[Everpaw] Benefit of the doubt is my weakness

Het was een bekende weg naar de Sunningrocks. Logisch ook, het was gewoon hun gebied. Thornstar kon Honeypaw maar wat. Hij zou vanzelf wel zien dat dit de beste keus was als zij en Everpaw thuis kwamen met heel veel prooi. Dat was één ding wat Honeypaw zeker wist. Dan zou hij zien dat Thunderclan dit gebied nodig heeft en het terugeisen van Crystalstar. Die visvreter moest haar eigen boontjes maar doppen, niet Thunderclan's eten opeten. Honeypaw stak haar neus tussen de struiken door. "Het lijkt alsof er niemand is.. Ze gebruiken het niet eens!" miauwde ze verontwaardigd, al konden ze best tussen de patrols hier langs zijn gekomen. "Kom, laten we gaan jagen."

[Everpaw, en waarschijnlijk wel katten die binnenvallen ;-) ]

Haar enkele woordje leek de kattin blij te maken, maar voor ze verder nog een reactie kon geven verdween Honeypaw al door de uitgang. Everpaw stond snel recht en kon de mollige kattin makkelijk inhalen met haar lange poten. Ze was de kalmte zelf terwijl ze zwijgend door hun gebied liepen, naar de Sunningrocks. Wat ook hun gebied was, toch voor zo lang zij al leefde - dus hoe kon dat nu dan ineens anders zijn dan? Honeypaw maakte de eerlijke opmerking dat er helemaal niemand was, dat ze het niet gebruikten. Inderdaad. Wat hadden ze aan dit stuk gebied als ze hier toch niet waren? En waarom zou het een probleem zijn als zij hier waren als het de vriendelijkheid van hun leider was die dit gebied überhaupt aan hun geschonken had? Everpaw had evenveel training gehad als Honeypaw, dus 'laten we jagen' was waarschijnlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ze knikte. Het voelde.. Fijn om met iemand te zijn die haar niet de hele tijd aan het praten wou krijgen. Iemand die gewoon zelf het woord voerde, hoe raar en onlogisch dat woord haar toch in de oren klonk. Maar dat was niet per se Honeypaw's fout. De jonge kattin spitste haar grote oortjes en keek om zich heen, zoekend naar een prooi.

Honeypaw had nog niet veel getrained, Meadowleap was vaak in de medicine cat den met de één of andere buikpijn ziekte. De apprentice had dus heel veel vrije tijd om los te slaan zoals vandaag. Dat betekende ook dat ze nog niet zo'n stralende jager was daarentegen. Ze stak haar neusje de lucht in en stapte de bosjes uit, haar staartje hoog in de lucht. Ze kon de Thunderclan geur op de rotsen nog ruiken, gemengd met die van Riverclan. Het was gewoon hun gebied. Ze snoof nog een keer. Ze rook wel prooi.. maar waar zat het. Ze fronste terwijl ze om zich heen keek. Hmm..

Voor de eerste keer sinds de overname stapte zij zelf weer de richting de Sunningrocks, ze had zichzelf de kans nog niet gegund van haar overwinning gebruik te maken. Ze wist dat de plek door haar clan gebruikt werd, de prooistapel was immers gevuld geraakt met een grotere variatie aan prooien dan zij ooit in Riverclan gezien had. Natuurlijk was het niet hetzelfde als toen ze de rivier nog hadden: Er was nu minder en ze moesten zuiniger zijn. Maar er was eten, en dat betekende tevredenheid. Een hongerige clan was een boze clan, daarom was het zo belangrijk geweest dezelfde dag nog een oplossing te vinden. De grijze kattin bereikte de andere zijde van de rivier en stond daar even stil in de schaduw van de grote rotsen: Een stem, onbekend voor Crystalstar, weerklonk tussen de stenen. De stem was jong en verontwaardigd, en de leader begreep meteen dat Thunderclan zich niet aan haar woord hield. Voorzichtig spiekte ze om de steen heen en merkte twee apprentices op, de een breed en bruin-rood, en de ander slank en wit. Die zou ze wel aankunnen, mochten ze plotseling besluiten dat vechten de juiste optie was. Ze merkte ook op dat de twee van plan waren te gaan jagen, meteen handelen dus. Ze kwam achter de steen vandaan en stapte zonder aarzeling en met trots opgeheven kop de openheid in. Ze kuchte koeltjes en miauwde luid: "Ik dacht toch echt dat de grens daarginds lag."

