Epiphany

Juist, deel zijn van de clan. Part of the ship part of the crew. Maar hoe deed ze dat? De afgelopen dagen was ze wat meer gaan praten met de warriors en apprentices. Starclan ze had zelfs de elders geholpen met hun nesten verschonen. Maar het was niet.. genoeg in haar hoofd. Ze moest meer, ze moest laten zien aan Windclan dat ze emotioneel available was. Ze was hier, ze was klaar om door te gaan. Ze was klaar om.. Windclanner te zijn.

Vanaf haar geboorte was ze altijd alleen geweest, zelfs in een clan vol met wat vrienden en familie moest zijn. De enige de ze had gehad was Whitewolf. Whitewolf die nu overleden was, haar had achtergelaten. Ze wist niet meer wat ze moest behalve doorgaan. De clan had haar nodig toch.. En zij had de clan nodig.

Part of the crew..

Juist ze wist het. De medicine cat, Routnose had altijd wel hulp nodig, had het altijd druk. Natuurlijk had ze Falconpaw als apprentice maar alsnog. Ze kon vast hulp gebruiken!

Als een kitten zo trots op haar beslissing stapte de pointed poes de medicine cat's den in. Ze was hier vaker geweest, haar trainingen waren altijd hard genoeg geweest dat ze al meerdere kleine littekens had die verzorgd waren door Routnose en diens voorganger Lizardpath. Maar nooit was ze hier binnengekomen om te helpen.

"Routnose?" Vroeg ze zachtjes de stilte in. Er zat weinig volume in haar stem, het was nooit nodig geweest om luid te spreken. Maar ze wist dat ze het nu kracht moest bij zetten. Haar plaats moest laten zien. "Routnose, kan ik je ergens mee helpen?"

Alles was nog wel een beetje wennen thuis. Alle bekende gezichten deden haar goed, maar de vermoeidheid en pijn in hun ogen alles behalve. Windclan leek achter elkaar geraakt te worden door ongelukken, de een nog verschrikkelijker dan de ander. Soms, op slechte dagen, was ze bang dat dat haar schuld was. Ze slikte, Starclan zou toch niet zo wreed zijn..? De poes schudde haar kop, dwong zichzelf te focussen op de taak voor haar. De den zat immers vol zat met katten die ziek zwak en misselijk waren. Zeker nu ze zelf ook wat waakzaam was en ieder met een klein kuchje in haar den hield. Ze had gezien hoe zeer een beetje slordigheid Shadowclan te grazen had genomen in de vorm van een epidemie, en dat was het laatste wat Windclan nu kon gebruiken. Maar goed, veel katten betekende veel vieze nesten die verschoond moesten worden. Dus daar was ze nu mee bezig, terwijl ze er kleine stukjes gedroogde lavendel doorheen weefde - zodat het de geur van ziekte zou maskeren. De poes was echter zo diep in gedachte verzonken dat ze een sprongetje van schrik maakte toen een stem haar naam riep. "Ja!" kwam er meteen uit, waarna ze zich omdraaide en Ashenpatch zag. Een wat beschaamde glimlach stond op haar gelaat toen ze de ander begroette, al verwarde haar woorden haar iets. "Oh, ehm, a-als je wilt..?". De mooie poes was hier wel vaker geweest, maar zodra ze opgelapt was altijd heel snel ook weer vertrokken. Ze leek eerder iemand die meer op zichzelf gesteld was, maar de medicine cat was altijd dankbaar voor hulp. "Ik ben de nesten aan het verschonen, als je tijd hebt zou het heel fijn zijn. Bedankt Ashenpatch," ze wist dat de poes recent haar mentor was verloren, misschien probeerde ze haar leven een beetje om te gooien om met het verdriet om te gaan. Dat was een mooi iets.

Oh wow ze had niet verwacht zo nodig te zijn.. Ze moest een aantal keer knipperen. Overdonderd door de directe reactie van de medicine cat maar herstelde zichzelf snel. Rout had duidelijk hulp nodig. oke dat kon ze. Daarom was ze hier gekomen in de eerste plaats. Met een glimlach stapte ze naar voren. "Ik heb de tijd Routnose geen probleem." Reageerde ze enkel op de medicine cat en begon te werken aan de nesten. Dit was werk dat ze kende. Het was een vloeiende overgang naar een routine. Dit was veilig en vertrouwd. Dat waren de kleine stapjes die ze nodig had. Rousnose had geen idee hoeveel dit voor haar betekende.

"Bedankt Ashen, je bet een engel," Ze gunde de ander een dankbare glimlach in het voorbijgaan, waarna ze alweer onder een oud mosnest dook en deze wat moeizaam uit elkaar begon te trekken. Gezien de winter weinig mos bood, deed ze haar best de delen die ze nog wel konden gebruiken te recyclen. Het maakte het werkje meer tijdrovend, maar het was de moeite waard wanneer ze er een extra nest van kon maken. De overige stukjes legde ze op een hoopje, waarna haar blik weer de blauwe ogen van haar clangenoot vind. Even wiebelde ze met haar oren, waarbij een stukje mos van haar hoofd viel. Ze wist dat Ashenpatch haar beste vriend en mentor was verloren, Whitewolf had zich altijd over haar ontfermd. Routnose wist hoe het was om iemand te verliezen, en ook hoe moeilijk het was daar telkens aan herinnerd te worden. Toch maakte ze zich zorgen om de poes. "Hoe, ehm, hoe gaat het eigenlijk met je?"

In stilte ging de she-cat te werk. Haar poten gefocust terwijl haar gedachten langzaam wat weggleden. Vroeger was altijd aanwezig in haar hoofd, de gedachte aan hoe ze geweest was als kitten. Wat ze anders had kunnen doen, was haar leven gelukkiger geweest als ze contact had gehouden met Burnet? Als ze contact had gehouden met haar echte vader. Ze kon het niet invullen, er zou niets kunnen veranderen aan de situatie die ze nu had. Het verlies dat ze nu voelde over een kat die nooit bloed met haar gedeeld had. En toch had ze niet meer Burnet aan durven kijken sinds.. Haar eigen zusje was een vreemde voor haar. Opgegroeid en opgevoed in twee totaal verschillende werelden en nu.. nu wist ze niet hoe dat gat ooit nog gevuld kon worden.

Rout's stem wekte haar uit de gedachten en ze richtte haar blauwe ogen op de medicine cat. "Oh.. met mij.. met mij gaat het prima hoor Routnose."[/g] Glimlachte ze vriendelijk naar haar en probeerde zich terug te draaien naar haar werk. "Ik ben.. aan het wennen aan het leven zonder hem." Ze zuchtte zacht en glimlachte waterig. "Het is moeilijk."