|
| I suppose I have found it easier to identify with the characters who verge upon hysteria | |
| Julia 1301 Actief A tart temper never mellows with age, and a sharp tongue is the only edged tool that grows keener with constant use.
| |
| Onderwerp: I suppose I have found it easier to identify with the characters who verge upon hysteria wo 30 sep 2020 - 14:41 | |
| Hij liet haar met rust, tenminste tot de avond viel. Er was een raampje net buiten hun bereik, waar het daglicht doorheen had geschenen. Alleen dat was steeds minder geworden totdat het helemaal verdween. Al stond er een vuurbal op een tafeltje midden in de kamer. Die gaf nu een zwak licht in de verduisterde ruimte. Ze hoorde zijn pootstappen en draaide zich direct sissend om. “Blijf uit mijn buurt dikzak! Daar was ik toch vrij duidelijk in of niet?” Direct stopte zijn pootstappen en keek hij haar onderzoekend aan. ‘De meeste katten die zo reageren hebben pijn. Laat me je helpen. Je geheimen zijn bij mij veilig. Ik zie weinig andere katten en de katten die ik zie interesseren me niet.’ Fluisterde hij sussend tegen haar. Op de één of andere manier voelde dat als een klap in haar gezicht. Niemand had er ooit op die manier op gereageerd. Behalve Glazeheart en Rascal. Die hadden dwars door haar heen gekeken, maar voor de rest? Nee, voor de rest niet. Voor ThunderClan was ze de standvastige kattin, die wist wat ze deed. Ze hield de kattin die daar onder zat verborgen. Misschien was dit haar kans, haar kans om haar hart te luchten. Alleen vertrouwde ze zijn woorden. Ach, hij zag vast nooit een Clankat. Aan wie moest hij het vertellen dan. Rascal was weg, Glazeheart hield ze zo goed mogelijk bij haar vandaan. Dit was misschien haar enige kans… “Je, je hebt gelijk.” Haar felheid was uit haar stem verdwenen. “Je houdt echt je mond toch?” De kater knikte direct, met een rustige blik in zijn ogen. Die rust, ze vertrouwde hem. Hij ging liggen op de plek waar hij was gestopt met lopen en keek haar aan. ‘Ik beloof het op mijn dode zusje en geloof me zij betekende enorm veel voor me.’ Miauwde hij terwijl er even verdriet door zijn ogen flitste. “Het is eigenlijk allemaal al begonnen bij mijn geboorte, die een complottheorie was tussen mijn vader en de BloodClan leader van die tijd. Ken je BloodClan?’ Ineens brandde er iets in de ogen van de kater. ‘Ja, zij hebben mijn zusje vermoord.’ Geschrokken knipperde Eveningglow met haar ogen. “Ooh, het spijt me…” De kater schudde zijn kop. ‘Daar kun jij niks aan doen, ga verder.’ Miauwde hij toen. “Mijn vader zat ook bij BloodClan en sprak af met een kattin van ThunderClan, de Clan waar ik geboren en getogen ben en waar ik nu deputy van ben, af. Zij zou een nestje kittens op de wereld zetten, er eentje achterlaten in ThunderClan en in ruil mocht zij zich aansluiten met de rest van het nest bij BloodClan. Ze wilden mij gebruiken als spion. Toen mijn moeder met mijn sibs wegvluchtte toen we net geboren waren kreeg ik twee pleegmoeders. Eerst waren ze wel geïnteresseerd in me, maar toen ik ouder werd vonden ze me niet meer schattig genoeg ofzo. Toen ik apprentice werd en mijn trainingen begon, vond mijn vader mij een keer. Vanaf toen kreeg ik ook trainingen van hem, in het geheim, hij was mijn grote voorbeeld. Hij had het zo hoog geschopt in BloodClan. Dat wilde ik ook in ThunderClan bereiken. Dit bleef zo totdat ik warrior werd. Toen leerde ik mijn broer kennen, ook een BloodClanner. Hij was alleen niet blij dat hij in BloodClan zat. We deelden onze verhalen met elkaar, volgens mij zoals alle broers en zussen dat doen. Toen ik deputy werd gingen mijn broer en ik weer opzoek naar onze vader om te achterhalen hoe het kon dat ik in ThunderClan was opgegroeid en hij in BloodClan. We kwamen achter het plan en dat we gebruikt waren. Ik werd heel kwaad op mijn vader toen.” Ze stopte met praten toen de deur open ging. Er werden bakjes met eten en drinken naar binnen geschoven. Ook de kater keek op. ‘Laten we morgen verder praten. Ik snap je pijn, wat is je naam?’ Vroeg hij toen. “Mijn naam is Eveningglow. En die van jou?” Voor het eerst kwam er een ontspannen grijnsje rond zijn lippen. ‘Mijn naam is Hinrik, aangenaam Eveningglow deputy van ThunderClan. Ik ben de kat die alles hier op de boerderij regelt en de twolegs in toom houd.’ Hij grinnikte even. ‘Laten we eten, dan praten we morgen verder.’ Ze schudde haar kop. “Ik hoef dat niet, maar eet jij maar en goede nacht.” Ze draaide zich weer om en legde haar staart over haar neus. Of ze kon slapen wist ze niet, maar ergens luchtte dit op. Ze was minder rusteloos, waarom? |
| | | Julia 1301 Actief A tart temper never mellows with age, and a sharp tongue is the only edged tool that grows keener with constant use.