Sunpaw was in een slecht humeur sinds die leiders van hun de koppen van hun lijf waren verloren. Geen konijnen, geen Sunningrocks. Wat zou de volgende stap worden? Niet meer het kamp uit? Want zo voelde ze zich inmiddels, al die regels. Wat een bullshit. En het was niet eens in het voordeel voor Thunderclan. Sunpaw deed haar best en had al een eekhoorn weten te vangen, wat laat in het seizoen, maar door haar enorme kunsten in de toppen van de bomen, had ze hem eenvoudig achtervolgd en neer weten te halen. Daar moest je haar Skyclan voorouders voor bedanken, Thornstar. Gatverdamme, ze had een hekel aan hun leider op het moment. Maar die gedachten vervaagden even toen ze opeens stemmen hoorde bij Sunningrocks. Waren het gore visvreters? Haar oren gingen diep in haar nek. Misschien moest ze maar even gaan knokken, dat zou wel lachen zijn. Ze zou die visvreters laten weten wie de baas was. Maar toen ze aankwam zag ze twee van haar dengenoten. Oh. Dat was interessant. Ze ging op snelle pas richting de twee apprentices. Oh ja, ze zou meedoen met jagen hier. Ze glimlachte en en wilde net hoi roepen, totdat opeens een grijze poes op kwam dagen, nog nat van het water. En als Sunpaw zich niet vergiste, was het de Riverclan leider. Oh oh. Ze siste en keek de poes aan met een vijandige blik. Ze miauwde over dat de grens verderop lag. Sunpaw keek over haar schouder en sloot aan bij de jongere apprentices. ‘Oh nee, volgens mij vergis jíj je,’ miauwde ze opstandig tegen de veel oudere poes, die ook veel hoger in rang was. Maar het boeide haar geen reet. ‘Volgens mij is de grens al sinds jaar en dag de rivier.’ Sunpaw ontblootte haar klauwen en kraste ze over de rotsen heen. Ook al was ze een warrior, zíj waren met meer. Drie apprentices zou ze niet in haar eentje kunnen vechten. Dat was haar tweede fout.

[Everpaw] Benefit of the doubt is my weakness Whjite10

Whitewalker was heetgebakerd uit op jacht. Sinds zijn rare droom kon hij geen dag meer uit gaan zonder zich zorgen te maken. Elke keer als hij niet bij haar was, was zijn angst weer terug te vinden in zijn luid razende hart. De tom probeerde daardoor zijn taken vliegensvlug te doen, zodat hij weer wakende kon zijn over haar. Er loerde een valse kracht over hen heen, een duistere schaduw die afwachtte tot hij zijn kans grijpen kon en dat maakte hem enorm rusteloos en bang. Natuurlijk hield hij zijn angst zo goed mogelijk verborgen, want kom op! hij was Whitewalker, getraind door Pantherstar, hij was nergens bang voor! ..toch, elke nacht scheet hij weer in zijn broek als hij weer moest toegeven aan zijn slaap. Met stampende poten liep hij door, zoekend naar enkele tekens van prooi. Nu de rivieren vergiftigd waren kon hij ook geen vis vangen en moest hij zijn best doen op landprooi; een van zijn zwakkere skills. Het was al drie keer gebeurd deze week dat hij zijn prooi had laten ontsnappen. Gelukkig was het wel telkens wanneer hij alleen op pad geweest was, dus hoefde hij zich niet al te druk te maken dat hij aangekeken werd door zijn gefaal. De tom ving de geur op van zijn leader, waar hij pas geleden nog redelijk tegenin gegaan was tijdens de announcement van Coyote's aftreden. Haar geur trok naar de Sunningrocks, die pas geleden weer toebehoorde aan Riverclan- zoals dat ook hoorde. Zijn ogen knepen lichtelijk samen toen hij ook andere stemmen hoorde maar geen andere geuren van zijn clanmates kon opvangen. Zijn borstelige staart sloeg pissig heen en weer terwijl hij zijn weg maakte naar het bron van geluid. En ja hoor, daar zag hij ze al staan. Drie klote apprentices van Thunderclan, die duidelijk nog niet genoeg klappen hadden gekregen van hun ouders om manieren aan te leren. Een zette al een grote waffel op, alsof ze tegen een vriendje sprak in plaats van de Riverclan leader. ''Luister etterkind, je drukt nu heel gaf je kaken op elkaar en vertrek met je staart tussen je scharminkel poten van Riverclan's gebied af voor ik je strot dichtknijp en je respect aanleer.'' Sprak hij direct luid toen hij aangekomen was. Zijn dikke vacht piekerig overeind van nijd.

