Early hunt [Hawkscream]

Onderwerp: Early hunt [Hawkscream] wo 2 mei 2012 - 18:04

Het was vroeg in de ochtend. De zon was nog niet op, maar het zou niet lang meer duren. De lucht was nog koud en de katten van Riverclan lagen nog in hun warme holen van riet. Bijna alle katten. Tussen de struiken in het kleine bos, aan de rand van een open plek, kwam heel voorzichtig een lichtgrijs pootje vandaan. Daarna volgde een snuitje in dezelfde kleur. Petalpaw snoof de lucht op. Ze rook vaag de geur van een muis, maar het dier was niet in de buurt. Ze stapte tussen de bladeren vandaan en rook nog eens. De muis was aan de andere kant van de open plek weer verder het bos in gegaan. De apprentice volgde het geurspoor. Al gauw werd de geur sterker. Petalpaw rook dat de muis nu dichtbij moest zijn. Ze dook in sluiphouding en sloop heel voorzichtig richting het beestje. Na een paar stappen zag ze hem. Hij zat bij de voet van een boom op een pitje te knabbelen. Hij was behoorlijk dik, het was al een tijdje Newleaf en er was weer genoeg te eten voor alle dieren. Eigenlijk is het wel een beetje zielig, dacht Petalpaw, heeft hij net de winter overleefd, wordt hij net als het eten niet meer schaars is door een kat opgegeten. Als het me lukt hem te vangen, tenminste. Toch sloop ze verder. Heel even werd ze afgeleid toen in de takken boven haar hoofd opeens een merel aan zijn lied begon. Bijna zette ze een stap verkeerd en de muis keek heel even rond, opgeschrikt door de trilling in de grond. Hij merkte de grijze poes, die twee vossenlengtes bij hem vandaan stond, niet op. De stam van de boom waar hij bij zat was immers ook grijs. Waarom zou hij dan bang zijn voor iets anders grijs wat ook stilstond? Het 'andere grijze ding' stond echter niet stil. Zodra de muis zijn aandacht weer richtte op een nieuw pitje, zette ze nog twee stappen. Even twijfelde ze of ze al kon springen of toch nog een stap moest zetten. Ze had nog niet zo vaak gejaagd, haar training was nog maar net begonnen, dus ze wist het niet zeker. Ze besloot het zekere voor het onzekere te nemen en nog een stap te zetten. Die laatste stap was één stap teveel. Blijkbaar had ze haar poot iets te hard op de grond gezet en zeker na die verdachte trilling in de grond van daarnet, was de muis nu opgeschikt. Hij stoof ervandoor. Petalpaw sprong achter hem aan. Ze had geluk. Ondanks haar fout wist ze het diertje te vangen. Ze gooide hem in de lucht en doodde hem daarna snel met één beet. De muis had niet eens meer tijd om te piepen.
Terwijl ze de muis bedekte met wat aarde om hem later op te halen, vroeg Petalpaw zich opnieuw af of er voor prooidieren als muizen ook zoiets als StarClan was. Hadden muizen eigenlijk een ziel die naar een hiernamaals als Silverpelt zou kunnen gaan? Hoe kwam een ziel eigenlijk bij Silverpelt? Het was hoog in de lucht. Kreeg de ziel van een overleden kat vleugels, zodat hij ernaartoe kon vliegen? Waarom kreeg hij die dan pas als hij dood was? Waarom zou een levende kat geen vleugels kunnen krijgen? Of kreeg een ziel helemaal geen vleugels, maar kon hij gewoon zweven en was het lichaam van een levende kat daar te zwaar voor? Waarom verliet een ziel het lichaam eigenlijk pas na de dood? Kon hij dat ook al eerder? Petalpaw vond het een facinerend en ook een beetje een eng idee dat haar ziel later niet meer in haar lichaam zou zitten. Het leek haar vreemd om geen lichaam te hebben.
De lichtgrijze she-cat werd opgeschrikt uit haar gedachten toen ze de geur van een ander kat opving. Ze herkende de geur van Hawkpaw, nee, Hawkscream, die bij de vorige ceremonie warrior was geworden en een apprentice had gekregen. Petalpaw draaide zich om. 'Hoi Hawkp...scream.' zei ze met haar zachte stem.