| |
| Onderwerp: Re: I suppose I have found it easier to identify with the characters who verge upon hysteria vr 2 okt 2020 - 10:09 | |
| Dag 3 ~ who were desperate to reach out to another person. Ze werd wakker van de deur die open en dicht ging. Ze had verbazingwekkend goed geslapen en moest echt even de slaap van haar afschudden. Ze zag nog net Hinrik verdwijnen door de deuropening en de hand van de twoleg die de deur weer achter hem dichttrok. Verrast trilden haar snorharen. Wat ging hij nu weer doen? En hoezo liet hij haar hier alleen achter… Het schemerde, er viel alweer een klein beetje licht door het raampje. Ze likte haar zilvergrijze vacht schoon, dat had ze niet meer gedaan sinds ze in de kooi was gestopt. Even trok ze een vies gezicht, zelfs haar vacht smaakte naar twolegs. Gatverdamme… Toen ze klaar was stond ze op. Nu had ze een vieze smaak in haar bek. Ze trippelde naar de bakjes toe. Haar bakje met voer en water was nog onaangeroerd. Ze likte wat van het water op, maar trok direct haar kop terug. Bah, zelfs water smaakte niet als thuis. Haar buik knorde, maar ze ging echt dat stinkende spul in dat bakje niet opeten, maar dorst had ze ook enorm. Dus nog ze met tegenzin nog wat slokjes. Waarna ze chagrijnig weer terugliep naar het plekje waar ze gisteren ook de hele dag had gelegen. Ze wilde terug naar ThunderClan, dat was de gedachte die steeds door haar kop spookte. Voor haarzelf, maar was dat ook niet weer egoïstisch? Waren ze niet beter af zonder haar… De blik in haar felgele ogen staarde voor haar uit. Totdat de deur weer open ging. ‘Waarom moet dat mee naar binnen? Maar vooruit je zal je goede redenen er voor hebben. Als je het maar niet te vaak doet oké.’ Wat mompelde die twoleg nu weer allemaal. Hinrik kwam weer door de deuropening die snel achter hem werd dichtgetrokken. In zijn bek hing een muis. Het water liep in haar bek terwijl ze haar kop weer optilde. Hij liep naar haar toe en legde de muis voor haar neer. ‘Vers gevangen in de schuur, voor jou.’ Er gleed een vriendelijke glimlach rond zijn lippen. ‘Ik denk dat die je een stuk beter zal smaken. Je moet toch iets eten.’ Hij schoof de muis nog wat dichter naar haar toe. Dankbaar pakte Eveningglow de muis aan. “Dankjewel.” Fluisterde ze. Ze was niet gewend aan zo’n gebaar. Ze zorgde veel liever voor haarzelf. Van anderen had ze het nooit geaccepteerd. Was dat het verschil, dat ze het nu wel accepteerde? Had ze gewoon nooit gezien wat anderen voor haar hadden gedaan. De muis smaakte heerlijk en vulde haar buik tenminste weer een beetje.
