Lavender roses

Hijgend kwam ze tot een stilstand midden in het kamp. Oh starclan, ze had die twolegs net op een nippertje kunnen ontwijken. Met een vies gezicht opende ze haar bekje wat en haalde ze wel meteen diep adem toen de planten op de grond vielen. In een soort van raar twolegnest had ze prachtige, paarse bloemen zien bloeien. Ze wist niet welke naam deze bloemen hadden, maar ze zagen er werkelijk wonderbaarlijk uit. Sinds ze ze had gezien had ze elke dag zitten wachten op de perfecte kans... En vandaag had ze eindelijk die kans gekregen. Ze grinnikte even zachtjes en rechtte haarzelf wat meer waarna ze haar kopje wat liet dalen en kalm het boeketje bloeiende planten bij elkaar neusde. Ze legde ze wat mooi en haalde de lelijke stukken er vantussen waarna ze haarzelf rechtte en afstand nam van haar werk. Kort vernauwde ze haar ogen waarna ze al snel knikte. Zo, dat was goed. Hiermee was ze blij. Ze greep de bloemen vast in haar bek en schoot naar voren.
Met stille passen trippelde de jonge poes de medicine cat's den binnen waarna ze kort even rondkeek. De sterk ruikende bloemen die ze mee had blokkeerde alle andere geursensaties in de den, waardoor ze niet zeker was of de poes er was. Ze wandelde wat naar voren, hield halt en neeg haar kop naar de grond. Rustig liet ze de prachtige bloemen vallen waarna ze even opkeek. "Rout?" sprak ze kalm. "Ik heb een welkom-terug-cadeautje voor je! Ik heb geen idee wat het is maar het ruikt superlekker en het liet me a-" ze schraapte even haar keel en schudde haar kop. "Het doet me aan lavender denken!" probeerde ze haarzelf snel te herstellen, haar woorden ietwat mompelend opdat ze het originele bericht zo had ingeslikt.

Met een zucht wreef ze over haar ogen, inde hoop de slaap daaruit weg te krijgen. Het was hard werken deze dagen, maar ergens was ze daar dankbaar voor. Ze had geen tijd om stil te zitten met haar gedachtes, er was altijd wel een niezende kitten of kruidenvoorraad die haar aandacht nodig had. Leafbare raakte hard dit jaar en nam alle clans met zich daarin mee. Vreemd, hoe iets zo mooi en zo dodelijk kon zijn. Want als je buiten kwam en vanaf de high rock over hun witte velden heen keek, leek het net een koudere versie van starclan, met allemaal kleine sterretjes in de witte sneeuw. Ze kon er alleen niet meer zo van genieten als dat ze had gedaan als kind, want nu haalde ze haar pootjes open wanneer ze wanhopig onder het wit zocht naar kruiden.

De stem van een zeer bekende liet haar verbaasd opkijken. Burnet..? Het was tijden geleden dat ze elkaar hadden gezien, de ander was inmiddels zo groot al, en zo mooi. Een vertederde glimlach kwam op haar gelaat, ze was echt volwassen nu. "Oh h-hey, Burnet," haar blik ging naar de paarse bloemen, ze zagen er exotisch uit. Routnose had ze nog nooit eerder in windclan gebied gezien. "Oh! Starclan, ze zijn prachtig, dankjewel!" ze keek de ander dankbaar aan, blij dat ze weer eens had besloten langs te komen. "...Waar heb je ze vandaan?"

