So What now? (verhalenlijn snowlight!)

Goldenmoon was uit jagen geweest. Het was een goede dag om te jagen. Toen ze terug in het kamp was. Ging ze meteen naar de hoop verse prooi. Daar legde ze haar vangst op. Maar ze hield een waterrat voor zich zelf. Ze keek rond, ergens waar er een beetje schaduw was, zou ze haar prooi willen op eten. Bij de kluit brandnetels was er wat schaduw. Daar ging ze dan maar naar toe. Ze ging liggen met haar waterrat voor zich. Weer keek ze even rond, mischien zag ze een van haar vrienden. Maar ze vond niemand. Dus began ze te eten, het blod stroomde lichtjes in haar mond. Het was heerlijk, het zachte vlees van het beestje. De heerlijke geur in haar neusgaten. Toen ze klaar was met eten, begon ze zich te wassen. Ze waste zich heel grondig, want nu had ze tenminste even tijd daar voor. Toen ze daar mee klaar was ging ze zitten met haar staart over haar poten gerold. Ze deed een stap naar voren. Om in het zonlicht te zitten. Goldenmoon genoot van de warmte. Die nu in haar pels trok. Ze dacht na:" Wat zal ik nu eens gaan doen, Ik heb al gejaagt." Maar wat moest ze nu doen? Ze wist het niet, misschien weer gaan jagen. Ja dat was wel een idee, veel meer kon ze nu toch niet doen. Ze stond langzaam op, en liep naar de clan uit gang. Klauwterde het ravein uit en koos om naar de hoogsparren te gaan. Tijdens de tocht daar naar toe genoot ze weer. Ze genoot van de wind dooor haar pels en de warmte van de zon.

Na een eindje was ze bij de hoogsparren. Meteen was het muis stil, je hoorde soms eens een vogel fluiten. Maar dat was het dan ook, Het was gewoon beangstigend. Het was hier ook donkerder dan in de andere delen van het woud. De naalde stoken heel lichtjes in de kussentjes van haar poten. Goldenmoon stopte meteen toen ze een muisje zag knagen op een zaatje. Ze schoot in jachthouding. Langzaam en stil sloop ze naar het diertje toe. Ze wiegde even met haar achter poten. Om zich voor te bereiden op de sprong. Met een snele harde sprong kwam ze neer op het diertje. Voor dat het was kon uit brengen dode ze het. Niet veel later hoorde ze weer iets. Maar deze keer was het geen muis of vogel. Het was zelfs geen vervelende eekhoren. Ze hoorde lichte poot stapjes van een kat. Ze sloop op het geluid af en wie zach ze daar. "Hey, ben je ook aan het jagen?" zei ze meteen. Nu wachte ze geduldig tot de kat antwoord gaf.

(De katten die meedoen in de verhalenlijn
als vrienden van snowlight mogen antwoorden
ook snowlight zelf mag natuurlijk antwoorden x'D)

Moonpaw trippelde vrolijk het kamp uit. Er stond niets op het progamma vandaag, dus besloot hij om de oudsten eens te gaan verwennen met veel, heel veel prooi. Maar waar zou hij naartoe gaan? Twijfeld bleef hij zo staan bij de kampuitgang. Niet de slangenrotsen, daar was het veel te gevaarlijk voor een Warrior, laat staan een apprentice! Nee, dat was geen goed idee. Uiteindleijk zette hij zichzelf in beweging en liet zijn pottjes het werk doen. Ze liepen naar de Hoogsparren. Niet echt wat zijn eerste keus was geweest, maar het volstond. het was stil, afgezien van hier en daar een vogel die wat hoge tonen probeerde. Zonder succes. Moonpaw hield van de stilte en de schaduwen, het beloofde een warme dag te worden en dan was zo'n beetje verkoelende schaduw erg welkom. Een bewegen grijs stipje trok zijn aandacht, spitsmuis. Moonpaw ontbloote zijn tanden en sloop met de schaduwen mee. Geen kat zou hem opmerken. De muis was niet verwacht op de grijze schim die tevoorschijn sprong en was dan ook met gemak gevangen. Hij draaide zich om en begroef hem onder wat aarde zodat hij hem later kon ophalen. Plots ving hij de lucht van een andere kat, Thunderclan. "Hey, ben je ook aan het jagen?" zei ze meteen. Moonpaw state he tlicht in en keek in de amberen ogen van Goldenmoon. 'Hey Goldenmoon,' Miauwde hij maar. 'Ja, voor de oudsten en jij?' Vroeg hij vriendelijk.

