Do you believe that we can win this fight tonight?

Loudpaw en zijn mentor waren al sinds zonsopgang aan het trainen. Eerst waren ze gaan jagen, daarna waren ze gaan sparren. Inmiddels had Loudpaw alle vechttechnieken wel geleerd die hij moest leren, maar hij moest ze enkel nog fatsoenlijk in de praktijk brengen en zijn mentor had hem gezegd dat hij Loudpaw pas zijn final assesment zou laten doen als hij zijn mentor drie keer tegen de grond had kunnen werken. Loudpaw zat nog niet eens aan de eerste keer, dus je kon al wel raden hoe zijn mentor dacht over zijn final assesment. Zijn mentor was dan ook een ervaren senior warrior en Loudpaw had heus niet gedacht dat het makkelijk zou zijn. Hij hoopte ergens wel dat hij samen met zijn siblings zijn final assesment kon doen en dat ze allemaal op hetzelfde moment warrior zou worden. Hij zou het sneu vinden als ze allemaal samen hun apprentice ceremonie tegemoet gingen en dan niet samen waren voor hun warrior ceremonie, al was die kans natuurlijk wel reëel. Vooral over Roughpaw had hij zo zijn twijfels, maar hij was natuurlijk niet vaak genoeg in haar buurt om te zien hoe haar training ging. Misschien viel het allemaal wel mee en zou ze hem wel verbazen. Hij zou wel zien. In elk geval mocht hij van zijn mentor een break nemen en hij nam die door naar the Little Creek te gaan en wat te gaan drinken. Zijn keel voelde niet bepaald aangenaam aan en het koele water deed daar wel verandering in brengen. Hij dronk gulzig van het water dat wonderen deed aan zijn keel en was al bijna weer klaar om weer terug te gaan naar zijn mentor, maar hoorde toen pootstappen achter zich. Hij draaide zich om, alleen om de gevlekte pels van Scarletpaw te zien. Hij knikte haar begroetend toe en maakte vervolgens ruimte voor haar zodat ze ook wat kon drinken.

Ze wist dat haar mentor niet altijd tevreden was over hoe ze dingen deed, maar kon zij het helpen dat ze dingen vaak moest herhalen voor het er genoeg ingebakken zat dat ze er niet meer over na hoefde te denken? Dat was de enige manier voor haar hoe ze dit kon redden om ooit een warrior te worden en dat wist ze zelf ook wel donders goed. Het was iets dat ze zich steeds meer begon te beseffen met de tijd. Ze had dan ook deze keer na weer een training haar weg kort naar de little creek gemaakt om er wat te drinken. Ze knikte kort uit automatisme naar de andere apprentice die er was. Loudpaw, als ze zijn naam goed onthouden had, want ze was nog steeds niet de beste in het onthouden van namen, vooral niet als ze ineens veranderden bij ceremonies.

Scarletpaw gaf hem een begroetend knikje terug en Loudpaw dacht kort na over wat hij kon vragen. Hij was al langer in de apprentice’s den dan Scarletpaw en had haar dus ook gedeeltelijk zien opgroeien, waardoor hij wist dat ze moeite had met haar training door iets wat niet helemaal juist in haar kopje zat. Hij wist er de details niet van, maar hij wist wel dat ze er soms mee gepest werd. Hij maakte dan ook een mental note dat hij het vanaf nu in de gaten zou gaan houden, want in hun Clan was er geen ruimte voor pestkoppen. Ze moesten loyaal zijn naar elkaar en elkaar helpen, niet elkaar drukken op hun zwaktes. “Hoe gaat het met je, Scarletpaw?” vroeg hij op een rustige, geduldige toon aan haar en hij hielp op met drinken en wachtte zodat ze haar tijd kon nemen om te antwoorden.

Ze zette de stappen die nodig waren om bij het water te komen en zocht een plek uit waar in ieder geval het ijs niet in de weg zat en nam een slok van het water, terwijl ze rustig naar Loudpaw toe keek. "Loudpaw toch?" Ze moest het zeker weten, ook al was ze er al wel vrij zeker van. Ze wist dat ze niet altijd van haar eigen geheugen uit kon gaan, dus om een bevestiging vragen kon geen kwaad. Als er te lang een stilte bleef hangen, dan konden anderen ook nog eens denken dat ze iets verkeerd deed en dat wilde ze nu ook weer niet. Hij zou niet de eerste zijn die haar zou verwijten van staren of iets anders.

Scarletpaw negeerde zijn vraag en stelde in plaats daarvan een andere vraag, maar dat vond Loudpaw niet erg. Hij wist wat er aan de hand was met haar en hij ging er niet zo laag voor zijn om daar gebruik van te maken, haar ermee te pesten of iets anders negatiefs te doen. Hij had erg veel geduld met zijn Clanmates en zij was zeker geen uitzondering op de regel. “Dat klopt,” zei hij en hij gaf haar nog een extra knikje ter bevestiging. Hij wist dat zijn andere vraag dadelijk wel bij haar binnen moest komen en dus zag hij geen nood om het nog eens te vragen, maar wachtte in plaats daarvan rustig af tot ze een antwoord zou geven. En zo niet, dan zou hij de vraag nog wel eens opnieuw stellen.