A misty morning [Day]

Toen buiten, in de nog donkere wereld, de eerste vogel begon te zingen viel Day in slaap, gesust door het vriendelijke geluid. Zijn dromen waren minder lieflijk.
Hij schrok wakker en naast hem was het nest leeg. Overvallen door paniek keek hij om zich heen, en slaakte een opgeluchte zucht toen hij haar silhouet tegen het zwakke licht dat de grot in scheen herkende. Zijn hart deed er even over om tot bedaren te komen en hij durfde zijn blik niet van haar af te wenden, alsof ze als hij ook maar eventjes wegkeek plots weer kon verdwijnen. Na een tijdje hees hij zich voorzichtig overeind. Zijn hele lijf voelde stijf aan en zijn wonden trokken pijnlijk, maar het lukte hem om te gaan staan en toen hij eenmaal weer in beweging was, ging lopen ook wel. Stil bleef hij naast haar staan, zijn blik net als de hare op de zon gericht. Daar was hij dan, de nieuwe dag, het nieuwe licht. Een nieuw begin, maar hij vreesde dat aan de gebeurtenissen van gisteren nog geen einde was gekomen.

Hij verlegde zijn aandacht naar Blossom en het scheen hem toe dat haar blik warmer en lichter was dan de zon zelf. Haar glimlach bracht ook zijn glimlach tevoorschijn en even leek het werkelijk een goede morgen te zijn. "Goedemorgen", miauwde hij zachtjes terug, terwijl hij voorzichtig naast haar ging zitten en zijn staart losjes om haar heen krulde. Ze leken hier perfect samen te passen, met zijn tweeën op de richel en de vroege zonnestralen op hun vacht. Ze vroeg hem wat ongerust of ze hem wakker had gemaakt en hij schudde zijn hoofd. "Geen zorgen. Ik sliep als een roos", mompelde hij. Een roos. Ach. Wat wisten ze van de slaap van rozen? Wie kon zeggen hoe accuraat de vergelijking was? "Hoe voel je je?" vroeg hij - zijn beurt om een bezorgde vraag te stellen.

Hij merkte pas hoe gespannen hij was geweest toen Blossoms aanraking die spanning uit zijn spieren weg liet smelten. Er leek plots meer ruimte in zijn borstkas en hij ademde diep in en met een zachte zucht uit. Ze was blij om hier te zijn, en zijn hart sloeg even een tel over bij de realisatie hoe veel geluk hij had, dat ze hier was gekomen en hier was gebleven. Zo veel zaken, zo veel katten hadden geprobeerd haar tegen te houden, weg te jagen of mee te nemen, maar hier was ze. Maar ze maakte zich ook zorgen. Wat zou er nog komen? "Niets wat we niet aankunnen", antwoordde Day meteen. Lítill was de slechtste kat die hij ooit had ontmoet, en vast en zeker de slechtste die hij ooit zou ontmoeten. Zo veel slechtheid was onnatuurlijk. Hoe veel van zulke verrotte zielen konden er zijn? Wat kon er nu nog komen? Er kon niet meer zijn. Alleen Wren was nog ergens daarbuiten, en zij was degene om wie hij zich nog zorgen maakte. Zorgen omdat ze misschien terug zou komen of zorgen omdat ze misschien niet meer terug zou komen? Misschien allebei.

Hij had snel geantwoord, maar hoe langer de stilte voortduurde, hoe meer hij aan zijn eigen woorden twijfelde. Hij kon zich niet voorstellen dat er meer zoals Lítill in zijn bergen zouden verschijnen. In zevenenzeventig manen had hij niet zo'n kat gezien, dit was iets eenmaligs, een enkele verschrikking die nu weg was. Daar had hij voor gezorgd. Zoiets zou niet nog eens, kón niet nog eens... hij kon niet nog eens- Zijn gedachten dreigden in de knoop te raken, maar Blossoms stem naast hem klonk voorzichtig hoopvol. Haar woorden braken door de stroom en kalmeerden het wateroppervlak van zijn geest, en hij haalde nog eens diep adem. Blijf in het heden. Niet in donker, koud verleden, niet in ingebeelde toekomst. Zij is hier, wij zijn hier. Hij wist niet wat de toekomst op hun pad zou brengen, maar hij wist wel waar hij zou staan, en met wie. "Ik zal er altijd voor je zijn", miauwde hij. "Je zult er nooit meer alleen voor staan." En hij ook niet. Ze waren er voor elkaar.