[Moonpaw jaag altijd... XD]

Het was moonpaw, die daar ook was. "Ja voor de ousten en jij?" vroeg hij vriendelijk. Ze keek hem zacht aan. "Ja ik ben ook aan het jagen. Ik had niet echt iets anders te doen." Dat was het eerlijkste antwoord dat ze kon geven. Ze keek in zijn blauwe ogen. Hij was nog maar net een leerling geworden dus. "Moet jij niet bij je mentor zijn?" vroeg ze toen maar vriendelijk. Eigenlijk was het normaal dat hij eens alleen op pat ging. Maar ja ze kon het maar vragen hé. Het was nu even stil maar al snel drong weer een geur haar neus binnen. Natuurlijk weer een eekhoren. Ze keek in de bomen om te zien waar hij zat. Ze klom stil in de boom en sloop naar het beestje toe. Na een klap was het al dood. Nu begroef ze eerst haar muis en eekhoren onder een spar. "Heb jij ook zo'n hekel aan eekhorens?" vroeg ze toen. Goldenmoon was echt niet dol op die beesten. Maar toch bleef ze, ze vangen. Niet dat ze ze wou vangen. Maar ze kon het gewoon niet laten. Alsof ze hoopte dat door ze te vangen. Dat ze die beestjes steeds minder zou zien. Maar dat was dus zeker niet het geval. Want meer en meer had ze het gevoel dat er meer kwamen dan gingen. Ze keek moonpaw weer even aan. Maar voor ze nog iets kon zeggen. Hoorde ze weer pootstappen. ook van een thunderclan kat. Zo te horen en ruiken kwam hij/zij naar hun twee toe. Ze ging darom zitten en keek rustig naar een gestalte die op hen af kwam.


(Moonpaw mag posten of nog één van de vrienden van snow of snowzelf.)

Snow rende in volle vaart. Ze had Goldenmoon's geur geroken, een die van Moonpaw. Ze had hun iets te vertellen. Ze miauwde als teken dat ze eer aan kwam. Ze moest een scherpe draai maken om tot stilstand te kunnen komen. "Golden, Moonpaw, ik... Mijn broer...." ze stopte even en ging zitten, ze moest wachten tot ze uitgeheigd was. "Mijn broer is in WarriorCats!" riep ze vervolgens uit, en ze stond gelijk weer op en ijsbeerde zenuwwachtig heen en weer. Ze was bang, ze had al veel dromen gehad, maar nu was het werelijkheid, de harde werkelijkheid. Ze dwong zivhzelf weer te gaan zitten, en groef nog even zenuwwachtig met haar voorpoten, toen een van de andere twee haar poten vast hielden door hun eigen poot erop te zetten. "Sorry. " zei ze wat ongemakkelijk

Moonpaw keek nieuwsgierig naar Goldenmoon. Ze keek hem zacht aan. "Ja ik ben ook aan het jagen. Ik had niet echt iets anders te doen." Zei ze. "Moet jij niet bij je mentor zijn?" vroeg ze toen maar vriendelijk. Moonpaw haalde zijn schouders op. Hawkstripe had geen training geplant voor vandaag, dus was hij maar gaan jagen. Daar wa niets mis mee. De poes leek het te begrijpen. Plots leek ze op iets anders geconcentreed te zijn, Moonpaw keek verward rond en rook toen ook de eekhoorn waarop ze het gemunt had. Volledig in balans sloop ze naar voren en kroop de boom in. Het roodbruine diertje had nog niks door en met een klap was het dood. Prachtig jaagwerk. Moonpaw keek gefasineerd toe, daar kon hij nog iets van leren! "Heb jij ook zo'n hekel aan eekhorens?" vroeg ze toen. 'Ja, als je ze vangt heb je een bek vol met haar! Dat is zo ambetant!' Miauwde Moonpaw. Ze keken elkaar aan, Moonpaw wou juist iets zeggen toen zijn oren zachte gehaaste pootstappen hoorden. Hij snoof de lucht op, ThunderClan. Duidelijk. Hij ontspande zich. Ook Goldenmoon was zeker van de identiteit van de nieuwkomer, ze bleven rustig zitten tot de kat bij hen kwam. Het was Snowlight, een Warrior van de Clan. Ze was duidelijk geschrokken en kwam rennend naar hen toe. Een miauw toonde dat ze bijna was. Ze was draaien om te stoppen, en kwam hijgend bij hen aan. "Golden, Moonpaw, ik... Mijn broer...." ze stopte even en ging zitten. Moonpaw kwam ongerust naar haar toe. 'Wat is er Snowlight?' Vroeg hij ongerust. Mijn broer is in WarriorCats!" riep ze vervolgens uit, en ze stond gelijk weer op en ijsbeerde zenuwwachtig heen en weer. Moonpaw wist niet dat ze nog een broer had. Vragend keek hij naar Goldenmoon, die al dudelijk wist van SNowlight verleden. Snowlight ging zitten en groef zenuwachtig met haar poten, tot Moonpaw de zijne uitstrekte om ze stil te houden. "Sorry. " zei ze wat ongemakkelijk. 'Geef niet, maar wat is er dan zo erg aan je broer?' Vroeg Moonpaw, hij wist het niet, en als hij Snowlight wilde helpen moest hij weten wat er was.

