[Day] Some justice at last will be served

Het gebeurde. Het gebeurde allemaal voor haar ogen, zoals zij het wilde. Ze had de teugels in handen en controleerde iedere pas van de chief. Haar kleine zelf, opeens gevaarlijk, onberekenbaar, onheilspellend. Ze waren bang voor haar. Bang voor wat ze zou doen als ze niet naar haar zouden luisteren. Ze wierp nog één blik vol vuur naar de katten die ze achter liet in de grot, haar mondhoeken opgekruld in een manische grijns. Eventjes was er weer rust in haar hoofd, want het plan was nu duidelijk. Day liep voor haar uit, langs de waterval naar beneden, zoals ze al honderden keren eerder hadden gedaan. Ze waren zondenaren, allemaal, om blindelings in Day en zijn corruptie te geloven. En Day was de eerste die er aan neer zou gaan. En mochten die idioten in die grot hierna Day nog steeds geloven, dan zouden ze hem allemaal volgen. De hele Tribe zou ten onder gaan, het boeide niet wie ze allemaal meenam in zijn graf. Het was gerechtigheid. Het was juist.
Haar kop was in de lucht, de kou die de regen met zich meenam op haar snoet. Ze genoot ervan hoe het water in haar vacht kwam. Hoe koud moest arme Appleblossom het nu wel niet hebben? Zouden haar poten nog werken? Ze grinnikte en Wren keek Day aan. ‘We gaan kijken hoe mama over jou gaat oordelen,’ miauwde ze met haar stem weer beangstigend onder controle, grommend als ze over Day begon. Ze likte een keer met haar tong over haar lippen. ‘Ik zou maar opschieten, Day. Hoe langer je treuzelt, hoe meer Appleblossoms kansen afnemen.’

Waar geloof was, was geen plaats voor angst. Dus die duizelingwekkende ruimte in zijn hoofd? Die steen in zijn longen? Die plotselinge doorn in zijn hart toen hij de regendruppels op zijn vacht voelde en zich realiseerde hoe koud het buiten was? Dat was geen angst. Het was... Het kon geen angst zijn. Want hij wist toch dat alles goed zou komen? Startellers totem was hier om hen allemaal op het juiste pad te leiden. Om Wren te redden, en daarmee ook Blossom. Hij moest alleen vertrouwen hebben. Vertrouwen dat zij het vol kon houden tot ze haar vonden. Waar was ze, helemaal alleen? Zou de wasbeerhond bij haar zijn? Wren hoefde hem niet op te jagen, want de gedachte aan Blossom ergens vast en alleen in dit weer was genoeg om zijn passen haast te geven, zo anders dan zijn gebruikelijke bedachtzame stap. "Adelaar, vlieg naar Blossom, waak over haar. Neem haar onder je vleugels en behoed haar van kwaad en kou", prevelde hij zacht voor zich uit. Hij kon de bescherming van zijn totem wel even missen.

Wren was geen moment bang voor de lynx. Een normale kat was omgekeerd en weggerend, had iedereen gewaarschuwd voor het naderende gevaar. Maar zij liepen met zijn tweeën recht naar de muil van het monster. Ze kon al bijna voorstellen hoe de lynx zijn kaken om Day zouden slaan, want hoe anders zou het immers zijn als een adelaar zijn klauwen in een konijn zette, of een kat in die van een muis. Ze was niet bang voor de grafische beelden in haar brein, want zij was veilig. Ze leidde de crimineel naar zijn rechter, en ze wist wat het oordeel zou zijn. Day bleef stil. Hij leek ook niet bang. Had hij zijn lot ook geaccepteerd? Kon hij zien dat er geen weg terug meer was? Zou hij zich ergens diep van binnen toch schuldig voelen? Dat hij het zover had laten komen, dat onschuldige katten ook slachtoffer zouden worden. Dat was zijn fout. Maar eigenlijk was zijn grootste fout dat hij zijn daden had laten ontdekken. Als hij moeder had ontvoerd, had hij haar ook moeten vermoorden. Haar onderschatten zou zijn grootste fout in zijn leven ooit zijn.
Wren klauterde nu weer meer omhoog. De gevlekte poes had de lynx al een tijdje niet gehoord, maar het scheen uit deze richting te komen. En ze werd met elke pas meer opgewonden, meer gretig naar het oordeel. Ze zou eindelijk weer opgelucht adem kunnen halen, want haar moeder zou trots op haar zijn. Ze zou naar haar kunnen kijken, naar haar kunnen lachen. Een blik ging weer naar Day. ‘Nog laatste woorden?’ miauwde ze met een beetje een sadistische ondertoon. Misschien zou hij nu nog een wanhopige daad doen om op te biechten, nu de dood onvermijdelijk was, om in een goed boekje te komen bij de Tribe of Endless hunting.