_{Zijn pluizige staart lag heerlijk warm op zijn snuit en zijn pootjes waren lui onder zijn lijfje gelegd. Er zou geen warmte ontbreken hier, vooral niet daar het zachte laagje mos onder wat alle verloren warmte opving. Door een ritselend geluid opende hij zijn ogen, een paar Warriors verlieten de Warriors Den voor de dauw patrouille. Helaas was het zo dat als hij eenmaal wakker was gemaakt hij niet meer zo gemakkelijk in slaap kon vallen. Vermoeid probeerde hij zichzelf op te hijsen, zijn halflange vacht slordig door al dat gewoel in zijn slaap. Een lange en uitgerekte gaap verliet zijn bek en kleine traantjes vormden zich in zijn ogen. De ochtend, het irritantste deel van de dag. Opstaan uit je heerlijke rust en meteen aan het werk gaan. Vermoeid en met kleine wallen onder zijn ogen ontweek hij de vele uistekende poten en staarten en kroop de Den uit. Warm zonlicht begroette hem en een zachte briesje koelde hem af. Maar dit was ook niet zo verkeerd. Meteen richtte Hawkscream zijn blik op de prooistapel, hij was niet meer zo goed aangevuld dus zou het een beetje vervelend zijn als hij er zomaar iets vanaf zou plukken. Hongerig en nog steeds een klein beetje slaapdronken liep hij het kamp uit. Met een rommelende maag kon je niet erg goed jagen, maar het was beter dan niets. Misschien zou hij binnen de tijd dat hij eindelijk iets op het spoor was wat helderder kunnen nadenken.
Zijn poten leidden hem naar het kleine bos, de verschillende geuren van planten en levende beesten kwamen hem bekend voor. Jagen. Het was een van de belangrijkste dingen in een Clan, het hield iedereen energievol en actief. Geen voedsel, was geen leven. Daarom moesten genoeg Warriors elke dag wel genoeg prooi hebben gevangen. Geen heerlijk ontbijt, misschien als er een overschot was, maar tijdens de strenge maanden was het moeilijk om het te weerstaan. Maar nu, nu zouden de prooien wel ontwaken uit hun winterslaap en konden de katten zich vol eten. Geen Kittypet leven nodig. Ze konden het wel goed af. Hawkscream lette verschillende keren niet op en hij liet een merel en een muis opschrikken. Twee stuks voedsel die hij weer had verspild. Nu moest hij alleen maar nog meer gaan doen voor zijn Clan. Hij zuchtte en begon de lucht af te speuren. Gelukkig vond hij het spoor van een eekhoorn en volgde het geruisloos. Als Warrior kon hij geen fouten maken, hij had alles geleerd en moest zijn eigen Apprentice het ook allemaal leren. Hij had besloten hem een dagje met rust te laten, met zijn eigen leeftijdsgroep te laten spelen. Ja, dat had hij zelf ook in die tijd gewaardeerd. Dat kon hij ook, omdat zijn Mentors hem soms vergaten. Maar hij was toch wel goed uitgekomen? Nu zag hij de bekende donkere pluimstaart en de gebogen rug. Hongerig deed hij een paar passen vooruit en begroef zijn klauwen in de grond. Alleen nog maar de sprong en dan had hij hem. Zijn oren waren geprikkeld voor elk geluidje wat hij maar kon opvangen. De wind stond goed en er was geen ander geluid te bekennen. Nu! Hij liet zijn gespande spieren los en voelde dat hij de grond met zijn poten verliet. Als snel voelde hij de zachte vocht onder zijn poten. D eekhoorn had zijn aanwezigheid te laat gevoeld. Grijnzend boog hij naar voren en verloste het dier uit zijn leiden. “Moge StarClan je dankbaar zijn,” Zei hij snel en pakte het beestje op in zijn nek. Weer speurde hij de lucht af, maar in plaats van prooi vond hij een RiverClan geur. Bekend. Petalpaw! Hij volgde het spoor totdat hij haar zag. 'Hoi Hawkp...scream.' Blijkbaar had ze hem al wat eerder geroken. Hij glimlachte en legde de eekhoorn neer. Zo te zien was zij ook aan het jagen geweest, want een aardig dik muisje lag bij haar poten. ”Hoi Petal,” Zei hij en boog zijn kop een beetje als een begroeting. ”Hoe gaat het met je training? Heb je al leren vechten?” Ook al was hij ouder en al een Warrior, hij had haar al eens eerder gezien. Toen had er nog een dikke laag sneeuw gelegen en hadden ze een soort tikkertje gedaan. Als Apprentice kon je alles maken wat je wilde, maar nu leek die tijd wel manen geleden. Hij zuchtte en keek haar weer aan.}