[Moonpaw weet nog niet van Kyo he?! ]

Goldenmoon kieek snowlight geschrokken aan. "Maar wat... Dat kan....." ze kon het niet voor woorden brengen. "Maar hij kan je hier toc niets doen snow." Zei ze dan maar uiteindelijk. Ze keek even naar moonpaw. Toen keek ze naar snowlight met een blik dat ze kon begrijpen dat ze het ging vertellen. "Haar broer wil vraak nemen op snowlight. Omdat zij vroeger alle aandacht kreeg van haar ouders." Zei ze op een nutrale toon. Goldenmoon stond op en ging naast snow zitten. Ze haf haar een gerustellend kopje. "Hij kan je hier niets doen, en als hij naar hier komt krijgt hij met mij te maken." Zei ze toen nog eens. Ze was niet bang voor snows broer. Want goldenmoon dacht altijd met de twee kanten. Desnoot zou ze haar leven geven voor haar vriendin. Maar ze geloofde ook wel niet dat snows broer iemand zou vermoorden. Zelfs hij moest iets van goeds in zijn hard hebben. Nou dat dacht zei toch. Ze bleef rustig, maar ergens ook weer niet. Haar broer zou vraak nemen. Dat wist ze zeker. Maar hij zou tog niet daadwerkelijk naar hier komen. Dat kon gewoon niet, echt niet. "Waar maak je je nu zorgen om. Als hij hier komt zal de clan hem weer verjagen. En ik en de rest van je vrienden zeker." Zei ze nog maar eens maar in snowlight haar oor fluisterde. "Ik voel me nu toch ook niet zo meer op mijn gemak. Maar ik zal alles doen om je te beschermen." Ze haf haar nog een lik. Waarom, waarom zou haar broer hier zijn. Dat was niet de vraag. Maar wat hij vanplan is of was. Dat is de vraag. Dat is het groote vraagteken. Dat weg zou gaan als het éénmaal gebeurde.

Goldenmoon trippelde naar Snowlight, "Maar wat... Dat kan....."Ze at duidelijk ergens mee. "Maar hij kan je hier toc niets doen snow." Zei ze dan maar uiteindelijk. Moonpaw begreep er maar weinig van. Tot Goldenmoon zich naar hem toedraaide en Snowlight angst uitlegde. "Haar broer wil vraak nemen op snowlight. Omdat zij vroeger alle aandacht kreeg van haar ouders." Zei ze op een nutrale toon. Goldenmoon stond op en ging naast snow zitten. Ze haf haar een gerustellend kopje. "Hij kan je hier niets doen, en als hij naar hier komt krijgt hij met mij te maken." Zei ze toen nog eens. Oww, Moonpaw keek geschrokken naar alles behalve Snowlight, hij had echt te doen met haar. Zij kon er toch niets aan doen? Dat was zo, zo gemeen! "Waar maak je je nu zorgen om. Als hij hier komt zal de clan hem weer verjagen. En ik en de rest van je vrienden zeker." Zei Goldenmoon geruststellend tegen Snowlight. Moonpaw ging aan haar andere flank zitten en drukte geruststellend met zijn vacht tegen de hare. "Ik voel me nu toch ook niet zo meer op mijn gemak. Maar ik zal alles doen om je te beschermen." Voegde Goldenmoon nog toe, Moonpaw keek haar aan, ze was een supervriendin! 'En ik ook, Snowlight, ik en de hele Clan zullen hem verjagen en ik zal je helpen!' Beloofde hij haar plechtig. Hij zou haar beschermen, zoals hij ook met Brightpaw deed, en als haar iets overkwam zou hij zich eeuwig schuldig voelen, zeker nu hij haar geheim kende!