Hij had altijd de Tribe gehad, altijd familie en vrienden om hem heen. Hij was zijn hele leven omringd geweest door liefde en steun. Hij had katten verloren, maar er waren altijd andere geweest om het gemis te delen en te verlichten. Zijn littekens waren niet meer dan dat, omdat anderen hem gered hadden.
Gisteren was anders geweest. Gisteren had de Tribe hem niet kunnen helpen, daar had Wren wel voor gezorgd. Hij had zonder zijn tribegenoten tegenover haar gestaan, maar de geesten waren er nog geweest. De lynx had hem beschermd tegen Wren, de wasbeerhond had hem geholpen in het gevecht tegen Lítill. Maar toen was het stil geworden, en Day had zich nog nooit zo alleen gevoeld als op het moment dat de wasbeerhond verdwenen was en Lítills stem wegstierf en er nog maar één hart klopte in de regen. Toen hij niet wist hoe hij dit ooit aan de Tribe moest vertellen, en hij niet wist of hij op tijd was voor Blossom, en hij niet eens zeker wist of hij zichzelf nog had. Nog steeds voelde het alsof zijn daad als een sluier tussen hem en zijn Tribegenoten hing, maar hij was niet alleen, want Blossom was hier. Zij wist wat hij had gedaan, en ze wist het niet alleen, ze begreep het. Hij wist dat ze er voor hem was, want zo goed was ze, zo lief was ze, maar om het haar te horen zeggen betekende zo veel voor hem. Lítills woorden hadden zijn hart gebroken, maar de hare hielden de stukken bij elkaar en gaf ze de moed om te beginnen met helen. Hij wist niet of hij na zijn daad van haat haar liefde verdiende, maar ze gaf het aan hem. Zij kende hem en wist alles en achtte hem waardig, en daar kon hij op dit moment in geloven. "Dankjewel", fluisterde hij, en omhelsde haar met tranen in zijn ogen terug.

Het was altijd een flink karwei om zijn dikke vacht helemaal schoon te krijgen, en hardnekkige restjes bloed zaten nog tussen de witte haren. Was het van hem of van Lítill? Het viel niet te zeggen. Zoals jonge katten soms hun band bevestigden door een druppel bloed uit te wisselen, was het bloed van hem en zijn vijand onscheidbaar met elkaar vermengd geraakt. Zo bracht ieder gevecht een connectie tot stand die zich nooit volledig liet verbreken. Connecties, verbindingen, ze waren overal. Tussen hem en Lítill een lijn van haat, bloed en schuld. Tussen hem en Wren een lijn van verdriet, woede en falen. Moeten we dan niet vrij zijn? Iets in die strekking had Fawn hem gevraagd. Maar Day wist dat je niet vrij kón zijn van die connecties. Het lag in de aard van de kat om zich te verbinden, dat kon niet anders, en hij wilde ook niet anders. Want wat voor kat zou hij zijn als hij zijn schuld weg liet wassen met het bloed? Als hij gedachte aan de to-be die hij had gefaald aan de kant schoof alsof ze er nooit was geweest? Als hij die verbindingen ontkende, zou hij ook de goede ontkennen, de mooie, de lichte, de warme, de liefdevolle. De verbindingen die deze prachtige groep katten bij elkaar hielden en de bergen tot een thuis maakten, en de verbinding die hem en Blossom bij elkaar hield. Die connecties zouden ook nooit verdwijnen, en die connecties waren het sterkst. Hij wenste alleen dat de goede en de slechte lijnen niet zo door elkaar liepen. Haat en liefde hoorden niet zo hecht met elkaar verweven te zijn. Haat verdiende het niet om door liefde gerechtvaardigd te worden, en de liefde verdiende beter dan bezoedeld te worden door bloedvlekken. Het was ooit zo simpel geweest, maar gisteren was alles in de knoop geraakt.

