[Event] Then lightning strikes

De ochtendpatrouille was aan zijn aangekomen. Het was tijd om haar snoetje te laten zien en uit haar den te stappen zodat ze zich kon aanbieden voor de volgende patrouille van de dag. Ze was eerder altijd heel dromerig geweest, was nog steeds ene dromer en zag mogelijkheden in alles maar ze had het, sinds ze warrior was, netjes kunnen verdelen onder haar taken als trouwe warrior. Ze probeerde elke dag anders in te vullen, want ze was niet zo'n van van de structuur die ze hier soms had. Ze wilde afwisseling, avontuur. Vandaag zou zo'n dag zijn. Ze spitste haar ogen toen ze een gekende geur rook, een geur die hier niet thuis hoorde. Shadowclan! Ze sprong naar voren om haar plekje in te nemen en liet haar kopje afwachtend zakken. Wat deed de Shadowclan deputy hier in hun kamp?

_{Shrimppaw was blij dat er verder geen tegenspraak gekomen was - in ieder geval geen fysieke. Ze had de ShadowClanners naar het kamp geleid. Ze was wel een beetje zenuwachtig, ze wist niet zo goed of wat ze gedaan had het juiste was geweest. Maar toch, dat Crystalstar zomaar met een Warrior van een andere Clan aan komt zitten lag haar niet lekker. De ShadowClanners hadden het recht hem terug te vragen, hij moest immers ook gewoon terug vond ze. Met lichte pasjes liep ze voor hen uit het kamp in, waar ze wat zenuwachtig ging zitten. Crystalstar zou vanzelf wel tevoorschijn komen, toch?}

De elder had plaats genomen op een hoger gelegen steen naast de ingang van de elders den. Hij was aan het genieten van de warme zon op zijn vurige pels. Zijn kin was netjes geplaats op zijn voorpoten en zijn nutteloze ogen waren gesloten. Sinds het ongeval waren zijn ogen steeds meer vervaagd en nu was er een wazige schijn in zijn grasgroene kijkers. Niet dat hij er veel van kon zien, want tja haha lekker blind. Hij zuchtte even toen het kamp in leven leek te schieten... En niet zomaar in leven; er was iets aan de hand. Hij lichte zijn kop wat op en gromde zachtjes. Hij was moe en wilde gewoon pitten, er was immers niks anders te doen voor een blinde kat als hij. Kort proefde hij de lucht waarbij hij wel meteen de geur van ondere andere zijn geliefde dochter opmerkte. Zij was waarschijnlijk de enige kat die hij kon herkennen van haar geur alleen. Maar... Er was nog een andere opmerkelijke geur. Shadowclan? Hij vernauwde zijn ogen wat en richte instinctief zijn kijkers naar de plaats waar de geur vandaan kwam. Wat kwamen zij hier doen?

Het katertje was nog heerlijk aan het spelen als een kitten, wat hij ook was, maar hij vond zichzelf natuurlijk al heel groot genoeg om al lang Apprentice te zijn. Brackenkit had het eerst niet door dat er een hele horde katten het kamp binnenkwam. Dat is soms wel vaker zo, als patrouilles terugkomen. Toch, aan de reactie van de katten om hem heen merkte hij dat het niet helemaal pluis was. Brackenkit liet het mosballetje voor wat het was en draaide zich om, waarna hij een geschokt kreetje slaakte. Hey! Dat is de grote kater die op hem lijkt! Kwam hij op bezoek? 'Kinderen, hier blijven,' hoorde hij zijn vader zeggen. Bracken draaide met zijn oortje maar bleef zitten waar hij zat, zijn groene oogjes groot. Hij was heel nieuwsgierig.

Specklekit had het voor elkaar gekregen dat ze weer eens buiten de nursery mocht spelen, zolang iemand maar hun ogen op haar kon houden. Iets wat niet heel moeilijk was, aangezien bijna heel het kamp te zien was. Het was alleen een beetje jammer dat ze de dens niet kon ontdekken, al was er genoeg te doen door met een paar van de andere kittens te stoeien die ook mee naar buiten waren gekomen. Het was dan ook niet eens gek dat ze de vreemde kat die het kamp binnen was gekomen niet opmerkte. Nee, zoveel katten had het kleintje nog niet ontmoet uit de clan, dus hou zou gerust eens iemand kunnen zijn die ze nog niet kende. Maar toen gingen er meer katten gapen en werd ook haar aandacht getrokken en toen ze dichterbij kwam merkte ze op dat hij dezelfde geur als die andere vreemde kat die een tijdje terug het kamp binnen was gekomen. Een andere geur als die ze gewend was. Het gekste was nog dat hij met haar mama naar binnen was gekomen en haar leek te kennen. Ze vernauwde haar oogjes. Hoe kende hij haar mama? Ze wilde op hem afstappen om het te vragen toen Crystalstar ineens verscheen.