De twee katten gingen naast haar zitten en gaven haar kopjes. "Dank jullie wel." zei ze met zacht gesnik. Ze had altijd wel nachtmerries gehad, maar was ervan overtuigd dat deze niet uitkwamen, en nu ineens kon Kyo elk momend voor har staan. "Snap je het of niet?" vroeg Snow nog even voor de zekerheid aan Moonpaw. Maar ze had niet het idee dat hij haar niet begreep. Ze stond op en liep naar een waterplasje van regen. Ze duwde haar kop erin en schudde zich daarna weer uit. Zo dat was beter. Snow liep weer terug naar de twee katten. "Weet waar je aan begind als je zo echt voor hem staat." zei ze nog. Ze kende haar broer, als hij boos was, en dat was hij, dan ruimde hij alles uit de weg om bij zijn doel te komen. Als het fout ging zouden ze alle drie dood gaan... Endat wilde snow niet!

"dank jullie wel." zei snowlight tegen hun. Goldenmoon keek naar de lucht was dit het begin van een oorlog. Een oorlog tussen broer en zus, tussen vrienden. "Snap je het of niet?" vroeg Snow nog even voor de zekerheid aan Moonpaw. Ze keek even naar de leerling. Hij was wel slim en sterk. Maar hij moest nog zo veel leren. Net als zij en snow, zij zouden ook nog veel leren. snow stond op en liep naar een plas water. Daar stak ze haar hoofd even in. Toen kwam ze terug. "Weet waar je aan begind als je zo echt voor hem staat." Vroeg snow. Daar wist ze al een antwoord op. "Ik ken je broer niet, maar hij mij ook niet." Zei ze kil. Niet voor snowlight of moonpaw. Maar voor snows broer. Ze was niet bang voor hem, hij was ook maar een kat. Goldenmoon wist niet zeker waar hij toe in staad was. Maar ze wist ook niet zeker waar zei toe in staad was. Dat had ze nou eenmaal. Nieumand kon weten hoe ze ging zijn. Zij zelf kon niet eens weten, wat ze van haar zelf kon verwachten. Maar ze zou doen wat nodig, voor haar vrienden te beschermen. Dat stond vast, maar ook ergens voelde ze dat. Er iets goed mis was, zouden ze moeten vechten tegen katten die ze niet kenden. Of zouden ze moeten vechten tegen katten die ze wel kende. Dan zou het moeilijk worden. Het was altijd moeilijk, om te vechten. Maar vechten tegen vrienden of familie. Ze keek de twee katten vast aan. Toen keek ze weer naar de lucht.

"Dank jullie wel." zei snowlight tegen hun. Moonpaw knikte even. "Snap je het of niet?" vroeg Snow nog even voor de zekerheid aan hem. Weer ging zijn hoofd op en neer. Het enige wat hij nu aan het doen was, was denken. Hij dacht aan Snowlight en haar broer. Hij vond het maar idioot van haar broer dat hij op wraak belust was. Snowlight stak haar hoofd in een plas regenwater, en kwam terug bij hen zitten. "Weet waar je aan begind als je zo echt voor hem staat." Vroeg Snowlight. Moonpaw was aan het nadenken, Goldenmoon was al een volwassen Warrior, maar hij was nog maar net apprentice. Hoe moest hij nu ooit een op wraak beluste broer van zijn Clangenoot en een vriendin tegenhouden? Hij moest trainen mocht hij ooit zijn vrienden willen te beschermen! En veel, hij besloot om eens naar Hawkstripe te vragen voor meer gevechttraining. Hij jaagde elke dag, dus dat was niet zo nodig. Hij kende het bos vanbuiten, dus hij kon moelijk nee zeggen tegen zijn vraag. Goldenmoon was duidelijk ook niet van plan om Snowlight niet te beschermen. "Ik ken je broer niet, maar hij mij ook niet." Zei ze kil. 'Snowlight, ik ben dan misschien geen Fireheart of Bluestar, maar gewoon een apprentice die zijn vrienden wil helpen, en dat is genoeg.' Zei hij met een grote zekerheid in zijn stem, nu wa shij niet meer de schriele kitten die hij nog maar een maan geleden geweest was. Nu was hij Moonpaw, op weg naar zijn Warriornaam. En dan mocht die broer weten!