Honeypaw leek ook rond te kijken op zoek naar prooi. Everpaw's blik viel op een andere apprentice die zich bij hen voegde - Sunpaw, een maan ouder dan haar maar wel met veel meer ervaring. Everpaw gaf niet een reactie op de aanwezigheid van de rosse kattin; niet omdat ze haar niet graag had, of zo, maar omdat het niet echt in haar opkwam dat een begroeting misschien aan de orde was. Maar voor haar überhaupt de kans gegund werd, klonk een nieuwe stem over de stenen. Everpaw keek op met een neutrale uitdrukking in haar diepblauwe ogen. Ze zag de grijze kattin maar herkende haar niet. Een Riverclanner, in ieder geval. En ze leek niet heel blij. Maar waarom niet, dan? Wat deden ze verkeerd door hier te staan? Everpaw opende haar bekje niet maar observeerde voornamelijk. Ze snapte het allemaal niet zo goed. Sunpaw had meteen een frank antwoord klaar en een tweede Riverclanner, een grote witte kater, antwoordde met venijn in zijn stem. De frons in haar voorhoofd werd dieper. Dit was politiek - dat ging al helemaal boven haar hoofd. Ze waren allemaal katten, toch? Dus waarom waren ze dan zo kwaad op elkaar?

Ze had niet goed genoeg gespeurd. Hoe kon ze ook? Ze was pas net een apprentice. Een jonge apprentice die dacht dat ze de wereld in haar poten had, om er vervolgens achter te komen dat dat toch wel flink tegenviel. Toen een massieve, streng kijkende kattin achter de rots vandaan stapte en misgunstig op haar neerkeek, vloeide haar bravoure toch lichtelijk de aarde in. De kattin noemde dat de grens daarachter lag, waarop Honeypaw haar oren platlegde. Dat was dus niet waar! Ze keek verbaasd op toen Sunpaw's stem klonk. Kijk! Backup! "De Sunningrocks zijn van Thunderclan!" bevestigde Honeypaw. Ze deed een poging om haar borstkas wat dapper naar voren te steken, maar de kleine apprentice had pure angst in haar ogen staan. Dit was niet de bedoeling geweest. En zeker toen er ook nog een grote witte Riverclanner kwam, vernauwde ze haar ogen iets. Hij.. hij zou ze niet echt doodmaken toch? Ze bleef nog steeds op dezelfde plek, maar haar staart werd wel wat dikker en ze kromde haar rug defensief.

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

De ginger kater vond het net als iedereen jammer dat ze de Sunning Rocks niet meer hadden, maar ging er geen onnodig gedoe van maken en besloot om vandaag gewoon te jagen in het bos. Als hij geluk had kwam hij nog een eekhoorn tegen of een vogeltje, dan kon hij weer wat aan de prooistapel toevoegen. Desondanks merkte hij wel dat zijn poten hem begeleiden naar Sunning Rocks, niet omdat hij het wou betreden maar meer een lichte nieuwsgierigheid. Hoeveel zou Riverclan al gebruik maken van hun nieuwe aanwinst? En er was ook een bepaalde kat die hij hoopte te ontmoeten. Sinds hun laatste ontmoeting had hij de grijze Riverclanner niet meer gezien, maar het kon dat de kans nu groter was weer. Helaas, toen hij vlakbij was rook hij meerdere verse geuren bij de bekende stapel rotsen maar niet die van Stormflight. En bovendien waren drie geuren van Thunderclan. Hij zuchtte eens diep, opeens heel vermoeid. Honeypaw, Everpaw en Sunpaw. Van de laatste wist hij het zeker toen haar stem luid en duidelijk klonk. Zo te horend sprak ze tegen een Riverclanner, die zomaar Crystalstar kon zijn als hij zich niet vergiste. Ook Honeypaw's stem klonk er. Heel even dacht Smouldertongue erover om rechtsomkeer te maken en zich er niet tegen aan bemoeien, maar dat voelde niet als de juiste keuze. Dus met een grote zucht ging hij maar gezellig meedoen. Kon iets ook zonder drama? Hij was er net op tijd bij om een witte kater nogal onvriendelijk tegen Sunpaw te praten en hoewel hij hem wel enigszins gelijk had vond Smouldertongue niet dat hij daar bepaald recht op had. Hijzelf bleef voor nu netjes op de grens staan, maar zorgde ervoor dat hij wel gezien kon worden. "Sunpaw, Honeypaw en Everpaw!''riep hij, zo streng als hij kon. Hij deed zijn best hier hoor. "Mag ik weten waarom jullie daar staan of hebben jullie alledrie opeens geheugenverlies?''vervolgde hij, eerst even geen aandacht bestetend aan Crystalstar en de andere Riverclanner. Hij wou graag voor hun duidelijk maken dat hij hier niet was ter ondersteuning van de regelbrekers.

