[Event] Then lightning strikes

De commotie die ontstond liet een zacht gebrom van zijn lippen glijden. Waarom moest dit hier gebeuren? Er waren kinderen hier, gewonden, zwangere poezen, ze hadden allemaal rust nodig, zeker met deze leafbare. Niemand had extra stress nodig, zeker niet op het veilige eiland dat hun thuis was. Toen hij echter een licht bekende stem hoorde, richte hij zijn oren op. Zijn massieve lichaam kwam overeind en even vernauwde hij zijn nutteloze ogen tot fijne spleetjes. Het was echter toen Littlefish sprak dat zijn vermoedens bevestigd werden. Zijn zoon, Settleddust, was deel van de shadowclan patrouille. Hij kwam overeind en slikte even, een lichte nervousiteit golfde door zijn lichaam heen waarna hij wel meteen een gevoel van woede over hem heen voelde gaan. Hij kon de aggresie van zijn clangenoten voelen, hij wist dat ze hier niet welkom waren en dat maakte hem bezorgd. Ondanks dat de gestreepte kater hem haatte, gaf Outrage nog steeds zielsveel om hem. Hij zou het zichzelf niet vergeven als er hem iets zou overkomen... Hij zuchtte even, een geluid die vol zat met frustratie. Hij schoot recht en trippelde richting zijn kleinkinderen die gretig vragen aan het stelen was over hun oom. Hij schraapte zijn keel even en lichte zijn kopje wat toen hij dichter bij de kleine bolletjes was. "Dat komt omdat jullie oma, Settleddust en mama's mama, een Shadowclanner was," fluisterde hij teder en voorzichtig naar hun toe. Hij glimlachte even naar hen en knikte. "Als jullie willen kan ik jullie van alles vertellen over haar en Shadowclan," hij lichte zijn kopje wat. "Hm? Wat denken jullie ervan?" hij probeerde de positiviteit van zijn dochter uit te stralen, maar het koste o zoveel moeite. Hij wilde schreeuwen, woest roepen naar Crystalstar om zijn zoon met rust te laten... Maar dat kon hij niet, niet nu. Hij kon enkel een schietbedje naar starclan sturen in de hoop dat zijn moeder hem zou horen. Op dagen als deze wenste hij dat zij nog leader was van Riverclan... En niet deze gestoorde dame die zijn broer als partner had gekozen.

De "volwassenen" gingen hard tegen elkaar tekeer, maar Stormkit had meer oog voor zijn zus en zijn moeder, die bezig waren over waarom familie van hem in een andere clan zat. Maar hij vroeg zich vooral af waarom ze zo erg stonken, hij hielt veel meer van de vissengeur van Riverclan, en dit was zijn neusje nog niet gewend. Zijn blauwe ogen gleden naar zijn opa die opeens bij hen stond en ongeveer uitlegde wat er aan de hand was. Niet dat hij het echt goed snapte, maar dat was geen probleem. Outrage vroeg of ze wilde horen over Shadowclan en zijn oortjes gingen nieuwsgierig overeind staan. "Wilt u dat doen, opa?" vroeg hij, waarna hij zijn lichaampje tegen die van Outrage aan duwde. Hij had gehoord dat opa Outrage blind was en deed daarom een poging om te laten voelen dat hij er was, of iets in die richting. Geen idee eigenlijk, maar het klonk logisch voor hem.

[@Outrage @Specklekit]

Wat een sensatie! De Shadowclan deputy kwam in hun clan, hoogstpersoonlijk. Waarschijnlijk om hun verdwaalde warrior op te komen halen. Haar oortjes stonden verrukt naar voren terwijl ze het afspelende tafereel allemaal goed volgde. Haar blik haakte op de rood met witte Shadowclanner. Ze meende dat dit Pepperpaw moest zijn, de medicine cat apprentice. Wat een mooi kind was dat zeg - leek echter helemaal niet op een Shadowclanner. Prairie durfde zo een gok te maken dat dit geen volbloedje was. Haar dikke staart sloeg uiterst in haar nopjes om haar poten heen. Het was zo heerlijk om te observeren als er iets gebeurde als dit. De deputy leek niet helemaal op z'n gemak te zijn. Dit omdat hij hier familie had rond lopen - Littlefish was zijn zus, wat Outrage dan weer zijn vader maakte. Dat moest lastig voor hem zijn, ze zo onder ogen moeten komen. Een klein lachje trok over haar snuit. Dan de grote Shadowclan she-cat. Die zag er wel uit als de doorsnee moeraskat. Groot, sterk, and dare I say, sexy. Ze kon 't hele gezelschap wel waarderen, zag al helemaal voor zich hoe ze in de bosjes met hen zou duiken. Maar helaas was de toon van hun bezoek toch wat serieuzer dan dat. Crystalstar pakte het dan ook niet bepaald rustig op, maar ach, Prairie verweet het haar niet. Die moest ook nog naam voor zichzelf maken, en daar leek ze de afgelopen tijd nogal flink mee bezig te zijn.