Ze had de leider ontmoet in de nursery, maar nou leek ze daar niet vandaan te komen. De grijze kattin leek in ieder geval niet heel blij, al snapte Specklekit dat niet precies. Was dit een gemene kat? Zo leek het er wel op, als ze de leider zo hoorde spreken. De gevlekte kitten wriemelde zich naar voren om een eerste rangs plekje in te pikken, net toen de leider haar laatste woorden uit sprak. Hoe Specklekit het zag had ze haar nu netjes laten uitpraten en kon ze haar eigen vraag stellen. “Hoe ken jij mijn mama?” Riep ze dan ook naar de vreemde indringer toe, helemaal niet doorhebbende dat ze een serieuze, en eventueel gevaarlijke, situatie onderbrak.

De kater was net terug gekomen van de jacht, waarbij hij helaas minder gevangen had dan hij gehoopt had en zat nu in het kamp te kijken naar de anderen. Het was rustig momenteel, maar binnen een paar seconden zou die rust verbreken. Er kwamen katten door het riet het kamp in lopen en normaal gesproken was dat geen probleem, maar nu naast een paar Riverclanners waren het Shadowclanners. Het was niet de eerste keer, enkel leken ze nu niet in nood te zijn. Lynxfang kwam overeind toen hij Settleddust herkende, wie Acornstar als Deputy had aangesteld. Hij wist van de Warrior die Crystalstar vasthield in hun kamp, iets waar hij niet mee eens was maar hij had geen kans gevonden om zijn mening er over te geven. Hoogstwaarschijnlijk was het bezoek om hem terug te krijgen. Lynxfang voegde zich bij de anderen, het bezoek vlug opnemend. Ze waren maar met zijn drieën en een was een Medicine Cat, dus ze waren hier niet meteen voor een gevecht. De grijze Leader van Riverclan kwam ook al aanlopen, ze was echter duidelijk niet blij met dit bezoek. Of ze deed alsof ze van niks wist of ze gaf niet zomaar toe. Lynxfang trok met zijn oor, twijfelend. Hij dacht aan zijn gesprek met Acornstar en wist vaag van de spanningen tussen de twee leaders. Het zou hem niet verbazen als Crystalstar's acties er mee te maken hadden, al hoopte hij het niet. Het leek er erg op dat ze zich door emotie liet leiden, want niet goed was voor een Leader.

Mousekit had het helemaal tot de ingang van de nursery gewaagd. Ze vondt het leuk om dat te doen; iedereen in hun dagelijkse routine te observeren. Het was een drukke boel allemaal; het deed haar een beetje denken aan een mieren kolonie. Iedereen had een rang en taken die daar bij hoorde- taken die ook elke dag werden uitgevoerd. Zo de molen draaiend houdend. Wat verrast knipperde de kitten met haar oogjes toen ze een groepje vreemdelingen opmerkte. Waar al snel een menigte rond verzamelde. De andere katten leken op hun, ze droegen alleen een andere geur met zich mee. Ze kon de stem van haar moeder horen, maar wat ze precies zei kon Mousekit niet uitmaken. Voorzichtig trippelde de poes naar een bekende die ze gespot had in de massa. "Psst Shrimppaw, wat is er aan de hand?" Miauwde ze zachtjes terwijl ze dicht tegen de poes aan ging zitten. Voor veiligheid redenen.

Tag: Shrimp

Littlefish leidde de Shadowclanners hun camp in en moest moeite doen om geen zeer vrolijke uitdrukking op haar gezicht te hebben. Wie haar kende zag de twinkeling in haar ogen, maar verder was ze redelijk neutraal. Natuurlijk was ze blij om haar broer opnieuw zo dicht bij haar te hebben, ook al was het maar voor even. Ze miste hem soms, en vooral dan al die dingen die hij moest missen. Zoals haar kittens, bijvoorbeeld. Het duurde niet lzng voor een van hen, haar nieuwsgierige Specklekit, zich bij henvoegde, zelfs terwijl chaos ontstond in de rest van het camp bij de plotselinge indringers. Crystalstar sprak Settleddust aan, maar haar mondige dochter vroeg luid hoe ze hem kende; ze zal gemerkt hebben hoe hij haar nog even toegeknikt had voor de hel was losgebarsten. Littlefish glimlachte naar het poesje, haar niet aansprekend op haar misschien onbeleefde of slecht getimede opmerking. "Dit is mijn broer, jullie oom! Hij heet Settleddust en hij is de deputy van Shadowclan.", antwoordde ze met twinkelende oogjes en trots in haar stem. Ze wierp haar blik even opnieuw op hem. Momenteel kon ze hem niet lastigvallen, had hij belangrijkere dingen aan zijn hoofd, maar ze hoopte dat ze even tijd zou hebben om hem haar kittens voor te stellen voor hij weer terug zou moeten naar zijn eigen clan.