"Bescherm haar", mompelde hij. "Bescherm haar." Blossom was deel van de Tribe. De bergen hadden haar omarmd, de wasbeerhond had haar gekozen, de geesten zouden haar beschermen. De geesten hadden haar altijd beschermd, ze hadden haar haar hier geleid en ze hadden hem naar haar geleid toen ze hem nodig had. Ze zouden dat opnieuw doen. "Wind die vleugels draagt, regen die rivieren voedt, verkil haar niet", bad hij zachtjes, haast zonder geluid. "Rots die onze wereld bouwt, struik die groeit in weer in wind, beschut haar." Hoe veel tijd was er nog?
De stem van Wren had een klank die hij niet herkende. Er zat een spot in die hij niet begreep. Laatste woorden? Hij keek naar haar en dacht aan alles wat hij zou kunnen zeggen. Toen schudde hij zijn hoofd. "Er is hier niemand die ze zou horen", miauwde hij. Alles was gezegd.

Wren hoorde vaag gemompel achter haar. Ze wist wat hij aan het doen was. Hij smeekte naar zijn totems, naar de geesten. Maar kon hij het dan nog niet zien? Die van haar was hier al, in levende lijven, sterker dan wie dan ook. In fysieke vorm was de lynx die naar haar riep, enkel naar haar. Geen wasbeerhond, geen adelaar, geen wind of regen kon haar stoppen. Maar hem wel. Ze wierp een blik op de grote kater achter haar, volledig onderworpen aan haar genade. Genade die hij niet zou krijgen. Ze wachtte op het moment dat hun blikken zouden kruizen, zodat ze hem aan kon kijken met een voldane blik. Het was bijna zover. De zon was niet aan de hemel, noch de maan. Enkel dikke, grijze donderwolken, en het enige geluid dat je hoorde was het harde gekletter van regen op kale rotsen.
Op haar vraag reageerde hij traag, maar ergens pessimistisch. Dat had ze niet van hem verwacht, en ergens viel het antwoord haar tegen. Ze wilde de bekentenis, hij was er nog steeds niet gekomen. Maar Wren wist dat ze gelijk had. Zíj wist de waarheid. Ze hoorde de leugens in zijn woorden. Ze zag het, het was helder als de dag. Maar hij weigerde, zelfs met naderende dood, toe te geven. Hij was bereid die waarheid mee het graf in te nemen. Maar ze zou het wel uit hem krijgen, ze moest wel. En bovendien, het was de lynx die met de gerechtshamer zou slaan.
‘Nee, inderdaad. Niemand hoort je, de Tribe of Endless hunting staat niet meer achter jou,’ siste ze kwaad als een reactie. Het kwam er feller uit dan ze wilde, maar het liet haar teleurstelling maar al te hard doorschijnen. Ze wilde het gewoon uit zijn bek horen, de moordenaar van háár moeder, dat hij het nodig vond om haar van haar af te pakken. Dat hij het nodig vond kinderen wees te maken. De gedachte alleen al deed haar borst weer pijn doen, maar tranen kwamen niet meer.