Hij probeerde te genieten van dit moment met haar, van de koele lucht en haar warmte, de manier waarop het zonlicht haar vacht streelde. Ze was zo mooi, dit moment was zo mooi. Het was altijd een goede manier voor hem geweest om rust te vinden: het plaatje kleiner maken. Zich even terugtrekken uit de wereld als geheel en alleen maar kijken naar wat heel dichtbij was. Even liet hij zich daarin meevoeren. Hij stond zichzelf toe te genieten van het gevoel terwijl ze zijn vacht waste, al kleefde er op de achtergrond schuldgevoel aan zijn vreugde. Na haar vraag bleef hij nog even stil. Had hij vragen? Wat konden antwoorden hem opleveren, behalve meer besef van leed? Zou meer bevestiging van Lítills slechtheid hem meer rechtvaardiging geven voor wat hij hem had aangedaan? Hij zocht niet naar rechtvaardiging. Hij schudde zijn hoofd. "Nee", antwoordde hij zacht. Nee, hij had geen vragen. Ze hoefde niet voor hem uit te spellen wat haar overkomen was. Hij wist genoeg. "Maar als je erover wilt praten, luister ik", voegde hij na een korte stilte toe. Ze hoefde niet voor hem te praten, maar ze hoefde ook niet voor hem te zwijgen.

Haar houding voelde wat gespannen. Had hij het verkeerde antwoord gegeven? Had ze liever gewild dat hij wel iets had gevraagd? Hij wist simpelweg niet wat. Hij had niet meer informatie nodig. Iets in hem was misschien zelfs opgelucht toen ook zij ontkennend antwoordde. Hij was bang voor wat hij zou voelen als ze hem meer vertelde. Als hij aan Lítill dacht, voelde hij datzelfde als gisteren. De emoties die hem ertoe hadden aangezet al zijn leefregels te vergeten om een einde te maken aan die kat. Het zou voelen alsof hij er gelijk in had gehad een leven te nemen, en dat wilde hij niet. Voelde Blossom dat aan? Zei ze daarom niets? Wat hij ook dacht, hij wilde dat Blossom haar hart bij hem kon luchten. Haar onrust gaf hem een slechter gevoel dan haar woorden ooit zouden doen. Ze leek zich wat in zichzelf terug te trekken en hij duwde zachtjes zijn snuit in haar nekvacht, zoekend naar de connectie die er net was geweest. Daarna zocht hij haar blik. "Heb jij vragen?" vroeg hij zacht. Had Wren iets tegen haar gezegd? Wist Blossom überhaupt waarom zijn to-be dit allemaal begonnen was?

De knoop in zijn maag trok zich strakker en hij wilde dat ze niet hadden hoeven beginnen over wat er gebeurd was. De stilte was beter geweest. Maar over zulke zaken kon je niet blijven zwijgen en hij merkte hoe ze alleen maar struikelden terwijl ze probeerden eromheen te dansen. Ze keek hem niet aan, en hij kon zich alleen maar afvragen wat hij verkeerd gedaan had, verkeerd gezegd had. Waar was die stevige bodem van net gebleven? Die onwankelbare kracht? "Neeneenee, Blossom", fluisterde hij haastig, zijn kop zacht tegen haar gespannen schouders drukkend. "O Blossom, jij hebt toch niets verkeerd gedaan." Alles was anders, alles, maar het enige wat aan haar veranderd was, was dat hij zich sterker dan ooit realiseerde hoe veel hij van haar hield, hoe hard hij haar nodig had, en hoeveel pijn het hem deed om haar ongelukkig te zien. In al deze ellende was zij het licht, de liefde, de hoop, en alles wat hem overeind hield.

Ze leek zo klein opeens, zo breekbaar, en hij moest zichzelf eraan herinneren dat ze niet zo kwetsbaar was als ze leek, dat ze niet zomaar als een echt bloesempje door het eerste zuchtje wind van hem weggenomen zou worden. Als ze echt zo kwetsbaar was geweest, dan had ze hier nu niet gezeten. Dan was ze hier niet geweest, met al haar lasten en al haar littekens. Ze had ze altijd weten te dragen, ze had alles weten te doorstaan. Hij zou haar niet verliezen, niet nu ze eindelijk hier was, en Lítill voor altijd weg was, niet nu het tijd was om haar leven eindelijk die positieve wending te geven die ze zo verdiende. Hij kon haar hier niet aan verliezen. "Blossom, kijk me aan", miauwde hij zacht. Hij moest het licht zien, hij moest zien dat er licht scheen onder Lítills schaduw, want hij wist niet wat hij anders moest doen.