Ik zag twee beren

De lucht was koud en zou nog kouder worden, maar de warmte van de Tribe was nooit voelbaarder dan wanneer de buitenlucht het ijzigst was. Day zette zijn dikke vacht op tegen de wind. Hij had een relatief beschut plekje uitgezocht, maar de wind was soepel en wendbaar en kroop door ieder kiertje heen. Bovendien zat hij op wacht, dus moest hij wel goed overzicht over de omgeving en lucht kunnen houden. Veel last had hij echter niet van de kou. Hij was het wel gewend en op een bepaalde manier vitaliseerde de frisse lucht hem ook. Het hield zijn geest open en scherp als de lichtblauwe lucht boven zijn hoofd. Lang zou die niet meer blauw blijven, vermoedde hij. Hij rook de eerste tekenen van komende regen in de lucht. Hoewel, het zou eerder hagel worden, gezien de temperatuur. Zijn blik gleed over het terrein - op de grond alles veilig - en zwiepte daarna nog eens door de lucht - geen adelaar in zicht, enkel een paar kwetterende musjes en een stel ganzen. Deze waren wat aan de late kant met hun trek, mijmerde Day. Het zag er niet naar uit dat ze van plan waren hier in de buurt te landen, anders hadden de Prey Hunters er misschien een te pakken kunnen krijgen. Het zou een goede prooi geweest zijn, zeker voor deze tijd van het jaar. Voetstappen, vrij zwaar, bereikten zijn oren. Hij liet de ganzen voor wat ze waren en glimlachte naar de andere kater. Hij had al gehoopt hem een dezer dagen te kunnen spreken.

- Eerste post voor Rascal

Rascal had niet verwacht dat onrust zo snel in zijn botten zou kruipen. Hij ging mee met de draai van het leven. Het was vreemd om voor het eerst in een groep te leven waar men voor elkaar zorgde. In de Elite was dat altijd natuurlijk hard en meer ieder voor zich geweest, helemaal voor hem, die die levensstijl zo de rug toe had gekeerd en altijd alleen was. En daarna, toen hij alleen was, zorgde hij voor zichzelf. Vlinder was de eerste waar hij voor had mogen zorgen, en had daar enorm van genoten. En zijn tijd in de grot was fijn geweest, maar voor de kittens zou het zoveel mooier zijn in een grote familie te leven. Daarom hadden Vlinder en hij ervoor gekozen, om dit te doen, deze stap. En hoewel het voor Vlinder en haar kittens perfect was, voelde Rascal zich.. niet compleet. Hij hield van Vlinder, hij voelde zich immens gelukkig als hij naar de prachtige poes keek. Maar de kittens waren niet van hem, al voelde hij zich stiekem wel een beetje hun vader. Maar zijn echte familie, zijn familie, was ver weg, terug bij de clans. En hij haatte het hoe hij Eveningglow had achtergelaten, met ruzie, met aankomend gevaar. Hij had er voor haar moeten zijn, en hij was gevlucht. Hij had iedereen achtergelaten en hij had er voor ze moeten zijn. Rascal spitste zijn oren en wist een pad te vinden naar een afgelegen plekje, uit de wind, en daar trof hij een vriendelijk gezicht aan. Rascal glimlachte terug en nam plaats naast de grote kater. Ergens leken ze een beetje op elkaar. ‘Hallo, Day,’ miauwde hij in een kalme begroeting. Vervolgens keek hij afgeleid over de bergen heen. Het was hier prachtig, werkelijk indrukwekkend, maar het was niet thuis. Hoe erg hij het ook wilde. Het was een gek gevoel van misplaatstheid en verlangen dat hij had, en hoeveel hij ook naar zijn nieuwe familie, zijn nieuwe thuis, keek, het vulde dat gat niet.

