Day Break

De zon kwam over de top van de berg heen en zetten de vallei in licht laaien. Bear hielt ervan om erbij te zijn. Dit was een van de grootste reden waarom hij de nacht wachten graag hielt, zodat hij kon zien dat er een nieuwe dag was aangebroken en dat ze weer een dag overleeft hebben, dat hij zijn taken weer goed gedaan had.
De grote kater sloeg eventjes met zijn staart, terwijl hij een geeuw onderdrukte en met zijn helder blauwe ogen knipperde. Hij rekte zich uit en schudde zijn dikke vacht uit, terwijl een kille wind in zijn gezicht blies. Dat was de beste manier om wakker te blijven hier. Alles was goed afgelopen vannacht en hij was trots op zichzelf, maar hij mocht nog niet weg. Niet voordat de volgende guard wakker zou worden en hem zou aflossen. Tot die tijd zou hij hier zitten, kijkend naar de zon die op kam, naar de natuur die wakker werd en naar de wereld die terug tot leven kwam.

[@Day]

Zonlicht en opluchting spoelden over hem heen toen de dag ten slotte aanbrak. De nachten waren zo eindeloos geworden. Het leek alsof ze nooit zouden eindigen, maar zoals hij zichzelf steeds beloofde kwam de zon uiteindelijk toch echt weer terug. Hij daalde af van de bergtop, weg van de sterren, de geesten en de schuld, terug naar iets wat leek op het normale leven, al was het niet echt normaal meer te noemen. Het was in ieder geval goed om de grot weer te zien, al ging hij niet naar binnen. Hoe moe hij ook was, het was geen goed idee om de schaduwen van de nacht meteen te verruilen voor de schaduwen van de slaap. Hij had licht nodig. Hij moest voelen dat hij nog bij de levende wereld hoorde voor hij ging slapen.
Bear zat op wacht. Hij was een van de weinigen die de nachtdiensten waardeerde, wist Day, dus de Chief deelde hem er wel vaker voor in. De grote, betrouwbare Cave Guard zat vermoeid, maar alert op zijn post, wachtend om afgelost te worden. Day bemerkte in zichzelf een bepaalde behoedzaamheid toen hij zijn collega benaderde, hoewel ze het gewoonlijk goed met elkaar konden vinden. Het contact met zijn tribegenoten viel hem moeilijk, sinds... het gebeuren. Velen keken anders naar hem. En kon hij het ze kwalijk nemen? Hij was anders. Alles was anders. En iedereen reageerde daar verschillend op, op manieren die hij niet goed wist te voorspellen. "Een kalme nacht, hier?" vroeg hij. Het leek er niet op dat zich noodsituaties voor hadden gedaan, maar wie weet was er nog iets noemenswaardigs gebeurd, een schaduw in de verte, het gekef van vossen in het bos...