Hoewel Stormkit’s vraag niet beantwoord werd, of in ieder geval, niet direct tegen hun, werd die van haar wel behandeld. Hun opa, Outrage, was er wat eerder al bij gekomen, maar had zich nu naar hun gericht en vertelde in een fluister hoe het kwam dat hun oom een Shadowclanner was. Ze snapte het allemaal nog niet zo goed, maar hun oma was een Shadowclanner geweest? Ze stond er niet eens bij stil dat de verleden tijd die hij gebruikte kon betekenen dat ze er niet meer was. Dood was daarnaast ook nog een moeilijk begrip voor een kitten en haar aandacht werd al weer gauw getrokken door haar opa die voorstelde om wat over hun oma en over Shadowclan te vertellen. Oh! Ja, ja, ja! Dat wilde ze. Enthousiast knikte ze haar kopje terwijl haar broertje netjes vroeg of hij dat zou willen doen. “Ja! Alsjeblieeeeeft!” voegde ze nog toe met een enthousiaste blik in haar oogjes.

Tag: @Stormkit @Outrage

De kater had angstig geknikt toen de grijze Leader hem opdroeg te blijven waar hij was. Er was blijkbaar wat commotie ontstaan in het kamp en Crystalstar moest natuurlijk even polshoogte nemen. Twisted mocht niet verplaatsen, wat hij dus ook braaf niet deed. Toch kon hij het niet laten zijn oren te spitsen en een klein beetje naar voren te leunen. Was dat wie hij dacht te horen? Zijn hart maakte een sprongetje en zijn maag een salto. Als dat echt de stemmen waren die hij dacht te horen.. Dan was hij gered? De donkerbruine kater slikte, zenuwachtig om te bewegen. Zijn jeukende poten kneedde de aarde onder hem. Crystalstar zou het toch niet merken als hij een paar pasjes naar voren deed, toch? Die was in gesprek. Niemand die het zou merken.. Hij wilde graag weten wat er precies gezegd werd, maar toch.. Hij wilde niet weer bijna verzopen worden. Het moment dat hij eindelijk genoeg moed verzameld had om toch een klein stapje richting de uitgang van de Den te zetten, klonk Crystalstars stem galmend door het kamp heen. Het was duidelijk te horen, ook voor hem. Twistedheart verstijfde en kneep even kort zijn ogen dicht. Shit, shit, ze had hem gemerkt. Dat moest wel. Bang likte hij zijn lippen en aarzelend kwam hij in beweging.

Voorzichtig keek hij het hoekje om en zijn hart en maag deden weer precies hetzelfde als daarvoor. Daar, midden in het kamp, stonden drie welbekende ShadowClanners. Ze kwamen voor hem, ze kwamen hem hier weghalen. Twisted kon wel janken van geluk, maar zijn gekleurde ogen schoten al snel angstig naar de grijze Leader. Hij voelde de ogen van de RiverClanners door zijn dikke vacht op zijn huid branden, maar hij durfde zoals de eerste keer nauwelijks op te kijken. Met aarzelende stapjes kwam hij dichterbij Crystalstar en ging een stukje bij haar vandaan zitten, maar wel dicht bij genoeg dat hij niet op zijn kop zou krijgen en uiteindelijk toch niet mee zou mogen. Zijn ogen gleden naar zijn Clangenoten. Zouden die voor hem willen vechten?

De licht gekleurde kattin informeerde Mouse dat de vreemde katten hier voor "iets" waren. Wat geïrriteerd zwaaide het poesje met haar staart, ja hallo- ze wist al dat het om "iets" ging maar ze wilde weten wat! Met die gedachtes wilde ze weer haar bek openen om dat duidelijk te maken. Maar toen begon de bruine kater, die een beetje de leiding had te praten. Of tja ze gokte dat hij een beetje de baas was, hij had wel een aura van autoriteit. Misschien als ze nu heel goed zou opletten hoefde ze het helemaal niet nog een keer te vragen aan Shrimppaw, maar kon ze het zelf uitvogelen. Dus dat deed ze ook, heel goed luisteren naar alles wat er gezegd werd.