Hij had niet verwacht dat ze het zou begrijpen. Ze was slim, maar haar gedachten hadden zich in een knoop gewerkt die zich niet gemakkelijk liet ontwarren. En dat was precies waarom er niets te zeggen viel. De Tribe of Endless Hunting? Die had zijn woorden niet nodig om zijn hart te horen. Dit ging enkel om Wren. Zij zou hem niet horen, ze luisterde nu enkel naar haar eigen gedachten. Teleurgesteld door de wereld sloot ze die buiten, niets meer vertrouwend wat haar eigen geest haar niet had ingegeven. Day dacht aan Blossom, die na alles wat ze had meegemaakt, na alles wat haar was aangedaan, nog altijd haar ziel openstelde voor de wereld. Die was blijven zoeken, niet naar wraak, maar naar geluk. Die was blijven geloven dat ze het kon vinden. Die was blijven vertrouwen in anderen. In hem. In de Tribe. Er zat geen woede in haar.
Maar Wren, Wren was niets dan woede. Day haalde diep adem. Veroordeel haar niet, zei hij tegen zichzelf. Ze probeert alleen haar pijn te overstemmen. De krassen op zijn gezicht prikten en hij dacht aan Blossom. Door anderen pijn te geven? Is dat hoe het hoort? Is dat ooit gerechtvaardigd? Blossom zou haar pijn nooit aan een ander geven. Hij schudde zijn kop. Ze is te jong om verantwoordelijk te zijn. Hij was haar mentor. Met bruuske stappen liep hij door. Er zou snel een einde aan dit alles komen, en dan zou er voor iedereen tijd zijn om te helen.

Wren had geen idee waar ze heen werd gebracht, maar het was de plek waar Day zijn maker zou ontmoetten. De lynx was haar steeds een paar passen voor. Klom steeds uit zicht als ze over een rots klom, of achter de begroeiing verdween. Day had zijn woord gehouden en sprak niet meer. Had hij ook zijn gebeden opgegeven? Of was hij gewoon ontzettend koppig? Haar fel blauwe ogen gingen nog een keer naar de massieve kater. Ze voelde geen medelijden. Ze voelde ook maar geen gram van spijt, van moreel tegengewicht. Dit was hoe het moest zijn. Mama wist het, zij wist het, en snel genoeg zou de hele Tribe het weten.
Plotseling was de lynx tot stilstand gekomen en keerde zich om. Wren haar kopje ging omhoog en keek met begerige ogen naar de katachtige. Een normale kat had zich omgekeerd, was weggerend met staart tussen de poten. Maar Wren wist dat ze niets te vrezen had, ook niet toen de kop van het dier dichtbij kwam. Toen hun blikken kruisten en hun koppen elkaar raakten, sprongen spontaan de tranen weer in Wren haar ogen. Dit was het dichtst wat ze ooit nog bij haar moeder zou kunnen komen. Ze sloot haar ogen en bracht haar gewicht tegen het dier aan, waarbij twee dikke tranen over haar wangen rolden. ‘Ik hou van je,’ prevelde ze breekbaar onder haar adem. Hun aanraking was bijna magisch, helemaal toen een explosie van kleine zangvogels begonnen te zingen. Het was alsof haar orkaan van emoties even loskwam. Pijn, woede, bedrog, verdriet, haat, maar ook liefde. Het moment duurde maar kort, vervloog zo vluchtig als het gekomen was. Snikkend streek ze een poot langs haar wangen. Het was het enige geluid nu de vogels stilwaren. Day verdiende het niet om haar zo gebroken te zien. De wond was nog zo vers, en ze miste haar moeder zo, zó verschrikkelijk erg. Haar glimmende ogen keken weer naar de lynx. Het was alsof de wereld haar adem inhield, zo stil was het. Maar ergens in die amberen ogen van de lynx zag ze niet haar woede weerspiegeld staan. Twijfels kropen als een dodelijk vergif door haar aderen. Waarom niet?