To:the whole party|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

Hij begreep Thornstar goed en de reden ook dat hij voor dit besluit had gekozen, vooral ook gezien Thornstar de vierde leider was waar hij onder had mogen werken was het duidelijk voor hem. Er was al te veel bloed vergoten om een paar rotsen door de tijd heen. Als ze het echt nodig hadden was het een ander verhaal, maar Riverclan leek het nu harder nodig te hebben en hij was ook niet een om tegen het woord van zijn leider in te gaan. De beslissing was gemaakt zonder echt te overleggen met andere katten tenslotte en eenmaal een leider zijn woord had gegeven was er niet veel meer aan te veranderen. Maar dat betekende niet dat alle problemen zomaar verholpen zouden zijn. Er zouden genoeg katten zijn die het er niet mee eens waren en mogelijk wat doms zouden doen. Vooral de wat jongere katten als ze niet oppasten.

Het verbaasde hem dan ook niet heel erg dat hij in de buurt van Sunningrocks de geuren van meerdere apprentices rook die ook nog eens naar de rotsen toeliepen. Hij wist dat als de apprentices gesnapt werden dit nog wel eens lelijk af kon lopen, dus zag hij dan ook geen andere keuze dan om ze te volgen. Toch bleef hij zelf aan de goede kant van de grens, vooral toen hij merkte dat er twee riverclanners bij waren en een ervan ook nog eens Crystalstar was. Hij zag dat hij ook niet de enige warrior hier meer was, maar die sprak de apprentices aan. Het leek hem verstandiger om Crystalstar hier aan te spreken, vooral met hoe die warrior van haar aan het reageren was. "Crystalstar," Begroette hij de poes kort. "Het lijkt erop dat een aantal van onze apprentices een fout hebben gemaakt." Het liefste loste hij dit met woorden op, maar dat kon nog lastig worden, gekeken dat Sunpaw tussen de apprentices zat. "Ik hoop dat het goed is als we ze nu mee terug nemen om ze te bestraffen?" Hij liet zijn blik kort van de apprentices naar Smouldertongue gaan in de hoop dat hij ook zou begrijpen dat hij het liever op deze manier zou oplossen.

Opeens ging alles heel snel, de apprentices kregen er een kameraad bij die besloot dat het een goed idee was om een wel hele grote bek tegen Crystalstar op te zetten. Dreigend deed de kattin nog een stap naar voren, terwijl hij kop kookte van de woede die respectloosheid met zich mee bracht. Nog één woord en ze kon niet beloven dat ze de apprentice in kwestie geen lesje zou leren. Wel besefte Crystalstar dat ze alleen was, drie apprentices waren te overleven, maar niet goed te bevechten. Maar toen kreeg ook zij versterking, en het begon er allemaal opeens wel heel vijandig uit te zien. Whitewalker was zijn subtiele zelf en hoewel Crystalstar zijn furie waardeerde, wilde ze het gevecht voor nu nog uitstellen. Alsof het allemaal nog niet genoeg was verschenen er nu ook twee Thunderclan warriors aan de andere zijde van de grens. Nu werd ze wel lichtelijk gespannen, vijf tegen twee, dat was niet bepaald een eerlijke strijd. Gelukkig stapte geen van beide over de grens en riep een van hen in plaats daarvan de apprentices terug, terwijl de ander zich tot haar wende. Ze herkende hem als Maskheart, een oudere kater die voor haar idee altijd senior warrior was geweest. Nadat hij zijn zegje had gedaan boog de leader heel kort haar kop in een knikje. "Maak het vlug, Maskheart, ik heb een eerlijke afspraak met jullie Leader gemaakt. Deze apprentices bevinden zich op Riverclan territorium. De volgende keer zullen ik in mijn warriors niet zo gul zijn." Haar stem was hard, en haar ogen toonden geen sprankje toegevendheid. Zij was hier de leader, de baas. Ze keek de rode apprentice kwaad aan. "En jij, hou die tong van je in bedwang, of er gebeuren nog eens ongelukken." Een duister advies, een slechts heel licht verhulde bedreiging.

