Just a quick hunt

Dawnstripe baande zich een weg naar Hoogsparren, op patrouille werd ze hier zo vaak heen gestuurd, het stuk gebied begon haar aardig de keel uit te hangen. Die vieze tweebeen lucht, hing altijd nog in haar neusvleugels als ze zich weer terug naar het kamp leidde. Ze proefde de lucht, en snoof goed of er ergens prooi verborgen zat.
Een rilling schoot over haar rug, waarbij haar schouders lichtelijk verkrampte. Ze verechtte haar rug bij het horen horen van prooi. Haar oren schoten overeind, en zonder geluid te maken stond ze recht, met een poot van de grond. Bijna direct schuifelde ze met haar poten op de grond, in de richting van de muis. Hij was redelijk dik, maar jong, dat maakte het beestje lekker sappig. Toen ze op het goede moment waren, sprong ze met haar voorpoten van de grond, en zette zich af met haar achterpoten.
De koude wind sloeg in haar gezicht, in het vliegensvlugge moment dat Dawnstripe de muis onder de bladeren schepte, in de lucht gooide en het doden voor het geluid kon maken. Het dode beestje bungelde in haar mond, het bloed sijpelde over haar tong, en lieten haar hongerige maag smeken om het beestje. Net toen ze het beestje wilde begraven, hoorde ze een geluid waardoor op haar hoedde om zich heen keek. Haar ogen groot, en omdat ze het niet vertrouwde knipperde ze niet. Tot de lichte ThunderClan geur door de muizen lucht heen dreef.
Ze herkende hem direct. ''Hoiwj Moonstriwpe.'' Mauwde ze vrolijk met haar mond vol.

[Moonstripe] (:

Hij keek voor zich uit. Wat zat hij hier te doen? Hij wist het niet. Langzaam draaide Moonstripe zich om en wende zijn blik af van de stroom. Hij was niet goed, hij moest Snowcrystal gewoon zien. Haar alles vertellen, zijn zorgen kwijtkunnen, en zijn neus in haar vacht drukken. Gewoon, zoals vroeger. Hij had haar ook al zo lang niet meer gezien, en de laatste tijd.. Hij zuchtte en sprong van de zonnerotsen af. In de plaats van te jagen, zoals het behoorde, was hij al de hele dag naar de overkant van de rivier aan het staren. Alsof dat zou helpen. Nee, het zou niet helpen, niets hielp nog. Het lot werkte hem gewoon tegen, mocht hem niet meer. Hij was haar voorkeur verloren, was weer een normale pion geworden in haar spel, en geen vooraanstaand lid. Hij zuchtte, als hij zo het kamp inkwam, kreeg hij problemen, nee, hij kon beter iets jagen. Dan had hij tenminste excuus. Zijn neus dreef hem naar de Hoogsparren, en hij zakte in sluiphouding. De honger maakte hem tot een betere jager, dus dat was niet erg, goed zelfs. Zachtjes sloot hij zijn ogen, en wiegde op zijn poten heen en weer. Daar! Een kleine muis, hij hoorde het scharrelen tussen de takken van een boom. Moon sloop er zachtjes heen en sprong er toen op af. Hij voelde het tussen zijn poten door glippen, en grabbelde er bijna tevergeefs achter. Zijn nagel bleef in de staart haken en hij trok de muis trok. Hij was zwak geworden. In de buurt hoorde hij nog iemand anders, en hij liet de muis liggen en trok op onderzoek uit. Het was een poes, duidelijk ThunderClan. ''Hoiwj Moonstriwpe.'' Mauwde ze vrolijk met haar mond vol. Hij glimlachte, en herkende ook haar. 'Helluw Dawnstripe.' Murmelde hij zachtjes, 'Ook op jacht?' Hij wees naar de muis die ze in haar mond had.

