[Event] When the story is done

Nightpool was kalm opgestaan, had wat losse gedachtes aan zijn hoofd gehad maar niks serieus. Een gedachte waar hij wel elke dag mee opstond, was de verdwijning van Eveningglow. Net zoals als de rest van de clan maakt hij zich zorgen, sommige meer in stilte dan andere, maar de gedeelde zorgen waren te merken. Zeker ook aan Thornstar. Nightpool had hem meer in de gaten gehouden dan normaal, vooral omdat hij ook een vriend was en dit wel moeilijk moest zijn. Zijn wensen gingen naar Eveningglow en hij hoopte dat alles goed was, dat ze haar snuit weer snel door die tunnel zou duwen.

Met een gefixeerde blik op de tunnel, strekte Nightpool zich uit. Zijn lange start zwiepte achter hem en zijn nagels sloeg hij kort de grond in. Morgen zou hij hetzelfde weer opnieuw wensen. Hij kon haar snuit gewoon door de tunnel zien. Hm, miste hij haar zo erg? Na de snuit kwam er een kop en nu stond Eveningglow gewoon in het kamp. Was dit dan een visioen? Met een verwilderde blik keek hij naar de lucht, had Starclan hem gekozen? Tot wat?! Snel richtte hij zijn groene ogen weer op hun verdwenen deputy. Het was haar echt. Het duurde even voordat de kater dit doorhad, maar meteen spurde hij op haar af. "Evening!" Miauwde hij blij en opgelucht drukte hij kort zijn kop tegen die van haar. "Ben je gewond? Waar was je? Hoor je nog bij ons?" De vragen stroomde uit zijn bek, maar daarmee vooral opluchting. Eindelijk kon alles weer terug naar normaal.

Geeuwend rekte Smouldertongue zich uit en smakte eens halfslapend met zijn lippen, voordat hij maar ging opstaan. Een witte Warrior was hem voor en was al als eerste de den uitgegaan. Voordat de rest hem overhoop zou lopen met hun haast om de dag te beginnen nam Smouldertongue maar een voorbeeld aan Nightpool en liep zelf ook naar buiten. Het eerste wat hij zag was niet het eerste wat hij verwacht had. Hij had gezien hoe ze meegenomen was in een kooi samen met Frostpaw en toen nog Lionpaw. Nu stond ze weer hier. Nightpool vuurde meteen allerlei vragen af, Eveningglow nauwelijks te kans gevend om op de eerste te kunnen antwoorden. ''Nightpool, doe eens rustig man''probeerde Smouldertongue de oudere Warrior wat te kalmeren en hij keek zelf eens naar Eveningglow. Ze rook anders, maar dat verbaasde hem niet zo. Ze zag eruit alsof ze een hoop had meegemaakt, maar er was ook iets anders. Een bepaalde kracht in haar ogen. ''Welkom terug'' zei hij met een warme stem. Ze waren niet goed uit elkaar gegaan, afgezien van de hele ontvoering, dus hij wist niet zeker hoe blij ze was om hem te zien.

Thornstar was wakker geworden en lag in zijn nest onder de High Rock. Afwezig waste hij zijn voorpoten en oren. Hij was er niet helemaal bij met zijn gedachten, die met de dag bezorgder werden. Eveningglow was nu al langer weg dan de meeste katten die met kooien waren ontvoerd. Misschien was er toch iets gebeurd waardoor ze niet terug kon komen. Misschien hadden de Twolegs haar dan toch…

Hij tilde zijn hoofd op toen hij remoer hoorde buiten zijn hol. Het was een welkome onderbreking van de vicieuze cirkel van gedachten die zijn hoofd soms gegijzeld leek te houden, en de bruine kater stond dan ook op en liep naar de uitgang van zijn hol. Wat hij zag toen hij buiten kwam had hij niet verwacht, absoluut niet verwacht, en hij knipperde verbaasd. Hielden zijn ogen hem nu voor de gek? Nee, zij was het echt. Nightpool en Smouldertongue stonden bij haar en Thornstar zag dat ze iets zei, maar vanaf deze afstand kon hij haar niet horen. Wat verbouwereerd stapte hij naar voren, maar met elke stap die hij zette liep hij sneller en wist hij het steeds zekerder: Dit was echt! “Eveningglow!” riep hij in een mix van verrassing en blijdschap. “Je bent terug! Wat is er gebeurd?” Het voelde alsof er een zware steen van zijn schouders af viel. Eveningglow, de Deputy van ThunderClan, was weer terug. Hij stond er niet meer alleen voor als leider, en de doemdenkers hadden geen poot meer om op te staan. Ze was terug.

Eveningglow bevestigde dat ze in een kooi terecht was gekomen. Dat ze vervolgens haar excuses aanbood en zei dat ze hoopte dat ze haar kans hiermee niet had verspeeld, overdonderde Thornstar een beetje. Hij had op geen enkel moment overwogen om een nieuwe Deputy aan te stellen als Eveningglow wél terug zou komen. Nee, integendeel! Thornstar schudde zijn hoofd. “Één misstap is niet genoeg voor mij om jou te vervangen. Ik ben blij dat je veilig en wel terug bent gekomen, Deputy van ThunderClan,” benadrukte hij. De blijdschap in zijn stem had hij niet kunnen onderdrukken, zelfs als hij dat al had gewild. En ergens, ergens besefte hij nu pas dat Eveningglow voor hem niet alleen zijn Deputy was, maar ook iemand die hij als een vriendin kon beschouwen. Even nam hij in zich op hoe de kattin eraan toe was. Ze zag er op het eerste gezicht gezond uit, maar hij kon zich geen voorstelling maken van wat ze allemaal had meegemaakt. “Hoe voel je je verder?” vroeg hij. “Heb je nog een tijdje nodig om bij te komen?”