Where's the fun in innocence?

Settleddust was die ochtend er vroeg op uit gegaan. De nachtvorst zat nog op het gras en toen hij er doorheen liep, liet hij een spoor achter van waar zijn poten de vorst had verstoord. Hij liep verder en verder, op zoek naar prooi. Het bos was bijna spookachtig stil, nog niet ontwaakt. Settleddust bleef even staan toen hij dacht dat hij geritsel hoorde, maar toen hij even zijn adem inhield, bleef het stil. Enorm stil. Het was verder zacht weer, een winterzon en weinig wind, maar de stille lucht was koud. Settleddust zette zijn vacht op en liep weer door. Hij besloot maar door te gaan naar de beek, misschien waren er prooidieren die het water ervan opzochten. Een waterrat misschien. Zijn groene ogen schitterden in het zonlicht toen hij bij het beekje aankwam, die door de stroming niet bevroren was. Hij bevroor alleen als het echt goed koud was, die tijd was het niet. Nog niet. Settleddust hurkte in een varen niet ver van de beek af en wachtte af. Misschien kwam er vanzelf wat tevoorschijn hier.

+ Sunpaw (SPT)

Uiteindelijk kwam er geluid. Settleddust spitste zijn oren enthousiast toen hij geritsel hoorde. Prooi? Maar al snel realiseerde hij dat hij daarin teleurgesteld worden. Het was het gestamp van ongetrainde poten. Die zouden in deze hele regio alle prooi, als die er was geweest, weggejaagd hebben. Zuchtend stapte hij overeind en wist alsnog een vriendelijke glimlach op zijn gezicht te zetten toen een enthousiaste, jonge kat he groette. Ze was pas net apprentice. Hij moest het weten, hij had haar ceremonie gedaan. ‘Hallo, Sunpaw,’ groette hij de jonge apprentice. ‘Al op ontdekkingstocht, zie ik?’ miauwde hij vriendelijk. Natuurlijk. Want nu je eindelijk alleen op pad mocht, dan maakte je daar maximaal gebruik van. Hij wist nog wel hoe het was om apprentice te zijn.

Sunpaw leek nogal tevreden. Nieuwsgierig, verwonderd, gretig, zoals bijna elke jonge apprentice. Als alles nog nieuw was, dan was het waanzinnig. Hij kon het gevoel ook nog wel herinneren, al die manen geleden. Opeens voelde hij zich al zo oud, terwijl dat heel erg meeviel. Hij glimlachte en knikte, een blik werpend naar de omgeving. ‘Oh zeker. Heb je al een favoriete plek?’ vroeg hij toen aan de kleine poes. Settleddust had ook zo zijn plekjes, iedereen had ze. Als je wilde ontsnappen aan de drukte van het kamp. Hij wierp nog een keer een vriendelijke blik naar de apprentice. Het leven was zo simpel als je nog klein was, ze moest er nu van genieten.

Settleddust knikte instemmend toen ze sprak dat dit misschien wel haar favoriete plek. Zijn ogen gleden even over de omgeving. Op de bomen en struiken die de beek beschermden, de geur van dennen en het geluid van het gekabbel van het water. Hoe het zonlicht in het water weerschitterde. Hij knikte dan ook goedkeurend. ‘Goede keuze,’ miauwde hij dan ook met een oprechte glimlach. Hij had als apprentice ook uren kunnen ontdekken in elk vrije momentje van zijn tijd. Hij was zo ijverig geweest, gebrand om alles perfect te doen. Als hij toen had geweten wat het leven voor hem in petto had gehad. Hij keek weer naar haar. ‘Ik hoop dat jij en je mentor het kunnen vinden,’ miauwde hij toen ook, misschien een beetje voorzichtig. Zij was onderdeel geweest van zijn eerste ceremonie, hij voelde zich dus extra verantwoordelijk voor haar. Wat als hij het niet goed had gedaan? Al die verantwoordelijkheid kwam weer terug bij hem. Hij snapte soms wel dat Acornstar zo knorrig was. Als hij ooit leider moest worden, zou hij ook grijs worden in no time.