Yeey :3

Dawnstripe knikte een 'ja' als antwoord. Ze vroeg zich af waarom de voorheen, vrolijke kater, verdwenen was. Misschien maar eens tijd om daar achter te komen? Er schoot een onderzoeksplan door haar hoofd, maar ze besloot het te negeren en snorde glimlachend. Met haar poten groef ze een gat in de grond, legde het muisje er in, en keek naar Moonstripe. Na het dicht gegraven te hebben, stapte ze wat dichter naar de kat toe, en liet haar lichtblauwe ogen onderzoekend over zijn gelaat glijden.
Zijn houding was een tikje ingetogen, ''je kijkt zo unhappy. Is er misschien wat aan de hand?'' Besloot ze op haar altijd vriendelijk toon te vragen, subtiel als ze was. Dawnstripe ging zitten, en haar staart zwiepte lichtjes heen en weer.
Een koud briesje speelde met haar crème kleurige vacht, en de gevroren bladeren ondr haar pootkussentjes kraakten. Je zou eerder denken dat Dawnstripe in RiverClan thuis hoorde.
Met haar gestroomlijnde lichaam, en haar lange vacht kwam ze dichter in de buurt bij het uiterlijk van de visvreters. Maar ze twijfelde geen moment aan haar loyaliteit aan ThunderClan, de katten waren veel aardiger. En bij de vis geur ging ze bijna over haar nek. Dawnstripe keek naar de kater voor zich, met een vrolijke kijk op het leven was ze meestel goed gezelschap.

Ze knikte, als antwoord op zijn teruggekaatste vraag. 'Ja.' Hij zuchtte, hij was echt de enigste kater die er met een rothumeur rondliep. Rothumeur was een beetje overdreven, maar het was wel zo. Ergens.. Vaag.. Hij wendde zijn blik af, luisterde naar de geluiden van het bos om hem heen. Ze waren dicht bij de tweebeenplaats, maar dat was wel zijn laatste probleem. Eigenlijk waren ze toch niet zo erg? Hij had nooit last van hun gehad, begreep niet waarom iedereen zo hysterisch deed over het feit dat er tweebenen buiten het bos woonden. Uit zijn ooghoeken zag hij Dawnstripe de muis begraven en wat dichterbij komen. Haar ogen gleden over hem, en hij moest een huivering onderdrukken, waarom keek ze zo naar hem? Wat had hij gedaan? Hij zag er toch niet slecht of onverzorgt uit? ''je kijkt zo unhappy. Is er misschien wat aan de hand?''
Haar toon was vriendelijk, maar hij kon het niet laten haar even neutraal aan te kijken. Wat wist ze? Was het gewoon pure bezorgtheid? Nieuwsgierigheid? Of wist ze iets? Zijn blik gleed nog een keer over haar, en hij besloot toen dat het gewoon iets tussen de eerste twee opties was. Ze ging zitten, en hij volgde haar voorbeeld, als een brave kitten die deed wat de moeder zei. 'Hmm. Een beetje van alles zo.' Hij glimlachte even, om de spanning die hij voelde af te breken. Hij wou ook wel eens gewoon gelukkig zijn, niet in de problemen zitten, praten. Eens vrolijk doen met iemand. En hij vermoedde dat Dawnstripe wel wist dat hij iets achterhield, maar hopelijk zou ze het niet erg opnemen. Hij wou niets achterhouden, ze was erg aardig, gewoon, .. Wat wou hij eigenlijk? No idea. 'En hoe gaat het met onze Dawnstripe?' Lachte hij zachtjes, om haar niet te laten schrikken van het geluid.

SAWRY D:

Het antwoord van Moonstripe was te vaag, maar Dawn negeerde het. Hij zal het wel vertellen als hij dat wilde. Dawnstripe knikte lichtjes, ‘’oké.’’ Ze probeerde de sfeer er weer een beetje in te krijgen, door een vrolijk gespin te laten horen.
‘’Als je wilt kun je altijd bij me terecht,’’ ze likte over haar glanzende borstvacht heen terwijl haar blauwe ogen weer naar Moonstripe gleden. Ze dwaalde volledig af met haar gedachtes, beseffend hoe weinig ze eigenlijk van hem af wist. Volgens mij waren zijn ouders dood, maar Windflame en Summerbreeze waren nog steeds in leven. Dat waren zijn halfzussen. Dawn had altijd meerdere zusjes of broertjes gewild. Ze had haar ouders er altijd de schuld van gegeven, maar die hadden er altijd om gelachen.
Het was verschrikkelijk geweest, toen ze haar ouders was verloren, ze mistte ze elke dag. Misschien was een goede vriend, zoals Moonstripe wel goed om te hebben in de Clan? ‘En hoe gaat het met onze Dawnstripe?’ Vroeg hij, en glimlachend keek ze omhoog. ‘’Het gaat goed hoor, soms is het leven een beetje lonely. Maar dat overleef ik wel. De Clan vergt veel energie van me, maar alles voor hen. Ik zou mijn leven geven, alle andere Clans zijn niks vergeleken hen.’’ Haar ogen weerspiegelden pure trots.
Stiekem, ergens diep in zich wilde ze misschien wel een partner. En kits, later. Maar nu was het eerst haar Clan die vooraan kwam. Bluestar was uitgeput door BloodClan, en ze was harder nodig dan ooit.

