heavy is the heart

Het stormde harder dan dat het in tijden had gedaan. Het gras van hun territorium ging aggresievelijk heen en weer op de rukwinden die erover heen trokken, en Rabbitcharm had zich opgekruld tot een kleine bal pluis. Ze bevond zich in de verlaten badger den, vanaf waar er geen tunnels direct naar het kamp liepen. Als ze naar haar nest wilde gaan, zou ze over de open velden terug moeten rennen. De regen kon ze weerstaan, maar het was het onweer dat er voor zorgde dat ze niet van haar plek bewoog. Een heldere flits doorkliefde de hemel, veel te snel gevolgd door een oorverdovend gerommel. Een zachte piep ontsnapte haar. Als iets je van je angsten af hielp, waren het wel drie grote broers. Maar deze angst hadden ze nooit kunnen verhelpen. Dus bleef ze waar ze was, haar vacht opgezet en haar ogen groot van schrik. Ooit zou het wel over waaien. Ooit.

&Wolfstar

Ze haatte het om bang te zijn, verachtte dat gevoel met elke vezel van haar lichaam. Het deed haar denken aan vroeger, als haar moeder boos boven haar uitrees als ze iets verkeerd had gedaan. Alsof haar hartje dat zo hard klopte in haar keel daadwerkelijk van het konijn was waar ze naar vernoemd was. En natuurlijk was Starclan hier ook nog eens om haar verder uit te lachen, toen een donker figuur ook haar veilige haven binnen kwam. Niemand minder dan Wolfstar, haar jeugdvriend en stiekem zoveel meer dan dat. De poes klapte haar kaken op elkaar en dwong zichzelf overeind te komen, haar vacht plat te leggen en zich rustig voor te den. "Ja, ik-" een flits gevolgd door een directe knal die de aarde liet trillen weerklonk. Rabbit dook met een kreet in elkaar, bevend op haar poten. Oh ze haatte het, ze haatte het zo erg.

Hij raakte haar en ze wilde huilen. Had hij het dan echt niet door? Of was dit echt een zieke grap die hij met haar uithaalde. De poes klemde haar kaken op elkaar en kwam overeind, hem niet aankijkend. Ze voelde zich beschaamd, betrapt haast en durfde hem niet aan te kijken, alsof ze gewoon weer een kind was. Er gaat niets met ons gebeuren. Met een ruk keek ze hem aan, voordat ze zich besefte dat zijn woorden over de storm gaan. "Oh," sprak ze zachtjes, waarna ze diep adem haalde en zichzelf dwong te kalmeren. "Ik weet het," haar blik ging naar de regen buiten, de wind joelde in hun oren en ze dacht eraan om tegen hem aan te leunen. Maar hij was toch nat, en het zou haar niet helpen. "De tunnel van hier naar het kamp is laatst ingestort. We zitten vast," ze zouden een sluiproute kunnen nemen om dichterbij het kamp te komen, maar ze weigerde om een voet buiten te zetten met dit weer. Nog een donderslag klonk, dit keer iets verder weg en dit keer wist ze alleen haar nagels diep in de grond te boren. Een stilte viel. "Wolf, wat is er tussen jou en Shattered gebeurd?" ze keek strak voor zich uit, zodat hij de blik in haar ogen niet kon zien

Misschien moest ze maar gewoon toch door het onweer lopen, anders zat ze Starclan weet hoe lang hier nog alleen met hem. Gewoon, gezellig, zo dichtbij en zij verachtte zichzelf iedere seconde meer. Oh iedereen wist dat ze van nest naar nest hopte, en zich nergens aan bond. Ze haatte het altijd wanneer anderen gevoelens begonnen te tonen, het maakte dingen alleen ingewikkeld. En zag haar hier nu, warm omdat hij net haar schouder had aangetikt. Dat zou hij bij iedereen doen, ze was niets voor hem. Dat wilde ze van iedereen, maar natuurlijk weer niet van hem. Ze zuchtte zachtjes en was ergens verbaasd dat haar vraag hem niet leek te verassen. Het antwoord kwam haar zo bekend voor en een schamper lachje ontsnapte haar. Haar ouders hadden hem ook niet zien zitten als schoonzoon, maar hijzelf waarschijnlijk evenmin. Afwezig trok ze een figuur in de grond, dat werd verpest toen de donder nogmaals rommelde en haar vacht weer overeind kwam. "Hm," kwam er enkel uit, haar stem zacht. Ze deed graag lelijk tegen hem als anderen aanwezig waren, alsof ze iets te bewijzen had. Minder wanneer ze alleen waren. Opnieuw was ze even stil, zich beseffend hoe dom haar vragen waren - en toch stelde ze ze. "Maar waarom haar?" ze slikte een brok weg. "Ben jij de reden dat ze naar Riverclan is gegaan? Jullie leken weer... Closer, toen,"misschien dacht hij dat ze alleen op Shattered gaf als mede tunneler en nieuwsgierig was. Misschien, ja, hopelijk. Of niet.

