Hello again! Wanna join me for a hunt?

Met vrolijk pasjes liep een jonge zwarte warrior met licht ambere ogen weg uit het kamp. Haar oren waren vrolijk gespitst en haar passen waren energiek. Ze had er zin in vandaag. Ze wilde gewoon jagen voor haar Clan. Na de tragedische dood van Crookedstar moest haar vader het nu overnemen. Hij was nu de leader van de Clan. Ze was er trots op om zijn dochter te zijn, ze was nu de dochter van de Clanleader. Even zwaaide de poes met haar zwarte staart en rilde toch even. In bladkaal had ze het altijd kouder dan haar Clangenoten. Ze had nog een kortere pels dan de rest, maar dat kwam in groenblad weer mooi uit. Ze was blij met zichzelf, ze mocht ook niet anders. Even bleef de zwarte poes stilstaan en snoof de geur diep op. Het was een bekende geur, een van haar voormalige mede-apprentices, Shadowpaw. Ze draaide zich om en glimlachtte even. ''Hallo daar!'' Zei ze vrolijk en ging even zitten, wachtend op een reactie. Ze wist dat hij in de buurt was, maar waar precies wist ze niet. Zolang het maar geen vijandige krijger was of een gevaarlijke rogue was ze totaal niet bang.

-Shadowpaw only-

-Super laat, sorry..
Zijn groene ogen keken naar een klein vogeltje ter grootte van een muis, zijn snavel kaatste van de grond en weer naar zijn normale houding. Het ging zo snel dat de kater er niet veel aandacht aan wilde besteden. Zijn poten waren bijna vastgekleefd aan de grond en hij wilde geen stap verzetten, totdat de vogel eindelijk stil zat. Zodra het gevederde beestje een worm te pakken had, was hij kwetsbaarder, omdat hij het glibberende ding in een hap op moest eten en dan niet mocht bewegen als hij niet wilde stikken. Het was niet makkelijk voor de vogel, want de grond was aardig bevroren en de wormen zouden niet gemakkelijk naar buiten komen. De vogel probeerde een ander trucje en begon met zijn pootjes op de grond te tikken, in de hoop de wormen te laten denken dat het regende en ze zo naar buiten kwam. Maar hoe zouden de wormen überhaupt naar boven kunnen komen. Als een soort klauw die in een vacht werd geboord? Shadowpaw was helemaal verzonken in zijn gedachten, dat hij bijna niet zag dat de vogel iets vast had gepakt met zijn snavel. Hongerig keek hij op en zag het roze kopje of juist de staart van een vete worm. De vogel trok met veel moeite aan het beestje en Shadowpaw maakte zich klaar om op het beestje te sprongen. Hij ontblootte zijn nagels en spande zijn spieren, hij kon zijn ogen niet van de vogel afhouden en bleef dus staren. Toen de vogel het wormpje uit de grond los kreeg sprong de kater op. Hij voelde dat zijn vier poten de grond verlieten en dat ze even gewichtloos in de lucht hingen. Pas toen hij een muizenlengte van de vogel af was kon die hem pas zien. Hij greep het nekje beet in zijn bek en voelde de vleugels onder hem tekeer gaan. Kleine veertjes gleden langs zijn vacht, maar brachten hem bijna geen schade toe. Zo snel mogelijk probeerde hij de vogel van zijn lijden te verlossen en voelde het lijfje slap worden. Trots hief hij zijn kop op en nam het dode vogeltje in zijn bek en liep uit het bos. Hopelijk zou dit een Warriors maag vullen, dan had hij tenminste iets gedaan vandaag. Zijn poten sloften over de bos grond en zijn ogen vielen bijna dicht van de slaap. Misschien kon hij maar beter iets eten wanneer hij terug kwam in het kamp, zijn slapeloosheid was een grote oorzaak van die moeheid die hem steeds overkwam. Nog voordat hij bij het kamp was, hoorde hij een vrolijke stem. ''Hallo daar!'' Een zwarte poes kwam in zijn blikveld en hij liet het vogeltje abrupt vallen. Hij keek even om zich heen en zag dat Nightfire, ooit een poes waarmee hij als Apprentice was gaan jagen en nu Warrior was, naar hem glimlachen. Ze zat netje op de grond en de kater kwam naar haar toe gelopen. Hij duwde zijn neusje in haar vacht als vriendschappelijke begroeting en ging naast haar zitten. “Hallo Nightfire,” Lachte hij haar toe en meteen was hij zijn slapeloosheid vergeten. “Nu is jouw vader de Clanleader, ik weet zeker dat hij het goed zal doen.” Hij schoof het vogeltje met een voorpoot naar haar toe. “Hier, je zal wel honger hebben als Warrior..” Hij schaamde zich een beetje, omdat ze allebei ongeveer dezelfde leeftijd hadden en ze nu al Warrior was en hij nog steeds een Apprentice. Was hun vriendschap daarmee ook verbroken?