De lynx kwam weer in beweging. Wren draaide met haar mee, hoe het dier naar Day liep. Even kwamen haar hopen weer omhoog, haar hart klopte in haar keel. Dit was het moment. Nu ging het gebeuren. Hongerig keek ze naar haar moeder. De hamer zou slaan. Het kon nu ieder moment gebeuren, dan zou ze zien hoe het leven vertrok uit Days ogen. Maar de Lynx versnelde niet, spande haar spieren niet aan noch leek ook maar enige instantie van agressie te hebben. Nee, ze liep hem voorbij om achter hem te gaan staan. Wrens bek viel open van verbazing en haar blauwe ogen werden groot, vol verwarring. Vol ongeloof. Dit klopte niet. Dit sloeg nergens op. Wat was er aan de hand. Haar blik ging naar de lynx en voor ze het wist kwamen de tranen weer. Ongecontroleerd en dit was ook het moment dat ze in paniek raakte.
‘N-nee. Dit klopt niet,’ begon ze te brabbelen. Haar hartslag ramde tegen haar borst aan en haar ademhaling werd ongecontroleerd. Haar ogen gingen zoekend heen en weer, alsof ze om haar heen een oplossing zocht. Haar poten begonnen te trillen. Dit klopte niet. Ze wist het zeker. Hij had haar moeder vermoord. ‘Waarom ben je niet boos op hem? Hij heeft je vermoord!’ schreeuwde ze naar de lynx. Haar blik ging even naar de hemel. Was haar moeder daar dan? Dit was een vergissing. ‘Door hem kan ik jou nooit meer zien,’ snikte ze beverig. Alle pijn, al het verdriet. Het wakkerde weer een vonk aan. Het klauwde door haar heen als withete pijn, geen pijn die iemand ooit had gevoeld zoals zij. Ze zette een stap dichterbij naar de lynx. ‘Dood hem!’ miauwde ze als een bevel, haar stem sloeg erbij over, en in twee woorden was ze aan het gillen. ‘Doe het!! Het is zijn schuld! DOOD HEM!!’

In stilte nu volgde hij in de voetstappen van de lynx. Wren zweeg eveneens. Plots bleef de lynx staan en draaide zich om. Day keek naar het machtige dier en wist dat als ze besloot hem aan te vallen, er weinig zou zijn wat hij kon doen om zich te redden, maar hij was niet bang. Het dier was hier niet als lynx, maar als totem, en had de aard van een geest, niet die van het roofdier. Ze hadden hun meningsverschillen gehad, maar wat Wren ook geloofde, Starteller en hij waren nooit vijanden geweest. Vrees voelde hij dan ook niet, enkel opluchting. Het kon niet lang meer duren nu. De lynx zou spreken - niet in woorden, maar toch verstaanbaar genoeg. Wren zou alles begrijpen. En hij zou Blossom snel weer zien.
Hij wendde zijn blik af bij de begroeting tussen moeder en dochter. Het was een eer om getuige te mogen zijn van de aanwezigheid van een totem, maar dit moment was niet van hem. Hij keek op toen de lynx op hem af liep, onder de indruk van hoe imposant het dier was. Ze was nauw verwant aan de katten van de Tribe, maar groter, wilder - al was er in deze ogen geen wildheid, maar een intelligentie groter en anders dan die van een sterveling. De wijsheid van eeuwigheid lag in die blik.
Een van de laatste dingen die Starteller had gedaan was hem zijn rang ontnemen, maar haar totem stond nu achter hem en Day voelde zich geroerd en gesterkt. Het voelde alsof er een breuk heelde.

Maar Wren begreep het niet. Het waanbeeld dat zich uit vrijwel niets had gevormd, had zich stevig in haar vastgenesteld en zelf nu de geest die over haar moeder had gewaakt voor haar ogen, weigerde ze te zien. Waarom kon ze niet in zijn onschuld geloven? Waarom woog een leugen sterker dan het teken van een hogere macht? Day wist niet wat meer pijn deed, de fysieke aanval die zijn sporen op zijn gezicht had achtergelaten, of het geweld van haar woorden. Ze wilde hem dood. Nou was dat al een tijdje duidelijk, maar de vastberadenheid waarmee ze hem tegen alle bewijs in veroordeelde, de pure wanhoop waarmee ze schreeuwde dat hij moest sterven... Hij sloot een moment zijn ogen. Ze lijdt pijn. Wees niet boos op haar, wees niet bang voor haar, laat er enkel medeleven zijn voor deze gekwelde ziel. Hij keek haar aan, en riep alle warmte die hij had naar boven, tegen alle hagel die ze op hem neer liet dalen in. "Er zal niemand sterven vandaag, Wren", miauwde hij. "Bevrijd jezelf van wanhoop. Neem haar liefde aan en laat de woede los." Stop met vechten.

