Milk in the tea

Afgelopen tijd kwam ze een stuk minder buiten, vanwege de kou en omdat ze een niet al te beste ontmoeting met een Bloodclanner had gehad. Ze was meer op haar hoede nu en ook haar baasjes merkte het, al zeiden zij dat ze gewoon een watje was. Dat was natuurlijk lief bedoeld en dat was Cassandra prima, dus klaagde ze er niet over. Nu zat ze in de vensterbank naar buiten te kijken, turend naar alles wat er voorbij kwam. Het was voornamelijk spelende kinderen, in hun extra dikken kleren rende ze al lachend achter elkaar aan. Kinderen waren druk en Cassandra was blij dat ze er niet een in huis hadden. Ze wist echt niet wat je er mee aan moest, maar het waren eigenlijk gewoon kittens. Enkel deden ze een stuk langer over om slimmer en zelfstandig te worden. Verveeld met wat er buiten gebeurde sprong ze van de vensterbank af om vervolgens te zeuren dat ze eten wou. Helaas vond haar mens dat ze net al gehad had, wat dus tijden geleden was en kreeg ze dus niks nu. Beledigend met deze mishandeling liep ze naar de deur en wenste toen om naar buiten gelaten te worden. Gelukkig had ze haar speciale buitenhalsband al om, dus hoefde enkel de deur op. Ze vloog naar buiten toe en verliet de mensen die haar geen eten wouden geven. Goed dan, ving ze wel haar eigen maal. Brrr, wat was het koud, maar ze negeerde het. Er waren katten die altijd buiten leefde, ook in deze omstandigheden. Zij kon vast wel een dagje volhouden, het zat ergens diep vanbinnen in haar. Ze was nog niet al te ver toen ze opeens iemand tegen kwam. Ze stond meteen stil, op haar hoede. Het was een grijze kater met een grammetje meer, maar hij leek niet gevaarlijk te zijn?"Hallo?''vroeg ze toch een beetje onzeker aan hem.

-Iroh

Iroh liet zich uitgebreid op zijn rug vallen en snorde toen zijn baasje met zijn poot over Iroh’s buikje ging. Normaal gezien vond hij het niet leuk als iemand zijn buikje aanraakte en was het één van de tedere delen dat hij juist aan niemand liet zien, maar over de vele seizoenen heen was hij zijn baasjes gaan vertrouwen en dus wist hij dat er niks ergs zou gebeuren als hij het zou doen. Sterker nog: hij kreeg er een hoop liefde en aandacht voor in de plaats! Hij voelde dat zijn buikje wat steviger vastgegrepen werd en hij hapte plagerig naar de poot van zijn baasje. Deze liet zijn poot cirkelen om Iroh’s bekje en Iroh beet er speels naar. Na een tijdje waren beiden het spelletje beu en na één laatste aai werd Iroh in de steek gelaten. De kater kwam overeind, liep naar het luikje toe en ging naar buiten. Hij nam een aanloopje en hees zich moeizaam over het houten hek heen, waarna hij zich met een plofje op de grond liet vallen en hij zijn blik naar opzij richtte toen hij een begroeting hoorde. Een knappe, jonge kittypet was de eigenaresse van de stem en Iroh glimlachte haar warm toe. “Hallo,” sprak hij op een kalme toon tegen haar. “Ik geloof dat we elkaar nog niet eerder ontmoet hebben, maar mijn naam is Iroh. Ik woon hier.” Hij knikte over zijn schouder naar het nest achter hem en keek haar geïnteresseerd aan. “Waar woon jij ergens, jonge kat?”