De overwinnaar kreeg de prijs. Maar had ze wel echt iets overwonnen? Crystalstar wist zelf ook wel dat Thunderclan zich voor de komende tijd gedeisd zou houden, maar voor hoelang kon ze daar zeker van zijn? Thornstar was dan misschien leader, maar genoeg druk vanuit zijn clan zou hem kunnen overtuigen toch op hun afspraak terug te kijken. Daarnaast was Thunderclan niet eens haar enige zorg: Acornstar zou niet blij zijn met het nieuws dat zij agressief tegenover een andere clan was geworden. Dat zou betekenen dat Shadowclan misschien druk op haar kon zetten om haar ingedamd te houden. Toch was Crystalstar niet van plan om ook maar een beetje toe te geven: Dit gebied was van haar, en ze zou zich aan de afspraken houden die ze met Thornstar gemaakt had. Met haar bekende stalen blik zat ze vanaf de rotsen haar eigen territorium in te kijken, zich vaag afvragend hoe makkelijk het zou zijn om vanaf deze kant een inval te plegen. Plotseling zag ze een bekende gedaante tussen de rotsen heen komen: Lynxfang. Crystalstar rekte zich even uit en liet zich toen van de rots afzakken, op de oudere kater aflopend. "Lynxfang." Miauwde ze terwijl ze haar blik over de hals van de kater liet glijden. De laatste keer dat zij samen waren geweest was hem bijna fataal geworden. "Hoe bevalt dit gebied?"

Haar altijd al slanke postuur had minder onder het nieuwe dieet geleden dan dat van andere Riverclankatten. Altijd vis in overvloed betekende een stevige bouw die hen met redelijk gemak door de koudste periodes hielp. Maar nu moesten ze zuiniger zijn, er kon niet gegeten worden wanneer iemand wenste, er werd gegeten om te leven. Maar wel geloofde ze dat het genoeg was om hen door Leafbare heen te loodsen. "Het zal ons lukken. En daarna zal ons eigen gebied weer genoeg zijn, als de prooi weer terugkomt.." Ze wist dat ze altijd het idee presenteerde dat ze de rivier binnen een korte tijd weer terug zouden hebben. Ze wist zelf nog niet precies wat ze zou doen als dat niet het geval bleek te zijn. Lynxfang begon over Thornstar. Crystalstar glimlachte wrang. Ze had op deze plek al een punt gemaakt, tegenover de apprentices en andere Thunderclankatten die zich niet aan de regels hadden willen houden. "Dat zal hij proberen. Ik weet alleen nog niet zeker wat zijn warriors zullen doen, want ik kan me niet voorstellen dat zij hier erg blij mee zijn."

Het leiderschap dat ze in alle vluchtigheid die Starclan voor haar weg had gelegd geërfd had, was Crystalstar zeer dierbaar. Haar nieuwe naam betekende dat zij de besluiten nam, en dat zij Riverclan kon sturen naar haar ideale beeld. Ze was volledig overgegeven aan de clan van het water, was bereid negen keer voor haar te sterven als ze een veilige toekomst voor de katten kon waarborgen. Ze was bereid oorlogen te voeren en compromissen te maken, als haar clan maar bleef voortbestaan en zegevierde. En hoewel ze streng en hard was, had ze beloofd nooit tiranniek te worden in haar eigen clan. De stem van anderen bleef belangrijk, ook al had zij het laatste woord. "Hmm, ik heb erover nagedacht, maak je maar geen zorgen." Dit had ze allemaal besproken in haar training met Hermitpaw. De eerste van zijn echte lessen over tactiek. Toen Lynxfang het onderwerp plotseling naar Shatteredice overbracht was Crystalstar ietwat verbaasd. Zou het kritiek zijn? Nee, dat leek haar niet waarschijnlijk. De twee waren best close, hij had haar geholpen Riverclan beter te begrijpen. "Natuurlijk, wat is het?"

Ahh, de mysterieuze kittens van Shatteredice. Lynxfang had de queen vergezeld toen die met de kittens aan was gekomen, en zij en Crystalstar hadden wel degelijk gepraat. Ze wist dat de kinderen niet die van de kattin zelf waren. Maar haar vriendin had haar nadrukkelijk gezegd dat ze niet wilde dat de kittens dit zelf wisten. En hoewel Crystalstar haar warriors vertrouwde, en vond dat geheimen niet het beste waren voor de clan, respecteerde ze die wens. "Shatteredice heeft me over hen verteld.. En heeft duidelijk gemaakt dat dit haar zaak is. Het spijt me, Lynxfang. Je zult het haar moeten vragen als je antwoorden wilt."