Maar zij was zijn jeugdvriendin, ze kenden elkaar al zoveel langer. Had hij dan nooit nagedacht over een toekomst, waar zij aan zijn zijnde stond? Het besef stak haar, omdat ze nog goed wist hoe het voor haar was. In haar toekomst had ze altijd een plaatsje voor hem overgehouden, zelfs toen haar ouders een andere partner hadden gekozen voor haar. Nu was het anders, nu zag ze enkel verwarring in haar toekomst. Geen partner, geen familie, geen Wolfstar. De pijn werd er echter niet minder door. Ze wist dat hij ook pijn had, door wat Shatteredice had gedaan. Of wat niet, misschien nog wel meer. Ze tikte zachtjes en bemoedigend tegen zijn poot. Haar eigen staart was te kort om dat te doen. Goh, waarom zou ze toch Rabbit heten. "Hou je nog steeds van haar?" oh, haar kinderhart. Het maakte niet uit hoe groot ze zichzelf vond, toch hoopte ze zo graag op een 'nee'. Er was hier niemand om hen te horen, alleen zij twee, of dat nu goed of slecht was.

Hij hield niet meer van haar. Een stille zucht rolde over haar lippen, zowel van opluchting als teleurstelling. Het gaf haar hoop, maar stiekem wist ze dat die hoop niet gegrond was. En toch, toch bleef ze zich aan die kleine mogelijkheid vast houden. Alle logica somde achter elkaar op dat het niets was of zou worden. Maar er was een klein stemmetje dat aan bleef houden; maar wat als?. Hij maakte oogcontact en dit keer keek ze niet weg. Zij was ook veranderd, zoveel. Had hij meegekregen over haar familie? Ongetwijfeld wel over haar reputatie, hoe makkelijk ze zou moeten zijn. Of misschien was hij daar ook te blind en doof voor. Ja, tegenover alles was veranderd, maar tegenover hem was het zo moeilijk. Ze had haar hele leven op de schop gegooid, maar hij was de rots in de branding die ze niet weg kon rollen. "Ik ben een Windclanner, in hart en nieren, Wolfstar," ze hield haar adem in. Kom op, Wolf, dwong haar het nou niet om het nog duidelijker te zeggen. Kon hij deze hint dan alleen snappen?

Ieder woord dat hij sprak sloeg harder in dan de donder van net. Ze wist niet of hij nu daadwerkelijk zo dom was, of dat hij het simpelweg gewoon niet wilde zien. Misschien deerde het hem ook gewoon helemaal niets, deerde haar gevoelens hem niets. Was hij echt bewust bezig om op ieder scherfje van haar hart te springen? Om haar zo veel mogelijk pijn te doen? Niets was meer hetzelfde, niet één snorhaar nog op haar gezicht, niet één vlekje meer in haar ogen. Maar voor hem misschien wel, ze zag er niet zo anders uit als toen ze kinderen waren. En toch, er was niets meer over van wie ze vroeger was, haar hele toekomst was van haar weggescheurd en hij had niets door gehad. Tranen begonnen in haar ogen te parelen, ondanks dat ze haar best deed deze te onderdrukken. "Of je bent de grootste eikel die ik ooit heb ontmoet, of de allergrootste idioot," ze wilde niet dat hij haar zag huilen. Ze had niet meer gehuild sinds ze aan haar nu ex-partner had moeten toegeven dat ze niet zwanger was, en ook nooit meer zou worden. En eigenlijk had ze daarna ook nooit meer willen huilen, maar hier waren ze. Ondanks haar angst voor de storm buiten en de regen die nog steeds stroomde stapte ze naar de uitgang toe. Ze had zichzelf wel genoeg vernederd. Eén poot had al in de opening, toen het onweer nogmaals klonk. Zelfs al was het ver weg, het was genoeg om haar aan de grond te nagelen. Waar was ze ook mee bezig.

