One good deed always sparks another

Vandaag was het best een frisse dag. De lucht was bewolkt zoals gewoonlijk in dit seizoen en de grond maakte zijn hele gestalte bijna aan het trillen. Hij hield wel van dit gevoel, alsof zijn hele lichaam wakker was en klaar voor actie! De tom zou nu het hele territorium kunnen rondhuppelen als hij dat zou wensen. Alleen nu beter niet want door die modderstromen wist je maar nooit wat er ging gebeuren eh. Toen hij de grot buiten kwam merkte hij de speciale bruine kater op. Het was de super-duper geweldige tom die hij had ontmoet met de naam Vulture, en nu hij eindelijk op trial was, had hij eindelijk een schuilplaats. "Vulture!", riep de zwarte to-be blij zijn naam uit en trippelde naar hem toe. "Wat vind je tot nu toe van de tribe? Oh en gaat alles goed?", vroeg hij, misschien een beetje overenthousiast. Hij vond zijn nieuwe vriend gewoon super gaaf weet je. En nu was hij ook healer to-be; dus probeerde hij iedereens gelukkigheidsstatus bij te houden!

+Vulture

Vulture liep met lome passen in de richting van het donderend geluid van de waterval. Hij knipperde een paar tellen tegen het felle zonlicht wat in zijn ogen straalde. Toen hij gewend was aan het licht kon hij pas echt goed het landschap zien dat voor hem lag. Wat Vulture zag was het mooiste stukje aarde die hij ooit had gezien. Hij kon zo het dal in kijken waar hij allerlei soorten bomen dicht bij elkaar gepakt zag staan. Rivieren en beekjes sneden door de bossen heen als bliksemschichten. Het landschap was ruig, heuvelachtig, onbekend en ó zo mooi. Als hij hier kon blijven zitten voor de rest van de dag, dan had hij dat niet erg gevonden. Zijn gemijmer werd echter onderbroken door een opgewekt stemmetje die veel te enthousiast zijn naam riep. Vulture keek met een dikke staart geschrokken om. Geen paniek, het is Shine maar. "Hey.. en je liet me schrikken" Hij kon niet echt zijn vinger erop leggen waarom hij zich zo opgejaagd voelde. Hij zou hier veilig moeten zijn, toch? Tja, jaren aan leven in angst en onzekerheid deden dat met je. "Ik heb je niet horen aankomen denk ik door het vallende water," goeie leugen ook. Hoefde hij niet meteen prijs te geven hoe erg het met hem was gesteld. "Tja, ik ben hier pas sinds gistermiddag.. Ik denk dat het nog een beetje te vroeg is om conclusies te trekken," hij twijfelde eventjes en kwam toen tot de conclusie dat hij dat wel erg pessimistisch vond klinken. "Maar.. ik heb het wel naar me zin hoor." Hij toverde een schaapachtige glimlach tevoorschijn die hij speciaal voor Shine reserveerde. Iets in hem wilde Shine's goede humeur niet verzieken. Daar vond hij de andere tom kat te puur voor. Vanaf nu moest hij zijn best doen om zo goed mogelijk voor de dag te komen. Wat hij deed als hij weer alleen was, dat was zijn zaakje maar als er andere katten in de buurt waren moest hij een goede indruk achterlaten. Anders zouden ze hem meteen de tribe uit schoppen. 

Het gebied was inderdaad zo prachtig. Elke keer dat hij het zag, genoot hij er heel erg van. De bergen waarvan de topjes mooi glinsterden tot de stevige, dicht-op-een gezette boompjes. Van de richeltjes en de rotsen tot het stromend water van de waterval. Dit gebied bleef voor altijd in zijn hart, elke dag in en uit. ‘Hey.. en je liet me schrikken’, begroette de bruine tom hem terug, min of meer. ‘Ik heb je niet horen aankomen denk ik door het vallende water’. De kleine kater keek even voor zich uit, naar het prachtige territorium voordat hij zich weer wendde naar Vulture. “Oepsie – ik was gewoon blij om je te zien!”, gaf hij eerlijk toe. Vervolgens kreeg hij een antwoord op zijn vraag. ‘Tja, ik ben hier pas sinds gistermiddag.. Ik denk dat het nog een beetje te vroeg is om conclusies te trekken’. Het was ook wel waar, misschien had het een beetje meer tijd nodig. Iedereen had verschillen en zo verschilde zijn tijd om te wennen ook waarschijnlijk met die van hem. Het was één van de kleine uniekheden die iedereen had. Maar voor hem gold het gezegde; ‘if home is where the heart is, it is wherever I roam- ‘cause I know that with the stars above I’ll never be alone’. Zolang hij iedereen maar had van wie hij hield- maakte het niet uit waar zijn thuis was. Deze bruine kater had natuurlijk niemand, en daarom wilde de kleine to-be hem zijn vriendschap aanbieden. Dan had hij toch iemand, en kon hij zich misschien wel thuisvoelen. De kleine zwartwitte tom wilde vervolgens wat gaan zeggen, maar er volgde haast nog iets. “Maar.. ik heb het wel naar me zin hoor”. De bruine cypers kreeg weer een glimlach op zijn mond. “Ben blij dat je het naar je zin hebt tot nu toe! En neem maar alle tijd om te wennen aan alles. Ik weet niet veel over de wereld buiten de bergen, maar het zal waarschijnlijk anders zijn dan hier”.