‘’oké.’’ Zei ze lichtjes. Hopelijk was ze niet te verward over zijn antwoord, vond het niet erg. Hij wou het gewoon niet voor haar verpesten, wou niet dat zij de lasten te dragen kreeg. Al genoeg katten waren er deel van, Dawn wou hij sparen. Ze had iets onschuldigs over haar, iets puurs, wat hij niet vaak zag. Om haar dan tot een vijand te maken, want ja, ze leefde voor haar Clan, ze zou hem niet meer willen zien, leek hem overbodig. ‘’Als je wilt kun je altijd bij me terecht,’’ Hij glimlachte, daarom mocht hij haar zo graag. Ze leefde voor haar Clan, kwam nooit in problemen, hielp anderen en deed het bovenal niet om een roddel te hebben. Zo had je van die katten, hij was er onlangs nog een tegen gekomen. Elk woord dat je zei werd verdraaid, terwijl ze op sommigen momenten echt wel leuk waren. Maar dan kregen ze weer teveel arrogantie terug en was het weer gedaan. Hij begreep zulke katten maar niet, waarom deden ze dat? Waarom roddelden katten? Het zat in hun geest, maar genoeg deden het niet, dus.. Moonstripe zuchtte, weer een van de concepten waarop hij geen antwoord had. Ze keek glimlachend omhoog op zijn vraag, wat hem dan weer blij maaktte. Alsof ze had verwacht dat het hem niets kon schelen. Nee, het was enkel terwille van haar protectie. Maar goed. ‘’Het gaat goed hoor, soms is het leven een beetje lonely. Maar dat overleef ik wel. De Clan vergt veel energie van me, maar alles voor hen. Ik zou mijn leven geven, alle andere Clans zijn niks vergeleken hen.’’ Hij hoorde haar aan, zuchtte. Ergens wou hij het tegenspreken, zeggen dat het niet kon. Maar dan zou hij alleen zichzelf goedpraten, en dat wou hij niet. Had StarClan haar de woorden ingefluisterd om hem zijn fouten nogmaals te zien? Het waren geen fouten! Het verzet blonk op in zijn ogen, maar hij keek blij naar haar. Zo'n poes als Dawnstripe was een ultieme warrior. Ze zou nog best veel kans hebben om Deputy te worden. Tegen die tijd zeker. 'Awh. Als je ooit eens behoefte hebt om te praten, iemand te plagen of gewoon jagen, uw mag mij altijd lastig vallen.' Hij knipoogde, als ze zich dan wat minder lonely zou voelen, was het het waard geweest. 'En rustig, de Clan is misschien ons leven, maar je moet niet jezelf kapot werken voor alles. Soms moet je het ook eens laten gaan, gewoon rustig.' Hij bedoelde niet dat ze alles moest laten vallen, gewoon even rustig aan doen. Hopelijk begreep ze het zo, maar ze was een slimme poes. Ze zou het wel begrijpen toch?

