[Interrogation] You Know My Name

Met elk uur dat de zon en de maan over de hemel verplaatste werd Twistedheart onrustiger. Hij had gedacht dat het gewoon een gesprekje zou zijn, dat hij zodra hij het kamp in was zou gaan praten en daarna weer mocht vertrekken. Blijkbaar was dit niet het geval, want nu zat hij opgesloten in Crystalstars Den, te wachten tot ze eindelijk met hem wilde praten. Nu stond hij samen met haar naast het water en werden zijn zenuwen er niet beter op. Crystalstar verontschuldigde zich over dat ze het laat gemaakt had, maar de reden die ze gaf was wel logisch. Dus knikte hij begrijpend. Hij wiebelde ongemakkelijk met zijn oortjes toen ze over de oorlog begon. Er lag wel een zware last op zijn schouders als ze het zo bracht hoor, een oorlog die hij kon voorkomen. 'Enig idee waarom je hier bent?' De kater werd uit zijn gedachten gebracht bij haar vraag. Hij slikte en kneedde zenuwachtig de grond onder zijn pootjes. 'Uh.. U wilt met mij praten? Maar.. Ik weet niet zo goed waarover,' stamelde hij onzeker.

Ondanks dat hij hier graag weg wilde was hij toch wel een beetje nieuwsgierig wat Crystalstar van plan was om over te praten. Was het echt zo belangrijk dat ze niet afgeluisterd mochten worden? 'Acornstar.. Ik wil het over je vader hebben.' Twisteds oortjes schoten verbaasd omhoog. Zijn vader? Dat was niet gebruikelijk, toch? Nee.. 'En misschien ook wel over Settleddust, maar daar komen we nog wel bij.' De kater slikte zenuwachtig onder haar rustige blik. Haar rustige blik die hem dus totaal niet gerust stelde. 'Vertel me eens, hoeveel levens heeft Acornstar nog over?' werd hem gevraagd. Twistedheart wist nu wel zeker dat dit geen gebruikelijke vragen gingen worden. Het was wel normaal om nieuwsgierig te zijn, maar... Zeker met de manier hoe dit ging. En daarbij, zelfs al zou hij het weten zou hij het niet vertellen. 'Ik.. Ik weet niet hoeveel levens hij nog heeft, Crystalstar,' miauwde hij, lichtjes schuddend met zijn brede kop. Hij wist wel dat hij er al een boel had verloren, maar hoeveel precies durfde hij niet te zeggen.

Ongemakkelijk hoorde hij haar redeneringen aan. 'Hij begon met acht, vanwege Tallstar... Ik denk niet dat hij het gevecht met Cobra feilloos heeft gewonnen, dus zeven..' Dat was waar. Twistedheart was net te laat om niet met zijn oortje te trekken. Hij ging wat verzitten en richtte zijn ogen naar beneden. 'Heb je wel een idee of hij daarna nog iets verloren heeft?' vroeg ze. De kater slikte. Hij wist sowieso van één, daar was hij zelf bij geweest. Soort van dan; hij had het dode lichaam van zijn vader naar het kamp terug gebracht. Van andere levens wist hij niets. 'N-Nee, dat weet ik niet, Crystalstar,' miauwde hij en hij keek haar kort aan. 'Hij is.. Niet heel open..'

Hij wist niet zo goed of ze hem doorhad of niet. Ze was moeilijk te lezen. Daarbij, Twistedheart was nooit een ster in andere katten lezen. Maar Crystalstar gaf hem gemixte gevoelens, zeker nu. 'Juist ja.. Heeft hij ooit een hint gegeven dat hij RiverClan anders bekeek dan de andere clans?' Ze liep om hem heen en Twisted probeerde haar te volgen, maar keek uiteindelijk toch naar voren. Zenuwachtig slikte hij, de grond lichtjes knedend onder zijn poten. Dit was weer een heel ander onderwerp, eentje die hem ook verbaasde. 'Uh.. Nee? Nee, waarom zou hij?' Twisted wist er niets van. Hij was dan misschien wel de zoon van de Leader, maar hij werd echt niet verwend met alle ins en outs van de Clan en van Acornstar zelf.

'Ik stel de vragen.' Haar ijzige woorden maakte zijn huid prikken. Hij verzette zich wat en hoorde zenuwachtig aan wat ze nog meer zou vragen. 'Hoe is het nu met hem, en ik adviseer je de waarheid te spreken.' Tja, niet super goed. Maar dat ging hij natuurlijk niet weggeven. 'U-Uhm..' Hij begon onzeker en schraapte zijn keel wat. 'Het gaat goed met hem,' antwoordde hij met een kort knikje. Hij wilde er nog wat achteraan plakken, maar bedacht dat een kort antwoord het beste over zou komen. Dat hoopte hij tenminste.