Ah, daar was die glimlach weer. Vulture wist zelf ook een klein lachje op zijn gezicht te toveren. Shine leek niet zo snel uit het veld geslagen en dat was op dit moment ergens ook wel fijn, doch een beetje zorgwekkend. Normaal als Vulture geen zin had om te praten, stoorde de meeste hem dus ook niet. Hij hoefde maar één blik te geven of één welgemikte opmerking, en de andere kat maakte zich uit de voeten. Het boeide rogue's weinig wat andere deden. En dus bleef men liever uit elkaars buurt. Dat was wel anders met de tribers.

"Oh ja, heel anders," reageerde Vulture bedenkelijk. Hoe kon hij dat het beste beschrijven? "De bomen hier zijn langer en hoger dan de plek waar ik vandaan kom, en nergens zijn zulke hoge bergen te zien als hier! De hoogste plek bij ons heet de Highlands en die word bewoond door Windclan- je weet toch wat Windclan is?" Zouden er ook clankatten bij de tribe zijn gekomen? Hoeveel wist de tribe af van de vier clans? Dat waren maar vragen voor een andere keer besloot Vulture. "De highlands zijn hoog natuurlijk maar écht niet zo hoog als deze bergen. Ik denk dat het hoogste punt daar ergens ligt-" en Vulture wees met zijn poot naar een semi hoog liggend punt ergens dicht bij de voet van de berg waar Shine en Vulture momenteel stonden.

‘Oh ja, heel anders’, klonk de stem van de bruine cypers op een bedenkelijke toon. De zwartwitte kater schoot een nieuwsgierige blik naar hem toe. Hij had altijd al willen weten hoe het was buiten de bergen, omdat er natuurlijk zoveel variatie was in de wereld. Zij hadden de bergen en de grotten om hun te beschermen, maar hij had er eigenlijk nooit echt bij stilgestaan over de andere werelden verderop, die geen bergen en dergelijke hadden. ‘De bomen hier zijn langer en hoger dan de plek waar ik vandaan kom, en nergens zijn zulke hoge bergen te zien als hier! De hoogste plek bij ons heet de Highlands en die word bewoond door Windclan- je weet toch wat Windclan is?’. De kleine kater had van andere oudere tribeleden gehoord dat er clans waren langsgekomen, al snapte hij het toen niet zo goed. “Heb er wel eens van gehoord, maar weet niet echt wat het is”, antwoordde de to-be eerlijk. In ieder geval, de bruine tom ging weer verder. ‘De highlands zijn hoog natuurlijk maar écht niet zo hoog als deze bergen. Ik denk dat het hoogste punt daar ergens ligt-’. Er werd door de kater gewezen naar een semi hoog punt en zijn amberen ogen gleden er naartoe. “Dus bergen zijn niet overal? Zijn de landen bij jullie plat?”. Zijn nieuwsgierigheid begon te bloeien.