Ze was verraden. Alweer. Haar eigen moeder. Misschien deed dat nog het meest pijn van alles. Wrens blauwe ogen stonden nog vol ongeloof naar haar moeder, gevuld met dikke tranen. Dit keer niet van geluk, liefde noch woede. Nee, het was van afgunst. Ze was helemaal alleen. De lynx verroerde geen spier, nee, ze staarde haar maar aan, met grote, kalme ogen. Waarom koos ze zijn kant? Ze begreep het niet. Wat nog over was van een gebroken hartje, was nu vergruisd tot enkel stof. En alles wat ze voelde kon niet meer gerelativeerd worden. Day probeerde het nog, met woorden vol wijsheid. Zo irritant, zoals altijd. Maar ze kon niet meer bevrijd worden. Nee, de klauwen van wanhoop hadden haar in een ijzeren greep. En wat de lynx haar gaf was geen liefde. Wren schudde wild met haar kop, haar ademhaling ging bijna over in hyperventilering. ‘Ik.. Ik heb alles voor jou gedaan. ALLES!!’ schreeuwde ze hijgend. Ze strompelde een paar passen naar achteren. Haar gehijg en gesnik ging over in een lachje. Wat een ironie. Ze had het eigenlijk ook moeten verwachten. Niets goeds was haar gegund. Haar hele leven had ze gestreden voor deze Tribe. Had ze niets liever gewild dan het met haar leven beschermen. Maar keer op keer op keer had was ze genaaid. Een klap hier, een klap daar. En ze had het allemaal kunnen hebben, want ze was sterk. Maar zelfs aan wilskracht kwam een einde. Ze schudde haar kop, afgunst op haar snuit terwijl ze naar lynx keek. ‘Je laat me in de steek,’ sprak ze nu bijna als een fluistering, voor die paar woorden had ze een beetje kalmte teruggevonden. Een snik rolde nu weer over haar lippen en met een brekende stem sprak ze de lynx weer aan. ‘Alweer.’

Hij zag het voor zijn ogen gebeuren, emoties flakkerden op in haar ogen om al even snel weer te doven en plaats te maken voor andere, nog sterkere, maar begrijpen deed hij het niet. De hevigste storm verliep rustiger en voorspelbaarder dan wat zich in Wrens hoofd afspeelde. Een bosbrand was kalmer dan haar geest. Maar net als een bosbrand vlogen er vonken van op die zich verspreidden op de wervelwind die ze uitstraalde. En o, Day had misschien een geest als een kalm riviertje. Maar alles brand als je de temperatuur maar hoog genoeg opvoert. "Je moeder kwam terug voor jou", miauwde hij, zijn stem scherper dan hij ooit tegen haar geweest was. De manier waarop ze hem afwees wekte niet meer dan verdriet in hem, en spijt, omdat hij ergens, ergens toch iets verkeerd gedaan moest hebben. Maar hij wist hoe veel Starteller van haar kittens had gehouden, nee, van hen hield, nu nog steeds. Hoe veel pijn het haar had gedaan dat ze als Healer niet langer voor hen kon zorgen en hoe veel pijn het haar moest doen dat ze hier niet nu zelf kon zijn en haar dochter kon omhelzen. Starteller had alles voor ze gedaan. "Ze sleepte zich terug voor jou. Haar totem is hier voor jou." Zijn stem werd luider terwijl hij sprak. "Zij heeft alles voor jou gedaan en jij rijt haar nagedachtenis uiteen met haat die niemand heeft verdiend! Zij niet! Blossom niet!" En ik ook niet.
Ik ook niet.