Hij hoopte zo erg dat ze het geloofde. Even was hij ervan overtuigd, maar toen hij haar duistere blik zag wist hij dat het de verkeerde kant op ging. Hij was nu echt wel een beetje bang en kort keek hij om zich heen. Aan de ene kant was het water, aan de andere kant het kamp. Ook al sliepen de meeste en was hij groot en sterk, dan nog wilde hij die kans liever niet wagen. Daarbij, het kamp was omringt door water. Hij zou in geen tijden snel genoeg zijn om een heel kamp van zwemmers voor te blijven. 'Twistedheart... Kijk eens goed naar de rivier, van dichtbij,' miauwde de Leader. Twisted keek haar aan voor hij twijfelend naar het water keek. Hij boog wat naar voren, maar niet helemaal. Met één oog keek hij haar kant op. Wat was er te zien in het water?

Hij had net weer naar het water gekeken toen de grijze poes plots op hem sprong. Hij was veel te laat met zijn reactie, totaal overrompeld. Voor hij het wist werd hij voorover getrokken, met zijn kop het ijskoude water in. Hij bevroor even en toen de realisatie eindelijk zijn kop in drong begon hij hevig tegen te stribbelen. Ze had echter in een ijzeren houdgreep, er was geen ontkomen aan. Hij was dit totaal niet gewend en het ijskoude water maakte hem bijna happen naar adem. Gelukkig werd hij nog voor die tijd weer naar boven getrokken, maar werd nog altijd vastgehouden. 'De waarheid! Nu!' Bevroren door de shock van het ijskoude water en de plotselinge actie van Crystalstar wist hij niets uit te brengen dan wat gestotter. De waarheid van wat ook? Hij had alles verteld wat hij wist: niets dus. Oké, een beetje gelogen maar hij ging zulke dingen niet zomaar vertellen aan de eerste de beste, zeker niet nu het duidelijk was dat Crystalstar echt iets aan het plannen was. Ze was uit op een oorlog, leek het wel.

Dit was zo goed als een oorlogsverklaring, ze kon Twistedheart nooit zomaar laten gaan en verwachten dat er geen represailles zouden komen. Maar Crystalstar dacht dat het het waard zou zijn. Zelfs als ze niets nieuws leerde zou ze in ieder geval een boodschao naar Shadowclan en de rest hebben gestuurd: Niet met haar sollen. En Twisted bleef inderdaad stil, los van wat waterig gesputter. "Test me niet, jongen. Ik ben niet bang mijn poten vuil te maken. Ik weet dat je tegen me heb gelogen." Siste Crystalstar, haar stem wat gedemd door een bek vol bruine vacht. En opnieuw duwde ze hem de diepte in, en opnieuw trok ze hem omhoog. Deze keer gaf ze hem één ademteug, toen verdween de grote kop weer met een plons in het water. Ze hield hen langer vast dan de eerste keer, en toen ze hem weer omhoog liet komen hijgde ook zij van de inspanning.

Twisted begon meer te twijfelen. Was hij nu echt degene die een oorlog kon voorkomen? Eigenlijk was het al te laat, hij zou hoe dan ook wel vertellen wat er met hem gebeurt is. Hij moest volhouden, voor zijn vader, voor zijn Clan. 'Test me niet, jongen. Ik ben niet bang mijn poten vuil te maken. Ik weet dat je tegen me hebt gelogen,' siste Crystalstar tussen zijn vacht door, maar het klonk nog akelig dicht bij zijn oor. Zijn nog droge vacht rees wat omhoog bij het horen van haar woorden. Hij had inderdaad niet alles verteld, maar hij moest volhouden. Hij mocht niet breken. Toch was het lastig, omdat hij alweer het water in geduwd werd. Het was van korte duur, maar de ademteug die hij had genomen was lang niet genoeg geweest om de tweede keer in het water vol te kunnen houden. Hij deed zo zijn best, zijn lichaam stribbelde tegen en hij probeerde in elke mogelijke manier haar van hem af te schudden. Hij was niet sterk genoeg en hapte naar adem, waardoor hij hevig moest hoesten. Gelukkig werd hij weer het water uitgetrokken, maar Twistedheart kon zijn hevige hoesten niet binnenhouden.