_{Hawkscream kwam tevoorschijn. Petalpaw zag dat hij een eekhoorn had gevangen. Ze vond eekhoorns mooie dieren en ze vond het bijna jammer dat ze voedsel waren. ”Hoi Petal,” zei Hawkscream tegen haar, ”Hoe gaat het met je training? Heb je al leren vechten?” Petalpaw glimlachte naar hem. 'Nee, vechten nog niet, maar wel een beetje jagen, zoals je ziet,' antwoordde ze, naar het muisje knikkend. 'Hoe gaat het met de training van jouw apprentice?' vroeg ze. Het was een vreemd gevoel: de vorige keer dat ze elkaar zagen waren ze allebei nog apprentices en leek het leeftijdsverschil niet zo groot. Nu was Hawkpaw Hawkscream geworden en had hij zelfs al een eigen leerling. Hij leek opeens zo veel ouder dan zij. Niet meer iemand die tikkertje speelde in de sneeuw. Een echte warrior, met taken en verplichtingen.

De lichtgrijze apprentice bleef een beetje besluiteloos staan. Zo te zien was Hawkscream op jacht en ze wilde hem niet verder ophouden, maar het leek haar wel gezellig om even een praatje te houden. Tegelijk wist ze ook weer geen gespreksonderwerp. Ze had geen idee waar andere katten het meestal over hadden. Zelf praatte ze niet zo veel met anderen, ze hield van rust, maar nu had ze niet zoveel zin om alleen te zijn. Nee, dacht ze, hij is nu een warrior, ik mag hem niet van zijn taken afhouden. 'Maar ik moet je verder maar niet van je taken afhouden. Je bent op jacht, nietwaar?'}

_{Hawkscream zag een glimlach verschijnen op Petalpaw's gezicht. Misschien kwam hun oude vriendschap weer een beetje terug. Maar toch. Hij was een Warrior en zij nog maar een Apprentice. Hoe zouden ze elkaar dan ooit moeten zien? 'Nee, vechten nog niet, maar wel een beetje jagen, zoals je ziet,' antwoordde ze, Hawkscream keek naar het muisje bij haar poten. Misschien zou ze het vechten wel snel onder de knie krijgen. Maar sommige katten waren eenmaal beter in vechten dan jagen of andersom. 'Hoe gaat het met de training van jouw apprentice?' vroeg ze. Gingerpaw. Met nog maar één training achter de rug hadden ze nog niet veel gedaan. "Hij leert wel snel, maar toch moet hij steeds wat kleine foutjes corrigeren. Hij doet me denken aan mezelf toen ik nog zo jong was." Toen hadden ze misschien nog kans om échte vrienden te worden. Door de ceremonie was er een scheur ontstaan in hun vriendschap. Een kloof die alles wegzoog van hen. Hawk slaakte een zucht. Zou hij zo moeten blijven leven, met andere Warrior meegaan, maar zonder echte vrienden. Misschien wilde hij dat niet. Misschien wilde hij ooit wel een partner waarmee hij alles kon doorstaan. 'Maar ik moet je verder maar niet van je taken afhouden. Je bent op jacht, nietwaar?' Zo te zien was hij een tijdje stil geweest. Nee. De kloof ging weer verder. "Misschien kan ik wel even met je meegaan, Gingerpaw heeft ook rust nodig en zo te zien ben jij ook alleen gelaten door je mentor." Een glimlach verscheen op zijn gezicht, misschien zou het plannetje wel lukken. "Ik kan je misschien helpen als het even niet lukt, geen training ofzo. Maar gewoon als een vriendschappelijk daad." Ja. Daar kon ze toch geen nee tegen zeggen. Vriendschap hoorde sterker dan ooit te zijn. Maar nu, met zo'n rangverschil. Kon dat maar..}