Hinrik wachtte geduldig totdat ze uitgegeten was, voordat hij zijn bek weer open trok. ‘Maar vertel eens hoe is het om een Clankat te zijn. Wat houden die termen in apprentice, warrior, deputy?’ Vroeg hij toen aan haar. “Er leven meerdere Clans in het bos. Elke Clan bestaat uit een leader en een deputy. De leader is de eindbeslisser van de Clan, die luistert naar het advies van zijn of haar deputy. De deputy regelt ook de patrouilles om er voor te zorgen dat het territorium goed beschermd blijft en er verse prooi meegenomen wordt naar het kamp. We hebben ook nog een medicine cat en haar apprentice, die de kruidenvoorraad op peil houden en de zieke en gewonde katten verzorgen. De warriors zijn getrainde katten die alle taken uitvoeren in de Clan en sommigen worden mentor van een apprentice, om die ook klaar te trainen voor het warriorschap.” Hinrik zijn blik was geïnteresseerd. ‘Ah, het is dat ik het hier zo goed heb en ik er niet van houd om zo veel katten om mij heen te hebben.’ Lachte hij toen. “Maar mij wel?” Vroeg Eveningglow verbaasd. Niemand koos toch haar gezelschap boven iets anders, dat kon ze zich niet voorstellen. Zeker niet hoe ze eerst tegen hem had gesnauwd. ‘Ja, jou wel. Je bent interessant en ik heb nog nooit zo’n knappe kattin op bezoek gehad.’ Even knipperde Eveningglow met haar ogen en keek ze naar haar poten. Het was niks voor haar om daarop geen snauw te geven, maar toch kwam die niet. ‘Maar goed ik heb hier dus met een belangrijke kat van ThunderClan te maken.’ Praatte hij toen snel verder, waardoor ze weer opkeek. “Nou dat weet ik niet meer zo zeker.” Miauwde ze zacht, bijna gebroken. Hij schoof iets dichter naar haar toe en legde kort zijn staart op haar rug. ‘Je lijkt me een daadkrachtige kattin, ze zullen je missen Eveningglow dat weet ik zeker.’ Ze slikte en er kwam een voorzichtig waterig glimlachje rond haar lippen. “Ik heb even nodig om…” Hinrik knikte al en stond op. ‘Ik begrijp het. Ik ben daar.’ Met zijn staart wees hij naar zijn hoek van de kamer. Voordat hij er heen trippelde en met zijn rug naar haar toe ging liggen. Hij gaf haar zo veel ruimte, waardoor het hier een stuk dragelijker werd. Ze voelde de muren niet eens meer op haar afkomen. Op de één of andere manier leek hij de ruimte bijna groter te maken. |
| | | Julia 1301 Actief A tart temper never mellows with age, and a sharp tongue is the only edged tool that grows keener with constant use.
| |
| Onderwerp: Re: I suppose I have found it easier to identify with the characters who verge upon hysteria za 3 okt 2020 - 13:00 | |
| Dag 3(vervolg) ~ But these seemingly fragile cats are the strong cats really. Hij bleef ook gewoon zo liggen. Hij keek geen enkele keer om alsof hij echt geen druk wilde zetten. Of nee, hij wilde ook echt geen druk zetten. Was dit hoe hij in elkaar zat? Normaal nam ze nooit de tijd om te achterhalen hoe iemand in elkaar zat. Ze was alleen maar druk met haar taken en haarzelf. Alleen hier had ze die mogelijkheid niet. Als ze al met zichzelf bezig ging dan zou ze toch verdrinken in zelfmedelijden. Daar had ze nu niks aan. Ze moest hier weg zien te komen, maar zij begon ook nieuwsgierig te worden. Nieuwsgierig naar Hinrik. Wie was hij en waarom deed hij zo vriendelijk tegen haar. Ze tilde haar kop op en haar felgele ogen keken naar zijn rug. “Ik ben er weer klaar voor.” Miauwde ze toen. De kater tilde ook zijn kop op en kwam vervolgens overeind. Hij ging weer op hetzelfde plekje liggen. Niet te dicht bij haar, maar ook niet te ver weg. Gewoon een comfortabele afstand. ‘Kom maar door.’ Grijnsde hij. “Waar was ik ook alweer?” Vervolgde ze bedachtzaam. ‘Bij dat jullie achter het plan van jouw vader kwamen.’ Ooh ja, hij had inderdaad goed opgelet. “Ja, we gingen met ruzie uit elkaar. In die tijd begon ik mij minder fit te voelen. Onze medicine cat heeft mij onderzocht en gaf aan dat ik zwanger was. Ik kon het niet, die kittens. Dus…” Even schoot er pijn door haar felgele ogen. Van alles wat ze haar leven had gedaan, was dat één van de meest pijnlijke dingen. Hoe goed ze ook wist dat het het beste was geweest. Ze had ze niet kunnen geven wat ze nodig hadden gehad. Toch wist ze nog steeds niet of ze StarClan met haar keuze niet heel boos had gemaakt. Of dat niet de reden was van alle ellende erna. “Ik nam een kruid waardoor ze dood geboren werden. Het waren twee kittens, het zonlicht viel op ze. Ze waren zo kwetsbaar, zo mooi, in dat zonlicht…” Snel knipperde ze met haar ogen. Hinrik was ietsje dichter naar haar toegeschoven. ‘Het spijt me Eveningglow.’ Maar ze schudde haar kop. “Nee, ik heb het zelf gedaan en het was beter zo echt waar.” Miauwde ze ineens weer resoluut. Waardoor iets van de oude kattin weer naar boven kwam. “Na die tijd wilde ik dolgraag mijn broer weer spreken en hij begreep me, dus kon ik het een beetje laten rusten. Toen verdween onze medicine cat. Ik heb net zolang gezocht totdat ik haar vond. Opgesloten bij BloodClan. Ik wilde haar gaan bevrijden, maar voordat ik daar de kans voor kreeg had ze zichzelf al bevrijd en kon ik haar terug begeleiden naar ThunderClan. Eigenlijk gebeurde toen alles in een waas. Ik nam weer een apprentice tijdens de ceremonie in de hoop dat ik daar mijn focus weer op kon leggen, maar toen ging mijn vader dood. Ik heb het nooit meer met hem goed kunnen maken.” Ze slikte even en keek Hinrik aan. “Het is gek hoe je iemand kan verachten en stiekem eigenlijk ook van hem kan houden.” Fluisterde ze. De kater knikte begrijpelijk. ‘Helaas weet ik daar alles van.’ Miauwde hij zachtjes terug.
Toen ging de deur ineens weer open. Dit keer kwam de twoleg ook echt binnen. Ze deed de deur achter haar dicht en zette de nieuwe bakjes eten en water neer. ‘Ze moet wel eten.’ Mompelde ze bezorgd. Daarna keek ze op. ‘Was daar die muis voor?’ Vroeg ze vervolgens met een lach. Eveningglow keek haar niets begrijpend aan. De twoleg kwam dichterbij, waardoor Eveningglow haar nekharen langzaam overeind kwamen. ‘Mag ik even bij jullie komen?’ Kirde de twoleg zachtjes. Ze had niet eens door dat Hinrik op was gaan staan en zich half voor haar had geplaatst. Ze kon alleen maar naar de smerige twoleg kijken die steeds dichterbij kwam en haar arm naar haar uit leek te willen steken. Ze siste zachtjes en kwam overeind, maar tegelijk had Hinrik zich helemaal voor haar neergezet en miauwde waarschuwend naar de twoleg. De vrouw stond direct stil. Ze keek van Hinrik naar haar en weer terug. ‘Het is nog te vroeg hè?’ Ze liet haar arm weer zakken en glimlachte geruststellend naar ze. ‘Ik zal weer gaan.’ Toen draaide ze zich om en verliet de kamer. Eveningglow bleef een hele tijd zo staan, starend naar de deur. Totdat Hinrik weer voor haar bewoog. “Waarom, waarom bescherm je me?” Hij nam weer wat afstand terwijl ze snorharen geamuseerd trilden. ‘Heb je dat nu nog steeds niet door? Ik mag je. Slaap lekker zo.’ Hij trippelde naar de bakjes toe terwijl Eveningglow weer ging liggen. Nog steeds versuft van wat de twoleg had proberen te doen en het feit dat die kater, die ze amper kende, ertussen was gaan staan. Toen legde ze haar kop op haar poten en sloot haar ogen. Misschien werd het morgen allemaal duidelijk, toch? |
| | | Julia 1301 Actief A tart temper never mellows with age, and a sharp tongue is the only edged tool that grows keener with constant use.