Waarom begreep niemand haar pijn? Niemand leek uit te willen leggen wat aan de hand was. Waarom leek haar moeder Day te vergeven? Ze begreep het niet. Hij was de moordenaar, de leugenaar. Hij had iedereen aan zijn poten dansen. Zij was de enige die het doorhad, de enige, en ze had ernaar gehandeld om de nagedachtenis van haar moeder in ere te herstellen. Day was geen chief meer, en hij was kwaad geworden, en had een complot verzonnen om zichzelf weer aan de macht te krijgen. Het was zo duidelijk. Daarom moest haar moeder dood, daarom interpreteerde hij een vals teken om een kind healer te maken, en daarom was hij nu weer chief. En alles wat haar moeder had gedaan viel nu in het niet. Vreemdelingen liepen tussen hen, geen idee of ze te vertrouwen waren, en misbaksel waren aan de macht.

Wren keek op uit haar betraande ogen toen Day begon te... schreeuwen? Kwam zijn ware aard eindelijk boven? Liep zelfs zijn geduld tot een eind. Ze kon ondanks de situatie de lol er een beetje van inzien. Zelfs de perfecten waren imperfect. En de schuld werd wederom in haar klauwen geworpen. Haar blik ging naar de lynx, grote blauwe ogen kruisten die van haar. Was ze teleurgesteld? Haar blik ging naar de berg waar ze haar moeders botten hadden achtergelaten. Wren beet op haar lip toen Day schreeuwde dat ze haar haat niet verdiende. ‘Je hebt gelijk,’ miauwde ze donker. Ja, haar moeder had het niet verdiend, maar alsnog was Wren kwaad op haar. Maar Day zag het verkeerd. Opeens was het klaar als de heldere hemel. Haar kop ging omhoog in de regen en ze keek Day aan. ‘Sorry voor Blossom, ze was onschuldig,’ perste ze wat sadistisch over haar lippen. ‘Maar het was nodig om iedereens aandacht te trekken, dat snap je toch? Niemand zou mij anders serieus nemen,’ miauwde ze met een duister randje. ‘Maar jij verdient het wel, Day of New Light,’ gromde ze kwaad. Ze ontblootte haar klauwen. Als ze Day wist te vermoorden, net zoals ze Blossom had vermoord, want zeg nou zelf, zelfs al had die poes de val overleefd, was ze inmiddels wel dood, dan zou iedereen haar geloven. Day zou vermoord zijn door de totem van haar moeder, dat verhaal zou ze vertellen. Spark zou uitgespuugd worden, net als al het andere uitschot van de tribe. Zij zou healer worden en alles zou terugkeren tot zoals het was. Het was de beste optie. De enige optie op dit punt. En haar moeder zou voor haar kiezen. Ze zou niet voor Day kiezen, de kater die ze had afgezet, haar laatste daad als healer. Wrens haren kwamen niet meer omhoog, zo doordrenkt was ze door de slaande regen. Ze ademde diep in. Eén goed gemikte slag. Het zou zo simpel zijn als jagen. Ook deze arend zou vallen. Met uitgeslagen klauwen wierp ze zichzelf richting Day, recht naar het meest kwetsbare punt op zijn hals.

Je hebt gelijk. Die woorden had hij niet verwacht te horen. Maar hoe graag een klein stukje van hem ook wilde geloven dat daarmee alle problemen - poef - verdwenen waren, alle misverstanden opgelost, het was hem ook wel duidelijk dat dat allesbehalve het geval was. Ze verontschuldigde zich voor Blossom, maar de zin kwam harder aan dan alle beschuldigingen die eraan vooraf gegaan waren. Blossom is onschuldig, dacht hij. Is. Blossom is.

En Wren had het zo simpel uitgesproken, die verleden tijd. Nonchalant, bijna, en zonder een greintje echte spijt. Alsof het niets was. Alsof Blossom niets was, maar ze was alles, en het was Wren die steeds minder werd, die door alles om zich heen af te breken zichzelf afbrak. Was er nog iets van haar over? Day staarde door haar heen en hoorde de rest van haar woorden niet. Vaag registreerde hij zijn naam, uitgesproken door de onbekende. Vaag registreerde hij beweging. Zou hij daar gewoon stil zijn blijven staan of zou hij in een reflex hebben teruggeslagen? Ze zouden het nooit weten.