"Goedemiddag, Rascal", beantwoordde Day de groet. Voor een paar tellen volgde hij de blik van de ander over de bergen - het was altijd weer anders om ze te zien wanneer je naast iemand zat die ze niet gewend was, alsof je dan hun verse blik kon delen, alsof de bergen dan plots weer even nieuw waren - maar daarna bestudeerde hij Rascals gezicht. Hij zag dezelfde grove trekken als wanneer hij in een stille waterpoel keek, gelijkaardige witte en bruine vlekken en donkere neus, en net zulke gele ogen. Iemand had ze zo voor vader en zoon aan kunnen zien. Maar hun blikken, die waren heel verschillend. "Is het heimwee of fernweh?" vroeg Day de jongere kater na een paar tellen.

Rascal had een beetje een frons op zijn snoet. Hij wist niet was hij moest doen. Hij kon hier gelukkig worden, werkelijk. Hij was hier ook gelukkig. Maar er waren zoveel geheimen die hij nog niet gedeeld had met Vlinder. En kon hij daarmee leven? Hij wist dat Vlinder ook geheimen had, dingen die ze hem niet had verteld, en hij had daar altijd vrede mee gehad. Maar voelde ze ook niet zoals hij zich voelde? Moesten ze daar misschien over praten..?
Rascal werd wederom uit zijn gedachten gehaald door de chief. Zijn blik ging naar de kater en ergens moest hij lachen. Hij schudde dan ook lachend zijn kop. ‘Is het zo duidelijk?’ vroeg hij met een wat ironische ondertoon. Hij maakte een diepe zucht en keek weer naar het uitzicht. ‘Heimwee,’ antwoordde hij toen de vraag. Maar terwijl hij dat sprak kantelde zijn hoofd een beetje. Het was niet helemaal de waarheid. ‘Ik mis mijn oude leven niet, maar ik heb spijt hoe ik alles heb achtergelaten,’ miauwde hij vervolgens. Hij had zich nog nooit zo vrij gevoeld als nu, eindelijk verlost van de elite en diens ziekelijke manier van bestaan. Maar hij had familie. En familie hoorde voor elkaar te zorgen. Hij had hun gefaald.

Day lachte geamuseerd bij de vraag. Ja, het was zeker zo duidelijk. Het verlangen had niet zichtbaarder kunnen zijn als het op zijn voorhoofd geschreven had gestaan. Maar waar die rusteloze blik precies op gericht was, dat kon Day niet met zekerheid zeggen. Rascal zuchtte diep, en bekende dat het heimwee was wat hij voelde. Of toch niet precies heimwee. Day knikte even lichtjes, geraakt door de eerlijkheid waarmee de jongere kater sprak. "En je zou eigenlijk het liefste teruggaan om de zaken recht te zetten", vulde Day aan, zijn blik afwachtend om Rascal de ruimte te geven hem te corrigeren als zijn aanname niet klopte.

Day kon zijn gedachten lezen. Hij knikte dat ook kleintjes. Het was waar. Day wist niets van zijn vorige leven. Niets van Bloodclan, van hoe hij zichzelf praktisch had verbannen, dat hij Eveningglow in gevaar achter had gelaten. Dat hij zijn vader de dood in had gejaagd. Oh god, wat had hij allemaal niet gedaan. Hij was een ploert geweest, een idioot, en egoïstisch. Maar door weg te gaan, zou hij dan niet weer egoïstisch zijn? ‘Ja. Ik heb een domme ruzie gehad met mijn zus en dat was de laatste keer dat ik haar zag,’ miauwde hij, ergens beschaamd dat hij het zo ver had laten komen. ‘Ik heb zoveel domme dingen gedaan,’ bromde hij vervolgens. Toch wierp hij een blik naar de grot, naar al het geluk wat hij gevonden had. Een frons kwam op zijn snuit. ‘Maar als ik ga, ben ik bang dat ik verlies wat ik gevonden heb.’