Hij ging voor haar staan, versperde haar de weg. De blik in haar ogen werd kwaad, woedend terwijl er nog steeds tranen in stonden die ze niet langer meer op kon houden. Hij begreep het echt niet, hij begreep het gewoon echt niet. Misschien was dat nog wel veel erger dan de andere optie. Liever was hij gewoon een eikel, dan had ze een reden om hem te haten, dan zou hij niet de woorden zo zorgvuldig uit haar mond hoeven te trekken. "Je ziet het ook gewoon echt niet hé?" niet langer kon ze het inhouden en de tranen stroomden over haar wangen. Dit had allemaal niet hoeven gebeuren als ze gewoon naar buiten was gegaan, en even keek ze wanhopig langs zijn veel grotere lichaam naar buiten. "Ik ben Starclanverdomme al zo lang verliefd op je, en je hebt het gewoon nooit door gehad," Nu ze eenmaal begonnen was, was er geen stoppen meer. "Mijn ouders vonden het ook niets, ik moest partners worden met Cavelion, en ik heb het geprobeerd. Maar het was altijd jij, alleen maar jij. Ik dacht dat je hetzelfde voelde, ik hoopte het zo. En de dag dat ik mezelf eindelijk van mijn familie heb afgezet, de dag dat ik alles verloor, wist ik dat je met Shatteredice was. Dat je voor haar had gekozen. Maar ik ben ook een Windclanner in hart en nieren, en ik zal nooit, nooit naar Riverclan gaan. Ik snap gewoon niet dat je niet van mij kan houden..." Ze snikte zachtjes, en voelde zich weer de kleine, wanhopige Rabbitpaw die ze zo hard probeerde te vergeten. "Wil je me alsjeblieft laten gaan?"ze wilde gewoon weg, ze wilde niet dat hij haar zo zag. Of ze wilde dat hij haar zou omhelzen, en alles goed zou komen. Maar dat zou het niet. Zij had al haar kaarten op tafel gegelegd, maar hij had nooit meegedaan met dit spel.

Ze had hem net zo goed knock out kunnen slaan met het bord dat voor zijn kop hing. Haar ogen stonden enkel treurig en onrustig, ze wilde gewoon weg hier. Weg van hem bovenalles, misschien nog wel meer toen hij toe gaf dat hij het nooit door had gehad. Een zacht, vreugdeloos lachje verliet haar bek bij zijn woorden, en ze realiseerde dat ze haar adem had ingehouden. Haar ouders hadden haar nooit los gelaten, haar broers nog minder. Ze had nooit geweten hoe ze iemand moest laten zien dat ze van hem hield. En toch, had hij nooit gezien hoe ze naar hem keek? Hoe ze glimlachte als hij voorbij kwam, en altijd luisterde als hij sprak? Nu zag ze het in de katers in wiens nesten ze sliep, en zij negeerde het. Hij had het nooit gezien. Haar blik gleed af naar de grond en de poes wreef de tranen uit haar ogen. Het klonk allemaal onlogisch, als de makkelijke weg uit. Maar ze wist dat hij niet loog, daar kende ze hem helaas te goed voor. "Ik heb je altijd ontzettend knap gevonden, Rabbit. Misschien wel de mooiste poes die WindClan geschiedenis ooit gekend heeft.." met een ruk keek ze op, de laatste vraag onuitgesproken op haar lippen. Maar hou je van me? haar grote, nog vochtige ogen vonden de zijne. Hou je van me, Wolfstar? maar ze slikte de vraag in, stopte hem diep weg. Misschien, na dit alles, wilde ze het echte antwoord niet weten, want stiekem wist ze het al. Maar, hij had misschien wel een mogelijkheid geopend met zijn woorden. Het zou nooit zijn wat ze wilde, maar was het niet beter dan niets? Als hij dan niet van haarzelf kon houden, misschien wel van wat ze kon bieden? Ze slikte een misselijke gevoel weg, terwijl een stemmetje aan haar knaagde. Hypocriet. Hoe erg ze de katers verachtte die zo zwak aan haar poten lagen, wanneer zij het slechts bij één keer wilde laten. Nu was zij het die bijna lag te smeken aan zijn poten, voor dat kleine beetje liefde waarvan ze beweerde dat ze het helemaal niet nodig had. "Dat... Dat heeft niemand me ooit gezegd," loog ze, maar haar stem was zo breekbaar en zacht dat het alleen maar de waarheid leek. Ze wilde het alleen van hem horen, de rest maakte toch niet uit. Diep haalde ze adem en liet zich wat naar voren vallen, tegen zijn borst aan. Zijn oh zo bekende geur omhelsde haar en toen ze haar ogen sloot ontsnapte een laatste traan. Het was allemaal zo bitterzoet dat het brandde op haar tong. "Ik denk niet dat ik ooit boos op je kan blijven," murmelde ze, omdat ze dacht dat dat wat hij wilde horen. Ze was goed genoeg in dit spel. "Wolf?" ze hield haar ogen gesloten, drukte de enorme brok in haar keel weg. "De reden dat alles kapot ging, is omdat ik geen kittens kan krijgen," Rabbitcharm maakte zich van hem los en keek de kater diep in zijn ogen aan. Ze wist niet of haar woorden een hint waren naar iets, of een opbiechting. Grappig, was het niet? Hetgeen dat haar toekomst had verpest en haar zo, zo pijn had gedaan, was ook hetgeen waarmee ze anderen het meest wist te verleiden. Dat was het zieke spelletje dat Starclan met haar speelde, en zij misschien ook wel nog meer met zichzelf.

Hij hoefde alleen maar ja te zeggen, dat was genoeg. Ze lag toch al als een schoothondje aan zijn voeten, er was weinig van haar eer dat ze nog kon verliezen. Zelfs al was het voor één nacht dat hij haar warm hield, dat ze haar ogen kon sluiten en net kon doen alsof ze naast haar parter in slaap viel. Oh, ze wist hoe wanhopig en triest het klonk, maar zelf haar eigen toorn was niet genoeg om haar te stoppen. Een huiverige zucht verliet haar bek toen hij zijn kop op haar veel kleinere schouders legde, liet zich wiegen door zijn ritmische ademhaling. Zijn woorden brachten alleen een zeer bittere glimlach op haar lippen. Oh, ze was geliefd zat, dat leek dit handige feitje juist in de hand te werken. Geliefd in de avonden, op geheime plekjes met de ruige tanden van een half-vreemde in haar nekvel.
De kater maakte zich los van haar en met enige tegenzin keek ze hem in zijn ogen aan, wetend dat de hare nog altijd vochtig ware. Ze voelde zich niet anders dan een klein meisje, een die niet de liefde kreeg die ze zo graag wilde. En ieder woord dat hij zei stak zo diep, omdat ze de 'maar' op zijn lippen voelde branden. Kon hij het haar niet besparen, kon hij niet alleen vanavond-

"Ik hou van je."

Acuut leek haar hart te stoppen met slaan. Niets anders kon ze dan hem in stilte aan kijken, haar ogen groot met gevoelens die ze niet eens meer kon plaatsen. Hij hield van haar? Hoop knaagde aan haar als een knaagdier aan een snoer, alsof ze ieder moment zichzelf de dood in kon elektrocuteren. Hij hield niet van haar, hij hield van het idee. Hij hield van waar ze voor stond, voor hoe blij ze hem kon maken voor één avond zoals iedereen... Maar Wolfstar was niet zoals iedereen, en ze hoopte, oh ze hoopte zo dat dat hij de liefde bedoelde waar ze nu al zo lang voor aan het bedelen was. Het duurde heel lang voordat ze haar stilte kon verbreken, en dat was met niet anders dan een schorre piep. "Echt?" smeekte ze bijna. Ze merkte hoe haar lichaam begon te trillen en nieuwe tranen in haar ogen sprongen. Kwaad klemde ze haar kaken op elkaar. "Wolf ik zweer als je een grap maakt, ik-" ze hapte naar adem, ontdaan van alle woorden die ze net zo makkelijk had gesproken. "Echt? Van mij?"