_{"Hij leert wel snel, maar toch moet hij steeds wat kleine foutjes corrigeren. Hij doet me denken aan mezelf toen ik nog zo jong was." antwoordde Hawkscream op Petalpaws vraag. Toen hij nog jong was... Nu is hij al volwassen. Petal kon nog niet zeggen 'toen ik jong was', zij wás nog jong. Dat drie en een halve maan zoveel verschil waren. Toen ze voorstelde weer weg te gaan zei Hawk: "Misschien kan ik wel even met je meegaan, Gingerpaw heeft ook rust nodig en zo te zien ben jij ook alleen gelaten door je mentor." Petalpaw was blij. Nu hoefde ze niet alleen te jagen en Hawkscream was goed gezelschap. "Ik kan je misschien helpen als het even niet lukt, geen training ofzo. Maar gewoon als een vriendschappelijk daad." ging Hawkscream verder. 'Leuk, gezellig,' zei Petalpaw zacht, maar vrolijk. Ze glimlachte naar hem. Misschien was er dan een leeftijds- en rangenverschil, ze konden toch nog wel vrienden zijn? Ze hoopte van wel, ze vond de kater aardig.

Petalpaw snoof de geuren op. Al wilde ze het niet, met de warrior naast zich voelde het even net als een training, dat ze moest ruiken welke dieren er in de buurt waren. 'Een muis, recht voor ons en een paar spreeuwen, maar die zitten hoog in de bomen,' antwoordde ze op de niet-gestelde vraag. 'Zullen we dan maar voor het muisje gaan?' Heel even wachtte ze op een antwoord, maar toen besefte ze dat ze niet pas hoefde te gaan jagen als Hawkscream zei dat ze dat moest doen. Ze snoof nog een keer. De muis was best dichtbij. Ze dook in sluiphouding. Even verwachtte ze dat de warrior naast haar iets zou zeggen van: 'nog iets verder door je poten zakken' of een andere aanwijzing, maar dat was niet zo. Hij was dan een warrior, hij was niet haar mentor. Ze sloop richting het muisje. Perongeluk lette ze even niet op toen ze boven zich opeens een vogel op hoorde vliegen. Ze zette de poot die ze net in de lucht had hangen te snel op de grond en de muis was gealarmerd. Het diertje verdween tussen de bladeren van een doornstruik. Petalpaw zuchtte even. Hawkscream had de muis vast zonder moeite gevangen. Wat moest hij wel niet denken? Die kleine apprentice die zich liet afleiden door het eerste het beste vogeltje. Ze stak haar neus in de lucht en snoof nog een keer. Misschien zou ze de volgende muis wel kunnen vangen.}

_{Lights go out and I can't be saved
Tides that I tried to swim against
Have put me down upon my knees
Oh I beg, I beg and please singing

Zo te zien beurde dat Petalpaw wat op en meteen gebeurde dat ook bij Hawkscream. Misschien was er in die korte tijd weer een kleine band ontstond tussen hen. Zwak, maar toch intact gebleven door de scheiding. 'Leuk, gezellig,' zei Petalpaw zacht, maar vrolijk. Hawkscream knikte blij en zwiepte een keer met zijn staart. Misschien zou het hem toch nog wel lukken. Ze glimlachte naar hem. En hij glimlachte tevreden terug. Hij hief zijn poten op en volgde Petalpaw. Zijn vroegere vriendin snoof de geuren op, duidelijk speurend naar prooi. Tevreden ging Hawkscream zo zacht mogelijk zitten en probeerde haar niet al te veel af te leiden. 'Een muis, recht voor ons en een paar spreeuwen, maar die zitten hoog in de bomen,' Antwoordde ze en Hawkscream knikte wat in zichzelf gekeerd. Het voelde niet langer meer als een leuk uitje, maar meer als een training. Zo wilde hij niet dat het ging! Bezorgd begonnen er allerlei gedachten door zijn kop te razen. Dit was verkeerd! Maar Petalpaw ging alweer verder, zonder dat hij ook maar kon zeggen dat hij niet wilde dat het zo ging. Te laat. De poes dook in een sluiphouding, snel speurde Hawkscream de geur ook even af. Een muis dus. Hij wilde niets zeggen over haar technieken, dan zou hij alles erger maken. En wie weet deed ze het wel perfect.

