[Everpaw] Benefit of the doubt is my weakness

Stormflight

Een lange jachtsessie werd verschrikkelijk verkort toen hij het rumoer hoorde. Stormflight richtte zijn blik naar boven, liet de prooi die hij net had gevangen op de grond vallen en racete in de richting van the Sunningrocks. Hij had kunnen weten dat de deal niet lang stand zou houden en zijn poten werkten hard om zo snel mogelijk bij de Sunningrocks te komen. Wat hij daar aantrof, deed hem verbazen. Rookchirp was in een gevecht met een apprentice en toen kwam Crystalstar opeens tussenbeide, de apprentice hard aanpakkend. Hij zag ook Smouldertongue, de kater die hij had ontmoet aan de zijkant van the Steppingstones en met wie hij goed bevriend was geraakt. Hij hoorde de woorden die de kater sprak en ving de woorden op van een oudere ThunderClan warrior voor hij zich bij het kleine groepje RiverClanners voegde. Het was hem duidelijk waar het hier om ging: drie losbandige apprentices die hun plek niet kenden. Er was geen nood om ze hard aan te blijven pakken en Stormflight liep dan ook op Crystalstar af, met zijn zachte mauw bekend makend dat hij er was. “Laat haar gaan, Crystalstar,” sprak hij op een zachte toon tegen zijn leader. “RiverClan heeft op dit moment niks aan een grote bek dat ze moeten voeden. Ik denk dat ze haar lesje wel heeft geleerd en als dat niet zo is, dan weten we wat we moeten doen.” Zijn groene ogen flitsten kort omhoog en keken naar Smouldertongue, waarbij hij de kater een zacht, onmerkbaar knikje gaf. Vandaag was hij onpartijdig, maar dat zou de volgende keer niet meer zo zijn. Als ThunderClan de grens bleef overschrijden, dan zat een oorlog er wel in en dan zou Stormflight zijn leader niet meer kunnen overreden. Hij hoopte dat Smouldertongue de hint begreep.

Elfje

Van alle kanten werd er geschreeuwd, maar ze hield stevig vast. De belediging van haar rang was voldoende reden, vond Crystalstar zelf. Uit haar ooghoek zag ze hoe Whitewalker haar afschermde van de overige Thunderclankatten. Zijn plan klonk haar, in de hitte van dit moment, best goed in de oren. Ze zou niet over zich heen laten lopen. Ze was misschien de nieuwste Leader in het woud, maar ze zou er op toezien dat anderen wisten dat er niet met haar te spotten viel. Plotseling hoorde ze de stem van Stormflight. Diens woorden lieten het vuur van haar woede weer oplaaien. Ze draaide haar oren furieus naar achteren. Hoe durfde hij? Crystalstar verstrakte haar kaken nog eenmaal, waarbij ze opnieuw bloed proefde, en liet de apprentice los. Rond haar grijze bek zaten kleine druppeltjes bloed gekleefd, en ze keek woedender dan iemand haar ooit gezien had. "Jullie!" Ze keek de Thunderclankatten vervaarlijk aan. "Neem je apprentices mee. Laat je hier niet meer zien, want ik zal een tweede overtreding niet zo mild afrekenen." Met een voorpoot duwde ze de rode apprentice van zich af, terug richting diens kant van de grens. Toen draaide ze haar kop met een ruk om naar Stormflight. "En jij.. Waag het niet mij ooit nog te vertellen wat te doen." Crystalstar liet haar blik nu over alle aanwezigen staan, zodat ze wist dat ze de aandacht had. "En nu allemaal weg hier. Behalve jij, Whitewalker." Concludeerde ze, terwijl ze de witte kater even aankeek.

Sunpaw had tot haar genoegen door dat ze al rap de overhand weer kreeg. Een grijns kwam op haar lippen. Deze warrior was zwak. Ze voelde al breekbaar onder haar klauwen. Ze sloeg een klauw richting haar kop en vervolgens sperde ze haar bek open, klaar om haar tanden in haar oor te zetten. Maar op dat moment werd ze opeens van achter aangevallen. Ze schreeuwde het uit en ze sloeg met haar klauwen in het rond. Er ontstond een kakofonie van stemmen die allemaal van hot naar her schreeuwden, terwijl de leider ondertussen in haar nek beet. Sunpaw vloekte en schold de meest vreselijke verwensingen die ze wist naar de grijze poes. Maar uiteindelijk werd ze losgelaten. Haar oranje vacht op haar nek kleurde rood en het prikte als een eikel. Sunpaw was bijna in staat om weer terug aan te vallen, maar iedereen en z'n moeder was aan het schreeuwen dat ze terug moest komen. ‘Gore heks,’ siste ze tussen haar tanden naar de Riverclan leider. Thornstar was een idioot dat hij het gebied aan haar had gegeven. Ze was een monster. Was ze de enige die het zag? Ze liep terug naar haar clangenoten die haar duidelijk niet hadden geholpen. Ze stootte een schouder tegen Everpaw terwijl ze langs hen liep. Lafaards. Ze zwiepte met haar staart en verdween tussen het woud. UGH! Waarom was haar clan zo.. waardeloos!