| |
| Onderwerp: Re: I suppose I have found it easier to identify with the characters who verge upon hysteria ma 5 okt 2020 - 13:38 | |
| Dag 4 ~ It is a big world Ook de volgende dag kwam Hinrik terug met prooi. Dit keer had hij alleen twee muizen in zijn bek. Hij legde beide muizen voor haar neer. Ze deed net haar bek open om te protesteren, dat hij er ook eentje moest nemen. Toen hij al sprak. ‘Nee, ze zijn allebei voor jou. Ik heb mijn buik al vol gegeten met het voer uit de bakjes. Jij zult deze nodig hebben, want ik laat je hieruit.’ Ze bleef hem een tijdje aanstaren. Niet goed wetend wat ze moest zeggen. Ze realiseerde zich ook nog niet zo goed wat hij eigenlijk zei. “Maar hoe dan? En hoezo dan?” Hij grijnsde naar haar. ‘Je moet mij zo even helpen met die kooi en jij hoort hier niet, dat is de reden. De twoleg zal het steeds weer proberen om je aan te raken en hoe je reageerde bewijst maar weer dat jij hier echt niet hoort. Je hoort op de plek waar je vandaan komt. We gaan hier weg, voordat de twoleg het weer probeert. Ik wil niet dat je dat nogmaals mee moet maken.’ Hoe kon iemand die je niet kende zo goed voor je zijn. Ze begreep het niet. Ze begreep niet waarom hij zo aardig deed en waarom hij haar zou willen helpen. Toch at ze braaf de muizen op en kwam toen overeind. Hinrik stond al bij de kooi. Ze kwam bij hem staan. ‘Kom duwen.’ Miauwde hij tegen haar. Hij zette zijn schouder er tegenaan en zij deed hetzelfde. De kooi begon te schuiven en Hinrik stopte weer toen het ding onder het raam stond. De blik in haar felgele ogen keek vragend naar de kater. ‘Ik weet hoe dat raam open moet.’ Hè wat! Even borrelde er weer wat oude boosheid in haar op, haar koppige karakter die naar boven kwam. “En dat wist je al de hele tijd?” Riep ze vol ongeloof. Hij grinnikte en sprong boven op de kooi, waardoor hij ook op de vensterbank van het hoge raampje wist te springen. ‘Ja, maar dan was je snel weggerend en had je mij nooit verteld wat je nu hebt gedaan of wel?’ Hier had ze niks op te zeggen, want dat was inderdaad waar. Dat had ze dan gedaan. Ze sprong achter hem aan op de kooi en vervolgens op de vensterbank. Met zijn poot duwde Hinrik het hendeltje omhoog en ging het raam open. ‘Kom.’ Hij sprong in de klimop en klom naar beneden, vlak achter hem volgde Eveningglow.
Toen ze buiten stonden sloot ze even haar ogen en genoot van de frisse lucht. ‘Kom gauw, voordat ze door hebben dat je weg bent.’ Zei Hinrik toch wat dringend. Ze knikte en schoot achter hem aan. Onder wat bosjes door, dwars door een weiland heen. Even keek ze opzij waar bergen leken op te rijzen in de verte. Toen ze ver genoeg weg waren stopte de kater met rennen en keek om naar haar. “Zijn dat, zijn dat de bergen?” De kater volgde haar blik. ‘Ja.’ Zei hij toen rustig terwijl hij haar onderzoekend aankeek. Rascal… Ze was nu helemaal gestopt met lopen. ‘Wat is er Eveningglow?’ Snel schudde ze haar kop. Nee, ze kon dit nu niet doen. Dat kon niet. Straks was het waar wat Hinrik zei en miste ze haar bij ThunderClan. Wat als ze te lang wegbleef terwijl Thornstar niet wist waar ze zat? “Het is vast een stuk lopen naar het bos.” Prevelde ze. Hinrik knikte even. ‘Het is wel een stuk ja, we zitten een beetje aan het uiteinde van dit gebied. Alleen de bergen zijn ook nog wel een stuk lopen hoor. Ze lijken dichterbij dan dat ze zijn. We zijn morgen wel bij het bos als we doorlopen.’ Nog even bleef ze naar de bergen kijken. Ze had een hekel aan die plek en toch was het de plek waar haar broer nu was, als hij het had gehaald. Dit was haar kans om het te weten te komen, maar ze kon het niet… Er ontstond een brok in haar keel die ze wegslikte. “Ja, laten we gaan.” Miauwde ze vastberaden. Ze begon weer te lopen, maar hoe vastberaden ze ook had geklonken. Haar hart zei iets heel anders dan haar kop. Hinrik keek bedachtzaam naar haar, maar dat had ze niet eens door. |
| | | Julia 1301 Actief A tart temper never mellows with age, and a sharp tongue is the only edged tool that grows keener with constant use.