En pfoe wat werden er veel woorden gewisseld

Ze kon het bijna niet bijhouden. Maar als ze het goed begreep hadden ze hier iemand die hier eigenlijk niet hoorde. Maar bij de vreemdelingen. En de redenen waarom ze hier waren was om hem weer terug te halen. En oh! Kijk daar kwam de kat in kwestie aangelopen. Hij zag er bang uit, maar Mousekit kon niet plaatsen waarom. Ze waren toch niet zo eng? Misschien was de plek waar hij vandaan kwam zo anders dan hier dat daardoor een beetje in de war was? Maar wat deed hij hier in de eerste instantie? "Ik snap het even niet Shrimp, waarom is hij hier?" Sprak ze zachtjes terwijl ze haar hoofdje wat schuin hield.

Het werd er niet beter op toen een kitten, wie duidelijk een jong was van Crystalstar en dus zijn nichtje was, begon te schreeuwen. Hij trok even met zijn gestreepte oren en snoof zachtjes. Het feit dat de moeder van het jong er ook niks tegen leek te hebben, zorgde ervoor dat frustratie in hem opkwam. Hij besefte ergens wel dat ze waarschijnlijk niet wist wat voor schade ze kon aanbrengen met deze actie, maar dat betekende niet dat hij zijn emoties omtrent het hele gedoe zomaar kon weg cijferen. Gelukkig hadden zijn kleinkinderen al snel terug zijn aandacht. Stormkit was voorzichtig en stelde zijn nieuwsgierigheid als een vraag terwijl hij zich tegen zijn opa aandrukte. Outrage zwelde meteen op van trots en een brede, zachte glimlach verscheen op zijn brede kop. De actie van zijn kleinzoon had hem wel meteen gekalmeerd; al zijn haat werd met een klap vervangen door trots en liefde voor de kleine bolletjes die bij hem waren. Specklekit reageerde anders dan haar broer, ze was wild en enthousiast en liet haarzelf duidelijk horen. Zijn hart smolt nogmaals toen hij haar stemmetje hoorde, zo vol leven en energie. Hij grinnikte even en plaatse zijn grote poot langs Stormkit, een actie die de kitten wat dichter zou brengen naar hem. "Tuurlijk wil ik dat Stormkit," zei hij zacht met zijn zware stem terwijl hij even liefkozend glimlachte naar zijn kleinzoon. Hij rechte zich wat en luisterde even aandachtig naar alles. De elder wilde deels de jongen verwijderen van deze plaats en ze terug naar de nursery brengen, maar ergens wilde hij ook niet de open plek verlaten. Hij wilde weten hoe dit zou aflopen en daarbij zou de vuurrode kater zijn familie niet achterlaten in zo'n vijandige omgeving. Het was een gevoel die hij altijd al voor zijn kinderen had gevoeld; hij moest zijn kinderen beschermen tegen deze wereld. Hij slikte even sloot kalm zijn ogen. De beslissing was gemaakt om hier te blijven, dicht bij zijn kleinkinderen, maar in handbereik voor zijn zoon en dochter. Mocht er iets mislopen, dan kon hij ze zo helpen. De massieve kater zakte wat door zijn poten en legde zijn kop voorzichtig bij de kittens, zo maakte hij een beschermende kring rond de twee. Deze woorden waren voor hen alleen bedoeld. "Oma haar naam was Winddancer," zei hij zacht tegen de kittens. "Ze leek erg veel op oom Settleddust," hij glimlachte even. "Maar qua karakter was ze net als jullie moeder," Hij hield even een pauze zodat deze zinnen tot de andere konden bezinken. "Winddancer kreeg 4 kinderen; jullie moeder, oom Settleddust en nog twee poezen die jullie tantes zijn," Hij voelde een golf van trots over zich gaan toen hij het beeld van zijn kinderen als kittens voor zich zag. Hij herinnerde zich nog goed hoe blij hij was toen hij ze voor het eerst had gezien op de journey. "Tante Quailspark en tante Softbelly," sprak hij kalm tegen de jongen. "Jullie zullen ze vast wel eens ontmoeten op een gathering, wanneer jullie apprentices zijn," Zijn stem was zacht zodat hij niemand stoorde, maar toch een beschermende bubbel kon maken voor zijn kleinkinderen. Hij zou ze beschermen tegen dit alles, tegen alle commotie en gekheid die zich momenteel afspeelde in het kamp.