Dawnstripe snorde vrolijk, hij was erg aangenaam gezelschap. De grijze kater leek ook wat vrolijker te worden, en dat deed Dawn goed. Erg goed. 'Awh. Als je ooit eens behoefte hebt om te praten, iemand te plagen of gewoon jagen, uw mag mij altijd lastig vallen.' Geamuseerd keek de poes naar hem.
''De knipoog gaat niet zo goed samen met de plechtige toon waarop je spreekt, meneer.'' Grijnsde ze breed en gaf hem plagend een duwtje met haar crême poot. 'En rustig, de Clan is misschien ons leven, maar je moet niet jezelf kapot werken voor alles. Soms moet je het ook eens laten gaan, gewoon rustig.' Dawnstripe knikte, ergens deed het haar erg goed dat hij een soort van bezorgdheid voer haar voelde.
Hij was de eerste sinds een lange tijd. Maar ze liet zich door niets of niemand stuk maken, Dawn redde het wel. Met haar vrolijke, uitbundige en misschien een tikje overdreven karakter kon ze zich zelf en andere nogal vaak opbeuren.
''Ik snap je, Moonstripe. Maar het is niet dat ik het niet uit plezier doen, want het voelt niet als een verplichting. Snap je? Ja.. Nouja, ergens wel want dat is het. Een soort van, want je kan natuurlijk ook weggaan en een Rogue of Kittypet worden. Je hoeft maar tien seconde voor een deur te gaans taan miauwen en ze stoppen je vol. Dan krijg je een halsbandje, met een belletje.''
Ratelde ze aan een stuk door.
''Die belletjes zijn ook zo irritant, zo'n fel glinsterend dingetje dat je oren pijn doet en constant de prooi wegjaagd.'' Mauwde ze onophoudelijk door. Peinzend keek ze voor zich uit. ''Ik snap maar niet hoe Kittypets daar mee kunnen leven.'' Ze keek naar Moonstripe. ''Oh sorry, ik ratelde weer hé? Dat gebeurd nou altijd als ik me wat meer op mijn gemak begin te voelen. Misschien ben ik daarom zo alleen? Schrik ik misschien katten af?'' Twijfelend en met haar zelf nadenkend keek ze naar de grond. ''Ik doe het steeds.'' Gefrustreerd keek ze naar Moonstripe. Maar glimlachte toen enthousiast.

''De knipoog gaat niet zo goed samen met de plechtige toon waarop je spreekt, meneer.'' Ze gaf hem een zacht duwtje met haar poot, waarbij hij toch meeging. Moonstripe ging snel terug rechtop zitten en grijnsde. 'Dat spijt me toch zo jongedame,' Ging hij verder, 'Wilt u bereidt zijn mij te vergeven?' Hij boog zijn hoofd lichtjes en keek schuin naar boven naar haar op. Zijn lichte wimpers knipperden zachtjes en hij keek alsof het hem echt speet. Het ultieme cuteness gezichtje dus. Hopelijk vond Dawnstripe dat ook, en ging ze hem niet raar aankijken ofzow. Je wist maar nooit, soms vonden katten het grappig, soms reagerden ze alsof je iets raars deed. Het bracht hem in de war, hij wist dan nooit meer hoe hij het moest goedmaken. Nu maar hopen dat dit de goede kant uitging. Ze leek het niet erg te vinden wat hij zei over de Clan, had er zelfs een goed antwoord op, verbaast hoorde hij haar aan, en snorde toen. De poes was werkelijk wonderlijk. Had over alles een eigen mening, was grappig, leuk, een fijne gesprekspartner dus. Gelukkig had je die ook nog. Ze begon door te praten over kittypets en hij staarde haar aan. Hoe waren ze ook alweer op dit onderwerp gekomen? Hij was het vergeten, en lachte ruw toen ze zich realiseerde dat ze door aan het praten was. Maar het was gezellig. 'Oh sorry, ik ratelde weer hé? Dat gebeurd nou altijd als ik me wat meer op mijn gemak begin te voelen. Misschien ben ik daarom zo alleen? Schrik ik misschien katten af?'' Twijfelend en met haar zelf nadenkend keek ze naar de grond. ''Ik doe het steeds.'' Gefrustreerd keek ze naar Moonstripe. 'Ah Dawn, tuurlijk schrik je geen katten af!' Hoe kwam ze daarbij? Hij vond haar nu al een van de gezelligste katten van de Clan, en dat wou veel zeggen. 'Je bent aardig, lief, en met ratelen is niet mis mee hoor!' Weer een knipoog. Moonstripe kon het gewoon niet laten. Maar het laatste wat hij wou is dat zij zich slecht voelde. 'En dat kan ik niet van iedereen zeggen.' Proestte hij uit, bij de gedachte aan sommige roddelpoezen. Het was misschien onwaardig, maar hij had een beetje last van de slappe lach, dus alles wat hij nu dacht, zei of hoorde was grappig. Zijn blauwe ogen fonkelden en keken haar vrolijk aan, een heel stuk beter dan daarnet. 'En je hebt me opgevrolijkt met de Dawnpower!' Zei hij blij.