Sunpaw keek de grijze poes aan met een blik van uitdaging en ongeëvenaarde zelfverzekerdheid. Ze was dan misschien een apprentice, ze wist dat ze goed was. Ze kantelde haar kopje wat, waarna ze bijstand kreeg van Honeypaw. Een ukje, maar hey, twee was beter dan één. Totdat er een bijstander kwam, iemand die zich direct voorstelde als een enorme eikel. Wauw. Haar blik ging naar de witte kater, wiens kop was ontsierd door een enorm litteken. Ze kon het niet laten om schamper te snuiven toen hij haar nog even direct persoonlijk aansprak. Haar haren kwamen overeind. 'Wauw, jij bent stoer. Ik sta te trillen op mijn poten,' miauwde ze sarcastisch, terwijl haar staart van links naar rechts zwiepte. 'Verzamel je littekens op je rotkop? Ik zal je met plezier nog één geven,' spuwde ze uitdagend naar hem, maar ze verroerde verder nog geen spier. Ze kneep haar ogen wat samen. Hun kansen in gevecht waren afgenomen, maar Sunpaw zou echt niet van haar plek komen na een paar inhoudsloze woorden. Ze was niet bang voor ze en ze zou haar land beschermen.
Maar toen kwamen er opeens Thunderclanners aan. Yes, versterking! Dat was haar eerste gedachte, maar toen ze zag wie het waren kreunde ze van teleurstelling. Nee, nee! Niet die losers! Ze legde haar kop in haar nek en rolde haar ogen. Geheugenverlies? Ze schudde haar kop en keek de visvreters weer aan. 'Nee, deze twee hier hebben volgens mij hun kop wat te hard gestoten.' Sunpaw nam geen blad voor de mond. Ze was nog steeds pissig om wat Thornstar had besloten, en dat mocht iedereen en z'n moeder weten. Helemaal toen Maskheart met straf begon te dreigen steeg haar woede de pan uit. Hoe durfde hij haar voor schut te zetten voor deze twee... Deze twee visvreters! Ze dachten dat ze alles waren. Een woedende blik schoot naar de twee Warriors toe die als watjes zich verscholen achter de valse grens. 'Wíj maken geen fouten. En we gaan nergens heen,' antwoordde ze stellig, waarna ze haar arrogante blik weer naar de Riverclanners wierp. Maar Crystalstar kon het niet laten om haar te beledigen. Het vuur waarna ze was vernoemd wakkerde weer aan en ze trok haar neus op, waarbij haar tanden zichtbaar werden. 'Pardon?!' miauwde ze beledigd. Ze durfde wel, haar bevelen toe sneren. Alsof ze haar leider was, haar moeder. Nou, dat was ze lekker niet. Ze durfde wel eisen te stellen op gebied dat haar gegeven was. Dit bewees maar weer dat deze heks dit nooit zomaar weer zou teruggeven. Sunpaws nagels kraste over de rotsen. Háár rotsen. Hoe durfde ze haar te bedreigen! Zag de rest het niet voor haar ogen gebeuren? 'Volgens mij ben jij degene die op je slangentong moet letten!' Haar bloed begon te koken en ze keek vanuit haar ooghoeken naar de andere twee apprentices. En toen sprong ze zo onverwacht mogelijk naar voren, maar niet compleet ondoordacht. Vlak voordat ze zou aanvallen nam ze een kleine pauze in, boog ze even af naar rechts, om onverwacht en onvoorspelbaar te blijven, om vervolgens recht met uitgeslagen klauwen en bek naar de hals van Crystalstar te springen.

