, als ze maar de liefde voor zichzelf kon voelen die hij voor haar voelde, als ze maar het licht in haar kon zien dat hij daar zag. Het kon soms moeilijk te begrijpen zijn wat een ander in je zag, maar het deed hem goed dat ze hem tenminste leek te geloven, zoals hij probeerde te geloven dat hij haar liefde nog waard was. Was dat niet ook wat vertrouwen inhield? Geloven wat iemand je zei, ook als je het zelf niet zag? Het was wanneer dat geloof wegviel dat alles op losse kiezels kwam te staan. Dan verloren alle woorden hun betekenis en kon er niets meer gezegd worden, zoals hij niets meer tegen Wren had kunnen zeggen. Nog steeds zocht hij de juiste woorden, woorden die alles weer goed konden maken, woorden die zo veel zekerheid uitstraalden dat zelfs zij ze zou geloven, maar tegelijkertijd voelde hij dat die woorden er niet waren. Als ze wegbleef zou hij nooit een kans krijgen, als ze terugkwam zou hij falen.
Hij dankte de sterren en de geesten dat Blossom hem nog geloofde. Nog. Nu haar kopje zacht in zijn nek lag, perfect passend, durfde hij haast niets meer te zeggen, want wat als ze plots weer terugschrok? Wat als ze dacht dat hij zomaar iets verzon, dat hij niet echt meende wat hij zei? Ze wist toch wel dat hij haar niet voor zou liegen? "Ik meen alles", miauwde hij verstikt. Hij sprak vanuit zijn hart, hij had nooit iets anders gedaan, maar zijn eigen to-be had zijn woorden weggeschoven als rottende prooi. Wat als anderen dat ook zouden doen?

Misschien had hij het niet moeten zeggen, misschien klonk het te wanhopig. Hij kon zich al goed voorstellen hoe Wren het zou verdraaien, hoe ze schamper zou lachen nog voor hij uitgepraat was. Maar Blossom deed niets van dat alles, nestelde zich alleen nog maar wat dichter tegen hem aan, alsof het een veilige plek was. Hij zou zo graag haar veilige haven zijn. Veiligheid zijn, was dat niet het hele doel van zijn leven, het hele idee van zijn bestaan als Cave Guard? Hij bestond om te beschermen, en boven alles wilde hij haar behoeden voor ieder kwaad. Wren dacht dat hij het kwaad was, en zelf wist hij het niet meer, maar Blossom geloofde dat hij goed was. Ze wilde dat hij bleef, en hij wilde dat zij bleef, en misschien was het wel zo simpel. "Blijf alsjeblieft bij me", antwoordde hij, wetende dat het geen gulle toestemming, maar een bede was. Zij noemde zichzelf egoïstisch, maar hij wist dat haar vraag een gift van haar aan hem was, die hij enkel kon hopen te verdienen.

Zij geloofde hem, zij geloofde in zijn goedheid. Ze wilde bij hem blijven en Day wist dat dat alles dragelijker zou maken. Wat er ook zou gebeuren, zij was hier. Wat zou er gebeuren? Hij wist niet of Wren terug zou komen, en hoe ze dan zou zijn. Zou ze hem ooit geloven, zou ze ooit weten dat hij haar altijd alleen maar had willen helpen? En dan was er nog de rest van de Tribe. Zouden zij hem kunnen vergeven wat hij had gedaan, zou Fireteller hem kunnen vergeven? En was dat wel wat hij wilde? Hij wilde geen goedkeuring voor zijn daad, maar hij was bang voor hun afwijzing. Als er maar geen conflict over kwam, als er maar geen kanten gekozen zouden worden. Wat had hij gedaan? Wat had hij naar de Tribe gebracht? Hun eigen Chief... en nu stelde hij iedereen voor het dilemma waar hij voor gestaan had. Hij zou hen mee zijn fout in trekken of ze van hem weg zien stappen en het ergste was dat hij niet met volle zekerheid kon zeggen waar hij op hoopte. Hij had het nooit tot dit moeten laten komen. Hij had beter moeten zijn. Hij had iedereen gefaald.
Maar Blossom bleef bij hem. Zij geloofde nog in hem. Wat er ook gebeurde, zij was hier. De leidende ster in de nacht, het blauw tussen de donkere wolken, de hoop. Het licht.