Come out of things unsaid
Shoot an apple off my head
Trouble that cant be named
Tigers waiting to be tamed singing

De poes sloop richting een muisje, Hawkscream keek toe. Niet als een mentor, maar gewoon uit nieuwsgierigheid. Een geluid trok zijn aandacht en hij keek even op. Een vogel vloog op uit een boom, maar meer niet. Het beest was waarschijnlijk verveeld geraakt en weggegaan. Maar Petalpaw was waarschijnlijk even in dromenland, want har poot werd net even te hard neergezet. De muis voelde de trillingen in de grond en verdween. Een zucht kwam uit de richting van Petalpaw. Wat zou ze nu denken? "Bad luck," Zei hij vriendschappelijk en probeerde zo aardig mogelijk te klinken. Hij legde het puntje van zijn staart op haar schouder. "Je kan toch alleen maar leren van je fouten? Dus misschien vang je de volgende keer wel twee muizen in één keer." Hij lachte en zag dat Petalpaw alweer naar meer geuren aan het speuren was. Ze wilde toch niet haar best doen voor hem, want dan was dit geen vriendschap. Maar gewoon het verdienen van eer. Misschien was hun vriendschap dan toch niet te redden..

You are
You are

[Kort, sorry..]}

_{"Bad luck," zei Hawkscream toen het muisje verdween. Hij klonk vriendelijk, niet zoals een mentor. Niet alsof hij teleurgesteld in haar was. "Je kan toch alleen maar leren van je fouten? Dus misschien vang je de volgende keer wel twee muizen in één keer." Het was echt zoiets als een mentor zou zeggen, dacht Petalpaw, maar hij zei het niet op een mentor-manier. Meer gewoon op een vriend-manier. Petalpaw glimlachte even naar hem toen hij het puntje van zijn staart op haar schouder legde.

Opeens twijfelde ze weer. Ze had ze het gevoel dat ze hem teveel als een ouder persoon zag, als iemand die je moest bewijzen wat je kon, iemand bij wie je serieus moest zijn. Dat was hij toch niet? Hij was nog maar net een warrior, niet eens zo veel anders dan die apprentice met wie ze had gespeeld in Bladkaal. Of zag hij dat anders? Zag hij haar alleen als een kind? Ze wist het niet meer. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen, wat ze moest zeggen, wat ze moest doen. Moest ze met hem omgaan als een vriendin of als een apprentice? Wat was hij; een vriend of een warrior?

Petalpaw wendde haar blik vol twijfel af. Ze moest maar weer gaan jagen, dan was ze met iets anders bezig. Dan zou ze daar tenminste niet zo onhandig niks staan te doen. Ze snoof de geuren opnieuw op, maar merkte dat alle prooien gevlucht waren na haar laatste mislukking. Het was stil. Hawkscream zweeg. Petalpaw zweeg. Wat nu? Koortsachtig probeerde ze een gespreksonderwerp te vinden om de stilte te vullen, maar haar hoofd bleef leeg.