Snow keek van de een naar de ander, liep toen naar Moonpaw toe en gaf hem een kopje. Toen liep ze naar Goldenmoon toe en gaf hem ook een kopje. Snowlight had haar broer al een tijdje niet meer gezien. Ze was bang, maar ook benieuwd. Bang omdathij haar wou vermoorden, en benieuwd naar hoe hij nu was als rogue. Ze wilde wel eens weer oog in oog met hem staan. Ze wist dat ze bang zou zijn, maar had ook geleerd om dat te verbergen. "Weten jullie zeker dat jullie dit willen? Het is met je leven spelen!" zei ze nog. Snowlight wilde zeker weten dat ze het echt meende, er echt voor zouden gaan.

[Flut]

"Weten jullie zeker dat jullie dit willen? Het is met je leven spelen!" zei snowlight nog eens. Goldenmoon had geen angst. Dat zou ze ook niet tonen. Maar haar leven geven, ze wist dat dat nodig zou kunnen zijn. Maar volgens de krijgerscode moesten ze iedereen uit de clan beschermen. Dus snowlight ook. Ze keek even naar moonpaw, toen ging ze zeggen. "Volgens de krijgerscode moeten we iedere kat uit de clan beschemen met ons leven. Trouwens wij zijn thunderclan katten." Het was wel duidelijk wat ze bedoelde. Iedere kat in de hele omtrek wist hoe thunderclan katten waren. Dus snows broer moest er ook al van gehoort hebben. "Eén ding waar ik me over zorgen maak, is dat we in de minderheid zullen zijn denk ik." Daar maakte ze zich wat zorgen over. Maar ze had genoeg vrienden die vast nog wilden helpen. Ze stond op en klom zonder moeite in een boom. Ze klom tot aan de top. Toen keek ze rond zich. Van daar kon je bijna het hele gebied zien. Het was prachtig. Maar in de verte waren ook donderwolken op komst. Snowlight haar broer must hier ergens rond lopen. Maar waar dat wisten ze niet. Toen ze eens goed gekeken had, sprong ze van tak naar tak naar beneden. Ze schude zich even uit. Want wist niet meer wat ze anders moest doen. Ze keek de twee katen aan, en snorde. Maar eigenlijk zonder reden. Nu moest ze alleen nog wachten tot één van de twee weer ging spreken.

Goldenmoon andwoordezoals Snowlight had gehoopt. Ze moest nu Kyo gaan zoeken, samen met hun. Anders zou ze alleen maar nerveus worden en haar zekerheid die ze nu had verliezen. Maar ze waren waarschijnlijk in de minderheid. Aks ze Kyo en zijn vrienden tegen het lijf zouden lopen zou het uitdraaien op een gevecht, dat wist ze zeker. En als ze in de minderheid waren, dan zouden meerdere katten zich op een van hun storten, en dat zou tot de verliezende hand komen, en dus haar dood...

Snowlight liep even op hem af en gaf hem een kopje. Hij strekte even zijn neus om die troostend even tegen haar flank te drukken. Toen liep ze naar Goldenmoon toe en gaf haar ook een kopje. "Weten jullie zeker dat jullie dit willen? Het is met je leven spelen!" zei ze nog. Goldenmoon gaf als eerste antwoord, Volgens de krijgerscode moeten we iedere kat uit de clan beschemen met ons leven. Trouwens wij zijn thunderclan katten." Het was wel duidelijk wat ze bedoelde. ThunderClankatten waren loyaal en voor een vriend zouden ze zelfs de Code breken. Nu was het Moonpaws beurt om te spreken, 'Snowlight, ik ben een ThunderClankat, dat zei Goldenmoon al, en je bent mijn vriendin! En vrienden laat je nooit in de steek!' Moonpaw meende wat hij zei. Ondertussen was Goldenmoon een boom in geklommen, en vast niet om eekhoorns te vangen dacht Moonpaw geamuseerd. Hij zag haar niet meer, maar hij rook dat ze in de top zat. Even snel als ze erin was gesprongen, sprong ze weer naar beneden. "Eén ding waar ik me over zorgen maak, is dat we in de minderheid zullen zijn denk ik." Zei Goldenmoon, toen ze weer beneden stond. Moonpaw knikte, daar had hij nog niet aan gedacht! 'Misschien is het handig om eerst uit te zoeken waar Kyo, je broer, rondloopt, en te zien wie er allemaal aan zijn kant staat!' Moonpaw zuchte, 'En we weten niet met hoeveel hij is, en wie zijn vrienden zijn! Waarschijnlijk niemand die we kennen, maar toch.'

