[Interrogation] You Know My Name

Ze was in geen geval van plan hem echt te vermoorden. Hoe wreed en meedogenloos haar acties ook waren geweest, ze waren geweest om de veiligheid van haar clan te waarborgen. Als ze de zoon van Acornstar af zou slachten, zou dat zeker een oorlog met zich meebrengen die zelfs zij met haar slimme praatjes niet tegen zou kunnen houden. Toch was haar frustratie toen er nog steeds geen woord uit de kater kwam bijna groot genoeg om hem toch het ijskoude water in te duwen. Dat zou met zijn uitputting een zekere dood betekenen, en dat wist hij. Twistedheart verkoos zijn clan boven zijn leven, precies zoals zijzelf altijd gedaan had. Crystalstar dacht na over haar opties. Ze zou hem geen zichtbare verwondingen geven, dat zou een te grote provocatie zijn. Maar ze moest toch iets aan hem kunnen ontfutselen? Het feit dat hij zich stil hielt in plaats van de smeken dat hij van niks wist betekende dat er iets was wat ze kun gebruiken.

"Je bent moe, Twistedheart.. Je kan je niet meer tegen me verzetten. Ik vraag je nog één keer, hoe is het met je vader? Spreek, of sterf."

Hij zag de frustratie bij de Leader. Hij was zo bang dat het over zou zijn nu. Maar.. Hij moest volhouden. Voor zijn Clan. Hij mocht dit niet verliezen. Dan zou hij regelrecht naar Dark Forest gaan, daar was hij wel overtuigd van. Hij was ook zo moe. Zo ontzettend moe. Nog een keer zou hij niet volhouden, dat moest Crystalstar ook wel doorhebben. 'Je bent moe, Twistedheart.. Je kan je niet meer tegen me verzetten. Ik vraag je nog één keer, hoe is het met je vader? Spreek, of sterf.' De kater snoof, proberend zijn tranen binnen te houden. Hij mocht hier niet zielig doen, hij moest sterk blijven. Als ze hem vermoordde... Hij had een kleine hoop dat zijn vader dan juist een oorlog zou starten, maar toch.. Wat als hij zo ontzettend boos was op hem dat het hem niet eens meer uitmaakte? Twisted wilde die gedachte niet geloven, maar ging het automatisch op hemzelf forceren, bang om zijn Clan toch te verraden. Verslagen boog hij zijn kop en schudde lichtjes heen en weer. Toch zou hij sterk blijven.

Ze zag hem trillen, zag hem op de grens van breken staan en deed het 'm. Crystalstar, die tijdens de volledige ondervraging nog geen sprankje gevoeligheid had getoond deed een kleine stap naar achter. Twistedheart ging zijn mond houden, hij was te loyaal. Crystalstar sloot haar ogen voor een lange seconde. Was ze echt van plan geweest hem te vermoorden? Ja, dat was ze. Ze opende haar groene kijkers weer en slaakte een zucht, die ze snel een geërgerde ondertoon wist te geven. "Naar binnen jij, waar je vandaan kwam, nu." Het was een bevel zonder compromissen. Een "doe wat ik zeg of ik vermoord je alsnog"-bevel.

Maar het was zo zwaar. De kater - ondanks zijn eindeloze loyaliteit - voelde zich gebroken, beschaamd, klein. Naïef ook. Hoe stom had hij kunnen zijn? Was dat niet de eerste les die je als klein kind kreeg, losgelaten in de wijde wereld? Niet met vreemden mee gaan. Natuurlijk was Crystalstar een Leader, maar niet van zijn Clan. En toch had hij haar gehoorzaamd. Vermoeid met zijn ogen halfdicht keek hij op naar de grijze poes. Ze was kleiner dan hem, maar toch had ze zichzelf sterker bewezen. Ze sloot haar ogen en Twistedheart maakte zich alsnog klaar voor een zekere dood. Hier zal zijn einde zijn, en hij zou er maar vrede mee moeten hebben. Hij sloot zijn ogen, bang om het in de ogen te kijken. Toch kwam er geen beweging in, alleen een zucht die geërgerd klonk. 'Naar binnen jij, waar je vandaan kwam, nu.' De kater knipperde zijn ogen open en keek haar verbaasd aan. Hij.. Wat? Hij zou blijven leven? Van verbazing was hij even blijven staan, maar al snel maakte hij zich uit de poten. Hij ging regelrecht terug naar waar hij vandaan gekomen was, klein en gebroken en walgelijk hoopvol. Hij kon zich immers niet voorstellen dat de Clan hem terug wilde hebben nu.

Hij was weg, en ze keek naar haar donkere weerspiegeling in de rivier. Was dit de leader die ze wilde zijn? De leader die katten onder water hielt voor informatie, die territorium afnam zonder te danken? Het antwoord maakte haar draaierig en licht in haar hoofd. Crystalstar slaakte een scherpe zucht en hobbelde even onhandig op haar poten. Het antwoord was Ja, dat was hoe ze wilde zijn. Ze wilde gevreesd worden door de andere leaders, geliefd door haar eigen clan en de leader zijn die onthouden zou worden als een grote veranderaar. Daarvoor zouden levens noch clans gespaard worden, dat was nu wel duidelijk geworden.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: [Interrogation] You Know My Name