Pas toen de lynx tussenbeide was gekomen kwam Day bij. Hij stapte naar Wren toe en keek op haar neer, zijn blik zo vol van emoties dat het geheel onleesbaar werd, zoals in een sneeuwstorm de vlokken onherkenbaar door elkaar wervelen. Hij wilde iets zeggen. Iets wat zijn teleurstelling in wat ze was geworden tot uitdrukking kon brengen. Hij wilde zijn woede eruit schreeuwen zoals zij had gedaan. Hij wilde huilen om haar te laten zien dat ze precies had bereikt wat ze had gewild: dat ze alleen maar meer pijn in de wereld had gebracht. Hij wilde vragen of het haar opluchtte. Hij wilde vragen of ze ooit zou stoppen of dat de hele wereld eerst kapot moest, en of ze nog steeds dacht dat ze dit uit liefde voor haar moeder deed. Hij wilde zeggen dat ze niet wist wat liefde was. Hij wilde zeggen dat ze de liefde van haar moeder niet waard was, dat ze de grond onder haar poten, de lucht in haar longen, het licht op haar vacht niet waard was, dat ze geen recht had op al die dingen die ze Blossom wilde ontzeggen. Hij wilde haar veroordelen zoals ze hem onterecht veroordeeld had en hij wilde woorden van rouw spreken om de kitten die hij verhaaltjes had verteld en de jonge to-be die met grote blauwe ogen het avontuur tegemoet had gekeken.

Hij zei niets.

Keer de rug naar haat en volg de liefde.

Hij keek op naar de lynx, delend in haar teleurstelling en verdriet, maar hij had ook een hoop die hij nog niet op kon geven. Er was niets wat hij hier nog kon doen, hij moest hier niet blijven. Iemand anders wachtte op hem. Hij draaide zich om en liep het territorium in, de richting op gevoel gekozen, met slechts één kat in zijn gedachten en een stil gebed in zijn hoofd. Bergen, wind, totem, lot, laat ons sterker zijn dan haat, laat onrecht niet geschieden, laat geen kat van jullie Tribe het leven van een andere kat ontnemen. Leid me naar haar.

Alsjeblieft.

Wren wist niet wat ze had moet verwachten, maar de fysieke weerstand van de lynx was misschien wel het duidelijkste signaal dat ze kon krijgen. Wren werd aan de kant geslagen, en voor ze het wist was ze op de grond gedrukt door het grotere lijf van de lynx. Ze hapte naar adem toen de lucht uit haar longen werd geslagen, maar toen de lynx gromde, gilde ze praktisch terug. Ze begon te spartelen als een wild dier. Laat me los, laat me los! Ze sloeg de klauwen van haar voorpoten in de poot van het roofdier terwijl ze tevergeefs zichzelf eronderuit probeerde te wringen. De kop van het dier was vlakbij, ze kon haar tanden tellen, maar toen ze haar muil sloot, zag ze enkel grote ogen vol teleurstelling. Wrens gewurm staakte en ze keek haar moeder vol afgunst terug. Waarom begreep niemand haar? Toen kwam Day nog tussenbeide, en hij keek haar enkel aan. Hij staarde naar haar. Wren ademde zwaar, waarna ze zichzelf weer een keer los probeerde te krijgen. Toen ze vermoeid haar kop toen achterover liet vallen keek ze hem aan. Maar hij zei niets. Het bleef dodelijk stil. Nergens in zijn houding kon hij triomf zien. Dit was geen overwinning voor hem. En toen hij zich omkeerde, begon ze weer te wringen. ‘Lafaard!’ gilde ze hem na. Ze begon in inspanning te kreunen, maar het roofdier was vele malen sterker dan haar. Haar gekreun ging over in een schreeuw, maar nog steeds was het hulpeloos. Woedende ogen keken naar haar moeder. Als ze zo teleurgesteld was, na alles wat ze had gedaan. Als ze de toekomst van de tribe wilde hebben met Day aan het hoofd, dan hoefde het ook niet meer. Uitdagend keek ze de lynx aan, waarna ze haar kop weer op de grond liet vallen. ‘Doe het dan,’ siste ze naar haar moeder. Vermoord me. Als je zo teleurgesteld bent, kan je me beter opruimen. Wren wist op dit moment ook wel dat ze geen thuis meer had. Tranen kwamen in haar ooghoeken, en verwoed begon ze op de poot in te slaan van de lynx. ‘DOE HET!!’

