[Feral] I think I'm going blind

Hij had nog altijd dagtaken om te vervullen. Wachtdienst was er één van. Dat hij 's nachts wakker bleef betekende nog niet dat hij de hele dag kon liggen slapen. Slapen was hoe dan ook niet aangenaam, dit was beter. Frisse lucht, daglicht. De echte wereld, die, ondanks alles, nog steeds doorging met gewone, simpele taken. Er waren nog steeds vormen in de wolken, er waren nog steeds bladeren die ritselden in de wind en de glans van zonlicht op gladde steentjes. Het was goed om te zien dat dat allemaal nog bestond. De wereld was niet vergaan. Maar hoe langer hij ernaar keek, hoe minder echt het leek. Alsof het een decor was, of een droombeeld opgeroepen door een verhaal, zoals de plek waar hij Wren ooit over had verteld. Het was simpelweg zo'n vreemd idee dat deze wereld en die regenachtige dag allebei werkelijk waren, dat het glanzende kevertje dat onbekommerd voorbijliep kon bestaan naast het lichaam op de bergtop, dat vogelzang en wreed gelach even echt in zijn oren kon klinken. Het ene moest toch een droom zijn, of het andere een nachtmerrie? Hij schudde zijn hoofd. Wakker worden. Alles was echt en het was te simpel om het goede of het slechte af te doen als illusie. Het was allemaal echt, het licht en het donker, de liefde en de haat. Hij moest alleen leren ze van elkaar te scheiden, ze te zien voor wat ze waren. Hij moest beter kijken, naar Lítill, naar zijn eigen hart. En naar de lucht. Hij wierp snel een blik omhoog - geen roofvogels, gelukkig.