Nieuwsgierig genoeg was Stormkit achter zijn zusje en moeder aangewandeld, wetend waarom er zoveel commotie was. Hij nam alles in zich op, zelfs de woorden van zijn vader, moeder en de leader, maar trok zich er niet veel van aan. Hij ging bij zijn zusje, Specklekit, staan en keek met grote ogen naar zijn moeder toen ze vertelde dat het familie was. "Maar waarom is hij dan hier?" vroeg Stormkit op een nieuwsgierige toon. Hij ging zitten en legde zijn oortjes in zijn nek toe er opeens met een snauwende stem over hem heen kwam. Hij keek naar de katten die roken naar .. hij wist niet precies wat het was, maar het rook ranzig. Eens zien wat mama en papa gingen zeggen, ze zouden het toch niet zo over zich heen laten gaan?

_{Al snel kwamen haar Clangenoten naar voren, nieuwsgierig natuurlijk naar de ShadowClanners en de reden van hun komst. Ze keek wat zenuwachtig om zich heen. Ze wist vervolgens niet zo goed of ze nou opgelucht of een beetje bang moest zijn toen Crystalstar tevoorschijn kwam en - zoals ze al wel een beetje verwacht had - hen op een niet zo aardige manier begroette. Voordat de Deputy wat kon zeggen, viel de grote Warrior naast hem, haar in de reden. Shrimppaw draaide nerveus haar oortjes naar achteren. Ze schrok een beetje toen er opeens een stemmetje naast haar klonk. Ze keek om en zag Mousekit, die had gevraagd wat er aan de hand was. 'Oh, uh..' begon Shrimppaw zacht fluisterend, even kort opkijkend bij de woordenwissel tussen haar Leader en de Warrior. 'Er zijn ShadowClanners op bezoek voor... Iets.' Ze had het eerder wel uitgesproken, maar ze wilde de kleine hersentjes van het poesje nog niet kwellen met politieke zaken. Daarbij, erg veel zin had ze ook niet om het nú te moeten gaan uitleggen.}

_{Met een gefrustreerde zwiep van haar staart kwam de flame point poes overeind van haar plekje in de zon toen de shadowclanners het kamp binnen kwamen. De katten die het kamp binnen gewandeld waren waren zeker niet de oudste die ze hadden en Juicebubble snoof. Als dit het beste was wat Acornstar te bieden had om zijn zoon op te halen gaf hij vast niks om dat kind. Ze liep met grote passen in de richting van haar broer Outrage en hield haar blauwe kijkers op de katten gericht. Ze was haar andere broer al kwijtgeraakt en Outrage zou ze -al wilde ze het niet toegeven- beschermen.}

Oh, die dame had er zin in. Crystalstar liet haar oog nog éénmaal opzij glijden, alleen maar om nogmaals haar kop te schudden en licht te glimlachen. Het was een waarschuwing, de eerste en de laatste. Dit was haar kamp, hier golden haar regels en hier luisterde iedereen naar haar. Niemand onder Starclan kon haar hier iets opdragen. Eindelijk sprak Settleddust weer, nadat hij het nodig had gevonden contact te zoeken met zijn zusje. Hij begon natuurlijk direct over Twistedheart, en Crystalstar blies haar adem langzaam door haar tanden naar buiten. Ze kreeg ook direct bevestiging dat Shrimppaw hen hierheen gebracht had. Als dit voorbij was zouden ze nog wel eens even praten. "Ik heb Twistedheart hier niet zonder reden mee naartoe genomen. Maar dat zal je allemaal nog wel te weten komen. Ik ga me hier in mijn kamp niet verontschuldigen." Beloofde ze de deputy, nu haar blik weer helemaal serieus was geworden. Ze was de belichaming van koele ernst. "Wat ben je bereid me te geven voor hem? Of moet ik geloven dat Acornstar je hierheen heeft gebracht met lege poten, en verwacht dat ik hem overhandig in ruil voor jullie goede manieren?" Ze trok een quasi-vragende blik.

Haar broertje, Stormkit, was haar al gauw gevolgd en had zich aan haar zijde geplant vlak nadat ze haar vraag had gesteld. Even leek niemand haar er aandacht aan te besteden en wilde ze weer haar mond opentrekken toen haar mama met een glimlach aan een antwoord begon. Blijkbaar was de vreemde kater mama’s broer en was hij de deputy van Shadowclan. Maar iets in dat antwoord klopte niet in haar kleine kopje. Als hij mama’s broer was, waarom zat hij dan in een andere clan? Haar broertje zat toch ook in dezelfde clan als dat zij zelf zat. Stormkit vroeg waarom hij hier was, maar zij kon er een beter doen. “Waarom is hij Shadowclan?” Vroeg ze even nieuwsgierig als haar broertje. De hele situatie die er omheen gaande was escaleerde alleen op dat moment. Voordat zij of haar broertje een antwoord op hun vragen konden krijgen. Boos geschreeuw barstte los uit een van de vreemdelingen en Specklekit dook lichtelijk in elkaar. Dit was ineens niet meer zo leuk.