Wren haar ogen waren gevuld met tranen. Tranen van woede, van het gevoel dat ze verraden was, dat ze alleen was, dat ze had gefaald. Zo erg, dat ze op het punt stond dat ze het niet erg meer vond of ze de nacht nog door zou komen ja of nee. Wren dacht toen de lynx over haar boog met haar bek open gesperd dat het ook eindelijk tijd was. Dat de geest van haar moeder haar totem had verlaten en hier slechts nog een roofdier stond. Maar nee, de bek van het beest greep haar bij haar nekvel en opeens was ze weer piepklein. Pootjes in de lucht, verlamd vanaf haar nek. Maar ook dit zou ze niet zonder slag of stoot laten gebeuren. Wren was nou eenmaal een strijder, iemand die tot het bittere eind door zou gaan, totdat ze erbij om zou vallen. Noem het karakter of koppigheid, ze ging haalde het uit haar tenen. Ze gilde in tegenstand, sloeg met haar voorpoten, niet dat ze iets uit kon halen. ‘Laat me los! Laat me gaan!’ piepte ze nu. Waar gingen ze heen? Angst voor het onbekende bekroop haar. Ze was de controle compleet verloren. Daar waar ze eerder dacht dat ze alle teugels in handen had, was ze nu niets meer dan een lappenpop. Ze haatte het, ze haatte het. Wat zou er met haar gebeuren? Ging ze dood, of was ze vanaf nu alleen?

De lynx sloeg haar bevelen in de wind, liep stoïcijns door en na een poosje begon ook de kleine, gevlekte poes het op de geven. Ze was eigenlijk doodop, alle adrenaline hadden haar tot dit punt op de been gehouden. En doordat andere, tegenstellende stoffen nu in haar lichaam geproduceerd werden, voelden haar poten opeens als lood. Ze werd meegenomen naar een hol, waar ze uiteindelijk werd afgeleverd. Wren ontblootte haar tanden weer en kwam direct overeind, wankel op haar poten, maar haar ogen schoten een onverdofbaar vuur. De uitgang was geblokkeerd door de wereldse afbeelding van haar moeder. Ze was nog steeds kwaad op haar. Ze voelde zich verraden, door alles en iedereen om haar heen. Ze was helemaal alleen. Ze hief haar kin en staarde de Lynx uitdagend aan. ‘Dus dit is je plan? Mij opsluiten, dit is mijn gevangenis?’ snauwde ze naar de lynx. ‘Je kunt me niet hier voor eeuwig houden. Je kan niet voor eeuwig je totem besturen, ik kom hieruit. En je kan me niet stoppen,’ miauwde ze, als een dreigement, een belofte. Wren ontblootte haar nagels gefrustreerd en begon door de grot te ijsberen. Haar brein ruste nog altijd niet, draaide overuren, maar al haar conclusies leidden erop dat Day de moordenaar was, ze zat in een donkere tunnel waar ze niet uitkwam. Na een lange stilte keek ze haar moeder weer aan. ‘Ik snap het niet, ik doe dit voor jou. Jij zag het kwaad in Day, voor ik dat deed. Jij zette hem af en hij heeft zijn wraak gekregen. Ik wil het alleen rechtzetten, ik doe dit voor jou, voor de Tribe! Waarom hou je me tegen?’ Wren sprak misschien meer in zichzelf dan tegen haar moeder. Er zou nooit antwoord komen, alleen maar die grote, gulden ogen, gevuld met teleurstelling. Ze was zo dichtbij, ze begreep het niet. Ze had Appleblossom moeten betrekken, anders zou niemand luisteren. Het was het waard, wie wist hoeveel moorden Day nog meer zou plegen. Zij zou de volgende zijn. Day zou vast vertellen dat ze dood was en hij zou weer zijn zin krijgen. In dat geval was ze blij dat ze Appleblossom naar het volgende rijk had gestuurd, Day verdiende de pijn. De pijn die zij voelde.