(vind je dat kort? Hij is best wel lang hoor)}

_{Lights go out and I can't be saved
Tides that I tried to swim against
Have put me down upon my knees
Oh I beg, I beg and please singing

Weer zag hij een glimlach verschijnen op haar gezicht. Contact. ”Je zal het vast goed doen als Apprentice. Wie weet word je wel snel een Warrior.” Oef. Hij had het maar beter niet kunnen zeggen. Nu leek het weer alsof ze gescheiden waren door een leeftijdsverschil dat eigenlijk niet zo groot was. Waarom moest hij dat nou doen? Hawkscream probeerde de lucht even af te speuren, maar kon even niets vinden. Geen prooi was geen afleiding. Dus nu zaten ze daar met z’n tweeën. Een ongemakkelijk gevoel ging door hem heen. De stilte duurde te lang voor hem. Waar moesten ze over praten? Wat zou de kloof tussen hen niet nog groter maken? Nerveus slikte hij en probeerde iets te vinden. ”Umm, maar hoe gaat het nu met je training? Is Smoketear een goede mentor?”

Come out of things unsaid
Shoot an apple off my head
Trouble that cant be named
Tigers waiting to be tamed singing

Het was niet echt iets goeds, maar hij kon niets anders bedenken. Hij wilde geen stiltes meer, maar dan zouden opeens alle prooien moeten terugkomen óf ze moesten naar een andere plek. ”Misschien kunnen we maar beter even weg hier,” Mompelde hij na een tijdje en probeerde zoveel mogelijk stiltes te vermijden. Net ging het nog zo goed, maar nu leek alles bergafwaarts te gaan. Steeds weer als hij een stap zette, voelde hij zich een stap verwijderd van Petalpaw. ”Prooi komt niet terug als het weet dat wij hier zijn. Misschien een paar vossenlengtes verderop?” Hij duwde zichzelf door de bosjes en probeerde zich zo zacht mogelijk voort te bewegen. Dit keer was de stilte wel goed, maar voor hoe lang nog? Voor hoe lang moest hij lopen om weer te kunnen praten met haar? Nee. Volgens hem was hun vriendschap niet meer te redden. Hij was al te laat..

You are
You are}

_{Go back and forward, but all is melting like the snow
Taking all from us, all we thought was left to know
On what we treasure falls a dusty snow
Taking us backwards but where we will never know

Het was te stil, te stil. Geen van beiden zei iets en Petalpaw voelde zich ongemakkelijk. Zij en Hawkscream waren geen vrienden meer. Ze hadden zo gezellig gespeeld in de sneeuw, maar dat leek nu zo lang geleden. Het was voorbij, hoe kon het ooit nog goed komen? Ze konden niet eens een normaal gesprek voeren. Het voelde alsof er een muur tussen hen in stond. Een muur van ijs: ze konden elkaar wel zien, maar niet horen en niet bij elkaar komen.

”Umm, maar hoe gaat het nu met je training? Is Smoketear een goede mentor?” zei Hawkscream uiteindelijk. Hij klonk niet erg geïnteresseerd en Petalpaw wist hij het ook te stil vond, niet dat hij het zo graag wilde weten. 'Training gaat wel goed, Smoketear is aardig,' antwoordde ze. ”Misschien kunnen we maar beter even weg hier,” zei Hawk. Petal knikte. ”Prooi komt niet terug als het weet dat wij hier zijn. Misschien een paar vossenlengtes verderop?” Hij liep de bosjes in. Het viel Petal op dat hij heel stil was. In Bladkaal had ze hem nog een beetje gehoord toen hij sloop, maar nu hoorde ze hem niet. Tja, hij was dan ook een warrior. Petalpaw volgde hem door de struiken en schaamde zich bijna dat zij wel geluid maakte, zelfs al was het niet zo veel.

Na een korte tijd rook Petalpaw weer prooi. Een musje dit keer. Ze hoorde het vogeltje fluiten in een laah struikje dichtbij. Ze stond doodstil en de mus sprong op de grond om daar eten te gaan zoeken. Petalpaw wist niet hoe ze een vogel moest besluipen, dus ze hoopte dat Hawkscream de mus zou vangen. Als hij de mus uitkoos als prooi viel het niet zo op dat zij hem niet kon vangen. Ze snoog heel even en rook een muis. Ze besloot dat ze die dan maar moest proberen te vangen. Toch bleef ze stilstaan. Ze was bang dat als ze naar de muis ging, de mus zou vluchten en dan kon Hawkscream hem niet vangen. Ze keek even naar de warrior.}

