The thoughts drive me crazy

Zenuwachtig liep Eaglepaw de apprentice den uit, bang om gezien te worden. Hij had weer een nachtmerrie gehad, dezelfde die hij al een hele maan had. Sinds hij meer over zijn vader nadacht, nu hij ouder was, waren ze er. Zij angst voor het Thunderpath en de gedachten over zijn vader en het ongeluk, bleven in zijn hoofd zitten. Hij werd er soms gek van. Zo stil mogelijk maakte hij de laatste passen richting de kampuitgang. Als iemand hem nu zou opmerken, zouden er problemen komen. Misschien werd hij wel later apprentice, of moest hij een maan lang taken doen. Nee, hij moest er niet aan denken. Gelukkig stond de maan nog aan de hemel, wat betekende dat de meeste katten nog steeds in dromenland waren. Eaglepaw schatte dat het over een uur of zo licht zou worden, genoeg tijd dus. Eindelijk, de uitgang, hij was vrij. Als niemand hem had gehoord of gezien dan.

+ Bluepaw

Ze werd gewekt door het zachte geritsel van een kat die opstond. Bluepaw opende een oog, zag Eaglepaw de Apprentice Den uitgaan. Ze fronste. Voor zover zij wist was er niets om gedaan te worden, toch? Bluepaw bleef even wachten, misschien had hij gewoon even wat frisse lucht nodig, of iets dergelijks. Maar Eaglepaw kwam niet terug. Bluepaw wist dat het niet verstandig was, maar haar nieuwsgierigheid was te groot. Heel stilletjes stond ze op, sloop net als Eaglepaw de Den uit. Toevallig keek ze net naar de uitgang van het kamp, waar ze de staart van de kater in zag verdwijnen. Aha! Bluepaw vernauwde haar ogen, sloop zo stil als ze kon langs de rand van het kamp naar de uitgang. Ze had dit al eens eerder gedaan, ze wist hoe het moest. Ze volgde de kater voor een tijdje, om er zeker van te zijn dat ze uit gehoorafstand waren. 'Wat ga je doen?' vroeg ze vervolgens onaangekondigd, haar kopje licht gekanteld.