Kalm keek de roestkleurige poes naar de gestreepte schoonheid voor haar. Ze glimlachte even warm naar haar vriendin toen ze sprak en haar bedankte. Het was fijn die woorden te horen, oprecht en warm. Niet veel katten boden dat soort troost aan haar aan. Het was echter een bitterzoet iets, opdat ze wist wat er nu moest volgen, wat ze nu moest doen. Toen de vraag kwam van de ander, grinnikte ze even en stapte ze dichter naar Routnose toe, haar schouder werd zacht tegen die van de medicine cat geduwd. "Gestolen van een twoleg nest, knap he?" zei ze even knipogend waarna een zacht gelach van haar lippen gleed. Kort streek haar lichaam langs de ander heen in een beweging die haar voorbij haar gedaante bracht. Kalm wandelde ze verder, de den dieper in, haar oren gespitst en haar mond lichtjes open. Het eerdere geluk dat op haar snuit had gestaan was als sneeuw voor de zon verdwenen; er was nu enkel aandacht en spanning. Goed, ze waren alleen. Kort keek ze om naar de ingang van de den. Ze slikte even, draaide zich om en trippelde met snelle passen naar de bruinne kattin toe. Voor even stond ze stil voor de ander, haar ogen zochten oogcontact met haar voordat ze vluchtig terug naar de ingang van de den keek. Niemand. Er was niemand.
Kort keek ze even om naar haar, een verdrietige lach vormde op haar fijne snuitje. Ze voelde hoe de zoutige tranen in haar zeeblauwe ogen prikten. Het was nu of nooit, en ze wist dat ze voor eeuwig spijt zou hebben als ze het nu niet deed. Zacht en teder probeerde de jonge poes haar kopje tegen dat van de ander te brengen zodat haar woorden enkel haar oren zouden bereiken. Ze waren enkel voor haar bedoeld, zelf starclan mocht dit niet horen.... En misschien, als ze heel stil was, dan konden haar voorouders haar ook niet horen. "Rout... Het spijt m-me... Zoveel... Voor alles," Haar stem brak, haar lichaam brak en wel meteen storte de trotste kattin in elkaar, steun zoekende bij de ander, haar lichaam klein wordende terwijl de tranen eindelijk doorbraken en haar zicht besmeurde. "Rout... Ik... was j-jaloers... En i-ik deed domme dingen en i-i-ik ben dom- ik ben zo do-dom," snikte ze zacht. "Je bent zo-zoveel waard, j-je bent mo-mooi en li-lief en p-p-perf-ect... en ik-ik..." haar lijf trilde, beefde. Al de emoties die ze weg had gestoken, die ze had opgepropt en verband voor haar depressie, kwamen hun kop opsteken. Het deed zoveel pijn, o zoveel pijn. Maar ze moest het zeggen. "Ik hou van je... Ik hou zoveel van j-je..." het was niks meer dan een fluistering die wegstierf in haar gesnik.

Hey! Alsof het de normaalste zaak van de wereld was vertelde Burnet dat ze de bloemen van de twolegs had gestolen. Per direct kwam er een bezorgde frons op haar gelaat en ze draaide zich om naar Burnetbliss toen deze haar voorbij liep. "Burnet! Dat is gevaarlijk, wil je dat alsjeblieft niet meer doen?" vroeg ze bezorgd. "Ik... De cyclaam is prachtig, maar ik zou het mezelf nooit vergeven als je daarvoor in de problemen kwam," en voor een bloem nog wel! Routnose streelde met haar poot langs een van de blaadjes oh hij was prachtig. Het feit dat Burnet haar exterieur plots zo veranderde, had de poes nog niet door. Haar ogen waren gefixeerd op de bloem. Er was zoveel mis nu, zoveel dat fout ging en dat pijn deed. Maar dit niet. Misschien, na alles, konden ze weer terug naar vroeger. Kon ze weer Burnet haar vacht wassen als ze zou doen bij haar eigen kinderen, lachen zoals ze ooit gedaan hadden. Daar zou ze alles voor geven. Pas toen Burnetbliss haar kopje aan raakte merkte ze dat ze huilde. "Oh meisje toch, rustig maar, het is al goed," zonder enige twijfel omhelsde ze haar, ving ze de normaal zo trotse poes op zoals ze al die maanden geleden ook had gedaan. Haar hart klopte in haar keel, bezorgdheid kneep die dicht. Burnetbliss was een poes die haar kop geheven hield, en zoals ze nu in haar armen lag... Er moest iets zijn dat haar diep lag. En dat was ook zo, in een stamelende vloedgolf van tranen kwam alles eruit. Routnose streelde haar rug, luisterde naar alles en voelde haar hartje breken. "Het spijt mij ook," klonk er gesmoord. Alleen het laatste dat haar zei, daarvan ontging haar de echte betekenis. Houden van, dat deed ze van zoveel katten, en ook van Burnetbliss. Maar niet zoals ze zou willen, de medicine cat was blind voor welke betekenis er nog achter haar woorden lag. "Je bent zo ontzettend mooi geworden, weet je dat Burnet? Ik ben trots op je en..." ze legde haar kopje op die van de poes. "En ik hou van je, niet anders dan ik ooit van een van mijn eigen kinderen zou doen,"