Whuttes? :'D

''Maar natuurlijk vergeef ik u.'' Glimlachte Dawnstripe met haar ogen op de kater gericht. Zijn ogen stonden groot, en een beetje ingedoken zat hij als een bolletje wol naar haar te kijken. Toen sprak hij weer; 'Ah Dawn, tuurlijk schrik je geen katten af! Je bent aardig, lief, en met ratelen is niet mis mee hoor!' Oprecht gevleid keek Dawnstripe naar Moon, zijn knipoog liet haar lachten. Ze liet haar roze tong voorzichtig over zijn kaak gaan. ''Dankje, Moonstripe.''
'En je hebt me opgevrolijkt met de Dawnpower!'
Lachend duwde ze haar neus tegen zijn flank, en gaf hem zo een duwtje. Met een begendige sprong, sprong ze over hem heen, en rolde daarbij over de grond. De aarde zat in haar vacht verspreid, waardoor ze een beetje zwart gekleurd was op verschillende plekken. Haar staart zwiepte speels heen en weer, en nieuwsgierig wachtte ze af op Moonstripe's reactie.


[ Veel, veel en veels te kort, volgende post word langer. ]

Hij lachte om hun formele toon, het was grappig om het zo te horen. ''Maar natuurlijk vergeef ik u.'' Waarschijnlijk vond Dawnstripe dat ook, anders zou ze het spel niet mee spelen. En het was een spel toch? Even richtte hij zich op, niet zeker of ze dit meende of gewoon mee speelde, je wist maar nooit! Toen zag hij de lichtjes in haar ogen en ontspande hij, ja, het was hun spel. Ze bedankte hem voor het compliment, dat was bedoeld om haar zekerder te laten voelen. Hij knikte met een glimlach, om te laten zien dat hij het gehoord had, dat hij het snapte.
Zijn plotselinge uitbraak van energie vloeide duidelijk over op haar. Ze gaf hem een duw in zijn flank, waarbij hij onbewust meerolde, en zo op zijn zij terecht kwam. Hij zag haar over hem springen, met een lenigheid waarvan hij zich nog niet bewust was. Hij keek op en zag haar over de grond rollen, de aardekluiten waren overal. Dat was een heel lange wasbeurt straks. Hij keek naar zijn eigen vacht, die al bedekt was met zand en gras en andere dingen die je in een bos tegenkwam. Het maakte toch niet meer uit hoe vuil hij werd. Hij blijf nog even liggen en sprong toen ook overeind, poten uiteengezet, nagels in de grond geklauwd en een grote glimlach op zijn snuit. Ze wou spelen? Dan gingen ze spelen. Hij sprong naar voren, nagels dit keer ingehouden en rolde op haar af. Zijn val was een beetje misrekent, maar het maakte toch niet uit. In een wilde kluwen van haar en poten kwam hij terecht voor Danwstripe, en hij snorde luid. Hij lag juist voor haar, inderdaad, zwaar misrekent. De volgende zet was aan haar, en in zijn positie gezien, was dat niet handig. Ze zou als ze wou, er zwaar misbruik van kunnen maken, met zijn open buik.


Gehe, kon het gewoon niet laten :3
en uw mag traag posten ^^
benertochnietveeltijdensdeweekdoor ~

Eigenlijk vaarde Dawnstripe een beetje weg in haar gedachten, de kater had haar betoverd. Daar was hij goed in. Een raar soort tintel verspreidde door haar buik, wat. Nee toch? Dawnstripe schudde haar kop verward, en keek naar de grond. Waarschijnlijk had hij al een partner, dus het had toch geen zin. In iedergeval konden ze vrienden blijven, en daar was de jonge poes al trots, en blij genoeg over.
Ze zwiepte haar staart speels heen en weer, en trippelde een rondje om hem heen, en zette toen haar poten op zijn buik. ''Je bent niet echt slim bezig, meneer. Het is erg onhandig om je buik bloot te geven in zo'n heftig gevecht als deze.'' Ze liet haar gewicht meer op haar achterpoten rustten zodat hij niet haar volle gewicht op zich had. Dat kon nogal vervelend uitkomen. Ze boog zich lichtelijk voorover, en duwde haar neus even tegen de zijne. Ze schrok er van, dat kon je niet zo maar doen!
Ze stapte wat achteruit, en keek met grote ogen naar hem. Ze maakte er een heel probleem van, straks had ze verraadden dat ze zich zo gek voelde. Met haar oren lichtelijk in haar kopje, keek ze schuin naar beneden. ''Sorry,'' mauwde ze teleurgesteld. Eigenlijk wilde ze dolgraag een leven met hem, al zo snel. Het voelde direct zo vertrouwd. Maar misschien waren zijn problemen wel partner problemen, en straks maakte zíj het alleen maar erger.
Zich groot willen houdend keek rechtte ze haar rug ietsjes en keek met een zwakke, neppe glimlach naar hem. ''Het eeh.. eehhhh. was een opvlieger.'' Probeerde ze nog een beetje droog.