Nadat ze naar hem had geroepen had Shadowpaw zijn prooi laten vallen. Ze grinnikte even en zwaaide met haar staart. Ze bleef hem aankijken terwijl hij naar haar toeliep. Hij duwde zijn neusje in haar vacht als vriendschappelijke begroeting en ging naast haar zitten. “Hallo Nightfire,” Lachte hij haar toe en Nightfire grijnsde even breder en gaf hem een vriendelijke duw met haar neus. “Nu is jouw vader de Clanleader, ik weet zeker dat hij het goed zal doen.” Hij schoof het vogeltje met een voorpoot naar haar toe. “Hier, je zal wel honger hebben als Warrior..” Nightfire grinnikte even zacht en boog haar kop. ''Ik heb vertrouwen in mijn vader, hoewel het nu best wel vreemd is. Ik ben nu ineens de dochter van een Clanleader.'' Ze grinnikte even en schudde haar kop. ''Ik zal er maar aan moeten wennen denk ik.'' Ze keek hem rustig aan en toen naar de vogel. ''Eerst voor de Clan, dan zijn wij pas aan de beurt.'' Miauwde ze en negeerde toch een zacht gerommel uit haar buik. Haar toon was vriendelijk en ze schoof de vogel even van zich af. ''Maar hoe gaat het nu met jou? Je hebt je training nog niet volledig afgerond nietwaar? Is Flameclaw een beetje goed als mentor, vooral nu hij twee apprentices heeft?'' Ze schudde even haar kop. ''Ik vraag weer teveel nietwaar?'' Ze schudde haar pels even uit. ''Zullen we alles bespreken terwijl we jagen, als je daar zin in hebt ten minste.'' Ze grijnsde breed naar Shadowpaw en zwaaide afwachtend met haar staart.

"Ik heb vertrouwen in mijn vader, hoewel het nu best wel vreemd is. Ik ben nu ineens de dochter van een clanleader" zei Nightfire. Ze grinnkte even en schudde haar kop. "Ik zal er maar aan moeten wennen denk ik" zuchtte ze. Toen keek Nichtfire naar de volgel en miauwde vriendelijk: "Eerst voor de clan, dan zijn wij paw aan de beurt." Shadowpaw keek haar vriendelijk aan. Toen vroeg ze: "Maar hoe gaat het met jou? Je hebt je training nog niet volledig afgerond nietwaar? Is Flameclaw een beetje goed als mentor, vooral nu hij twee apprentices heeft?" Ze schudde even haar kop. Maar voordat Shadowpaw antwoord kon geven vroeg ze: "Ik vraag weer teveel nietwaar?" en schudde haar pels uit. "Zullen we alles bespreken terwijl we jagen, als je daar zin in hebt ten minste" zei ze met een breede grijns. Daarna zwaaide ze afwachtend met haar staart. Hij knikte en zei daarna vriendlijk "Ik wil wel gaan jagen en alles bespreken"

inspiloos

Hij knikte en zei daarna vriendlijk "Ik wil wel gaan jagen en alles bespreken" Onmiddelijk begon Nightfire te grijnzen en sprong even vrolijk heen en weer. ''Gezellig!'' Zei de jonge poes vrolijk en zwaaide met haar gitzwarte staart. ''Komop, ik wil alles van je horen!'' Ze lachtte even en keek de jonge kater met glanzende ogen aan. Ze wilde echt alles van hem weten, ze was veel te nieuwsgierig naar hoe het met hem ging. Haar leven was best nog normaal voor haar doen. Maar toch was ze nog altijd nieuwsgierig naar de avonturen van anderen. Zelf maakte ze niet echt veel mee, ze merkte wel dat anderen haar anders aankeken. Haar vader was natuurlijk nu de leider van de Clan, en iedereen verwachtte een hoop van haar nu. Ze wilde haar vader ook niet teleurstellen, ze wilde de beste warrior zijn van de Clan. Opeens stoof ze al half weg en keek afwachtend achterom. ''Kom je?'' Riep ze met een grijns op haar gezicht en zwaaide met haar zwarte staart. Voor haar was Shadowpaw een goede vriend en ze vond het leuk om met hem om te gaan. Ze was wel opgelucht dat het hele gedoe met zijn ouders hem niet teveel had veranderd, hij was nog vriendelijk. even gaf ze een snelle lik over haar korte zwarte pels en schudde zich toen uit.

-fail and me is Ashamed