[Day] Some justice at last will be served

Geduldige ogen, somber maar met hoop. Je bent dit niet, dochter. Je bent niet wat je consumeert hebt, je bent niet wat je nu voelt. Een grote lik over je bol volgt, iets wat overloopt tot een wasbeurt, een poging tot troost en ruststelling.

Geen reactie. Geen woord. Wat had ze dan ook verwacht? Dat haar moeder magisch uit de hemel zou komen om haar gelijk te geven? Nee, enkel een afbeelding van haar werd gestuurd, een monster voor velen. Het paste wel. De lynx. Alleen was Wren degene met het écht vechtinstinct. Dit... aftreksel van haar moeder keek alleen maar verdrietig. De kleine poes keek naar haar poten, die onder haar lichaam stonden te trillen. Ze was zo moe. Deze dag, het was een aanslag op haar lichaam geweest, emotioneel en fysiek. De lik rond haar oren deed haar dan ook wankelen. De fundering stond op instorten. Wat was dit voor een reactie? Was dit goedkeuring? Waarom werd ze niet op haar plek gezet, noch aangemoedigd. Dit was.. onduidelijk. Het bewees maar weer dat Wren nooit geschikt zou zijn als een teller, hoe eenvoudig ze tekenen overzag en in de wind sloeg. Het stond in levende lijven voor haar neus, en nog steeds wilde ze haar ongelijk niet geloven. Maar ze voelde zich wel klein, geliefd, hoe de lynx zich over haar ontfermde. Uiteindelijk gaf ze in en stortte ze door haar poten in het nest, haar blik afgewend van de grote katachtige. Ze drukte haar snuit in het sterk ruikende mos en schreeuwde, haar stem gedempt, maar duidelijk was frustratie te horen. Ze had gefaald. Ze was... gedwarsboomd door de lynx. Ze had haar gestopt. Haar blauwe ogen sloten en ze wist even niet meer wat ze moest doen, wat de oplossing nu zou zijn. Of ze ooit wel weer terug zou kunnen. Eén ding was zeker, na vandaag was ze nooit meer dezelfde.