[Event] Wreck it

Rime was samen met enkele andere Cave Guards op pad getrokken op een dagelijkse toer door het territorium. Vaste plekken werden bezocht: nesten van roofvogels werden, vanop een veilige afstand, nauw in het oog gehouden. Hun gedrag werd in de gaten gehouden. De regen had hen op een afstand gehouden en hield hen 'vast' in hun nesten. Na de lange droogte was het een geruststelling dat ze nu liever in hun nesten bleven. De regen had de plek ingenomen van de felle zon en het was zo al een tijdje bezig. Rime zijn vacht was nat en doorweekt. Nog een eindje en ze konden terugkeren naar de Cave. Aan het begin van de berg waren ze opgesplitst zodat ze op kortere tijd de bergflank konden controleren op vossen en mogelijke indringers. Hij was bijna rond toen hij gerommel hoorde. Zijn oren waren gespitst en zijn blik schoof naar boven, waar zand en modder los was gekomen waren van de berg.

Rime zette zijn poten snel in beweging, maar te laat om te ontkomen aan de modderstroom. Even werd het donker voor zijn ogen en kneep hij zijn ogen dan ook meteen dicht om niets in zijn ogen te krijgen. Hij werd een stukje meegenomen naar beneden genomen en kwam tot stilstand tegen een boom. Het water en de modder bleven naar beneden stromen en op de tast wist Rime zich op te trekken aan de stam van de boom, zodat hij met zijn kopje lucht kon happen. Hij klemde zich stevig vast met zijn klauwen en bleef hangen waar hij hing. De stroming ging weldra stoppen. Al een geluk wist hij zich koel te houden, wetende dat je daarmee meer kon bereiken dan in paniek te slagen. Hij focuste zich op zijn ademhaling en hoopte dat de stroming snel tot stilstand zou komen. Hij had momenteel geen zicht op hoe zijn lichaam verder afgezien had van de plotse gebeurtenis.

Zijn vacht was doorweekt en blij was de kater niet. Hij had het even afgewacht vanuit zijn schuilplaats, kijkend naar de hevige regenval. Helaas moest hij er toch op uit in de hoop iets te eten te vangen en trotseerde hij het slechte weer. Voorzichtig liep hij over de gladde grond heen, al zijn klauwen uit voor meer grip. Misschien moest hij als het even droog was weer lager gaan en zichzelf daar een tijdje ophouden. Zijn orange ogen hielden de lucht in de gaten, bewust van het gevaar wat hier altijd dreigde. Het was een wonder dat hij het al even hier overleeft heeft zonder de hulp van anderen, maar hij was altijd al een loner geweest. In de verte zag hij een groepje katten lopen, hoogstwaarschijnlijk waren ze van de Tribe. Hij zag hoe ze opsplitste, maar ongeïnteresseert draaide hij zich weer weg van het groepje. Eten was nu belangrijker. Silhouette besloot om langs de berg te lopen, zijn zintuigen scherp voor iets van prooi. De tuxedo liep een stukje naar beneden toen hij opeens gerommel hoorde en meende de grond onder zijn poten te voelen trillen. Dat was niet goed. Hij keek op om stukken grond naar beneden te zien gaan, vormend in een modderstroom. Hij had geluk, het ging vlak langs hem heen maar sleurde hem niet mee. Toen hij echter opkeek zag hij een vacht in de modderstroom verdwijnen. Wel, die was dood. Silhouette besloot dat naar beneden met de modderstroom mee nu misschien de veiligste optie was, in de hoop dat hij daar veilige grond kon bereiken. Hij begon te rennen, snel als een Windclanner, zijn ogen op de stroom houdend. Opeens zag hij een rare beweging bij een boom waar de modder tegenaan was gekomen. Wat was...Oh, blijkbaar leefde hij nog. Silhouette keek toe hoe de kater zichzelf optrok aan de stam van de boom, waarvan hij geluk had dat die in zijn pad stond. Daar bleef hij hangen, intussen bleef de modderstroom nog even doorgaan. Wel, dat was een fijne positie. Nou ja, het was niet zijn probleem. Toch, kijkend naar die arme stakker begon hij wel na te denken. Een beetje in goed daglicht staan bij een van die Tribers kon in zijn voordeel werken later. Maar kijkend naar de situatie, wist hij niet meteen wat hij kon doen. Hoewel tussen hem en de kat de stroming niet zo breed was, was het te veel om over heen te springen en hopelijk in de boom te landen. Bovendien, Silhouette was geen klimmer. "Hou je het vol?!riep hij over het luide gerommel heen, in de hoop dat de andere hem hoorde. Hij zag dat gelukkig de stroming al wat begon te minderen en misschien was het zo al klaar

Rime klemde zijn nagels nog steviger in de schors van de boom en zorgde ervoor dat hij zijn ademhaling onder controle hield. Zijn snoet was al vrij van de stromende modder, wat aangaf dat de stroming al aan het zakken was. "Hou je het vol?!" De kater draaide zijn kopje lichtjes toen hij een vage stem hoorde boven het lawaai van de stroming door. Wie was daar? Hij knipperde met zijn ogen om het zand uit zijn ogen te krijgen. Een, voor hem, vage verschijning doemde op in zijn ooghoek. Hij kon de kat niet plaatsen, wist niet wie er aan de rand van de stroming stond. Meteen antwoord geven was er dan ook niet meteen bij, tevens omdat zijn focus even lag bij wat hij aan het doen was. Uiteindelijk, toen de modder gezakt was tot onder zijn schouder, wist hij energie los te krijgen voor een antwoord. "Nog even!" mauwde hij kort, meer om te laten weten dat hij de kater had gehoord. Hij wist dat het ooit moest eindigen. Hij had in zijn lange leven al heel wat meegemaakt en gezien. Er in had hij nog nooit gezeten, maar hij kenden de werking van een modderstroming. Het kon even snel verdwijnen als dat het gekomen was.

Hij kon gemakkelijk weglopen en de arme stakker tot zijn lot laten. Gewoon verdwijnen tussen de bomen, terwijl achter hem deze kat misschien zijn einde ontmoette. Alleen, hij was niet zeker daarvan. Hij kon het zelf regelen, maar balans houden was ook geen slecht idee. De modderstroom was ook al rustiger en de grote grijze kater vond een moment om te praten. Nog even. Okay, dat was een goed teken hopelijk, al lag het er aan hoe lang de stroom nog doorging. Silhouette knikte enkel, kijkend naar de modder. Wel, hij kon niet zoveel hier. Als hij probeerde de andere te bereiken werd hij zeker meegesleurd, dus voor nu konden beide niet veel doen dan wachten. De zwartwitte kat keek eens naar boven en zag dat het einde al in zicht was. ''Ik denk dat het bijna afgelopen is''riep hij half naar de andere en als bij toverslag ging de stroom toen ook daadwerkelijk liggen. Helaas verdween de modder niet meteen daarmee en was er nu nog een flinke laag modder met van alles er doorheen tussen hem en de tribekat. Het zou opdrogen, maar dat was nu nog niet zo. "Kan je eruit klimmen?''hij wist niet zeker hoe vast de andere zat en zoveel verstand van modderstromen had hij niet.