Heartwarming

Het was met tegenzin, maar hij had zijn zusje de rust gegeven die ze verdiend had nadat ze terug was gekomen uit Shadowclan. Toch betekende niet dat hij haar niet graag wilde zien en gewoon weer bij d'r wilde zijn. Tomtitgaze hield zijn blik op de Medicine Cat Den gericht terwijl hij zijn kop liet zakken om wat te eten. De jacht was magertjes geweest, dus hij had maar een klein stukje prooi mogen pakken van zichzelf. Een kille wind gleed door zijn vacht heen en de kater keek eventjes op. Het kamp was goed leeg, veel katten waren aan het jagen of aan het trainen. Maar aangezien hij geen apprentice had, had hij geen taken meer voor vandaag.
De kater zuchtte zachtjes, at de rest van zijn maaltje op en kwam overeind. Met zijn kop en staart hoog, liep hij in de richting van de Medicine Den en stak zijn kop naar binnen. "Rout?" vroeg hij iets wat onzeker, wat door zijn raspende stem bijna als een fluistering klonk. "Heb je tijd voor familie?"

[@Routnose]

Wat sombertjes keek ze naar de uitgang. Buiten hingen weer dikke, witte wolken die niet veel goeds beloofden. Het voelde al zo lang geleden sinds ze de zon had gezien waar ze zo van hield, en ondanks haar efforts was het altijd nog behoorlijk koud in haar den. De poes rilde en rekte zich uit, in de hoop zichzelf wat warm te houden door haar gebruikelijke rondje langs alle patiënten te doen. Zachtjes sprak ze hen toe, gaf hen wat ze vroegen, en ging dan weer door. Het was aan het einde van haar rondje dat ze een bekende stem hoorde. De medicine cat excuseerde zich tegenover haar patiënt en hupte richting haar broer, die ze vol overgave een dikke knuffel gaf. "Tommy!"[b] ze had hem gemist. Ze had hem zo, zo gemist. Hoewel bloed familie voor Rout niet veel anders was dan geadopteerde familie, was hij toch echt haar enige broertje. Althans, haar enige broer in de buurt... [b]"Heb je heel eventjes Tom? Ik moet nog één patiënt langs," snorde ze en maakte kort haar rondje af. Na de krakkemikkelige elder wat vers water te hebben gegeven keerde ze terug naar haar broer. Het was zo fijn zijn bekende geur weer te ruiken. Meteen liet ze zich tegen hem aan leunen. "Oh Tom ik heb je zo gemist," murmelde ze in zijn vacht.

Zijn oortjes schoten omhoog toen hij zijn zusje aan zag komen lopen en haar vrolijke stem hem bereikte. Hij stapte verder de den in en keek om zich heen. Het leek hier drukker te zijn dan normaliter en hij vroeg zich af of hij op het juiste moment was langs gekomen. Routnose vroeg hem of hij eventjes had en terwijl hij zijn ogen op haar richtte, knikte hij met zijn kop. Al lang blij dat hij weer herenigd was met zijn zusje, wat te zien was aan het puntje van zijn staart dat vrolijk heen en weer bewoog terwijl hij toekeek hoe ze te werk ging. Tomtitgaze had diep respect voor het werk dat ze deed en vond dan ook direct dat ze de beste Medicine Cat was die ze hadden gehad, a bit biased, maar dat maakte niet uit.
Uiteindelijk kwam ze weer terug naar hem toe en leunde tegen hem aan. Hij legde een pootje over d'r heen en spinde zachtjes. "Ik heb jou ook gemist," fluisterde hij zachtjes. "Hebben ze je goed behandeld daar?" vroeg hij daarna, met een hint van angst in zijn stem. Als iemand in Shadowclan ook maar iets tegen haar zou hebben gedaan, waren ze nog niet klaar met hem.

Vol overgaven liet ze zich tegen hem aanleunen, zijn geur diep inademend. Hij was altijd een stukje thuis, een stukje vroeger. Nog een stukje mama en een stukje Coby, toen ze allemaal nog jong waren. En als ze dan even haar ogen sloot, was ze weer Routkit. Routkit die net gestruikeld was, en nu in een omhelzing door haar grote broertje getroost werd. Alles was anders nu, maar de herinneringen waren alsnog bitterzoet. Zijn woorden lieten haar lachen. "Shadowclanners ruiken misschien vreemd, maar ze zijn geen monsters hoor, Tom," lachte ze zachtjes. "Ze hebben heel goed voor me gezorgd. Weet je Pepperkit nog? De dochter van Tinderlight?" de woorden lagen zuur op haar tong, weten dat ze hier had moeten zijn. Maar ze zou Pepper daar niet mee in gevaar brengen. "Ze is nu hun medicine cat, ik heb haar en Newt mogen trainen," ze snorde zachtjes vertederd bij de gedachte aan haar meisjes. "Hoe is het met jou geweest, al die tijd?"