Ze had het opgemerkt, ze was dan ook een ervaren jager, kende de zwakke punten van haar prooi. En nu, was hij de prooi. En hij had zojuist een van zijn zwakke punten nog even duidelijk open gesteld. Maar ze nam er geen gebruik van, en hij bleef zo liggen, het lag best wel goed. Dawnstripe trippelde alleen een rondje, maar zette toen haar poten op zijn buik. Zo kon hij niet makkelijk meer bewegen, hoewel hij nog steeds kon ademhalen. Moonstripe zoog de lucht met volle teugen naarbinnen, voor het geval hij zometeen afgeklemt zou raken. ''Je bent niet echt slim bezig, meneer. Het is erg onhandig om je buik bloot te geven in zo'n heftig gevecht als deze.'' Hij voelde dat ze haar druk verplaatste naar haar achterpoten waarvoor hij haar dankbaar was. Anders had hij straks een echt probleem. Druk. Maar goed, daarbuiten voor het moment. Moonstripe glimlachte voor zover hij kon, en trok even zijn hoofd naar voren. Dawnstripe duwde haar neus even tegen dezijne en hij schrok. Wie zou niet schrikken? Iets vertelde hem aan dit dat het fout was, maar hij wou Dawnstripe niet beschuldigen. Wat had ze zojuist gedaan? Ze leek zich te schamen, stapte achteruit, met van die grote ogen die hij niet kon weerstaan. Ze wendde haar blik af, wat hem verontrustte, ze wou niet dat hij de zorgen misschien zou kunnen lezen in haar ogen. Ja, dat baarde hem nog meer zorgen dat gewoonlijk. ''Sorry,'' Moonstripe boog lichtelijk zijn kop, wat moest hij nu doen? Als hij nu wegging, zou ze zich blijven schuldig voelen, als hij bleef, zou hij haar beter moeten laten voelen. Het stond vast, hij zou blijven, natuurlijk bleef hij. Ze rechtte har rug en mompelde iets vaags. Opvlieger? Plots herinnerde hij het zich weer, waarom dit gebaar zo vreemd had gevoelt. Het deed hem denken aan een andere poes, die had al tijden niet meer gezien had. Ze leek te vervagen uit zijn herinnering, aangezien haar zus streng toezicht hield dat ze niet het kamp uitmocht. En zelfs dat mocht hij eigenlijk niet weten. 'Ah, Dawnstripe, laat het voor wat het is.' Murmelde hij nog even verdrietig. Toen herpakte hij zich, 'Wil je anders zo gaan jagen met mij? Het is altijd leuker met twee?' Probeerde hij nog. Als ze nu aarzelend ja zou zeggen, was hij al blij. Dat betekende dat ze moeite zou doen om het te vergeten, niet meer aan te denken. Dat zou goed zijn. 'Of ben je soms bang dat ik meer vang als jij?' Hij knipoogde weer en begon zijn achterpoot snel even te wassen met een paar likken. Zijn vraag was die als van een enthousiaste apprentice, maar hij meende het wel. Ze kon gewoonweg toch niet weigeren?