| |
| Onderwerp: Re: I suppose I have found it easier to identify with the characters who verge upon hysteria di 6 okt 2020 - 12:41 | |
| Dag 4(vervolg) ~ full of things that steal your breath and fill your belly with fire... Ze liepen een hele tijd in stilzwijgen, totdat Hinrik deze voorzichtig onderbrak. ‘Zijn die bergen belangrijk voor je?’ Eveningglow aarzelde. Hoe minder katten over Rascal wisten hoe beter. Straks bracht ze hem in de problemen, omdat deze kater niet was wie hij zei dat hij was. Ze vertrouwde hem, maar alsnog was hij een paar dagen daarvoor nog een vreemde voor haar geweest. Het voelde te riskant, ze wilde haar broer niet in gevaar brengen. “We hebben er een poos met de Clan moeten leven en nee het is niet echt mijn lievelingsplek. Ik was blij toen we er weer weg waren.” Onbewust liep er een koude rilling over haar rug. De kater trok met zijn oren, schijnbaar had hij door dat dit niet de complete waarheid was. ‘Dat klinkt ook als een heel verhaal.’ Haar felgele ogen leken iets bitters te krijgen en ze schudde haar kop. “Over dat stukje heb ik het liever niet.” Hinrik haalde zijn schouders op. ‘Geen probleem Eveningglow. Je hoeft alleen maar te vertellen wat je wilt vertellen.’ Miauwde hij toen. Eigenlijk wist ze nog steeds niks over hem. Alleen dat zijn zusje was gedood door BloodClan en dat hij op de boerderij woonde. “Heb jij wel iets met die bergen?” Ook nu leek de blik in Hinrik zijn ogen te veranderen. Toch gaf hij na een korte stilte antwoord. ‘Ja, mijn zusje en ik zijn daar geboren. Totdat we hier heen trokken was dat ons thuis.’ Verrast keek Eveningglow de kater aan. Dat had ze niet verwacht en ze wist eigenlijk niet zo goed waarom ze dat niet had verwacht. Hij had ook zijn eigen verhaal, zijn eigen verleden. Ze liepen van het ene weiland naar het andere, soms afgewisseld met wat bebossing. De boerderijen lagen wat verder naar achter, ze hadden nog maar één keer een boog moeten maken om een boerderij heen. Het was rustig op straat en dat vond ze prima. Ze wilde zo snel mogelijk terug naar het bos. Ergens voelde ze zich wat onrustig en naakt hier.
Ze zeiden verder niet zo veel en de schemering deed haar intrede. Er gleed een glimlach over Eveningglow haar gezicht toen ze wat reeën naar hen zag kijken. Niet goed wetend of ze moesten rennen of niet. ‘Mooi hè? Ze zijn hier heel veel als het schemerig wordt.’ Miauwde Hinrik zacht en Eveningglow knikte. Mooi was het zeker. Ze liepen nog een tijdje verder totdat er een donkere wolk voor de maan schoof en een flinke regenbui de rust verstoorde. Het was al niet warm en een natte vacht maakte dat niet echt beter. ‘Kom laten we gaan schuilen, dan gaan we morgen weer verder.’ Hinrik ging haar voor naar een stukje begroeiing waar hij onderkroop. Eveningglow kroop ook onder de bladeren. Het hield een deel van de regen tegen, maar niet alles. Het was geen den zoals zij die hadden. Waardoor de kou via haar poten, haar huid in trok. ‘Mag ik wat dichterbij komen liggen?’ Ze keek Hinrik aan die een stukje van haar af lag. Er schreeuwde iets in haar dat ze afstand moest bewaren, maar ze voelde ook de kou. Ze kon hem echt vertrouwen toch? Dus knikte ze. Hij kroop naar haar toe en duwde zijn lijf tegen de hare. Ondanks dat hij ook doorweekt was scheelde het toch wat. Zo hielden ze elkaar een beetje warm. “Dankjewel.” Hinrik glimlachte en legde zijn kop op zijn voorpoten, voordat hij zijn ogen sloot. Ze keek een tijdje naar hem, zoals hij daar lag. Zijn ademhaling was regelmatig geworden en ze had hem nog nooit zo goed kunnen bekijken. Even huiverde ze en ze wist niet of het door de kou kwam of door iets anders. Ook zij legde haar kop op haar poten en sloot haar ogen. Morgen zou ze thuis zijn, morgen zou alles weer normaal zijn… |
| | | Julia 1301 Actief A tart temper never mellows with age, and a sharp tongue is the only edged tool that grows keener with constant use.