[Maarre, Goldy, ik weet uit jouw topics dat je bevriend bent met Blacky and Redeye, ma da zijn toch vrienden die Kyo helpen? Of ebn ik nu fout? ]

'Snowlight, ik ben een ThunderClankat, dat zei Goldenmoon al, en je bent mijn vriendin! En vrienden laat je nooit in de steek!' Moonpaw meende wat hij zei, dat was aan zijn stem te horen. Snow keek naar Golden moon die in een boom klom. "Eén ding waar ik me over zorgen maak, is dat we in de minderheid zullen zijn denk ik." Zei Goldenmoon, toen ze weer beneden stond. Snowlight voelde haar maag zich omdraaien. "Ja, dat denk ik ook." zei ze. 'Misschien is het handig om eerst uit te zoeken waar Kyo, je broer, rondloopt, en te zien wie er allemaal aan zijn kant staat!' Moonpaw zuchte, 'En we weten niet met hoeveel hij is, en wie zijn vrienden zijn! Waarschijnlijk niemand die we kennen, maar toch.' Snowlight knikte. "Ik denk dat hij bij Rogue gebied is. Maar wel alleen. Hij houdt niet van katten om zich heen, maar voor wraak zal het hem niet uitmaken denk ik." zei ze.

"dank jullie wel." zei snowlight tegen hun. Goldenmoon keek naar de lucht was dit het begin van een oorlog. Een oorlog tussen broer en zus, tussen vrienden. "Snap je het of niet?" vroeg Snow nog even voor de zekerheid aan Moonpaw. Ze keek even naar de leerling. Hij was wel slim en sterk. Maar hij moest nog zo veel leren. Net als zij en snow, zij zouden ook nog veel leren. snow stond op en liep naar een plas water. Daar stak ze haar hoofd even in. Toen kwam ze terug. "Weet waar je aan begind als je zo echt voor hem staat." Vroeg snow. Daar wist ze al een antwoord op. "Ik ken je broer niet, maar hij mij ook niet." Zei ze kil. Niet voor snowlight of moonpaw. Maar voor snows broer. Ze was niet bang voor hem, hij was ook maar een kat. Goldenmoon wist niet zeker waar hij toe in staad was. Maar ze wist ook niet zeker waar zei toe in staad was. Dat had ze nou eenmaal. Nieumand kon weten hoe ze ging zijn. Zij zelf kon niet eens weten, wat ze van haar zelf kon verwachten. Maar ze zou doen wat nodig, voor haar vrienden te beschermen. Dat stond vast, maar ook ergens voelde ze dat. Er iets goed mis was, zouden ze moeten vechten tegen katten die ze niet kenden. Of zouden ze moeten vechten tegen katten die ze wel kende. Dan zou het moeilijk worden. Het was altijd moeilijk, om te vechten. Maar vechten tegen vrienden of familie. Ze keek de twee katten vast aan. Toen keek ze weer naar de lucht.

"Weten jullie zeker dat jullie dit willen? Het is met je leven spelen!" zei snowlight nog eens. Goldenmoon had geen angst. Dat zou ze ook niet tonen. Maar haar leven geven, ze wist dat dat nodig zou kunnen zijn. Maar volgens de krijgerscode moesten ze iedereen uit de clan beschermen. Dus snowlight ook. Ze keek even naar moonpaw, toen ging ze zeggen. "Volgens de krijgerscode moeten we iedere kat uit de clan beschemen met ons leven. Trouwens wij zijn thunderclan katten." Het was wel duidelijk wat ze bedoelde. Iedere kat in de hele omtrek wist hoe thunderclan katten waren. Dus snows broer moest er ook al van gehoort hebben. "Eén ding waar ik me over zorgen maak, is dat we in de minderheid zullen zijn denk ik." Daar maakte ze zich wat zorgen over. Maar ze had genoeg vrienden die vast nog wilden helpen. Ze stond op en klom zonder moeite in een boom. Ze klom tot aan de top. Toen keek ze rond zich. Van daar kon je bijna het hele gebied zien. Het was prachtig. Maar in de verte waren ook donderwolken op komst. Snowlight haar broer must hier ergens rond lopen. Maar waar dat wisten ze niet. Toen ze eens goed gekeken had, sprong ze van tak naar tak naar beneden. Ze schude zich even uit. Want wist niet meer wat ze anders moest doen. Ze keek de twee katen aan, en snorde. Maar eigenlijk zonder reden. Nu moest ze alleen nog wachten tot één van de twee weer ging spreken.

'Snowlight, ik ben een ThunderClankat, dat zei Goldenmoon al, en je bent mijn vriendin! En vrienden laat je nooit in de steek! 'Misschien is het handig om eerst uit te zoeken waar Kyo, je broer, rondloopt, en te zien wie er allemaal aan zijn kant staat!' Moonpaw zuchte, 'En we weten niet met hoeveel hij is, en wie zijn vrienden zijn! Waarschijnlijk niemand die we kennen, maar toch.' Zei Moonpaw. "Ja, dat denk ik ook." Haf snow antwoord op haar zeggen. Veel meer konden ze nu niet doen. Ze stonden hier nu. Met ze'n drietjes. Aan het spreken en hun zorgen delen. Maar snow had wel gelijk toen ze zei. "Ik denk dat hij bij Rogue gebied is. Maar wel alleen. Hij houdt niet van katten om zich heen, maar voor wraak zal het hem niet uitmaken denk ik." Daar zou hij kunnen zijn en als haar broer echt nit v eel katten rond zich kon verdragen. Waar maakte ze zich dan zorgen om. Daar ging ze wat zeggen. "Maar dan nog. Hij weet ook dat in zijn eentje hij het niet zal halen. Dus waarschijnlijk....." Daar hield ze op. Ze zouden wel weten wat ze er mee bedoelde. "Misschien kunnen we dan beter af en toe eens goed de grens tussen rogue gebied en dat van ons in de haten houden." Nu was ze klaar met zeggen. Nu zou ze wavchten tot zei weer wat gingen zeggen.

[Was inspi loos maar dan ook weer niet. end Moony. Ja maar zei doen normaal mee met een ander acc. xD]

"Maar dan nog. Hij weet ook dat in zijn eentje hij het niet zal halen. Dus waarschijnlijk....." Daar hield ze op. Snow knikte. Ja, ze had gelijk. Kyo zou katten erbij halen, en zijn kant van het verhaal laten horen. "Misschien kunnen we dan beter af en toe eens goed de grens tussen rogue gebied en dat van ons in de haten houden." Snowlight knitke weer. "Ja, maar wees dan wel klaar om te vluchten, niet gaan vechten, beter dat hij je een lafaard vind dan dat je nu al dood gaat." het klonk misschien angstaanjagend, dat was het ook. Ze had Kyo al een paar jaar niet gezien, en in haar ogen was het net geen monster! "Echt bedankt dat jullie me willen steunen, laten we nu dan even naar Rogue gebied gaan, of een van ons. Ik ga tenminste liever neit alleen" gaf snowlight toe.

'Snowlight, ik ben een ThunderClankat, dat zei Goldenmoon al, en je bent mijn vriendin! En vrienden laat je nooit in de steek! 'Misschien is het handig om eerst uit te zoeken waar Kyo, je broer, rondloopt, en te zien wie er allemaal aan zijn kant staat!' Moonpaw zuchte, 'En we weten niet met hoeveel hij is, en wie zijn vrienden zijn! Waarschijnlijk niemand die we kennen, maar toch.' Zei Moonpaw. "Ja, dat denk ik ook." Haf snow antwoord op haar zeggen. Veel meer konden ze nu niet doen. Ze stonden hier nu. Met ze'n drietjes. Aan het spreken en hun zorgen delen. Maar snow had wel gelijk toen ze zei. "Ik denk dat hij bij Rogue gebied is. Maar wel alleen. Hij houdt niet van katten om zich heen, maar voor wraak zal het hem niet uitmaken denk ik." "Maar dan nog. Hij weet ook dat in zijn eentje hij het niet zal halen. Dus waarschijnlijk....." Daar hield ze op. "Misschien kunnen we dan beter af en toe eens goed de grens tussen rogue gebied en dat van ons in de gaten houden." Moonpaw knikte, en keek eens naar Snowlight. Haar grijnsde half, om haar gerust te stellen en keek toen de andere kant op, waar de zorgen in zijn ogen verschenen. "Ja, maar wees dan wel klaar om te vluchten, niet gaan vechten, beter dat hij je een lafaard vind dan dat je nu al dood gaat." Moonpaw staarde haar aan, meende ze dat nu? "Echt bedankt dat jullie me willen steunen, laten we nu dan even naar Rogue gebied gaan, of een van ons. Ik ga tenminste liever neit alleen" gaf snowlight toe. Moonpaw stond op, 'ik wil wel gaan,' zei hij, en keek naar Goldenmoon. Wat zou zij doen?