Konhetnietlaten

Verward en met gemixte gevoelens keek Dawnstripe naar Moonstripe. Hij ging niet weg, zei er bijna niks over. Een enkele, 'Ah, Dawnstripe, laat het voor wat het is.' Kwam uit zijn mond, maar toch voelde ze zich er niet beter door. Was het, het feit dát hij er bijna niks over zei? Wilde ze niet gewoon dat hij er op reageerde, wilde ze niet weten wat hij er van dacht?
Hij zag er net zo verward uit als zij zich voelde, maar herpakte zich al snel. Dawn wilde het vergeten, maar ze kon het niet. Het was te belangrijk geweest, nog nooit had ze zoiets stoms gedaan. Al helemaal niet bij de eerste keer dat ze een kat ontmoette. Toen Dawn niet reageerde, vervolgde hij met een glimlach. 'Wil je anders zo gaan jagen met mij? Het is altijd leuker met twee?' Klonk er hopend uit zijn mond. Dawnstripe reageerde nog steeds niet, en keek hem stomverbaasd aan.
Was hij het al weer vergeten ofzo? Een andere kater had haar schandalig gevonden, en was er vervolgens vandoor geparadeerd om haar de eerste paar weken te negeren. Met een raar gevoel in haar buik keek ze naar Moonstripe.
'Of ben je soms bang dat ik meer vang als jij? Vervolgde hij, het leek wel alsof hij echt wilde dat ze mee ging. Was het geen grapje? De kater wastte zich zelf, als teken dat hij nog niet weg zou gaan, en zich zelfs aardig op zijn gemak voelde. Met nieuwe hoop, en een al weer wat vrolijkere kijk richtte ze zich tot de kater. ''Natuurlijk ga ik mee, silly!'' Mauwde ze opgetogen, en kwam overeind om de aarde en stof uit haar vacht te schudden, en zich een paar likjes over haar crème kleurige vacht te geven. Dolgelukkig keek ze naar de kater, en het leek al richting vergeten te gaan.
Dawnstripe vond zich zelf op dit momenten altijd raar, het leek wel alsof ze stemmingswisselingen had, alsof niet controleerde wat ze eigenlijk wilde. Ze hield haar schouders onwillekeurig op, als een soort bestraffing naar haar zelf. En keek toen met pretlichtjes in haar ogen naar Moonstripe. ''Kom dan!''

Ze leek het in eerste instantie niet te willen vergeten, en hij herkende het gevoel. Het was niet eerlijk, hij was de enigste die zich zo moest voelen. Dawnstripe was een goede poes, die alles presenteerde wat een goede Clankat moest doen. Hij echter, hij was alles wat het niet moest doen. Zij moest puur blijven, mocht er niet om malen, en dus probeerde hij haar beter te laten voelen. Ging er lichtjes over, alsof het niets was. Natuurlijk was het wel iets, en hij hoopte dat ze het niet zou zien alsof hij dit alle dagen meemaakte, dat was namelijk niet het geval. Als ze nu iets zei, dan wist hij tenminste wat haar stemming was, kon erop ingaan, wat mee spelen, om haar terug op haar poten te laten belanden. Zoals het moest. De situatie bleef natuurlijk raar, ze mocht hem, als een vriend, en het was een moment impuls geweest. Maar ze kende mekaar nog maar pas, goed uiteindelijk. Hij wist ook iedereen uit de Clan, maar met velen had hij nog nooit gepraat, laat staan dat hij ze echt kende! Hij vroeg zich soms af hoe dat kwam, dat hij niet veel katten kende, maar dan dacht hij eens na over wat alle dagen deed. Jagen. Het was wel normaal dat hij dan niet veel katten tegenkwam. Ze keek hem eindelijk aan, met een glimlach, ''Natuurlijk ga ik mee, silly!''. Ze schold hem uit, als een vriend. Het was terug goed, het was terug goed! Zijn hele gezicht klaarde op, hij sprong automatisch recht. 'Ik kom al!' Miauwde hij, 'Een beetje respect voor een zwakkere kat ja?' Klaagde hij zielig. 'Niet iedereen is zo snel!' Maar hij liep soepel verder, 'Gaat uw maar voor Mss Dawnstripe.' Als een echte gentelman zei hij het, terugspelend op het grapje van daarnet. Zijn blauwde ogen keken voor zich uit, maar een glimlach bleef hangen. Het was zoals hij zich in geen tijden gevoeld had. Gelukkig. Niet overdovend gelukkig, dat snel omsloeg in ongeluk, maar gewoon, gelukkig alsof het leven eindelijk ging zoals je wou. Een rustige gang.