| |
| Onderwerp: Re: I suppose I have found it easier to identify with the characters who verge upon hysteria wo 7 okt 2020 - 14:52 | |
| Dag 5 ~ But where you go when you leave isn't as important as where you go when you come home De volgende dag werden ze verkleumd wakker. Ze hadden allebei even nodig om de stijfheid uit hun lijf te rekken en het meeste water uit hun vacht te likken. Gelukkig was het ’s ochtends wel weer droog, maar het had bijna de hele nacht doorgeregend. Maar goed, ze konden verder. Eveningglow voelde dat de reis opschoot. Alles in haar zei dat het niet lang meer duurde voordat ze thuis zou zijn. Het zou fijn zijn om het woud weer om haar heen te voelen sluiten. Even keek ze naar Hinrik, die op haar stond te wachten. Het zou ook betekenen dat ze hem weer zou moeten laten gaan. Ze had zijn gezelschap prettig gevonden, ondanks de situatie. Stiekem was ze om hem gaan geven. Dus ze wist dat het ergens pijn ging doen en ze merkte ook dat ze dat alweer weg wilde stoppen. Zou ze direct weer doorgaan met haar oude gewoontes? Nee, ze had er wat van geleerd. Dat ging ze meenemen. Dat beloofde ze op dat moment aan haarzelf. “Ik ben er klaar voor.” Haar felgele ogen begonnen te flonkeren, bijna… Hinrik kwam naast haar lopen terwijl ze hun weg vervolgden. ‘Het duurt niet lang meer. We zijn bijna aan de andere kant van de weilanden en boerderijen. Ik vond het intrigerend om je te ontmoeten Eveningglow.’ Ze keek hem aan, waarom voelde ze de drang om te glimlachen. “Dat vond ik ook Hinrik en ik ben je eeuwig dankbaar dat je mij hebt geholpen.” De kater grijnsde naar haar, alsof hij het weg probeerde te wimpelen. “Na de dood van mijn vader verdween mijn broer. Ook met hem ben ik met ruzie uit elkaar gegaan, dat voelt nog steeds niet goed. Ik hoop dat ik het op een dag weer met hem uit kan praten. Hij heeft mij ook altijd geholpen en ik heb nooit zo duidelijk gezegd dat ik hem daar dankbaar voor ben. Die fout wil ik niet nogmaals maken.” Fluisterde ze bijna. Hinrik gaf haar even een stootje tegen haar schouder. ‘Wees gerust Eveningglow. Ik weet het en ik weet ook zeker dat je het ooit uit kunt praten met je broer. De sterren zullen je dat gunnen, dat kan niet anders.’ Ze keek hem verrast aan. Hoezo begon hij over de sterren. Voordat ze daar te lang bij stil kon staan verscheen het woud in de verte. Even stopte ze met lopen en staarde ze ernaar.
‘Je bent thuis.’ Miauwde Hinrik toen naast haar. Ze draaide haar kop en keek hem aan met een gelukzalige blik in haar felgele ogen. ‘Ik hoop dat ik je ooit nog eens kan zien, dat zou ik leuk vinden.’ Er speelde een klein triest glimlachje rond haar lippen. Haar glimlachjes waren zeldzaam, maar het gebeurde gewoon. Toen duwde ze kort haar kop in de vacht bij zijn nek. Voordat ze zonder nog wat te zeggen bij hem vandaan rende, terug naar het woud. Terug naar haar Clan, de plek waar ze thuishoorde. Hinrik in stilte achterlatend. Hij keek nog even naar haar, voordat hij zich omdraaide en terug begon te lopen naar zijn thuis. [Topic uit, verhaaltje uit (a) ] |
| | | | Onderwerp: Re: I suppose I have found it easier to identify with the characters who verge upon hysteria | |
| |
| | | |
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |