In sickness and health

Er was een ziekte uitgebroken in ShadowClan, maar tot dusver had Sharkpaw daar nog geen last van. Hij had katten om zich heen ziek zien worden, maar hij voelde geen enkele medelijden voor ze en voelde zich er ook niet slecht door als hij katten zag lijden. Als hij dat erg zou hebben gevonden, dan zou hij wel aan Acornstar hebben gevraagd of hij een babbeltje kon doen met StarClan om eventueel de volgende medicine cat te worden. Medicine cat… wie wilde zich in godsnaam de hele dag bezighouden met stinkende kruiden en zwakke, zielige katten? Naar zijn idee moesten de katten die niet verder konden gaan gewoon achtergelaten worden in het rogue territorium en daar sterven. Zwakke katten verdienden naar zijn idee geen plek in de Clan. Zijn blik gleed kort naar de overkant, waar hij zag dat het woud eindigde. Daar begon Twolegplace, waar BloodClan zich ophield. Sharkpaw had gehoord dat zij helemaal geen medicine cats hadden om voor hun zieken te zorgen. Nee, daar moest iedereen op eigen houtje beter worden en als dat niet ging, hoorden ze niet thuis in de groep. Dat was nog eens een aanpak waar hij van hield. Sharkpaw trok kort met zijn oortje en een mengeling van WindClan en ShadowClan kwam hem tegemoet. Sharkpaw wist wie dat het was, maar vond haar niet belangrijk genoeg om zijn kopje voor te draaien. En eigenlijk was er niemand in de Clan waar hij het nodig voor vond om zijn kopje voor te draaien, dus bleef hij maar kil in de richting van Twolegplace staren.

Zachtjes neuriede ze terwijl ze door het gebied liep. Hier moest ze altijd heel erg uitkijken, zeker nu het vroor 's nachts. Het moeras werd dan al helemaal verraderlijk. Op de meeste plekken kon het ijs haar gewicht wel ondersteunen, maar soms zakte ze opeens door in een natte modderpoel. Ze was dan ook inmiddels behoorlijk modderig en koud, maar ploeterde toch voort. Er waren zat zieke katten, en in dit vreemde gebied moest ze extra goed zoeken voor kruiden. Even had ze een pauze genomen om op adem te komen, maar met een zucht zette ze haar zoektocht voort. Het was toen echter dat een apprentice in beeld kwam. Het patroon op zijn bruine vacht oogde vaag bekend. "Oh, goede middag," sprak ze met een vluchtige glimlach. "Sh... Sharkpaw, toch?"

Het duurde niet al te lang eer dat de geur van kruiden hem tegemoetkwam, vergezeld door de hazengeur van WindClan. Sharkpaw was er bekend mee geraakt door zijn ontdekkingstochten nadat hij benoemd was als apprentice en hij had dan ook al op eigen houtje kennis gemaakt met alle Clans. Daar had hij die dwaas van een Snappingturtle niet voor nodig. Hij herkende Routnose’s geur omdat ze tijdelijk in hun kamp verbleef en met een kille blik keek hij over zijn schouder naar haar. “Correct,” sprak hij op een kille toon. Hij nam haar kort in zich op en een licht sadistische grijns kwam om zijn lippen. Ze was nog maar een bang vogeltje, verdwaald in het moerasachtige gebied van hun territorium. Het was duidelijk dat ze hier niet op haar plaats was en Sharkpaw vroeg zich af wanneer ze eindelijk eens op zou rotten. “Begint WindClan je niet al te missen?” vroeg hij op een licht smalende toon. Op dat moment meende hij onder de kruiden door een hint van bloed te ruiken en geïnteresseerd draaide hij zijn kopje weer richting Twolegplace, maar hij kon niks zien. Geen kat en de geur van bloed was al weg. Hij schudde zijn kopje lichtjes en keek weer naar Routnose, zijn groene blik strak op haar richtend.

Nerveus trok ze met haar oor bij het zien van de apprentice. Diens blik stond alles behalve vriendelijk, en dat was niet iets dat ze hier gewend was. Natuurlijk kon ze het ergens begrijpen, immers was ze van een andere clan. Maar het deed haar pijn dat anderen niet altijd inzagen dat ze oprecht enkel hier was om te helpen. Een zucht rolde over haar lippen en ze keek kort de andere kant uit. Natuurlijk misten ze haar, en ander miste Routnose hen wel. Shadowclan was vriendelijk, maar ze was hier te gast. Het zou nooit haar thuis zijn. "Misschien, maar Falconpaw houdt ze veilig," ze glimlachte zachtjes. "Ik ga terug zodra Newtpaw en Pepperpaw alles weten wat ze moeten weten," misschien was dat genoeg hem te kalmeren.

Sharkpaw gaf een afwezig knikje toen ze over ene Falconpaw begon. Wat kon het hem ook schelen hoe dat de WindClan medicine cat’s apprentice noemde. En om Pepperpaw en Newtpaw gaf hij al helemaal niks. Geen haar op zijn lijf dat er ooit aan dacht om bij hun op bezoek te gaan voor een verwonding. En al diegenen die dat wel deden, waren in zijn ogen zwakkelingen. “Ik denk dat er zich al genoeg gemengd bloed in onze Clan bevindt,” sprak Sharkpaw op een kille toon. Pepperpaw had WindClan bloed door haar aderen stromen. En dan waren er nog andere kittens die bloed van twee of zelfs meerdere Clans door hun aderen hadden stromen. Het deed hem afvragen waar zijn eigen bloedlijn lag. Hij wist dat het niet volledig ShadowClan moest zijn, maar zijn zwakke moeder wilde er niks over kwijt en dat zei voor Sharkpaw al wel genoeg. “Ik vraag me af of zij ook gebruik maken van een medicine cat,” zei hij en hij knikte in de richting van waar de bloedgeur vandaan kwam. Hij wist wat daar lag. BloodClan. Het interesseerde hem tot geen einde wat daar lag en hij zou graag eens een kat van die groep willen ontmoeten. Dat dat het bloed onder Acornstar’s nagels vandaan zou halen, was voor hem des te meer reden om het te willen.