‘Ja, en nee’, zei de cyperse kater. Dus bergen waren er niet overal, maar niet alle landen waren plat? Dat was nog eens een interessante combinatie. ‘Het is in vergelijking met hier net zo plat als een dubbeltje. Maar er zijn vooral veel heuvels en heuvelachtige gebieden die tussen de twoleg plaatsen inliggen’. Het klonk daar zo… Anders… Dan hier. Maar het klonk wel erg leuk om op een dag eens te zien. Misschien moest de jonge kater op een dag eens een mini reis doen en dan kon hij het allemaal eens zien met eigen ogen. ‘Windclan is één van de vier clans die de macht hebben over de bossen. Windclan woont op de hooglanden en zijn heel goed in rennen. Riverclan woont op de wetlands en kunnen heel goed zwemmen. Thunderclanners wonen in een voornamelijk bosrijk gebied en zijn vaardige klimmers en.. Shadowclan woont in een donker rotbos waar veel moerasgebied is. Daar kom ik vandaan.’. De zwartwitte kater analyseerde de beschrijving van elke clan. Het klonk erg indrukwekkend dat ze allemaal zo verschillend waren en toch samen het zogenaamde bosgebied deelden. Gelukkig was vrede dan overal. Maar één dingetje bleef hangen, en dat was hoe de bruine cyperse kater het shadowclangebied ‘rot’bos had genoemd. Was het daar zo slecht dan? “Voelde je je niet goed bij ‘shadowclan’ ?”, vroeg de tom kalmpjes en richtte een vragende blik in zijn amberen ogen. Was dat waarom hij naar hier was gekomen, om te ontsnappen aan wat er ook slecht was aan Shadowclan?

Zijn ogen bekeken de kater terwijl hij opeens op zijn zij ging liggen. Hierdoor ging de zwarte kater zelf ook eventjes gaan zitten en krulde zijn lange zwart bevlekte staart rond zijn voorpootjes. ‘Niet bij mijn ouders, niet bij mijn siblings, niet bij mijn clanmates… Ik wist gewoon dat ik daar niet thuishoorde vanaf het moment dat ik kon lopen. Ik paste er niet tussen”. Dat was gewoon erg. De kleine to-be zou het niet kunnen voorstellen hoe het zou voelen om ergens niet thuis te horen.. Of om er niet tussen te passen. Hij was altijd al geliefd bij iedereen geweest en had nooit echt het gevoel gehad er niet tussen te passen. De to-be hoorde hier nu eenmaal, zelfs de Tribe of Endless Hunting had dat aangetoond door hem een nieuwe verantwoordelijkheid te geven.

‘Ach, het is zo lang geleden dat ik er niet meer om treur.’. Ging zulke pijn ooit volledig weg? Er zou vast wel nog een deeltje in hem zitten dat het verleden miste. Niemand kon volledig over pijn geraken, dat was overduidelijk. ‘- en jouw ouders? Je siblings? Kun je beetje met ze opschieten?’. De zwarte tom schudde eventjes zijn kopje om zijn gedachten weg te wissen. “Mijn familie is super lief en dat zijn ze altijd al geweest”, vertelde hij aan de ander. “Ik hou van ze en ik zou ze nooit kunnen achterlaten”. Zijn twee halfsiblings waren recent twee geweldige cave guards geworden en hij was trots op ze. Zijn moeder was één van de aardigste poezen die hij kende en eerlijk gezegd behandelde hij de hele tribe gewoon als familie. Want hij waardeerde iedereen.  "Maar je echte thuis is waar je hart is... Mijn hart is hier, misschien is de jouwe dat ook?"

‘Dat klinkt goed, knul’, sprak de cyperse kater schor terwijl hij wegkeek. Het leek wel alsof hij het mooie tafereel aanschouwde. De zwartwitte kater vroeg zich nog steeds af of de bruine kater zich hier wel goed voelde. Het was allemaal nieuw voor hem, als hij daar eventjes bij stilstond. Hij had waarschijnlijk zo lang zitten reizen, ontmoet dan een jonge kater die openhartig is, wordt vervolgens op trial gesteld in de tribe… Het moest waarschijnlijk allemaal even wennen zijn. De wereld was ook zo groot.

De to-be kreeg een idee. Hij wilde zijn nieuwe vriend een plekje laten zien waar je een erg mooi uitzicht had. Het was hoog en het was mooi. Het zou wel een beetje raar overkomen. ‘De Vulture’s drop’. De naam van de cypers was Vulture. Hopelijk zou de oudere tomcat er niet al te raar over gaan denken. “Ik ken een mooi plekje waar een prachtig uitzicht is! De Vulture’s Drop is één van mijn favoriete plekjes. Ga je mee?”, vroeg hij goedgezind aan de ander. Wilde hij mee? Hmm, misschien eventjes wat verduidelijken. “De naam is misschien een beetje raar – maar het is wel een zeer mooie plek”