[Everpaw] Benefit of the doubt is my weakness Da6laim-88d5b487-7ca9-4005-b0d8-5482353d278b

Het bleef haar verbazen. De Sunningrocks waren van hen, terwijl hoeveel thunderclanners en riverclanners hun leven ervoor hadden gegeven in het verleden? En nu was het van hun, zomaar, voor niets. Natuurlijk was ze blij, trots zelfs, maar ergens stak het haar dat het Crystalstar zo makkelijk was vergaan. Gewoon naar Thunderclan gehobbeld en het gebied mee gekregen. Ze knarste met haar tanden, zoekend naar eena alternatief motief. Zou ze samenspannen met Thunderclan? Iets anders? Ze wist zich echter te beseffen dat ze aan het zoeken was naar excusen om de poes verder te afkeuren. Niet dat ze dat ooit toe zou geven. Dus schudde ze het van zich af en stapte ze verder, op jacht naar de verdomde landdieren die haar zo vaak wisten te ontsnappen. De magere poes dronk de lucht op, maar rook in plaats van prooi iets veel meer alarmerend. Meteen op haar hoede en met woede flikkerend in haar zeeblauwe ogen sloop ze richting de anderen. Hadden ze niet potverdorie dit gebied aan hen gegeven? En toch, er stonden een hele hoop Thunderclaners tegenover Crystalstar en Whitewalker. De poes zwiepte in stilte met haar staart, nog bedekt tussen de rotsen en de lage begroeiing. Dat was slimmer, want dan hadden ze nog een achterban. Immers zou haar kleine, breekbare lichaam niet al te veel uit kunnen brengen zonder het element van verassing, hoe graag ze dat ook zou willen. Een van die stomme apprentices trok haar bek open, diens rode vacht glimmend in de leaffall zon. Ze gilde en riep van alles en een glimlach kwam op haar gelaat, wat wilde ze precies bereiken? Misschien moest ze maar gewoon maar tegen haar eigen leader gaan schreeuwen, die had deze keuze gemaakt. Idioot. Haar glimlach verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze de houding van de ander zag veranderen. Oh hell no. Met een luide grauw zette ze zich met al haar kracht af van de rosten, waarbij de zwart-witte poes als een schim door de hemel schoot, enkel om hard tegen de rode apprentice te botsen. Met uitgestoken klauwen probeerde ze diens lichaam te onderscheppen en tegen de harde stenen te slaan.

Er kwamen meer en meer katten bij en Everpaw begon overweldigd te raken. Haar donkere blik gleed van links naar rechts, alsof ze naar een gevecht keek. Onbewust zette ze een stap naar achteren, dichter naar de twee oudere Thunderclanners die er nu bij gekomen waren. Maar Sunpaw gaf nog niet op, in tegendeel. En plots lag de rosse tabby op de grond, een zwart-witte Riverclanner op haar. Everpaw fronste, misschien veel te kalm voor wat er in starclansnaam aan de hand was. Maar ze snapte het allemaal niet meer. Ze was niet bang, alleen maar in de war. Haar hoofdje draaide zich, zodat ze Maskheart en Smouldertongue kon aankijken, waarna ze haar blik weer richtte op de Riverclanners. Wat moest ze nu doen, wat werd er nu van haar verlangd? Ze wou gerust helpen maar wist niet wat op dit moment zou helpen, wat een ander in haar plaats zou doen. En dus bleef ze maar als aan de grond genageld staan, uitdrukking bijna koel in haar kalmte al verraadde de zachte zwaaiing van haar staart haar onzekerheid.

Sunpaw had niet goed nagedacht, natuurlijk. Maar ze stond nog steeds achter haar woorden, haar daden. Ze was gewoon zo boos, dat haar eigen leider zo naïef was en deze leider zo vol van haarzelf. Ze zou op haar minst dankbaar mogen zijn, maar nee, ze was zelfvoldaan. Die triomfantelijke blik moest van haar snuit geveegd worden. Maar in haar sprong werd Sunpaw onderschept door een derde Riverclanner, eentje die er eerst niet was, die uit het niets was gekomen. Sunpaw werd meegenomen in de val en opeens klapte ze tegen de grond, waar de lucht uit haar longen werd geslagen. De rode poes snakte naar adem, maar ze gaf zich niet zo snel gewonnen. Ze zou wel beurs zijn morgen, maar al snel sloeg ze een vrije klauw richting de kop van de poes. De zwart-witte was een scharminkel. Een apprentice vast en zeker. Sunpaw gromde en probeerde nu haar klauwen in de schouders van haar belager te slaan en met alle kracht die ze had probeerde ze de rollen om te draaien: Ze rolde door en wilde nu degene zijn die bovenop zou komen.