"Ja, maar wees dan wel klaar om te vluchten, niet gaan vechten, beter dat hij je een lafaard vind dan dat je nu al dood gaat." Maar goldenoon zou zich ook niet laten doen. Echt bedankt dat jullie me willen steunen, laten we nu dan even naar Rogue gebied gaan, of een van ons. Ik ga tenminste liever neit alleen" Daar had ze wel een punt en ze knikten dan ook maar eens. Moonpaw stond op, 'ik wil wel gaan,' Zij hij. Meteen daar na keek hij haar aan. Ze keek in zijn ogen en knikte. "Waarom gaan we niet samen?" Ze keek eens naar de twee. "Zo zijn we niuet alleen. en minderkwetsbaar." Ze keek even naar de lucht. Wat zou er gebeuren. Ze wist het niet. Ze kon niets voorspellen. Ze kon niets zeggen. Alleen in de nacht van de goudenmaan, ja dan zou zij vooraan staan. Ze schudde haar hoofd. Vol van pijnlijke herinderingen, en een glans pijn en verdriet kwam op in haar ogen. Zee stond op en liep vooruit. Even bleef ze hangen alsof er een krachtveld ergens was. Ze keek over haar schouder. "Of ik ga alleen." Ze keek even naar de twee weer. "Twee redens. Snow jij kunt je daar nu het best even niet vertonen. en Moonpaw. Je bent een goede en sterke leerling. Maar jammer genoeg nog een leerling. Ik weet dat je snel een krijger zal worden. Maar ik zou liever hebben dat je voor snow zorgt." Ze zag de blikken van de twee. "Maak je geen zorgen over mij. Ik heb ergere dingen mee gemaakt." Ze draaide zich om en ging nog even zitten. Ze hoopte vuurig dat ze het daar mee eens waren.

"Echt bedankt dat jullie me willen steunen, laten we nu dan even naar Rogue gebied gaan, of een van ons. Ik ga tenminste liever neit alleen" gaf snowlight toe. Moonpaw stond op, 'ik wil wel gaan,' zei hij, en keek naar Goldenmoon. Wat zou zij doen? Ze keek in zijn ogen en knikte. "Waarom gaan we niet samen?" Ze keek eens naar de twee. "Zo zijn we niuet alleen. en minderkwetsbaar." Ze keek even naar de lucht. Moonpaw keek Snowlight aan, de poes moest het wle vreselijk vinden om terug op zoek te gan naar haar ergste angsten. Goldenmoon stond op, deed een paar stappen, en verstijfde toen. Verbaast sprong hij op. Ze keek over haar schouder. "Of ik ga alleen." Ze keek even naar de twee weer. "Twee redens. Snow jij kunt je daar nu het best even niet vertonen. en Moonpaw. Je bent een goede en sterke leerling. Maar jammer genoeg nog een leerling. Ik weet dat je snel een krijger zal worden. Maar ik zou liever hebben dat je voor snow zorgt." Ze zag de blikken van de twee. "Maak je geen zorgen over mij. Ik heb ergere dingen mee gemaakt." Ze draaide zich om en ging nog even zitten. Moonpaw staarde haar aan, hij was misschien nog leerling, maar Goldemoon alleen laten gaan zou het ergste zijn wat hij kon doen! 'Maar, je kan niet alleen gaan, neem mij dan tenminste mee, als je betrapt word, kan ik je helpen!' Moonpaw staarde haar aan, zelf als ze hem neit liet meegaan, zo hij haar achterna gaan. Hij zou haar niet zomaar alleen laten gaan, ze was een zeer goede vechter, maar toch.