Ze had hem onderschat, ze had gedacht dat twee onderdompelingen genoeg zouden zijn om een heel verhaal uit hem te krijgen. Maar Twistedheart hielt zijn kaken ferm op elkaar. Crystalstar stootte een akelig geluidje uit, een combinatie tussen een grinnik en een grauw. Ze was veranderd, en dit was het levende bewijs daarvan. Ze leefde voor Riverclan, zelfs als die dit niet zouden goedkeuren. Ze leefde om haar clan te dienen, en daar hoorden ook de vuile klusjes bij. "Nog een keertje? Heb je er echt nog geen genoeg van?" Fluisterde ze, haast maniakaal. En opnieuw, deze keer met zo'n krachtige stoot dat ze bijna haar evenwicht verloor en met hem het water in viel. Maar Crystalstar vond vaste bodem. Ze hielt Twistedheart lang beneden. De kattin spitste haar oren en telde de regelmatige, en niet al te snel op elkaar volgende, roepen van een uil in de verte. Bij de tiende roep trok ze haar slachtoffer het water weer uit. Dit was bij lange na de langste geweest, en ze begon langzaam te verwachten dat hij zijn bewustzijn wel eens kon verliezen.

Het geluid dat de poes produceerde joeg hem nog meer angst aan. Hij hoestte furieus en wilde zo graag dat het klaar was. Dit was niet wat hij verwacht had toen ze eventjes zouden gaan kletsen. Hij had nooit met haar mee moeten gaan, hij had onbeleefd moeten zijn en zijn weg terug naar ShadowClan moeten vechten. Hij had zo'n stomme fout gemaakt, haar zo verkeerd ingeschat. Beschamend vond hij het. De kater klemde zijn kaken dus stevig op elkaar, zichzelf belovend ook maar niks van informatie door te spelen. Het was het minste wat hij kon doen. 'Nog een keertje? Heb je er echt nog geen genoeg van?' fluisterde de poes in zijn oor. Twistedheart sloot zijn ogen en produceerde een smekend geluidje voor hij het water weer in geduwd werd.

Het duurde zo lang, zo ontzettend lang. Twistedheart wist niet hoe lang hij dit nog vol zou houden. Hij móést wel naar adem happen, hij kon het niet meer tegenhouden. En nog duurde het veel langer dan eerst. Zijn ogen, in paniek wijd opengesperd, prikte. Zijn longen vulde zich met water en hij was er wel zeker van dat hij snel naar StarClan zou vertrekken. Toen hij dacht dat het moment daar was, werd hij toch het water weer uit getrokken. Hij snakte naar adem en hoestte zowat heel het kamp bijeen, proberend het water uit zijn longen te krijgen. 'A-Alsje.. blie...' hijgde hij tussen het hoesten door. Hij kon niet meer, alsjeblieft, niet meer.

Hij had verwacht weer naar beneden geduwd te worden, het koude water in. Als dat het geval was geweest, was hij bang niet meer geleefd te hebben. Zijn lichaam kon dat niet meer aan. Het duurde langer dan eerst, maar Twisted bereidde zich voor om elk moment weer voor zijn leven te moeten vechten. Hij keek haar dus heel erg verbaasd aan toen hij losgelaten werd. Opgelucht wilde hij zichzelf nog niet laten voelen, het was nog lang niet klaar had hij het idee. 'Je bent sterk, jongen. En loyaal. Je vader heeft geluk met zulke warriors.' Was dat.. Was dat nou een compliment? De kater bewoog wat naar achteren, weg van de grijze poes, maar bleef zitten waar hij zat. Zijn lichaam moe en gesloopt, nog steeds hoestend. 'Je hebt zojuist een voorproefje gehad van de verdrinkingsdood. Vreselijk, is het niet?' Twisted slikte ongemakkelijk. Waar ging dit heen? 'Ik heb het zelf meegemaakt, bij een bijzonder sterke en verlammend koude stroming. Het verbrand je van binnen, je weet niet meer wat boven en onder is, je wenst dat Starclan je de dood sneller gunt. Maar zelfs Starclan kan je dat privilege niet gunnen. De verdrinkingsdood is wreed en langzaam, en een keuze, mocht je je lippen strak op elkaar houden.'

Haar beschrijving was bijna precies hoe hij zich gevoeld had. Haar situatie was heftiger geweest, maar Twistedheart vond dit ook al heftig. Hij had in ieder geval gedacht dat zijn leven over zou zijn geweest. Nu bleek het juist niet zo te zijn. Of nog niet, in ieder geval, want er werd natuurlijk ook gedreigd dat hij wel echt dood ging als hij niks zou zeggen. Het was een afweging die hij moest maken en hoewel hij nog zo loyaal was aan zijn Clan, dacht hij er toch kort even over om de waarheid te spreken. Hij wilde blijven leven. Maar op deze manier... De kater haalde beverig adem en hield zich stil. Misschien dat er een kans was dat het niet zo ver zou komen.