Tag: Stormkit & Specklekit

Oeh! Er was weer leven in het kamp! Nieuwsgierig was ze al uit de nursery gestapt naast haar broer, om een blik te vangen van de vreemde figuren die al deze oproer hadden veroorzaakt. Zachtjes stapte ze dichterbij, totdat ze de stem van haar papa hoorde. Meteen schoten haar oortjes wat naar achteren en ging ze heel lief, heel dicht tegen hem aan zitten. Ze had nog steeds hoop dat ze met lief doen hun laatste uitstapje goed kon maken. Het was toch allemaal Bracken zijn idee geweest! Maar over Bracken en uitstapjes, die hele vreemde kater die zo op haar broertje leek was in hun kans. Meteen werden haar oogjes groot toen ze... Settleddust? Was het Settleddust? Nouja, iniedergeval die vreemde kat zag. Ze merkte de spanning in haar ouders en dat verwarde haar een beetje. Uiteindelijk besloot ze maar dat hij kennelijk een vijand was en stak haar tong naar hem uit, waarna ze tussen haar ouders ging zitten met een boze blik naar hem. Kijk, dit is mijn familie en mijn papa, hij beschermt me als je nog eens iets geks doet!

Tag: Bracken, Sea, Arctic (Settled)

Bracken had de woorden van zijn ouders heus wel gehoord, en het was ook niet dat hij ver weg van ze zat. Maar hij ging niet net als Amberkit dicht bij hen zitten. Hij was veel te nieuwsgierig naar de vreemd ruikende katten die hier zomaar kwamen. En natuurlijk vooral naar zijn evenbeeld, met die gekke naam. De Deputy. Hij gaf de kater een vrolijke lach toen hij zijn kant op keek en probeerde aandachtig te luisteren naar wat er allemaal gezegd werd. Er waren meer kittens die het erg interessant vonden en Brackenkit zette dapper een paar stapjes naar voren toe. Het ging over een Warrior die ze hier hadden? Waarom zouden ze die hier hebben? Hij keek dan ook met grote oogjes hoe er een grote, bruine kater de Leaders Den uit kwam. Wow! Brackenkit liep nog wat meer naar voren, zijn oortjes nieuwsgierig naar voren gestoken.

_{Mousekit was een beetje geïrriteerd door haar antwoord, maar Shrimppaw kon er ook niet zo veel aan doen. Haar aandacht was helemaal bij het gesprek tussen Crystalstar en Settleddust. Shrimppaw hoopte maar dat de Warrior gewoon terug zou gaan naar ShadowClan, ze hadden geen reden hem nog langer te houden. Niet dat ze wist in ieder geval, Crystalstar had ook niets met haar overlegd. Dat snapte ze ergens ook wel, Shrimppaw was er duidelijk tegen. De grijze Leader gaf uiteindelijk toe de kater hier te hebben en er werd wat onderhandelt tussen de twee. Shrimppaw keek zenuwachtig van de één naar de ander. In haar ooghoek zag ze Pepperpaw even kijken, maar toen ze haar ogen naar haar draaide werd er al weer weggekeken. Shrimppaw zuchtte zachtjes en twijfelde of ze niet iets moest zeggen. Ze vond het spannend om tegen haar Leader in te gaan, wat ze technisch gezien al een beetje gedaan had door de patrouille naar het kamp te brengen. Ze was dus ook blij toen Twistedheart erbij geroepen werd. Ze ging wat verzitten en draaide haar oortje naar Mousekit, die vroeg waarom de kater hier was. De Medicine Cat Apprentice zuchtte zachtjes. 'Dat weet ik ook niet, Mousekit..' fluisterde ze zachtjes. Wist ze het maar. Ze wist dat ze nog jong was, maar normaal gesproken overlegde Leaders en Medicine Cats met elkaar. In spanning wachtte ze af hoe het verder zou gaan.}

Wat hij absoluut niet had verwacht van Twisted's bezoekje was dit: een ruzie die nog eens snel uit te hand kon lopen. Crystal had de kater manipulatief in de val gelokt, iets wat Hermit ervan bewust maakte dat ze nog gevaarlijker was dan hij dacht. Maar ze was niet zijn gevaar, niet zijn probleem. Hij was blij met dat RiverClan eindelijk een leader had die niet over zich heen liet lopen. En hoewel ze nog altijd onvergeeflijke dingen had gedaan, voelde hij zich ergens een beetje trots op dat hij haar apprentice was. Zeker nu ze hem een geweldige kans had aangeboden. Ze behandelde hem eindelijk niet meer als kitten, maar als de vooraanstaande warrior die er in hem zat. Bij Settleddust zijn woorden keek hij hem dan ook vijandig aan, al zou het waarschijnlijk nooit van oogcontact komen. Nog voor Twistedheart tevoorschijn kwam was hij naar zijn zusje toegestapt, die samen met Mousekit zat. Hij besloot de kitten te negeren. "Wat weet je allemaal?" Fluisterde hij in haar oor toen de ShadowClanner naar voren geroepen werd. Ze moest vast wel iets gehoord of gemerkt hebben. Dit zat ongetwijfeld dieper dan hoe het eruit zag.

Tag: @Shrimppaw (en Mousekit semi)