Rascal knikte kleintjes, schijnbaar een tikkeltje uit het veld geslagen doordat Day het bij het rechte eind had. Hij klonk beschaamd toen hij verder sprak en Days blik werd meelevend. Katten deden vaak dingen waar ze later spijt van kregen. Ze zeiden dingen op momenten dat ze te veel voelden om hun woorden te controleren, en kregen niet altijd meer de kans om dat bij te stellen. Er waren dingen die hij zelf misschien anders gedaan zou hebben als hij wist hoe weinig tijd er nog was geweest. Day zou de ander er niet voor veroordelen. Wie zijn fouten inzag was al half op weg om ze goed te maken.
Rascal voelde zich verscheurd. Het bleek niet enkel uit zijn woorden, maar ook uit zijn gehele houding en blik. Hij wilde niet gaan, maar hij leek tegelijkertijd het gevoel te hebben niet te kunnen blijven. "Het verleden is buiten ons bereik, maar er is een heden om te leven en een toekomst om te bouwen. Je hebt een gezin, Rascal, en de kans om goed voor ze te zijn." De kans om beter te doen wat eerder fout gegaan was. Terwijl hij het zei, volgde hij Rascals blik naar de grot. Daarna was hij een moment stil. Hij keek naar de jongere kater en boog even zijn kop. "Maar ik weet ook dat een kat soms niet verder kan voordat hij teruggegaan is." Zijn blik rees om die van Rascal te ontmoeten. "Het is jouw beslissing om te maken."

Days woorden maakten hem niet veel wijzer. Hij wist dat de oudere kater het met hem te doen had, dat hij hem probeerde te helpen. Maar zijn "goede" raad waren tegenstrijdig. Eerst vertelde hij dat hij moest blijven, dat hij in het heden moest leven en het verleden achter zich moest laten. Wat eerlijk was, hij kon het toch niet meer veranderen. Maar toch had hij een gevoel dat hij het goed kon maken, dat hij het goed moest maken. En vervolgens sprak Day dat hij niet verder kon gaan voordat hij terug was gegaan, dat het zijn beslissing was. Rascal werd gek in zijn kop, de conflicterende gedachten. Ergens wist hij diep in zijn hart dat hij al een beslissing had gemaakt, maar de moed gewoon nog niet bij elkaar had geschraapt. ‘Ze zijn niet van mij, de kittens,’ floepte hij er toen pardoes uit. Misschien was het een zwak excuus om zichzelf te verantwoorden dat hij weer zou vertrekken. Maar hij zag ze wel als zijn eigen. En om eerlijk te zijn was hij nog nooit zo gelukkig geweest als met Vlinder, waarom in vredesnaam zou hij weer terug willen gaan naar dat hellenhol van het woud? Gewoon omdat hij zijn karma wilde herstellen? Zijn eer, zijn trots? Maar ergens wilde hij het gewoon goed maken, Eveningglow weer zien en zeggen dat het hem speet. Hij kon altijd weer terugkomen, het zou niet voor eeuwig zijn...

Day kwam met de goeie vragen. Was het van belang. Lichtjes haalde hij zijn schouders op. Nee, eigenlijk niet. Er was een verschil tussen een vader en een papa. En hij was hun papa, ze hadden nooit anders voorgedaan. Het was natuurlijk gekomen, ze hadden net zo goed wel van hem kunnen zijn. En Day sprak dat ook uit. ‘Ik weet het. Maar soms vraag ik me af of ik wel een goede vader kan zijn, als ik nog niet ben wat ik wil zijn.’ Ja, spijt knaagde hem als een dodelijke ziekte, vergiftigde hem langzaam vanbinnen uit. Het was als een etterende wond die maar niet verzorgd werd. En hij kon altijd terug komen. Zijn blik ging naar de chief en hij knikte ernstig. ‘Ik denk dat er op dit punt geen goed en fout meer is.’ Weggaan voelde fout, maar niet weggaan voelde ook fout. En andersom. Hij had het hier goed, maar hij wilde dingen goed maken. Dus welke afweging moest hij maken? Het was een gok.