Hoop dat uw er iets mee kunt

'Ik kom al! Een beetje respect voor een zwakkere kat ja?' Hoorde Dawnstripe hem zeggen, en ze gaf een enthousiaste mauw. ''Ah ouwe!'' Snorde ze uitdagend, met een speelse ondertoon in haar vrolijk klinkende klanken. 'Gaat uw maar voor Mss Dawnstripe.' Dawnstripe keek met pretogen naar de kater, en grijnsde breed.
''Ja, ja nu opeens wel he! Kun je me niet inhalen!'' Grapte ze, en sprong vrolijk om hem heen waarna ze hem weer een kort duwtje gaf. Ze rolde op de grond van puur plezier, en rolde lichtjes in de aarde voor ze weer opsprong. ''Een korte gok, maar ik denk dat ik alle prooi van hier tot de vierboom heb weggejaagd.'' Mompelde ze een tikje beschaamd, maar de lach bleef rond haar lippen, en het liet haar plezier totaal niet verbergen, Dawnstripe voelde zich gelukkiger dan ooit.
''Zeg Moonstripe, niet om je ongemakkelijk te laten voelen, en niet dat ik er iets mee bedoel. Maar héb je eigenlijk een partner? Of zie je iemand zitten?'' Dawn meende het, ze was gewoon nieuwsgirig, ze zocht er totaal niks achter.
Aangezien ze had besloten, dat het een beetje gek was om hem al direct leuk te vinden, en het maar te laten voor wat het was, kon ze net zo goed vragen wie hij misschien wel leuk vond? Misschien kon ze ze wel koppelen! Enthousiast keek ze hem aan, wiebelde kort met haar oren. Ze likte een keer met haar tong over haar poot, en liet hem langs haar lichtgekleurde oortje gaan. Het bos leefde aan alle kanten, de beekjes, de vogels, alle dieren die weer een beetje tot rust gekomen waren na haar waarschuwende uitbarsting. Glimlachend ging ze voor Moonstripe zitten, en keek hem aan met haar grote, doordringende ogen.

''Ah ouwe!''Hij keek haar schijnbeledigd aan, en draaide zijn hoofd arrogant weg. Als het dan niet meer moest voor haar. Maar hij hield het niet lang vol, kon een lach niet onderdrukken, het was gewoon te grappig allemaal. Ze meende het ook niet, dus hij kon niet kwaad worden, niet dat hij dat zou zijn, maar het ging om het feit. Even flitste door zijn hoofd dat hij weer onnodig moeilijk deed, maar hij negeerde dat, wat maakte het ook uit? Ze vond het blijkbaar niet erg, accepteerde hem gewoon zoals hij was, niet zoals andere katten waar hij zich in moest houden. Het was perfect allemaal. ''Ja, ja nu opeens wel he! Kun je me niet inhalen!'' Hij bewoog lichtjes mee met haar duw, maar bleef dit keer toch rechtop staan. Zelf rolde Dawnstripe om, en lachte iets luidop. ''Een korte gok, maar ik denk dat ik alle prooi van hier tot de vierboom heb weggejaagd.'' Hij grijnsde breed, 'Weet je, voor een keer denk ik dat je wel eens gelijk kon hebben, mijn beste.'
''Zeg Moonstripe, niet om je ongemakkelijk te laten voelen, en niet dat ik er iets mee bedoel. Maar héb je eigenlijk een partner? Of zie je iemand zitten?'' Hij schrok van haar vraag, en zette zijn oren voorzichtig naar achter. Het liet hem inderdaad ongemakkelijk voelen, omdat hij wist dat hij geen keuze had. Hij kon niet liegen tegen haar, zou zichzelf uiteindelijk verraden uit wanhoop. Maar hij wou ook niet dat ze kwaad werd, of hem ging mijden, niet nu hij eindelijk dacht een echte vriend gevonden te hebben. Ze leek in eerste instantie zijn ongemakkelijkheid niet op te merken, want ze bleef blij kijken. Blijkbaar dacht ze dat hij misschien een geheime crush had op een Clankat, maar dat was dus niet het geval. Wel, een Clankat klopte ergens wel, maar niet niet deze. Wat moest hij nu zeggen? 'Het is een lang verhaal? Maar om eerlijk te zijn op je vraag, ja.' Hij kneep zijn ogen even toe, hij had het gezegt, maar moest hij nog verdere informatie geven? Als ze ernaar zou vragen, zou hij eerlijk antwoorden, alhoewel hij het niet zou willen. 'Maar jij Dawnstripe, zie jij geen kater zitten?' Hij bleef even stil, 'Of poes..' Hij snorde en gaf haar een duw met zijn poot, vriendschappelijk gebaar. Het was een grapje, en het drong tot hem door dat die ook al lang verleden tijd waren geweest bij hem. Hij begon terug te komen, langzaam, maar steeds zekerder.

Sorry voor het einde ~
Maar moest er nog iets van maken