Ze bleef de apprentice strak aankijken terwijl ze haar zegje deed, en sloeg tegelijkertijd haar nagels uit. Crystalstar wist dat ze zich op gevaarlijk gebied bevond. Natuurlijk zou ze één apprentice makkelijk aankunnen, maar ze had niet bepaald zin om verrast te worden. Even dacht ze dat alles wat de rode kattin uitbracht loze woorden waren, maar toen kwam zij plotseling in actie. Crystalstar stapte achteruit en probeerde de aanval te ontwijken, toen er plotseling een zwart-witte flits aan haar voorbij schoot. De twee gedaantes klapten samen tegen de stenen. Met een schok herkende Crystalstar Rookchirp. De Thunderclankattin wist zich snel te herstellen en klauwde venijnig naar haar belager. Oh nee, dit ging ze niet doen. "Blijf staan!" Bulderde de leader, naar niemand in het bijzonder. Ze schoot naar voren en greep de rode kattin bij haar keel en trok om haar van Rookchirp af te krijgen. Het interesseerde haar weinig meer dat dit een apprentice was en dat er zoveel toeschouwers waren. Als ze deze stenen rood moest verven om ze te beschermen, dan zou ze dat doen. Zonder genade beet ze toe in de zijkant de nek van haar tegenstander. Direct een les voor dat brutale nest.

Stelletje walgelijke aaseters, wat moesten ze hier? Een kwade grauw kwam uit haar bek toen ze de grond raakten, waarbij ook haar breukbare lichaam heen en weer werd geschud. Crystalstar was niet bepaald haar grootste vriendin, maar ze had er geen problemen mee om eze apprentice goed door elkaar te rammelen. Tenminste, als de rollen niet meteen om zouden draaien. Het element van verassing had haar een voordeel gegeven, maar haar broze lichaam een veel groter nadeel. Ze voelde klauwen in haar schouder en een kreet ontsnapte haar, waarna ze uithaalde naar de wang van de ander. Plots was ze onderop, maar de last werd heel snel van haar lichaam gehaald. Rookchirp krabbelde zo snel mogelijk overeind en schudde kort haar kop, enkel om met grote ogen te kijken naar Crystalstar met haar belager tussen haar fonkelende tanden. Rook knarste haar tanden op elkaar, uiteindelijk was zij toch altijd degene die verdomme hulp nodig had.

Ja jezus. Er gebeurde ineens zo pokkenveel dat Whitewalker zowat met zijn bek vol tanden stond te kijken. Die een of andere koekkoek van een apprentice probeerde in starclan naam Crystalstar aan te vallen. Was dat beest niet goed wijs? Whitewalker stond gelukkig al klaar, hij zou die mormel wel een lesje leren. Hij hoopte zo nog dat Pantherstar vanuit de hemel toekeek hoe hij deze stel Thunderclanners een pak slaag zou verkopen totdat ineens een kat tussen de rotsen vandaan sprong alsof er een bliksem insloeg. De witte tom stond nu al helemaal met dikke vraagtekens te staan. Er gebeurde zo veel ineens, het was gewoon niet te overzien. Kwaad spuugde hij een klodder speeksel op de grond naast hem. Kon hij zich verdomme eindelijk bewijzen als waardige warrior door de leader te beschermen kwam iemand anders weer zijn spotlight stelen. En ook nog wel eens dat ukkepuk kind van Pantherstar. Ze verloor al bijna direct het opperhand van een verdomme apprentice nog wel. Zwak beest. Als zij niet in de weg gestaan had en hij de kans gehad had om dit te doen dan had die rooie dakduif kopje onder water gelegen. Crystalstar sprong nu in en beet de Thunderclanner in de nekvel. Hm. De witte tom keek naar de overkant, waar de andere Thunderclanners waren. Hij blokkeerde met zijn grote lijf de weg naar hen toe. Niemand ging er nu langs. ''Jullie blijven daar staan. Geen poot meer op Riverclan gebied. Als jullie je niet aan de woord kunnen houden, jullie verdomme kinderen niet kunnen opvoeden dan doet Riverclan dat wel.'' Riep hij naar hen. Zijn staart fiers in de lucht en dik opgezet uit dominantie. De tom keerde zijn woorden nu naar Crystalstar. ''Laten we die haarbal meenemen. Als ze nu terug mag dan krijgt ze waarschijnlijk een zachtaardig foeitje voor dit gedrag. Thunderclanners zijn allemaal te zacht hiervoor, ze verdiend een forse straf.''