_{Lights go out and I can't be saved
Tides that I tried to swim against
Have put me down upon my knees
Oh I beg, I beg and please singing

'Training gaat wel goed, Smoketear is aardig,' Nee, het ging hartstikke fout zo. Een kort antwoord was meestal een slecht teken. Ongeïnteresseerd. Dat was het. Hawkscream slaakte een zachte zucht en liep weer door. Petal volgde hem wel, maar of ze het nou zo leuk vond wist hij niet. Het was alsof hij toch de mentor was en zijn als Apprentice hier alleen maar was om te leren. Het was voorbij. Hij hoorde dat Petal wat harder door de bosjes heen liep, nee, hij mocht het niet zeggen. Zelfs als er weer geen prooi zou zijn, dan kwam die stilte tocht weer terug. Hawk slikte en schudde snel zijn kopje om helder na te denken. De geur van een mus drong zijn neus binnen. Hij draaide zich om en zag dat Petal er al naartoe kroop. Maar toch. Ze twijfelde. Een tweede geur drong zijn neus binnen. Muis. Was het daarom? Wilde ze ze allebei vangen? Een blik werd op hem gericht. Nee. Hij mocht kiezen.

Come out of things unsaid
Shoot an apple off my head
Trouble that cant be named
Tigers waiting to be tamed singing

”Pak jij die muis maar,” Zei hij bijna zonder geluid. Meteen dook hij in zijn jachthouding en kroop langs een rij bosjes. Steeds ving hij een klein stukje mus op. De kleurrijke veren en het zwarte snaveltje dat steeds weer in de grond boorde. Op zoek naar eten? Nou hij ook. Langzaam begon hij te stoppen en kwam bij een kleine opening in de struiken. Hebbes! Het musje had niets gemerkt en was nog steeds bezig met het zoeken naar voedsel. Hongerig spande Hawk zijn spieren en berekende zijn sprong. Als hij met zijn poten de grond voor zijn afzet zou aanraken haalde hij het net. Het moest maar. Hawk ging weer op vier poten staan, zodat hij nu boven de bosjes uittorende en de mus hem binnen een mum van tijd zou spotten. Maar het was al te laat. Hij rende erop af en zette zich af van de grond. De mus spreidde zijn vleugels en vloog de lucht in. Net op het nippertje raakten Hawk’s klauwen zijn lijfje en werd hij het de lucht geplukt. Snel beet hij het nekje door en nam het musje mee. Hij trippelde naar het plekje waar hij Petal had achtergelaten. Hoe zou het bij haar zijn gegaan?

You are
You are}

_{Go back and forward, but all is melting like the snow
Taking all from us, all we thought was left to know
On what we treasure falls a dusty snow
Taking us backwards but where we will never know

”Pak jij die muis maar,” zei Hawkscream bijna onhoorbaar. Petalpaw knikte. Ze richtte haar aandacht op de muis en begon hem te besluipen. Dichterbij, dichterbij, steeds dichterbij. Dit keer liet de jaagster zich niet afleiden door wat dan ook. Ze was volledig gefocust op haar prooi. Ze was nu zo dichtbij dat ze de snorharen van het diertje kon tellen. Hij werd onrustig: steeds legde hij het pitje waarop hij knabbelde neer en pakte hij het weer op, intussen met zijn zwarte kraaloogjes rondspiedend. Petalpaw sprong. De muis piepte voor de laatste keer: een wanhopige kreet, die Petalpaw zich bijna schuldig liet voelen over wat ze had gedaan. Toen was hij verslapte hij in haar kaken. Petalpaw droeg hij kleine lichaampje naar de open plek waar zij en Hawkscream net hadden gezeten. Hij was er nog niet. Ze ging zitten en terwijl ze afwachtte, dwaalde haar gedachten naar de gebeurtenissen van die dag. Ze vroeg zich af hoe Hawkscream over haar dacht. Wilde hij net zoals zij gewoon weer vrienden zijn of zag hij haar als een kleine apprentice? Ze zag dat hij terugkwam met een mus.}

Onderwerp: Re: Early hunt [Hawkscream]