Life support

Snakepaw had geen idee waar zijn mentor was, maar aangezien Ravenstrike hem niet was komen halen, vermoedde hij dat hij vandaag geen training zou hebben. Dit gaf hem de gelegenheid om een beetje te bekomen van de training die ze gisteren hadden gehad. Hoewel hij vooruitgang boekte, was hij nog steeds uitgeput als ze nog maar een halve tour hadden gedaan door het territorium. Ze hadden hem in de medicine cat’s den gezegd dat dit na verloop van tijd zou beteren, maar dat hij er dus nog wel even last van kon hebben. Het was vervelend, maar er was niet veel aan te doen en dus accepteerde Snakepaw het maar voor wat het was. De kater liet zijn blik door het kamp glijden en kreeg algauw de taak van een warrior om de nesten van de elders te verschonen. Het mos was blijkbaar al uit gehaald en hij moest nieuw mos gaan halen, dus de kater draaide zich om en begon naar the Little Creek te rennen. Algauw was hij buiten adem en hoestend en happend naar adem hield hij zich staande bij een boom, vlak in de buurt van the Little Creek.

En alsof het allemaal al niet vervelend genoeg was, had een denmate van hem hem ook nog eens gezien. Het was Littlepaw; een apprentice die op hetzelfde moment als Snakepaw apprentice was geworden ondanks dat er één maan verschil tussen hun zat. Snakepaw wist dat hij altijd wel minstens één maan of met weinig geluk meer achter zou lopen op zijn denmates die op hetzelfde moment apprentice waren geworden, maar dat kon hem allemaal vrij weinig deren. Hij vond het een stuk vervelender dat iemand hem nu op een zwak moment had gezien. “Het gaat wel, Littlepaw,” gromde hij onder zijn adem door en nors draaide hij zijn gezicht weg. “Je hoeft me niet te betuttelen, dus doe maar gewoon wat je van plan was om te doen. Ik red me wel.” Nee, hij had geen hulp nodig en hij ging het vooral niet van iemand accepteren die technisch gezien jonger was dan hem.

“Dan zorg je maar dat je iets te doen krijgt. Je hebt vast ergens een mentor rondlopen, dus ga daar maar aan vragen wat je moet doen,” gromde Snakepaw onder zijn adem door toen Littlepaw aangaf niks te doen te hebben. Waarom kon de apprentice de hint gewoon niet begrijpen en oprotten? Als Snakepaw één ding niet wilde, dan was het wel hulp krijgen. Littlepaw leek echter zeker te zijn van zijn stuk en Snakepaw onderdrukte een gefrustreerde reactie toen Littlepaw aangaf bij hem te willen blijven, volgend met de mededeling dat Snakepaw hem niet kon tegenhouden. “Waarom help je me zelfs?” vroeg hij op een norse toon. “Je kent me niet eens.” En dan was er ook nog het feit dat Snakepaw niet bepaald de indruk gaf dat hij geholpen wilde worden. Hij kende veel Clanmates die hem nu de rug toe zouden keren, dus waarom deed Littlepaw dat dan niet?

Het antwoord dat volgde, was niet echt een antwoord dat hij had verwacht. Meestal als hij dit soort vragen stelde aan iemand, dan kreeg hij een antwoord over dat hij er zo eenzaam uitzag en dat hij wel wat opbeuring kon gebruiken, maar het leek erop dat Littlepaw ook het één en ander mee had gemaakt en dus meer uit gevoel van het zelf te hebben ervaren handelde dan dat hij Snakepaw echt wilde opvrolijken. Hij wiebelde kort met zijn oortjes en keek Littlepaw nu met een mildere blik aan. “En wat heb jij dan zoal meegemaakt?” vroeg hij op een norse toon. Misschien niet erg een gepaste vraag en erg direct, maar Snakepaw wilde weten wat voor kaliber hij voor zich had zitten voordat hij besloot om Littlepaw aan de kleine lijst met katten toe te voegen die hij binnen wilde laten. Daar was dan wel wat meer voor nodig dan een paar goed gezegde woorden, al moest hij wel toegeven dat Littlepaw nu zijn aandacht had getrokken.

Snakepaw wiebelde ongemakkelijk met zijn oortjes toen Littlepaw aangaf dat zijn ouders dood waren. Dat was… onverwacht. Hij had niet gedacht dat het meteen zo extreem zou zijn en zijn blik gleed onbewust naar Littlepaw’s gewonde oor, waar bijna niks meer van over was, toen de apprentice dat ook aanhaalde. “Mijn moeder negeert mij,” zei hij met een zachte stem tegen Littlepaw. “Ik weet dat het niet in de buurt komt van wat jij hebt meegemaakt, maar ik weet wel hoe het is om geen ouders te hebben. Ik weet niet wie mijn vader is.” Hij hoopte, naar aanleiding van het gesprek met Acornstar, dat zijn vader niet afkomstig zou zijn van BloodClan. StarClan, alles behalve dat. Hij knikte stilletjes naar Littlepaw toen hij het had over de nesten verschonen, al had hij het gevoel dat hij nu wel iets moest zeggen. “Sorry,” bracht hij er onhandig uit. “Als ik wist dat het zo erg was, had ik je zo niet beschuldigd.” Het voelde ongemakkelijk om te zeggen, maar wel het juiste ding om te doen. En was dat niet één stap dat hem dichter bracht naar het imago dat hij wilde zijn, ergens heel diep vanbinnen?