Have fun around take all your time!

You got nothing to worry about!

Waarom kon dit niet gewoon verder rustig verlopen? Gingen de stoute kindertjes weer netjes mee naar huis waar ze nog even een preek kregen en zouden ze ervoor zorgen dat er niet meer waren die dachten leuk te zijn. Helaas mocht het niet zo zijn, want Sunpaw deed er nog een schepje bovenop om Crystalstar aan te vallen. Dus even voor de duidelijkheid, Sunpaw die een Apprentice was, viel Crystalstar aan, een Leader met meerdere levens en veel meer ervaring. Wat ze er precies mee wou bereiken ontging Smouldertongue helemaal. Net toen hij van de verbazing bij was gekomen en in wou grijpen kwam er opeens nog een kat uit het niets. Die viel op haar beurt weer de rooie apprentice aan, maar de twee bleven niet lang bij elkaar omdat de Riverclan Leader dat ook niet persé nodig vond. Dus nu zat Sunpaw dik in de puree, al vond ze dat zelf waarschijnlijk niet. Toen Crystalstar echter in haar nek beet vond Smouldertongue het wel welletjes. Dat vond hij al de hele tijd, maar het was misschien goed voor de Thunderclan Apprentice om de gevolgen van haar acties te zien. "Laat haar los, de boodschap is duidelijk''zei hij duidelijk tegen Crystalstar, hij bleef nog even staan maar mocht de grijze poes het niet zomaar laten gaan dan moesten ze misschien toch nog ingrijpen. Helaas net toen hij dat gezegd had ging de witte kater zich er mee bemoeien en ging hij voor hun staan. Zijn toon en plan stonden Smouldertongue al helemaal niet aan en hij begon inmiddels toch wel met zijn staart te zwiepen. "Ik verzeker je, we zullen er voor zorgen dat Sunpaw en de andere twee hun straf krijgen. En als dat de zachtaardig is verdubbelen we het gewoon''vertelde hij vastberaden tegen zowel Whitewalker als Crystalstar. Het enige wat hij wou was zijn vriend weer eens zien en niet in dit onnodige gedoe zitten omdat een drietal Apprentices besloten om brutaal te zijn. "Het is niet nodig om verdere spanning te veroorzaken nu dan we al hebben''hoewel zijn woorden zeker klonken was hijzelf niet zo zeker, niet zozeer van wat hij wou en wat er moest gebeuren, maar meer omdat hij dit niet gewend was.

To:Whitewalker en Crystalstar vooral|| Words:-|| Notes:-

girlwhowaited @ (cttw)(shine)(tcb)

En hier probeerde hij het zonder al te veel problemen op te lossen, maar nee, een van de apprentices moest per se besluiten om niet te luisteren en daarbij ook nog eens de leader aan te vallen. Hij kon een zucht niet onderdrukken en hij zette al een stap naar voren om in te grijpen, maar op dat moment kwam er nog een riverclanner bij die Sunpaw onderschepte. Hierdoor was hij iets te traag met reageren en voor hij het wist had Crystalstar haar kaken om de nek van Sunpaw en had de witte warrior hen de weg versperd. Waarom moest dit uit de hand lopen? Als Sunpaw ernstig verwond zou raken hier, dan zou het nog lastig worden. Zijn haren rezen iets bij de woorden van de witte warrior. Ze wilden Sunpaw meenemen? Dat was toch echt iets dat niet ging gebeuren. Smouldertongue leek hetzelfde idee te hebben aan zijn woorden te horen, dus dat was goed. Dan hadden ze tenminste hetzelfde doel. Hij liet zijn blik van de witte warrior naar Crystalstar gaan voor een moment. Hij moest zijn woorden goed kiezen hier, want ook al zou Crystalstar Sunpaw loslaten was het nog maar de vraag of Sunpaw ook daadwerkelijk zou luisteren. "Ze zullen inderdaad gestraft worden en Sunpaw ook zeker nog wel wat extra." Sprak hij instemmend op wat Smouldertongue had gezegd. "En wat hebben jullie nu aan een apprentice? Ik denk dat het voor iedereen hier het beste is als we onze wegen scheiden." En als ze niet gingen luisteren, dan zouden ze waarschijnlijk geen andere keuze hebben dan te vechten om Sunpaw mee terug te krijgen, maar daar had hij persoonlijk niet het meeste zin in.