Rascal gaf hem gelijk, maar de jonge kater had nog steeds twijfels. Wat maakte een goede vader? "Wie een goede vader wil zijn is al een eind op weg", miauwde Day. Als hij van ze hield, als hij zich in wilde zetten om hen een gezond en gelukkig leven te geven, was hij dan niet al een goede vader? Ieder had zijn imperfecties, en niemand kon met zekerheid zeggen wanneer je vrijheid moest geven en wanneer je regels op moest stellen, waneer je moest praten en wanneer je moest luisteren. Het was een kwestie van gevoel, en zo lang dat gevoel liefde was, kwam alles meestal wel op zijn pootjes terecht. Hij keek naar Rascal, die ernstig knikte. Het deed de Chief ergens goed de jongere kat er zo over na te zien denken. Hij gunde hem een makkelijkere weg, maar het getuigde van een goed karakter dat hij zo zijn best deed de juiste weg te vinden. Day kon de keus niet voor hem maken, en wist ook niet zeker of er één juiste weg aan te wijzen viel. Dit merkte Rascal ook op. "Misschien niet", beaamde Day. "Maar wanneer de uitkomst onzeker is, telt ook de manier waarop het pad is gekozen. Beslis niet overhaast. Praat er met Vlinder over. De beslissing is de jouwe, maar beïnvloedt ook haar. En bovenal, kies uit liefde, niet uit angst. Laat vertrek geen vlucht zijn, en blijven geen verschuilen." Beide keuzes konden goed zijn. Beide keuzes konden slecht zijn. Niemand wist hoe het leven zou lopen, maar wie zijn pad om de juiste redenen koos, kon de goede gevolgen zonder schuldgevoel omarmen en de slechte zonder spijt aannemen.

Rascal vond ergens de humor in Day zijn woorden. De bitterheid van zijn eigen ervaringen kwam weer naar boven. ‘Grappig. Ik denk dat mijn vader dat probeerde, maar hij was nog steeds waardeloos,’ bromde hij. Oh Shark, hoe het allemaal had kunnen zijn, in een ander leven. Hij had hem nooit vergeven, zelfs niet toen hij voor zijn ogen stierf. Hij had spijt van veel dingen, maar dat niet. Eveningglow zou anders denken, maar zij kende hem niet zoals hij hem kende. Maar dat betekende dan niet dat het goed zou kunnen komen tussen hen. Maar Day gaf hem goed advies en hij knikte. Natuurlijk zou hij er met Vlinder over praten. En deze beslissing was niet overhaast, hij zat hier al mee het moment dat ze de grot binnen stapten. ‘Ik hou van ze, allemaal,’ miauwde hij zachtjes. En wat er ook moest gebeuren, hij dacht dat hij weg moest gaan. Hij kon altijd terugkomen. Het zou niet voor altijd zijn. De reis was lang, maar niet onverdraaglijk. En hij realiseerde dat als hij hier was, hoe snel de tijd eigenlijk wel niet verstreek. Hij hief zijn kop en keek de chief aan. ‘Dankjewel, voor dit allemaal,’ miauwde hij met een zware stem. Hij knikte een keer. ‘Ik denk dat ik weet wat ik moet doen.’

Day keek zwijgend naar Rascal, zijn blik zacht. Over diens vader wist hij niet genoeg om uitspraken te kunnen doen. De zaken waren moeilijk, soms. Hij kon meeleven met de vader die zijn best had gedaan, maar ook met de zoon die zich tekortgedaan voelde. Ieder had zijn eigen manier om in de wereld te staan, en soms verschilden die te veel van elkaar. Als jonge kat had hij zich zelf soms tekortgedaan gevoeld, met een moeder die weinig liefde uitte, maar hij had er vrede mee gemaakt, want hij wist dat ze van hem had gehouden. Dat nam niet weg dat hij nog altijd hoopte op een teken dat ze eindelijk trots op hem was. Zo waren de dingen soms. Ach. Rascals situatie was vast compleet anders.
Hij glimlachte naar de jonge kater. In dit korte gesprek was hij ervan overtuigd geraakt dat, welke beslissing Rascal maakte, het de juiste was, want het was een beslissing gemaakt vanuit een goed hart. Day vermoedde al wat het was, al kon hij niet zeggen hoe. Iets in Rascals houding, iets in zijn stem, een afscheid, maar slechts tijdelijk. "Succes", miauwde Day gemeend, en hij knikte de ander toe. Moge je vinden wat je zoekt en terugkomen naar wat je al gevonden hebt.